已经是第一章了
บทที่ 9 ฉันโดนไล่ออกจากโรงเรียนแล้ว
บทที่ 9 ฉันโดนไล่ออกจากโรงเรียนแล้ว
“มานี้ อย่าพูดมาก”พูดด้วยเสียงต่ำ ประตูด้านหลังรถถูกเปิดออก
เยี่ยนหานทำได้แค่เดินไป ทั้งเดินไปถามไป“คุณคือ?”
เมื่อเธอโค้งตัวมองดูในรถ ถึงได้เห็นว่าคนในรถคือเผยตงเฉิน เยี่ยนหานอึ้งไปทั้งตัว “คุณ คุณรู้เบอร์ฉันได้ไง?”
เผยตงเฉินยักคิ้ว แล้ววางสาย พูดด้วยเสียงต่ำ “ขึ้นรถ!”
เยี่ยนหานเก็บโทรศัพท์ กลืนน้ำลาย ประหม่าตอบไปอย่าไม่รู้ตัว “ไม่ ไม่ต้องแล้ว!”
“เข้ามา!”น้ำเสียงสูง เสียงดุเข้มทำให้เยี่ยนหานตกใจเกือบจะกระโดด
“ไม่แล้วไง!”
“อย่าให้ฉันพูดเป็นรอบที่สี่นะ”
“เฮ้ย” น้ำเสียงของเขาทำให้เยี่ยนหานตกใจอึ้งไปหน่อย แล้วยอมขึ้นรถไปโดยดี
“ปิดประตูรถด้วย”เขาบอกเสียงต่ำ
เยี่ยนหานเชื่อฟังแล้วลากประตูปิด มองไปออกไปรอบๆข้างนอก สายตาที่แหลมเฉียบมองไปรอบๆ จากนั้นก็เหยียบคันเร่ง รถเคลื่อนไปเหมือนกับลูกศร
“เฮ้ย..” เยี่ยนหานพิงเก้าอี้หลังไปด้วยความเคยชิน “คุณ คุณจะทำอะไร?”
เผยตงเฉินไม่พูด ขับรถไปต่อประมาณสามกิโลเมตร พึ่งหยุดรถลง ใกล้ซอยเปลี่ยว หันหน้ามองเยี่ยนหานพูดด้วยเสียงต่ำ “พูดมา คืนมาวานใครส่งเธอมาให้ฉันที่โรงแรม?”
เธอตกตะลึง ถึงแม้ถานหยูนเฟยจะให้เธอไป แต่ว่าถ้าเธอบอกเผยตงเฉินไป กลัวว่าต่อไปถานหยูนเฟยจะวุ่นวาย ถึงแม้พูดได้ว่าเธอเกลียดถานหยูนเฟย แต่ไม่ควรจะไปซ้ำเติม ส่ายหัว “ฉันไม่มี คืนเมื่อวานเป็นแค่อุบัติเหตุ ขอโทษด้วยค่ะ เป็นเพราะฉันเองวิ่งเข้าผิดห้อง”
เธอขอโทษ แค่หวังว่าตัวเองไม่ได้ไปยั่วคนร่างใหญ่ เพื่อให้เขาจะได้ปล่อยเธอ “หัวหน้าเผย ฉันมีเรื่องด่วน ไปได้รึยังคะ?”
“ไม่พูด ก็ไม่ต้องลงรถ”เขาพูดทิ้งด้วยเสียงเยือกเย็น
“เฮ้ย”เธอถอนหายใจ น้ำตาคลอเบ้า เสื้อผ้าบนตัวเองก็สกปรก นั่งบนรถหรูของเขา ดูโทรมและไม่เข้ากันเลย “ขอร้องเถอะ ให้ฉันลงรถได้ไหมคะ? ฉันไม่รู้จะบอกคุณยังไง ขอโทษค่ะ!”
“จะไม่พูดใช่ไหม?”เขาทำเสียงต่ำลง
เสียงต่ำกึกก้อง น้ำตาคลอเบ้า ทันใดนั้นใบหน้าเคร่งขรึมเข้าใกล้ ใบหน้าเล็กของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เผชิญดวงตาอินทรี พิงข้างหลังด้วยความประหม่า “ฉัน ฉันพูดไม่ได้จริงๆ!”
เสียงเย็นชาของเผยตงเฉิน แววตาที่แวววับมองไปที่ใบหน้าเธอ พูดด้วยเสียงต่ำ “เธอไม่บอกฉันก็ตามสืบได้”
“งั้นคุณก็ไปตามสืบเถอะ ฉันลงรถไปรึยังคะ ? ฉันมีเรื่องรีบจริงๆ” เยี่ยนหานนึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ย้ายของ แถบตัวเองก็หมดตัว แม่กับน้องก็ใกล้จะมา เธอไม่รู้จะจัดการยังไง
คิดถึงเรื่องพวกนั้น ใจก็หด ความเจ็บปวดกระจายไปทั่ว เธอซวยมากพอแล้ว พูดไป เธอกำลังจะลงรถ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เธอเตรียมตัวลงรถจะรับสาย แต่มือของเผยตงเฉินคว้าไวทันที แถมล็อกประตูรถด้วย
“คุณจะเอายังไงกันแน่?” เยี่ยนหานตกใจเพราะเขา คนนี้มีความน่าเกรงขามทำให้คนอื่นรู้สึกว่าไปหมด เธอรู้สึกว่ามือเท้าเย็นไปหมด
“รับโทรศัพท์ก่อน”เขาปล่อยเธออย่างง่ายดาย
โทรศัพท์ยังคงร้องดัง เยี่ยนหานเลยกดรับสาย “ฮัลโหล คุณครูลู่อะไรนะคะ? พวกเขาเอาของฉันย้ายออกไปแล้วเหรอคะ? แล้วทำไงดีคะ?”
อึ้งไปสักพัก น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างรวดเร็ว โรงเรียนเอาของเธอทิ้งแล้ว แต่ยังดีที่เขาช่วยเก็บไว้ให้ ทำให้เธอไม่ต้องรีบ “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆ ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ค่ะ อืม รอ รอฉันหางานได้ฉันมาย้ายไปได้ไหมคะ? ฉันพึ่งหาห้องได้ แต่กระเป๋าฉันโดนชิง เลยเซ็นสัญญาไม่ได้ ก็เลย....”
“อืม ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆนะคะ คุณครูลู่ ถ้าไม่มีคุณ ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไง!”หลังเช็ดน้ำตา ขอบคุณ ก็กดวางสายไป
เผยตงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอจะย้ายบ้านเหรอ?”
เธอสูดหายใจเข้าจมูก “ย้ายไม่ได้แล้ว กระเป๋าโดนชิงไป”
หลังพูดเสร็จ เธอก็ตื่นตกใจ ทำไมเธอต้องพูดเรื่องนี้กับเขา
เผยตงเฉินกระดูกคิ้ว
เยี่ยนหานไม่อยากเสียเวลากับเขาแล้ว“หัวหน้าเผยคะ รบกวนท่านเปิดประตูรถหน่อยค่ะ ฉันจะไม่ทันแล้ว ฉันมีเรื่องด่วนจริงๆ”
“งั้นก็บอกฉันมาก่อนว่าใครส่งเธอมาห้องฉัน”
ในตอนนี้ ได้ยินคำพูดเด็ดเดี่ยวของชายคนนี้ ดูเหมือนถ้าไม่ได้ตามเป้าหมายก็จะไม่เลิกราแน่นอน เธอจนปัญญา “งั้นเธอก็ถ่วงไปสิ ฉันเชื่อว่าเธอไม่ยุ่งเท่านั้น”
ถ้าผู้นำยิ่งใหญ่มีเวลาว่างขนาดนี้ละก็ ก็คงไม่ใช่ผู้นำแล้ว
“เธอถูกไล่ออกเหรอ?”เขาพูดอย่างเฉยเมย
“ใช่ โรงเรียนไล่ฉันแล้ว”เธอตอบไปอย่างไม่รู้ตัว “เฮ้ย พอเถอะ ฉันจะบอกคุณเรื่องนี้ทำไมกัน!”
“ทำไมล่ะ?”เขาไม่สนใจ น้ำเสียงไม่ดีของเธอ
已经是最新一章了
加载中
