已经是第一章了
บทที่10 คนนอกสายตา
สองวันต่อมา
มะลิกลับมาทำงานที่โรงพยาบาลหลังจากที่หยุดไปหนึ่งวัน พร้อมกับไปยื่นใบลาออกที่ฝ่ายบุคคลทันที และรออนุมัติเท่านั้น มะลิกับหมอต้นออกเวรเวลาเดียวกัน จึงเดินออกมาจากโรงพยาบาลพร้อมกัน
\"มะลิไปดื่มกาแฟกับเค้กที่ร้านมินกับพี่ไหม\"
\"พี่ไปเถอะค่ะ \"
\"ทำไมล่ะ ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ\"
\"ก็ได้ค่ะ มะลิกลับไปที่หอก็ไม่ได้ทำอะไร\"
\"งั้นก็ไปกันเถอะ\" เดินนำหน้ามะลิไปที่รถของตัวเอง พร้อมกับเปิดประตูรอมะลิขึ้นไปนั่ง
พอทั้งคู่ขึ้นไปนั่งบนรถหมอต้นก็เคลื่อนรถแล่นตรงไปยังร้านกาแฟของมินทันที ใช้เวลาไม่นานก็ไปถึงร้าน มะลิกับหมอต้นเดินเข้าไปในร้าน ตรงไปยังเคาร์เตอร์ที่มินกำลังยืนอยู่พอดี
\"อ้าว มะลิลมอะไรหอบมาถึงนี้ได้ล่ะ\"
\"พอดีพี่ต้นเขาชวนฉันมาน่ะ\"หันไปทางหมอต้น
\"แล้วจะรับอะไรดีล่ะ\"
\"ฉันขอเป็นกาแฟเย็นจ้ะ\"
\"ผมเอาเหมือนมะลิเลยก็แล้วกัน อยากเปลี่ยนบ้าง\"
\"แล้วรับเค้กด้วยเลยไหม\" มินหันไปถามมะลิ
\"ไม่เอาดีกว่า\" มะลิส่ายหน้า
\"งั้นผมเอาเค้กช็อคโกแลตก็แล้วกัน ทานกับพี่นะมะลิ\" หันไปทางมะลิ
\"พี่ต้นทานเองเถอะค่ะ\"
\"กลัวอ้วนเหรอ\"
\"นิดหน่อยค่ะ\"
\"งั้นพี่ทานเองก็ได้\"
\"นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันทำให้\" มินหันไปบอกมะลิ
\"จ้ะ\"
หมอต้นเดินนำมะลิไปหาโต๊ะนั่ง พร้อมกับลากดึงเก้าอี้ออกให้มะลินั่ง ทุกการกระทำของหมอต้นอยู่ในสายตามินที่ยืนมองอยู่ตรงเคาน์เตอร์เห็นแล้วก็อดสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไม่ได้
พอชงเสร็จขิงพนักงานผู้หญิงหนึ่งเดียวในร้านก็เอากาแฟกับเค้กไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะของคนทั้งสอง ทั้งคู่นั่งดื่มกาแฟและพูดคุยกันไป มินจึงเดินเข้าไปที่โต๊ะ
\"เป็นไงอร่อยไหมมะลิ\"
\"อร่อยสิ ทั้งกาแฟและเค้กเลย\"
\"จริงเหรอ ไม่ใช่เพราะเป็นเพื่อนกันเลยไม่กล้าตินะ\"
\"เปล่าสักหน่อย อร่อยจริงๆ นั่งลงคุยกันก่อนสิ\"
\"ไม่ดีกว่าตามสบายนะ\" หันไปมองหน้าหมอต้นแวบหนึ่งแล้วเดินออกไป
หมอต้นมองตามหลังมินแวบหนึ่ง แล้วหันไปคุยกับมะลิต่อ ส่วนมินก็ไปช่วยพนักงานในร้านชงกาแฟและเสิร์ฟให้ลูกค้าโต๊ะอื่นต่อ
\"ถ้าโรงพยาบาลอนุมัติให้มะลิลาออกแล้ว พี่คงคิดถึงมะลิแย่เลยล่ะ\"
มะลิไม่ตอบอะไรเพราะเธอคิดกับหมอต้นแค่พี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น
\"ถ้ามะลิไปอยู่ดูแลพี่ชายมินพี่จะไปเยี่ยมมะลิบ่อยๆ ก็แล้วกัน ถ้าพี่ว่าง\"
\"ค่ะ\"
ทั้งคู่นั่งทานกันไปสักพักหมอต้นก็เรียกให้พนักงานไปเก็บเงิน มินจึงไปเก็บด้วยตัวเองรับเงินมาจากหมอต้น และทอนคืน
\"มินลดให้ค่ะ\" ยื่นเงินทอนให้หมอต้นแต่ไม่ยอมมองหน้าเขา
\"ขอบคุณมากครับ\"
\"ไม่เป็นไรค่ะ\"
\"เรากลับกันเถอะมะลิ\"
\"ค่ะ กลับก่อนนะ มิน\"มะลิเอ่ยขึ้น
\"จ้ะ เดี๋ยวฉันไปส่งที่รถ\"
มินเดินตามหลังคนทั้งสองออกมาตรงลานจอดรถ หมอต้นคอยอำนวยความสะดวกให้มะลิโดยการเปิดประตูให้และปิดลงเมื่อมะลิเข้านั่งเหมือนคู่รักกันเลยไม่มีผิด มินยืนรอจนรถแล่นอออกไปแล้วจึงกลับเข้ามาในร้าน
ย้อนไปเมื่อเดือนที่แล้ว
เวลาหนึ่งทุ่มมินนั่งทำบัญชีอยู่ในร้านเสร็จพอดี กำลังจะปิดร้านหลังจากที่เก็บข้าวของเข้าที่เข้าทางหมดแล้ว เหลือเธออยู่ที่ร้านคนเดียวเพราะพนักงานอีกสองคนกลับไปก่อนแล้ว กำลังจะเดินออกจากร้านไป หมอต้นก็เดินเข้ามาในร้านพอดี
\"อ้าว หมอร้านจะปิดแล้วค่ะ\"
\"พอดีผมผ่านมาเห็นไฟเปิดอยู่ ก็เลยเข้ามาครับ\"
\"มีอะไรหรือเปล่าคะ\"
\"ผมเอายามาให้ครับ\"
\"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหายแล้ว\"ยกแขนที่โดนน้ำกาแฟลวกเมื่อวานขึ้นมาดู
\"ยังแดงอยู่เลย เดี๋ยวผมทาให้นะ\"
\"อย่าเลยค่ะ\" เดินผ่านหน้าหมอต้นไป
\"ให้ผมทาให้เถอะ\"คว้าแขนมินไว้
\"ก็ได้ค่ะ\" หันหน้ามามองหมอต้น
มินไปนั่งลงตรงเก้าอี้ในร้านให้หมอต้นทายาที่แขนเธอได้สะดวกมากขึ้น พอทายาเสร็จกำลังจะออกไปจากร้านอยู่ๆฝนก็ตกลง มินจึงอยู่ในร้านเพื่อรอให้ฝนซาก่อน โดยมีหมอต้นอยู่เป็นเพื่อน
\"ผมว่าตกหนักขนาดนี้ คงจะไม่หยุดง่ายๆ แน่\"
\"นั้นสิคะ คงอีกนานกว่าจะหยุดตก\"
มินนึกอะไรขึ้นได้บางอย่างจึงรีบเดินไปตรงประตูหลังร้าน เปิดประตูตากฝนออกไปเพื่อเก็บผ้ากันเปื้อนกับผ้าเช็ดโต๊ะที่ตากไว้หลายสิบผืน หมอต้นเห็นว่าฝนตกหนักเลยออกไปช่วยเธอเก็บด้วย
พอเก็บผ้าหมดแล้วก็พากันกลับเข้ามาในร้านด้วยสภาพที่เปียกปอน มินเอาผ้าไปผึ่งไว้ ส่วนหมอต้นก็ยืนมองดูอยู่ พอผึ่งเสร็จมินก็หันมาทางหมอต้น ทำให้ต้องรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที
มินแปลกใจกับท่าทางของหมอต้นจึงรีบมองสำรวจตัวเองปรากฏว่า ชุดที่เธอใส่เป็นสีขาวพอเปียกฝนทำให้เห็นชั้นในและหน้าอกบางส่วนได้อย่างชัดเจน เธอจึงหันหลังให้หมอต้นทันที
\"ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉันเก็บผ้า\"
\"ไม่เป็นไรครับ\"
\"ไม่รู้ว่าจะตกอะไรหนักหนา\" มินพูดกับตัวเอง
\"ผมว่าเราคงจะไม่ได้กลับกันง่ายๆ แล้วล่ะ\"
\"ค่ะ ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ\"
ต่างคนต่างยืนกันคนละมุมอยู่ในร้าน แล้วอยู่ๆไฟในร้านก็กระพริบติดๆ ดับๆ จนสุดท้ายก็ดับสนิทไป ทำให้ในร้านมืดลงมองไม่เห็นอะไร
\"คุณหมออยู่ตรงไหนคะ\"
\"ผมอยู่ตรงนี้\"
\"อยู่ไหน ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย\"
\"ผมเข้าไปหาคุณเองดีกว่า\" เดินผ่านความมืดไปตรงที่มินยืนอยู่ก่อนไฟจะดับ หมอต้นใช้มือคว้าไปในความมืดจนคว้าตัวมินเข้ามาใกล้ๆตัวเองจนแนบชิดกัน
\"คุณเมื่อไรไฟจะมาก็ไม่รู้\" เบียดตัวเข้าไปแนบชิดติดกับหน้าอกกว้างของหมอต้นเพราะความหนาว
\"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมว่าเราคงต้องอยู่แบบนี้ไปสักพัก\" หมอต้นรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยที่มินเอาหน้าอกของเธอเบียดกับหน้าอกของเขา
\"หนาวจังค่ะ\" ซบหน้าลงกับอกหมอต้น
\"ผมว่าเราคงไม่ต่างกันหรอก\" เพราะเขากับเธอเปียกด้วยกันทั้งคู่
\"คุณก็หนาวเหรอคะ\" มินเงยหน้าขึ้นในความมืดทำให้ริมฝีปากจิ้มลิ้มของเธอประกบเข้ากับปากหยักหนาของหมอต้นที่ก้มหน้าลงมาอยู่ก่อนแล้วโดยบังเอิญ
มินสะดุ้งตกใจจะเลื่อนริมฝีปากออก แต่หมอต้นกลับจูบริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่มอยู่ในความมืด มินเบิกตาโตขึ้นทันทีที่หมอต้นจูบริมฝีปากเธอ
\"อื้อ\"เปล่งเสียงอยู่ในลำคอพยายามผลักดันหมอออกจากตัวโดยใช้มือทั้งสอง
ยิ่งมินดิ้นขัดขืนหมอก็ยิ่งลุกหนักโดยการกอดรัดตัวมินเข้าหาตัวเองมากขึ้น พร้อมกับพยายามใช้ลิ้นซอกซอนเข้าไปในโพรงปาก มินพยายามปิดริมฝีปากตัวเองไว้ แต่สุดท้ายมินก็ยอมเผยริมฝีปากออกให้เขาใช้ลิ้นเข้าไปจนได้ เพราะเขาทั้งบีบทั้งเคล้นหน้าอกทั้งสองของเธอจนเจ็บ ทำให้เธอเผยปากเปล่งเสียงร้องออกมา
ความต้องการข้างในมีมากกว่าทำให้หมอต้นห้ามความต้องการที่อยากจะสัมผัสตัวมินไม่ได้ ใช้มือลูบไล้ไปทั่วหน้าอกและสะโพกมิน จนเธออ่อนระทวยเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสจากมือของเขา อีกทั้งริมฝีปากหยักหนากำลังจูบไซ้ลงมาตรงซอกคอขาวเนียนอย่างหื่นกระหายต้องการที่จะเข้าไปข้างในตัวเธอ ยิ่งทำให้มินเกิดความวาบหวิว
หมอต้นผลักดันตัวมินไปติดกับผนังร้านจากนั้นก็ค่อยๆแกะดระดุมเสื้อเธอ พร้อมกับดึงชั้นในลงจนหน้าอกเปลือยเปล่า จากนั้นก็ก้มหน้าลง จูบดูดสัมผัสอย่างเมามัน ส่วนมือก็ล้วงผ่านกระโปรงและดึงชั้นในตัวจิ๋วลง แล้วใช้นิ้วมือสอดเข้าไปในช่องรักของเธออย่างง่ายดาย มินสะดุ้งตกใจทันทีที่นิ้วอันแข็งแรงถูกสอดใส่เข้าไปในช่องรักของเธอ เพราะเธอยังไม่เคยมีสัมพันธ์กับชายคนไหนเลย
\"คุณฉันเจ็บ อ๊า\"
\"เจ็บเหรอ เดี๋ยวผมจะทำให้เบามือที่สุดก็แล้วกัน\"
ระหว่างที่หมอกำลังสัมผัสเล้าโลมมินอยู่นั้น ไฟก็เริ่มกระพริบเป็นพักๆ จนติดและสว่างไปทั่วร้าน ทั้งคู่จึงหยุดการกระทำทั้งหมด มองหน้ากันด้วยลมหายใจหอบถี่ หมอต้นจะก้มลงไปสานต่อสิ่งที่พึ่งผ่านมาเมื่อกี้ แต่มินกลับดันหน้าหมอไว้ก่อน
\"อย่าค่ะ \" ไม่กล้าสบตาหมอต้นเพราะเธอทั้งเขินทั้งอายที่ปล่อยให้เขารุกล้ำร่างกายเธอหนักขนาดนี้
\"ผมขอโทษ\" พอสติมาก็รีบผละออกจากตัวมินและหันหลังให้เธอทันที
พอหมอต้นผละออกมินก็รีบจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยทันที ตาจ้องมองแผ่นหลังของหมอต้นด้วยความรู้สึกหลากหลายจนบอกไม่ถูก เพราะเธอเพิ่งจะถูกเขารุกล้ำตัวเธออย่างบ้าคลั่ง เหมือนพายุฝนไม่มีผิด
\"ฝนซาแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะ ขอโทษอีกทีก็แล้วกัน\" หันกลับไปมองหน้ามินแล้วเดินตัวปลิวออกจากร้านไปทันที
ส่วนมินพอหมอต้นออกไปก็รีบปิดร้านแล้วขับรถกลับบ้าน พอไปถึงห้องนอนตัวเองก็รีบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ระหว่างที่กำลังถูสบู่ไปตามร่างกายเปลือยเปล่ากลับนึกถึง สัมผัสที่หมอต้นลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเธอ ถ้าเกิดว่าไฟยังไม่ติดในร้านป่านนี้เธอกับเขาก็คงตกเป็นของกันและกันไปแล้ว
มินนั่งนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาอยู่คนเดียวตรงหลังร้าน หลังจากที่ไปส่งมะลิกับหมอต้นที่รถ เธอพยายามทำตัวปกติมาตลอดตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้น หมอต้นก็เช่นกันทำเหมือนเธอกับเขาไม่เคยผ่านเหตุการณ์แบบนั้นมาด้วยกัน อย่างแนบเนียนกว่าเธอเสียอีก
แต่สำหรับเธอต่อให้ผ่านมาเป็นปีก็ลืมไม่ลงอยู่ดี แล้วยิ่งมาเห็นหมอต้นให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธออีก ก็ยิ่งทำให้รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลยด้วยซ้ำ ที่เขาทำอย่างนั้นไปก็เพราะความต้องการ เพศตรงข้ามเหมือนผู้ชายทั่วไปเท่านั้น
ตกเย็นมินกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาเขียนบัญชีรายรับรายจ่ายอยู่คนเดียวในร้าน หมอต้นก็เดินเข้ามาในร้านด้วยความเงียบมาหยุดอยู่ตรงหน้ามินที่มัวแต่ก้มหน้าทำงานไม่สนใจสิ่งรอบข้างตัวเอง
\"คุณผมชื้อข้าวมาฝาก\"
\"คุณฉันตกใจหมดเลย ทำไมมาเงียบๆล่ะคะ\"
\"คุณเองนั้นแหละ ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานไม่สนใจอะไรเลย\"
\"แล้วคุณมาทำไมคะ ฉันจะปิดร้านแล้ว\"
\"นี้ไง ผมชื้อข้าวมาฝากคุณ\" วางถุงกล่องข้าวลงบนโต๊ะ
\"คุณเอากลับไปเถอะ ฉันไม่หิวอีกอย่างฉันก็กำลังจะกลับแล้ว\" เก็บสมุดปากกาทุกอย่างใส่ลงไปในกระเป๋าพร้อมกับสะพายไว้ที่ไหล่แล้วเดินตรงไปที่สวิตช์ไฟ
\"คุณเป็นอะไร\" เดินตามหลังมินไปติดๆ
\"เปล่าคะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร\" ปิดสวิตช์ไฟในร้านจนหมด แล้วเดินออกไปตรงหน้าร้านเพื่อจะล็อคประตูร้าน
\"คุณทำเหมือนโกรธอะไร ผมเลย\"ยืนอยู่ข้างๆ มิน
\"ฉันไม่ได้โกรธอะไรคุณหรอกค่ะ ฉันโกรธตัวเองมากกว่า\"เดินตรงไปที่รถ
\"คุณพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจ\"
\"เปล่าค่ะไม่มีอะไร ส่วนข้าวที่คุณชื้อมาฉันว่าคุณควรเอาไปให้คนที่คุณอยากจะให้ดีกว่าค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ\" ขึ้นไปนั่งบนรถแล้วขับออกไปทันที
หมอต้นได้แต่ยืนงงมองรถของมินแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะเขาไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรให้มินไม่พอใจหรือเปล่า แค่เขาชื้อข้าวมาฝากเธอแต่เธอกลับไม่พอใจเขาซะงั้น
หลายวันต่อมา
มินกับมะลิเดินไปที่บ้านหลังเล็กโดยในมือของมะลิถือกระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่งใบ ทั้งคู่ไปยืนอยู่ข้างๆ วีลแชร์ของภาคิน ที่กำลังนั่งมองเหม่อลอยไปข้างหน้าอยู่ตรงริมสระบัว ด้วยสายตาอันแสนเศร้า
\"พี่คินค่ะ น้องพาพยาบาลคนใหม่มาแล้วค่ะ\"
\"สวัสดีค่ะ พี่คิน\" พนมมือไหว้พร้อมส่งยิ้มให้
ภาคินหันไปมองตามเสียงที่คุ้นๆแล้วก็ต้องชะงักไปชั่วครู่หนึ่ง เขาไม่คิดเลยว่ามินจะพามะลิมาเป็นพยาบาลดูแลเขา มองหน้ามะลิแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปทางเดิมไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ ทำเหมือนมะลิไม่มีตัวตนยืนอยู่ตรงนั้นเลย
已经是最新一章了
加载中
