บทที่ 7 ความบังเอิญ

บทที่ 7 ความบังเอิญ ถอนเงินออกจากบัตรมาห้าพัน เหลือในนั้นอีกสองพัน เตรียมเก็บไว้ให้น้องผ่าตัดตอนบ่าย ไม่มีอะไรใหญ่ไปกว่านี้แล้ว วันนี้ต้องดำเนินต่อไป ถ้าคนไม่ข้าม ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง เยี่ยนหานปลอบใจตัวเอง ทันใดนั้น เธอก็โดนแรงกระชาก คนก็ล้มลงไป พวกขับรถเร็ว! คิดไม่ถึงพวกขับรถเร็วจะชิงกระเป๋าเธอไป สองคนข้างหน้า คนหนึ่งขับมอเตอร์ไซค์ อีกคนนั่งด้านหลัง มอเตอร์ไซค์วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว “อ๊าย-- กระเป๋าฉัน กระเป๋าของฉัน!” เยี่ยนหานตอบโต้แล้ววิ่งตาม แต่ว่าขาเธอจะตามขโมยด้านหน้าได้อย่างไร แค่พริบตา มอเตอร์ไซค์ก็หายไปมองไม่เห็นแล้ว “เอากระเป๋าของฉันคืนมา”เธอร้องเรียก จนหมดหวัง เงินของเธอ กุญแจ เอกสารสำคัญทั้งหมดอยู่ในกระเป๋านั้น มีแค่โทรศัพท์ที่อยู่ในมือ พูดได้ว่า ตอนนี้เธอหมดตัวแล้ว เมื่อก่อนเธอเชื่อในแรงศรัทธาค้ำจุน ตอนนี้ทรุดตัวแทบไม่ทัน น้ำตาเธอค่อยๆรินไหล ตลอดชีวิตพึ่งรู้สึกไม่มีแรงครั้งแรก ทำไมเทพเจ้าถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้? “หนู ไปแจ้งตำรวจเถอะ”พลเมืองดี อดไม่ได้ที่จะมาบอกเธอ “ค่ะ”จริงด้วย เธอควรไปแจ้งตำรวจ “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะคุณป้า”เธอเริ่มมีความหวัง ลุกขึ้นไปสถานีตำรวจ เข้าไปในสถานีตำรวจ มองเห็นชุดตำรวจก็เหมือนรู้สึกมองเห็นญาติ ยังไม่ได้พูดอะไรตาเธอก็แดงขึ้นมา เธอรีบเดินเข้าไปสถานีตำรวจ แต่ข้างนอกสถานีตำรวจ มีรถเก๋งหรูสีดำจอดอยู่ ไม่นานนัก ชายร่างสูงก้าวเท้ายาวออกมา รองเท้าหนังสีดำวาววับ ชายหนุ่มปิดประตูรถ เงยหน้า เห็นเงานั้น เธอ? เผยตงเฉินคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอเธออีก ใบหน้าเย็นชาไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร แววตาแหลมเฉียบคู่นั้นมองตามเงานั้นไปแบบไม่รู้ตัว แววตาแฝงไปด้วยแสงสว่างอย่างลึกซึ้ง หลังจากเยี่ยนหานเข้าไปในประตู เผยตงเฉินก็เดินเข้าไปในสถานีตำรวจ รูปร่างสูงใหญ่อย่างสมบูรณ์แบบแสดงให้เห็นถึงท่าทีหยิ่งยโส ออร่าของเขาทำให้คนต้องกลั้นหายใจ ตำรวจมองเห็นเขา ก็ลุกขึ้นกันหมด “หัวหน้าเผยสวัสดีครับ” เยี่ยนหานตกตะลึง หันหน้าไป อ๊า เป็นเขา เธอได้แต่ตัวหด เขาคนนี้ตัวสูงจริงๆ สูงท่วมหัวเธอ ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความอันตราย เยี่ยนหานรีบก้มหัวลง คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอเขา ทุกคนเรียกเขาว่าหัวหน้าเผย เขาใหญ่กว่าผู้อำนวยการฝ่ายการศึกษา ไม่รู้ตำแหน่งอะไร เป็นหัวหน้าของที่ไหน “พวกคุณทำธุระของพวกคุณเถอะ” เผยตงเฉินไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร พูดกับทุกคนด้วยต่ำ น้ำเสียงไม่ช้าไม่เร็วไป แต่ทุกคนต่างระมัดระวังตัว และให้ความเคารพอย่างมาก เยี่ยนหานพบว่าทั้งโรงพักมีวัยรุ่นคนเดียวที่ไม่เงยหน้ามองให้หัวหน้าเผย เยี่ยนหานไม่สนใจอะไรมาก ก้มหน้าเขียนอะไรต่อไม่รู้ของตำรวจ “คุณตำรวจคะ ฉันจะมาแจ้งความค่ะ ฉันพึ่งโดนคนชิงกระเป๋าไปค่ะ” “ยี่เฉินฉันมีธุระด้วย” ในเวลาเดียวกัน เผยตงเฉินก็พูดกับคนนั้นด้วย คนนั้นได้ยินแล้วเงยหน้าขึ้น แต่ไม่ได้มองเผยตงเฉิน แถบพูดกับเยี่ยนหานต่อ “อยู่ที่ไหนครับ? เขียนลงไว้ด้วยนะครับ” “ยี่เฉิน ฉันมีธุระกับนาย” เผยตงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม แถบคนที่ชื่อ “ยี่เฉิน”ที่ไม่สนใจเผยตงเฉินแล้วยังพยักหน้าให้เยี่ยนหาน“เชิญตามผมเข้ามาครับ” เยี่ยนหานสัมผัสได้ถึงบรรยากาศของโรงพักที่เต็มไปด้วยความมืดครึ้มและหนาวเย็น แน่นอนมาจากคนตัวใหญ่อย่าง“หัวหน้าเผย”บรรยากาศอัตรายขนาดนี้ แถมเธอก็ตามตำรวจไปอีกห้องหนึ่ง ยังไม่ได้พูด เผยตงเฉินก็ตามเข้าไปด้วย คนที่ชื่อยี่เฉินนั่งอยู่คนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน เชิญให้เยี่ยนหานนั่งลง แต่เผยตงเฉินทำตัวใหญ่นั่งบนโซฟาข้างๆ ในขณะเดียวกัน เยี่ยนหานรู้สึกว่าในห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ แถบทั้งหมดมาจากคนร่างใหญ่ที่ตามเข้ามาทีหลัง เยี่ยนหานไม่ได้นั่ง เธอกุมมือแน่น “คุณตำรวจคะ ฉันจะแจ้งความค่ะ รบกวนท่านด่วนได้ไหมคะ? ฉันพึ่งถอนเงินสดมาห้าพัน ออกจากถนนอู่ยีก็โดนชิงไปแล้วค่ะ ” เยี่ยนหานรู้สึกได้ว่าเผยตงเฉินกำลังฟังเธออยู่ ตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา “ชื่อของคุณ อายุ เขียนลงก่อนนะครับ” ยี่เฉินไม่เงยหน้า ทำแบบสอบถามของตำรวจ เยี่ยนหานลำบากใจ เมื่อนึกถึงชายคนที่นั่งข้างๆ เห็นเขาครุ่นคิดเหลือบมองตัวเอง เธอระมัดระวังตัวขึ้นมา ในจิตใต้สำนึก เธอไม่อยากให้เขารู้จักชื่อ ยังไงแล้วคืนเมื่อวานก็มีความทรงจำที่ไม่ดี เขาต้องคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงชั้นต่ำพลีกายเข้าหาผู้ชาย แต่ว่า แต่ว่าทั้งหมดนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เฮ้ย!คิดอะไรนะ? เยี่ยนหานหายใจเข้าลึก กัดฟัน “เยี่ยนหาน อายุ 26 ปี” ยี่เฉินจดบันทึก “ในกระเป๋าคุณมีอะไร? กระเป๋าคุณสีอะไร” “ของทั้งหมดฉันอยู่ในนั้น กระเป๋าฉันเป็นกระเป๋าหนังสีขาว ข้างในมีกระเป๋าเงินและบัตรประชาชน แล้วยังมีกุญแจหอพัก เงินสดห้าพันที่พึ่งถอน นอกจากนั้นยังมีเงินในกระเป๋าเงินอีกหนึ่งร้อยยี่สิบหาหยวนหกเหมา นอกจากนี้” เยี่ยนหานหยุดลง ไม่ได้พูดอะไรต่อ สีหน้าเริ่มยุ่ย