บทที่ 3 เธอก็เป็นแค่ของขวัญ

บทที่ 3 เธอก็เป็นแค่ของขวัญ เยี่ยนหานทั้งขมขื่นและเจ็บปวดไปหมดทั้งหัวใจ ไม่พูดไม่จา น้ำตาจากใจไหลพรั่งพรูออกมา เธอยกมือขึ้นแบมือจะฟาดลงไปที่แก้มของเขา แต่ความรู้สึกทั้งหมดต้องหยุดลงในวินาทีนี้ “ถานหยูนเฟย คุณมันเลว คุณมันคนระยำ” ถานหยูนเฟยถึงกับสะดุ้ง ยืนงงไปชั่วขณะ มองเยี่ยนหาน อย่างไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นก็ตวาดใส่ “เยี่ยนหาน เธอกำลังเพ้อฝันอะไรอยู่ ? คิดจะแต่งงานกับฉัน เธอควรทำอะไรเพื่อครอบครัวถานบ้าง” แท้ที่จริงเขาใช้ประโยชน์จากเธอด้วยการมอบเธอให้กับคนที่เหนือกว่าเป็นของขวัญ ใบหน้าขวาของเขาโดนเธอตบจนแดง โกรธสั่นไปทั้งตัว มองเยี่ยนหานด้วยความดุร้าย แถมยังจะตำหนิเธอแบบนี้อีก “ฮ่า!” เยี่ยนหานหัวเราะอย่างเยือกเย็น ความฝันและความหวานทั้งหมดตอนนี้มันแตกสลายไปหมดแล้ว “ถานหยูนเฟย พวกเราจบกันแล้ว ระหว่างพวกเรามันจบแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะผู้ชายที่คุณไปติดสินบน เขามีคุณธรรมพอ เขาไม่ได้แตะต้องฉัน สิ่งที่คุณคิดไว้พังหมดแล้ว เขาฝากฉันมาบอกคุณว่า อย่าได้มีครั้งต่อไปอีก! ” พูดเสร็จ เธอก็พุงตัวออกจากประตู แล้วตรงเข้าไปที่ลิฟต์ ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็ถูกปิดลง ในที่สุดเธอก็กลั้นน้ำตาไม่ไหวไหลพรากออกมา เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนขนนก เบาลอยไปไม่มีแรง นี้คือชีวิตของฉันเหรอ? หกปีที่ผ่านมา เธอระมัดระวังเฝ้ารักษาความรักเป็นอย่างดี แต่สุดท้ายแฟนหนุ่มกลับเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย แท้จริงแล้วชายคนที่เธอรักมากก็แค่คนที่ใช้เล่ห์เพื่อแลกกับตำแหน่งที่สูง หกปีก็เท่านั้น ไม่คุ้มค่าเลยกับหกปี จากอายุยี่สิบยันยี่สิบหก ที่แท้เธอก็คบกับคนเลวมาตลอด น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างเงียบๆ จนกระทั่งลิฟต์มาหยุดที่ชั้นหนึ่ง เธอเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ แล้วเดินออกไป เดินไปถึงหน้าประตูโรงแรม พึ่งจะรู้ว่าข้างนอกฝนตกหนัก ไม่สนแล้ว เธอเข้าไปกลางสายฝน สมองเธอสับสนไปหมด มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง? ใจของเธอรู้สึกฉีกขาดเป็นชิ้นเล็กๆ แม้แต่หายใจก็ยังรู้สึกเจ็บ โดนคนรักทำร้ายมันเจ็บปวดแบบนี้นี่เอง มันเสียใจแบบนี้นี่เอง แต่ในรถสีดำด้านข้างนั้น เผยตงเฉินนั่งในรถสูบบุหรี่ เขาพึ่งลงมาจากโรงแรม การจัดฉากค่ำคืนนี้ ทำให้เขาใจร้อนไม่เป็นสุข ตั้งแต่เขาเป็นผู้นำที่มีชื่อเสียง หลายคนจึงชอบประจบประแจงเขา คิดหาวิธีที่จะติดต่อกับเขา ขอแค่เขาพูดประโยคที่สวยงามต่อหน้าท่านผู้นำ ถึงแม้พูดไม่สวยงาม แค่ลับหลังไม่พูดไม่ดีก็พอแล้ว แต่คืนนี้ใครกันนะกล้าดี ที่ส่งหญิงสาวให้กับเขา? คนในวงการการเมืองย่อมรู้ ผู้หญิงนั้นแตะต้องไม่ได้ เรื่องให้คนไปจับคนเขาไม่เคยทำมาก่อน เมื่อคืนอีกนิดเดียวเกือบเสียการควบคุม เผยตงเฉินลูบคิ้ว พ้นควันบุหรี่สีขาวออกมา อาการสร่างเมาเริ่มดีขึ้น ควรจะกลับได้แล้ว ที่ปัดน้ำฝนแกร่งไปมาพอที่จะทำให้กระจกใสบ้าง รถกำลังจะเคลื่อนตัวออก มองเห็นเงาของคนกำลังออกจากโรงแรม คนนั้นก็คือเธอ! มองไกลๆก็เห็นกระเป๋าใบนั้น ที่พึ่งอยู่ในโรงแรม และก็เป็นของผู้หญิงที่เขาเกือบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาเห็นเธอวิ่งท่ามกลางสายฝนออกจากโรงแรมไปโดยไม่สนใจอะไร จากนั้นเห็นเธอขึ้นรถแท็กซี่คันหนึ่งไป เผยตงเฉินเคลื่อนรถตามไปอย่างๆ โดยไม่มีคำอธิบาย ตอนนี้ เยี่ยนหาน เสียใจมาก โมโหจนไม่มีสติ นี้ไม่ใช่เรื่องปกติของเผยตงเฉิน เขาคิดว่าเขาบ้าไปแล้ว คิดไม่ถึงว่ากลางดึกแบบนี้ไม่กลับบ้านนอน กลับมาสะกดรอยตามผู้หญิง ผู้หญิงประเภทนี้ไม่ใช่คนดีแน่ ที่โผล่มาพลีกายให้ผู้ชายถึงเตียงของโรงแรม น่าเสียดายหน้าตาก็ยังดูสวยบริสุทธิ์ เยี่ยนหาน ที่โดนฝนสาดทำให้ตื่นขึ้นกว่าเดิม เปียกฝนเพื่อถานหยูนเฟยคนเจ้าเลห์มันสมควรเหรอ? เสียงโทรศัพท์ดังตลอดทาง แต่เธอไม่รับ แค่คิดว่าเขาหลอกใช้ประโยชน์จากตัวเอง แถมยังพูดให้ดูดีอีก เธอคิดแล้วก็รู้สึกขยะแขยง ทำไมตลอดหกปีเธอถึงดูถานหยูนเฟย ไม่ออกว่าเป็นคนยังไงนะ? เธอยิ่งคิดยิ่งเหมือนคนตาบอดจริงๆ เธอเป็นครูอัตราจ้างชั้นมัธยม เธอให้รถจอดหน้าหอพักครู พึ่งจะลงรถ ก็มีผู้ชายวิ่งออกมาจากป้อมยาม ในมือถือร่ม มองเธอวิ่งมา นี้เป็นผู้ชายของเธอเหรอ? เผยตงเฉินมองดูพวกเขากางร่มเดินเข้าไปในหออย่างไกลๆ เขามองตามอย่างเข้าใจเอง “คุณครูเยี่ยน คุณกลับมาแล้ว” ลงจากแท็กซี่ เยี่ยนหานก็เห็นลู่เหว่ยวิ่งเข้ามา ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้เมื่อตอนบ่ายปรึกษาเขาเรื่องแผนการสอน คิดไม่ถึงตัวเองทำให้เสียเวลาไปแล้ว “คุณครูลู่ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันลืมสนิทไปเลย” “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรครับ!” “คุณครูลู่คะ พอดีฉันรู้สึกเหนื่อยๆ ขอตัวก่อนนะคะ” เยี่ยนหานไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าเธอร้องไห้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อนร่วมงาน อดไม่ได้ที่จะกดหน้า รีบวิ่งไปไม่กี่ก้าว แล้ววิ่งเข้าไปหอพักทรงเก่าไป “คุณครูเยี่ยน--ครับ” ลู่เหว่ยอยากจะพูดด้วยสักหน่อย แต่กลับไม่เห็นเงาของเยี่ยนหาน แล้ว วันที่สอง เช้าตรู่เยี่ยนหานรับสายโทรศัพท์ของถานหยูนเฟย จริงๆแล้วเธอไม่อยากรับ แต่เมื่อคืนคิดว่ายังพูดไม่เคลียร์ เลยกดรับโทรศัพท์ไป “ฮัลโหล” “หานหาน สรุปเมื่อวานเธอได้มีอะไรกับหัวหน้าเผยไหม” ถานหยูนเฟยถาม