บทที่ 8 คุณคือใคร

บทที่ 8 คุณคือใคร “อีกอย่างคืออะไรครับ” ยี่เฉินเงยหน้าขึ้นมองเธอ ผู้หญิงคนนี้ละเอียดรอบคอมมาก แม้แต่เงินในกระเป๋ามีเศษเท่าไหร่ก็รู้ ตรงนี้ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ เยี่ยนหานไม่รู้จะพูดยังไง ก้มหัวต่ำลง “ยังมีอะไรครับ? รบกวนคุณบอกให้ละเอียดด้วยนะครับ เพื่อที่พวกเราจะได้สะดวกหาเบาะแสให้นะครับ” ยี่เฉินยังคงซักถามต่อ แต่ว่าสายตาของเยี่ยนหานก้มต่ำลงไม่กี่วินาที “เฮ้ย!” เยี่ยนหานพยายามตั้งตัว แล้วเงยหน้าขึ้น หน้าฝาดแดงไปทั่ว หายใจเข้าลึกๆ ตอบออกไป “ยังมีผ้าอนามัยหนึ่งห่อ ยี่ห้ออันเอ๋อเล่อค่ะ” เมื่อพูดออกไป ตำรวจจับปากกาในมือ ส่วนชายที่นั่งบนโซฟาข้างๆเม้มมุมปากแน่น เผยให้เห็นรอยยิ้ม กระพริบตาอย่างสดใส จะหัวเราะก็หัวเราะเถอะ! ยังไงแล้วผู้หญิงก็หนีจากสิ่งนี้ไม่ได้ ใบหน้าเล็กของเธอแดงเถือก เธอคิดว่าสิ่งน่าอายที่สุดในชีวิตของเธอก็คือชายคนนั้นเห็นสิ่งนั้นแล้ว น่าอายจริงๆ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก “คุณตำรวจคะ กระเป๋าของฉันจะหาเจอไหมคะ? ฉันมีเรื่องจำเป็นต้องใช้เงิน มันคือความจริงนะคะ ในตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรเลย” “คุณผู้หญิงครับ พวกเราจะช่วยคุณหาอย่างเต็มที่ คุณจำลักษณะของขโมยได้ไหมครับ?” “พวกเขาเข้ามาทางด้านหลังค่ะ ขับมอเตอร์ไซค์มาหนึ่งกัน มันกันสองคนค่ะ ฉันไม่เห็นลักษณะของคนค่ะ แต่รู้ว่ามอเตอร์ไซค์ไม่มีทะเบียนรถค่ะ” ตำรวจคนนั้นพยักหน้า “งั้นคุณบอกเบอร์และหน่วยงานทิ้งไว้ด้วยนะครับ” “เบอร์คือ137XXXX4889ค่ะ ไม่มีหน่วยงานค่ะ”เธอลาออกแล้ว เผยตงเฉินพูดอย่างเฉยเมย เธอไม่ใช่เป็นครูฝึกสอนโรงเรียนมัธยมเหรอ? ถึงแม้น้ำเสียงจะเบา ทำให้เยี่ยนหานอดไม่ได้ที่มองตาเผยตงเฉิน สายตาของเขาดูเหยียดหยามเหมือนคืนเมื่อวานนั้น เขาเกลียดที่สุดก็คือผู้หญิงที่ปากเต็มไปด้วยคำโกหก เยี่ยนหานเม้มปากเหมือนโกรธ ไม่พูด ยังไงก็ลาออกแล้ว ก็ไม่มีหน่วยงานแล้ว “อ่อ คุณเยี่ยน คุณสามารถกลับได้แล้วครับ รอข่าวจากพวกเรา ถ้ามีเบาะแสจะติดต่อคุณไปนะครับ” ยี่เฉินลงบันทึกเสร็จแล้วก็ลุกขึ้น “วันนี้จะหาไม่เจอเหรอคะ” ใจของเยี่ยนหาน หล่นไปอยู่ตาตุ่ม ในเวลานั้น โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น ยังเป็นเสียงเรียกเข้าเหมือนตอนเช้า เผยตงเฉินเม้มปาก คิ้วขมวด เยี่ยนหานรับโทรศัพท์ “คุณครูลู่? อะไรนะคะ? โอเคค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้” รอเธอวางสาย ยี่เฉินมองเยี่ยนหานแล้วพูดว่า“อาจจะยังหากลับคืนมาไม่ได้ แต่พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่ครับ” “ค่ะ...”ใจของเยี่ยนหานเหมือนโดนน้ำสาด หนาวไปทั่ว “ฉันหมดตัวแล้วจริงๆ และฉันก็มีเรื่องต้องใช้มันจริงๆ” ยี่เฉินหยุดสายตาไปสักพัก จากนั้นก็ล้วงเงินในกระเป๋าตัวเองออกมา หยิบแบงค์แดงสองแบงค์ให้กับเธอ “คุณเอาไปใช้ก่อนเถอะครับ” “ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นค่ะ” เยี่ยนหานจำใจส่ายหัว เอาเงินยัดเขาไปให้มือเขาคืน “ขอบคุณค่ะ” เธอพูดจบก็เดินออกไปข้างนอก ตามกลับคืนมาไม่ได้ เธอคิดอยากจะถามตำรวจทำอะไรกันบ้าง แต่ว่าเขาเอาเงินจากกระเป๋าตัวเองให้เธอ เธอไม่ใช่ขอทานนะ วิ่งออกจากสถานีตำรวจ เยี่ยนหานก็ร้องไห้ มองตามเงาที่ห่างออกไป ยี่เฉินดูเงินในมือธนบัตรสองร้อยหยวนในมือ คิ้วขมวดขึ้นมา จากนั้นไม่มองแม้แต่เผยตงเฉินแล้วเดินออกไป “จะกลับบ้านตอนไหน?” เผยตงเฉินเริ่มปริปากพูด “ที่นายโกรธนี้ไม่คิดว่านานไปหน่อยเหรอ?” “มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย”ในที่สุดยี่เฉินก็มองเขา แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความโมโห “แม่นายให้ฉันมาบอกนาย ตอนนี้ท่านอยู่โรงพยาบาล ไปไม่ไปก็เป็นเรื่องของนาย ฉันไปล่ะ” เผยตงเฉินลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เยี่ยนหานเดินออกจากสถานีตำรวจ ไม่มีอะไรติดตัว ไม่สามารถนั่งรถประจำทางได้ ทำได้แค่เดิน น้ำตาก็รินไหลออกมา ทำไมเธอถึงได้ซวยอะไรขนาดนี้ เมื่อสักครู่ที่ลู่เหว่ยโทรมาบอกเธอว่า โรงเรียนให้เธอย้ายออกเดี๋ยวนี้ เพราะวันนี้เธอไปล่วงเกินผู้อำนวยการ ทุกคนไม่ให้เวลาเธอเก็บของแม้แต่วันเดี๋ยว เธอรีบกลับไปทันที ลู่เหว่ยกำลังห้าม ร.ป.ภ.ไว้อยู่ ถ้าเธอกลับไปช้า ของของเธอจะถูกเอาไปทิ้ง เธอรีบเดินอย่างไว้ อีกนิดเดียวก็วิ่งแล้ว ไม่ทันระวังสะดุดเท้า คนทั้งคนเอนไปข้างหน้า นอนราบกับพื้น กำลังขับรถออกไป มองกระจกหลังเห็นผู้หญิงหกล้ม เผยตงเฉินขมวดคิ้ว มือจับพวงมาลัย แล้วตีลงไป มองเห็นเยี่ยนหานยังไม่ลุกขึ้น กำเบรกมือขึ้น เอาโทรศัพท์ออกมา แล้วกดต่อสาย น้ำตาคลอเบ้า เยี่ยนหานรู้สึกตัวไม่มีแรงแล้ว ทำไมเธอถึงได้ซวยได้ขนาดนี้? ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอนอนราบกับพื้นแล้วรับโทรศัพท์ เบอร์แปลก “ฮัลโหล” เสียงที่กลับมาเป็นเสียงที่เข้มต่ำ รู้สึกคุ้นๆ “ลุกขึ้น นอนราบกับพื้นแบบนั้นเป็นเหมือนกับอะไร?” เยี่ยนหานตกใจ พึ่งรู้ว่าตัวเองนอนราบรับโทรศัพท์อยู่กับพื้น หน้าแดงเถือก รีบลุกขึ้นมาทันที ถามด้วยความตื่นเต้น “คุณ คุณคือใคร?” เธอรู้สึกตกอยู่ในที่นั่งลำบาก โดนคนคุ้นเคยมองเห็น รู้สึกเก้ๆกังๆอับอายอยากมาก “มองมาด้านหลัง รถสีดำ เดินมาประมาณสิบห้าเมตร”เสียงต่ำ เคร่งขรึมเหมือนจะเป็นคำสั่ง เยี่ยนหานหันหัว มองเห็นรถสีดำจริงๆ แต่กระจกติดฟิล์มกันแสง แสงดำๆ มองอะไรก็ไม่เห็น “ฮัลโหล ฉันถามว่าคุณเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันเดินมาฉันต้องเดินมาด้วย?”