已经是第一章了
บทที่ 5 สถานการณ์ที่น่าอึดอัด
บทที่ 5 สถานการณ์ที่น่าอึดอัด
ที่ไหนจะไปคิดถึง การหัวเราะเยาะแบบนี้ จะทำให้ เยี่ยนหาน โผล่เข้าจับ ในใจเธอมีแรงกระตุ้นทำให้มีแรงสู้ ยืดหลังตรง หายใจเข้าลึกๆ แล้วใช้คำพูดลักษณะสอนมาบรรยายแนะนำ “นี้เป็นโครงการสำคัญของโรงเรียนเราที่ระดมเงินกันสร้างกันปีนี้ค่ะ คณะครูและนักเรียนยินดีมากที่ได้รับอุปกรณ์และเนื้อหาการสอนมากมายในห้องมัลติมีเดียนี้ ต่อไปในนามของโรงเรียนจะขอแนะนำความสามารถของห้องมัลติมีเดียนี้ อุปกรณ์ที่ติดตั้ง...”
เสียงของเธอไม่รีบและก็ไม่ช้า แหบแห้งนิดน้อย ฟังดูไพเราะ พูดภาษาจีนกลางก็ได้ชัดเจนตามมาตรฐาน เหมือนกับผู้ประกาศวิทยุ
เผยตงเฉินอึ้งไปนิดหน่อย คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะเสียงไพเราะ เมื่อคืนวานเขาคิดว่าเธออาจจะเป็นครูที่นี่ คิดไม่ถึงวันนี้ที่มา“แนะนำงาน”จะเจอเธอจริงๆ
เธอทุ่มเทในการบรรยายมาก แนะนำได้อย่างละเอียด
ทันใดนั้น เสียงไพเราะของเธอก็ดังกึกก้องในหูชั่วขณะ “เธอเดินนานแล้วคงเหนื่อย เขาผิดไปแล้วที่มาเผชิญหน้าเธอ ห่างจากเขาก็พอ แค่นี้ก็พอแล้ว”
เอ่อ!
จังหวะไม่ดี โทรศัพท์ของเยี่ยนหานก็ดังขึ้นในเวลานี้
เป็นไปไม่ได้ ปกติเธอจะปิดเครื่องตลอด แต่วันนี้เธอเตรียมตัวที่จะลาออกเลยลืมสนิทไป น่าอายจริง เวลานั้น อธิการบดีเฉินก็สีหน้าเสีย
ทุกคนจับจ้องให้ความสนใจกับเสียงโทรศัพท์ของเธอ ใจของเยี่ยนหานเต้นแรง จะทำงานพังแล้วใช่ไหม?
เฮ้ย ทำพังก็ต้องเสียงาน แต่ยังไงเธอก็จะเตรียมตัวลาออกอยู่แล้ว
เธอรีบเอาโทรศัพท์ออกมา เหลือบดูแล้ว เป็นคนที่บ้านโทรศัพท์เข้ามา จะต้องมีเรื่องแน่เลย แต่ว่าเธอไม่สนใจแล้ว เพื่อหน้าตาทุกคนเธอปิดโทรศัพท์ลง “ขอโทษค่ะ”
สีหน้าของผู้อำนวยการเจิ้งเริ่มไม่ค่อยดี มองไปที่คณะครู อาจารย์ คณะหัวหน้าจัดอย่างไม่พอใจ เปลี่ยนท่าทางแล้วหันไปมองทางเผยตงเฉิน อีกครั้ง เขายกคิ้ว ไม่พูดอะไรสักคำ
เผยตงเฉินกวาดตามองผู้คน มาหยุดที่ร่างของเยี่ยนหานนานสองวินาที
เยี่ยนหานสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของสองวินาทีนี้ แต่ก็ช่างมันเถอะ ไม่มีใครมาทำอะไรเธอได้ เธอไม่มีโครงงาน นี่คือข้อดีของการไม่มีโครงงาน ไม่โดนขู่คุกคาม เข้าใจแล้วก็วันนี้
เยี่ยนหานทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เริ่มพูดอธิบายต่อ
ยังดี ยังพูดออกมาได้อย่างชัดเจน
ในที่สุดก็ออกจากห้องมัลติมีเดียแล้วไปสระน้ำที่กำลังสร้าง อธิการบดีเฉินตำหนิเยี่ยนหาน “เกิดอะไรขึ้น”
เยี่ยนหานเหลือบมองไปที่ผู้นำมากมาย แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง “ขอโทษค่ะ อธิการบดีเฉิน พอดีฉันลืมปิดโทรศัพท์ ที่บ้านโทรเข้ามา ฉันขอไปโทรกลับก่อนนะคะ”
แม่ต้องมีเรื่องกับเธอแน่นอน ปกติแม่จะไม่โทรมาหาเธอ จะต้องมีเรื่องรีบร้อนแน่ๆ
“จะไปโทรศัพท์อะไรล่ะ ไม่เห็นผู้นำมากมายเหรอ?” อธิการบดีเฉินที่หงุดหงิดอยู่แล้ว ยิ่งโมโหใหญ่
เยี่ยนหานมึนงง แต่ยังยืนยันที่จะโทร
อธิการบดีเฉินรีบคว้าโทรศัพท์ของเธอทันที แล้วพูดด้วยเสียงต่ำ“รีบไป!”
“เอาคืนมาให้ฉันนะคะ!” เยี่ยนหานร้อนใจ
“เยี่ยนหาน เธอรู้ไหม ถ้าเธอทำพังผลลัพธ์จะเกิดอะไรขึ้น โครงงานเธอยังอยากให้เป็นจริงอยู่ไหม”อธิการบดีเฉินขู่
“คุณเอาโทรศัพท์คืนฉันเถอะค่ะ อธิการบดีเฉิน ฉันไม่ทำแล้วค่ะ ให้โครงงานเขาไปเถอะค่ะ ฉันขอลาออก ลาออกเดี๋ยวนี้ด้วยค่ะ รีบเอาไปลาออกจากกระเป๋าออกมา ยัดใส่มือของเขา แล้วคว้าโทรศัพท์มา “พอแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ทำแล้ว และคุณไม่ต้องมายุ่งกับฉันแล้ว ลาก่อนค่ะ ”
พูดจบแล้ว เธอก็หมุนตัวแล้วเดินไป
อธิการบดีเฉินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นี่มันอะไรเนี้ย? ถือใบลาออกของ เยี่ยนหานอย่างมึนงง โกรธจนหน้าบูดเบี้ยว เด็กวัยรุ่นสมัยนี้กล้าดี โดยเฉพาะเด็กหลังยุคแปดศูนย์ เป็นแต่แบบนี้ เขาโกรธจะตายแล้ว
เยี่ยนหานก้าวใหญ่เดินออกไป เดินไปโทรศัพท์ไป “แม่ มีอะไรถึงโทรมาหรือคะ”
“หานหาน น้องเธอก่อเรื่องแล้ว”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”
“น้อง น้องแกท้อง ฉันโกรธจะตายอยู่แล้ว”
“ห่ะ ...” เยี่ยนหานตกตะลึง น้องสาวเธอพึ่งจะอายุสิบเก้า ปีนี้พึ่งจะเข้าโรงเรียนแพทย์ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?
“แม่พาน้องไปทำแท้งที่นั่นก่อนดีไหม ที่นี่คนรู้จักพวกเราเยอะ ถ้ามีคนรู้เข้า ต่อไปพวกเราจะพบปะคนอื่นได้ยังไง เพื่อนบ้านทั้งซอยจะมองพวกเราเป็นคนยังไง”
“โอเคค่ะ แม่คะ ไม่ต้องรีบนะคะ แม่พาน้องมาเถอะค่ะ พ่อรู้เรื่องรึยังคะ ? อ่อ พอดีเลย อย่าให้พ่อเขารู้ เดี๋ยวเขาจะเอาไปพูดมั่วซั่ว” เยี่ยนหานรีบออกไปอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้เผยตงเฉินจะอายุยังไม่ถึงสามสิบ แต่วันนี้เขาก็มาอยู่ในจุดผู้นำสูงสุด ถึงแม้ผู้อำนวยการการศึกษาจะสูงกว่าเขา แต่เขาทำงานรอบตัวนายใหญ่ ก็ไม่กล้าเดินนำหน้าเขา
เผยตงเฉินไม่ได้ตั้งใจมอง เห็นเงาเล็กนั้นเร่งรีบออกไป สายตาหรี่ที่ดูอันตราย เธอกล้าออกไป? ดูเหมือนเธอจะยังวัยรุ่น แต่วันนี้กลับมาเป็นนักบรรยายได้ ต้องเป็นคนมีเบื้องหลังแน่?
“ผู้อำนวยการเจิ้ง งานที่เหลือคุณทำเถอะ ผมยังมีเอกสารต้องส่งให้ผู้ใหญ่ ขอตัวก่อนนะครับ” เผยตงเฉินพูดบอกผู้อำนวยการเจิ้งอย่างกะทันหัน
เยี่ยนหานเดินไป คุยโทรศัพท์ไป “แม่คะ แม่กับน้องมาก่อนค่ะ ตอนเที่ยงยังขึ้นรถสาธารณะทัน เส้นทางสี่ชั่วโมงไม่ไกลสำหรับเธอ ตอนบ่ายหนูไปรับแม่กับน้องนะคะ พรุ่งนี้ค่อยไปโรงพยาบาลกัน”
วางสายโทรศัพท์ เธอก็ขึ้นรถอย่างผิดหวัง
已经是最新一章了
加载中
