已经是第一章了
บทที่ 6 คุณเทียบไม่ได้แม้แต่น้อย
บทที่ 6 คุณเทียบไม่ได้แม้แต่น้อย
ไม่ได้ทำงานที่โรงเรียนแล้ว หอที่โรงเรียนจัดให้ก็อยู่ไม่ได้แล้ว เมืองจิ่นไห่ที่กว้างใหญ่ ต่อไปเธอจะทำยังไงต่อดี?
ไม่สามารถให้ที่บ้านรู้สถานการณ์เธอในตอนนี้ได้ เธอและถานหยูนเฟยคุยเรื่องแต่งงานกันไว้แล้ว ถ้าแม่รู้ว่าถานหยูนเฟยเป็นคนแบบนั้น จะต้องเสียใจแน่ๆเลย อย่างน้อยตอนนี้ที่เธอทำได้คือไม่ให้แม่รู้
รถสาธารณะค่อยๆข้ามเขตถนนของเมืองจิ่นไห่ เมืองที่เจริญ จะทำยังไงเรื่องบ้านดี?
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง หน้าจอแสดงชื่อถานหยูนเฟย “หานหาน เธอลาออกแล้วจริงๆเหรอ?”
ทำไมรู้ข่าวเร็วจัง เขามีหูตาที่โรงเรียนจริงๆด้วย เยี่ยนหานพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ใช่”
“เธออยู่ที่ไหน?”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”แล้วกดวางสายไป แต่ว่าพึ่งเห็นป้ายหน้าว่าถานหยูนเฟยยืนรอเธออยู่
นึกถึงคืนเมื่อวาน เธอรู้สึกสะอิดสะเอียน
เธอคิดว่าเธอยังจมปลักกับรักของเขาเหมือนเมื่อก่อนอยู่เหรอ?
ตอนนี้นอกจากเธอจะสะอิดสะเอียนแล้ว แถมยังรู้สึกปีติยินดี ยินดีที่ตัวเองสำรวมพอ อดทนจนมาถึงเมื่อวานพึ่งจะตอบตกลงให้เขา ตอนแรกเธออยากจะแต่งงานก่อนถึงจะยอมให้เขา
เยี่ยนหานลงรถแล้วเดินไปที่หอพักเก่า
“หานหาน ฟังผมพูดก่อน” ถานหยูนเฟยคว้ามือเธอเอาไว้
“อย่าแตะตัวฉัน” เยี่ยนหานสะบัดมือเขาทิ้ง
แต่ว่า ต่อมา เขาดึงเธออย่างแรง เธอโดนเขาดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แล้วเขาก็สร้างสถานการณ์ทำเป็นจูบ
“โอ้ว...”นี้บนถนนใหญ่ คิดไม่ถึงว่าเขาจะจูบเธอบนถนนกลางวันแสกๆแบบนี้
“ปล่อยนะ..” เยี่ยนหานใช้แรงผลักเขา แต่ผลักยังไงก็ไม่ขยับ เธอรีบอ้าปากกัดเขา เขาถึงยอมปล่อยเธอ
เยี่ยนหานใช้แขนเสื้อเช็ดที่ปากตัวเอง อดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่เขา “ถานหยูนเฟย คุณทำอะไร?”
คนรอบข้างมองดูพวกเขา ถานหยูนเฟยถลึงตา พร้อมตะคอกใส่ “มองทำไม? ไม่เคยเห็นคนทะเลาะกันรึไง?”
เยี่ยนหานหมุนตัวแล้ววิ่ง ถานหยูนเฟยก็ตามไปข้างหลัง ทั้งสองฉุดกระชากลากดึงกันไปมา
เยี่ยนหานมองไม่เห็น ว่าข้างหลังมีรถเก๋งหรูสีดำ ในตอนนี้มีแววดวงตาคู่หนึ่งมองอย่างใคร่ครวญและคาดเดาออก เป็นผู้หญิงไม่เรียบร้อยจริงๆด้วย เผยตงเฉินพูดกับคนขับรถด้วยเสียงเย็นชา“กลับเมือง”
“ครับ”คนขับรถเหยียบคันเร่ง รถก็เลื่อนผ่านไป
เผยตงเฉินมองเยี่ยนหานโดนถานหยูนเฟยจูบผ่านหน้าต่างรถ แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา จูบกลางถนนใหญ่ ต่ำยิ่งกว่าโสเภณีซะอีก!
รถขับออกไปไกลแล้ว ในที่สุดก็พ้นจากรถติด
เยี่ยนหานโดนถานหยูนเฟยก่อกวนไม่เลิก แถมหันกลับมา กางมือตบเข้าไป “ถานหยูนเฟย คุณแตะต้องฉันอีก ฉันจะไม่เกรงใจจริงๆแล้วนะ”
ถานหยูนเฟยเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขามองเธออย่างทื่อๆ สำรวจเธออย่างลึกซึ้ง จากนั้นสายตาอันแหลมคมหรี่ลง คงไม่มีอะไรยุ่งยาก เยี่ยนหานก็ไม่สนใจในความซับซ้อนของท่าทางของเขา
“เดือนหน้า พวกเราจะจัดงานแต่งงานกัน”เขาพูดเพียงประโยคเดียวเท่านี้
เยี่ยนหานหัวเราะ มองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ถานหยูนเฟย คุณไม่รู้สึกทุเรศหน่อยเหรอ? คุณรู้ไหมในสายตาฉันคุณคืออะไร? ”
เยี่ยนหานไม่รู้จะเปรียบเทียบความในใจเธอออกมายังไง ทันใดนั้นมองเห็นขี้หมาข้างทางที่ไม่ได้ทำความสะอาด เธอชี้ไปสิ่งของสีดำที่อยู่ตรงนั้น พูดด้วยเสียงเยือกเย็น “แค่สิ่งนั้นคุณก็เทียบไม่ได้”
เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาดำลึกมีความอ่อนโยนที่ไม่ได้เห็นมานาน สายตาของเขาที่ชวนหลงใหล เหมือนคลื่นที่ซัดเขาหินยักษ์ไม่มีสิ้นสุด ในเวลาเดียวกันก็มีสีหน้าที่ซึมเศร้า ความเย่อหยิ่งและความโศกเศร้าของเจ้าชายรูปงาม เหมือนมองมาที่เธอ คิดว่าไม่มีหญิงคนไหนต้านทานได้ ตอนแรกเพราะเธอเข้าไปในสายตา ในที่สุดเธอก็หลงตัวเองเข้าไปทีละน้อยๆ“หานหานฉันยอมรับว่าเรื่องนี้ฉันไม่ได้คิดให้ดีก่อน แต่เรื่องที่ฉันอยากจะขอเธอแต่งานไม่เคยเปลี่ยน”
กลับไปถึงหอพักเยี่ยนหานรู้สึกเศร้าเสียใจ เป็นความรู้สึกอึดอัดโจมตีเข้ามา จากใจส่งผ่านมาที่ตา น้ำตาที่ไม่มีเสียงจู่ๆก็ไหลออกมา
พึ่งจะเข้าประตูมา ก็ได้รับโทรศัพท์จากแผนกศึกษาของโรงเรียน เสียงพูดที่เข้มงวดของหัวหน้าแผนกศึกษาดังในหู“เยี่ยนหาน เธอทำอะไรลงไป ลาออกก็ไม่สามารถทำภายในวันนี้ได้ แบบนี้ดีแล้วเหรอ หัวหน้าเผยออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว ผู้อำนวยการเจิ้งพวกเขาก็ไปแล้ว เธอพูดสิเธอทำอะไรลงไป ผู้อำนวยการโกรธมาก ให้เธอออกจากหอเดี๋ยวนี้ วันนี้ตอนเย็นจะให้ครูคนใหม่เข้ามา ”
“ห่ะ...” เยี่ยนหานตกใจมาก “ฉันรู้ว่าต้องย้ายออกค่ะ แต่ว่ามันไม่ง่ายเลยนะคะที่ฉันจะเก็บของภายในเวลาวันเดียว”
“อธิการบดีเฉินเป็นคนบอกมา ตอนบ่ายครูคนใหม่จะมาแล้ว เธอรีบมาเก็บของเถอะ ไม่อย่างนั้นฉันจะให้ร.ป.ภ.ที่ห้องรักษาความปลอดภัยมาช่วยเก็บ”พูดจบหัวหน้าแผนกการศึกษาก็วางสายไป
เยี่ยนหานคิดไม่ถึงตัวเองจะตกต่ำขนาดนี้ แถมแม่กับน้องตอนบ่ายจะมาหา แล้วยังต้องผ่าตัดอีก ตอนนี้เธอก็ต้องไปเก็บและยังหาที่ใหม่ไม่ได้อีก
แต่ไม่มีหนทางแล้ว เธอต้องไปหาบ้าน และดูห้องก่อน ยังดีที่ในบัตรยังมีเงินสะสมอยู่ไม่กี่พัน ยังพอที่จะหาห้องได้
มองเห็นบ้านพักบริษัทห้องไม่ได้แย่ ค่าเช่าเดือนละเก้าร้อย แพงนิดหน่อย แต่ก็เป็นราคาปกติของเมืองจิ่นไห่ ห้องเช่าเก่า ห้องเรียบง่ายสองห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่น เนื้อที่ไม่ถึงหกสิบตารางเมตร ห้องน้ำ ห้องครัวก็มี เซ็นสัญญาแล้วต้องจ่ายครึ่งปี เจ้าของให้จ่ายถูกหน่อย ทั้งหมดห้าพัน
เธอตกลงเสร็จแล้ว จากนั้นก็ไปกดเงินมาทำสัญญา
已经是最新一章了
加载中
