บทที่ 10 ทำเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง

บทที่ 10 ทำเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง เยี่ยนหานตะลึงมึนงง คิดว่าคนนี้ไม่น่าจะใช่คนเลว อย่างน้อยคืนที่เธอโดนถานหยูนเฟยหลอก หญิงสวยส่งถึงหน้าห้อง เขาก็ไม่หลงกล ผู้ชายคนนี้เป็นสุภาพบุรุษจริงๆ อย่างน้อยก็ไม่ใช้ผู้นำที่ไม่มั่วเรื่องความสัมพันธ์ เธอนับถือจากใจจริงๆ แต่เรื่องเกี่ยวกับถานหยูนเฟย เธอไม่อยากจะพูดถึงแล้ว เพราะงานนี้ถานหยูนเฟยเป็นคนแนะนำให้เธอ ไม่กี่ปีมานี้ เธอเป็นครูสอนอัตราจ้างของโรงเรียน รอบรรจุ แต่ไม่เป็นไร ทุกอย่างมันยาก “ไม่มีอะไรหรอก โชคชะตาฉันไม่ดีเอง”เธอหัวเราะเยาะตัวเอง บรรยากาศนิ่งเงียบ เผยตงเฉินไม่ถามต่อแล้ว “ไปที่ไหน ฉันไปส่งเธอเอง!” “ห่ะ” “ห่ะอะไรล่ะ?”เขากระดูกคิ้ว “ไม่เป็นไร ฉันลงรถแค่นี้ก็พอแล้ว”เธอพูด “ทั้งตัวไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ?”เขาถามขึ้นอีก เธอทำตัวไม่ถูก ทำไมแค่พยักหัว เมืองจิ่นไห่ที่กว้างใหญ่ เธอรู้จักแค่ถานหยูนเฟย หลังจากเรียนจบ เธอตามถานหยูนเฟยมาที่บ้านเกิดเขา ไม่กี่ปีมานี้ ก็ไม่มีเพื่อนที่รู้ใจ หาได้ก็ไม่เยอะ เขาเอากระเป๋าเงินออกมา หยิบแบงค์ใหญ่ห้าแบงค์ ส่งให้กับเธอ “ห่ะ--”เธอตกใจ วันนี้ทำไมผู้ชายทั้งสองคนถึงเอาเงินให้เธอ “ฉันไม่เอา” “ไม่เอา ก็ไม่ต้องลงรถ”เขาขู่ด้วยเสียงเยือกเย็น เธอตกตะลึง มองหน้าเคร่งขรึมของเขา ไม่เหมือนคนกำลังล้อเล่น “ขอบคุณค่ะ เงินนี้ถือว่าฉันยืมคุณก็แล้วกัน ฉันจะคืนให้คุณแน่นอน” เธอพูดด้วยตาที่แดง ตาสีแดงเป็นเพราะเธอประทับใจกับความใส่ใจของคนแปลหน้านี้ “ไม่ต้องคืน ถ้าเธอบอกได้ว่าคนนั้นเป็นใคร จะดีกว่า”เขาพูด “ฉันไม่มีทางพูดหรอก”เธอส่ายหัว อยากที่จะเอาเงินมาคืนเขา เขาปลดล็อกประตูรถแล้ว “ลงรถเถอะ”เขาบอก เยี่ยนหานเม้มปาก หายใจเข้าลึก กำห้าแบงค์ใหญ่นั้น แล้วพูดกับเขา“คุณเป็นคนดี คนดีจะต้องได้ผลตอบกลับที่ดี” พูดจบ เธอก็ลงรถ อยากจะพูดว่าจะคืนเงินให้เขา แต่รถเขาขับออกไปอย่างรวดเร็ว เธอยืนตะลึงอยู่กับที่ จากกระจกข้างรถ เผยตงเฉินมองเห็นแค่เงาของรถหลัง สายตาแวววาว เขาเป็นคนดี? เขาใช่ไหม เสียงเย็นชา ขับรถออกไป ถือแบงค์ใหญ่ทั้งห้า เยี่ยนหานมองไปรอบๆตัวทุกทิศ ยังดี ที่ยังอยู่ไม่ไกลมาก ยังกลับไปได้ แต่ว่าตอนเย็นจะเอายังไงดี เธอไม่อยากให้แม่ต้องเป็นห่วง และก็ไม่อยากให้แม่รู้สถานการณ์เธอตอนนี้ เข้ามาในหอ ก็เจอลู่เหว่ยกำลังเก็บของ แต่ข้างๆมีคนกำลังเปลี่ยนแม่กุญแจ เยี่ยนหานหัวเราะตัวเอง ใบหน้าซีดเซียว นี้แหละชีวิตคน นี้แหละความเป็นจริง นี้แหละสังคม โหดเหี้ยมมาก “คุณครูเยี่ยน คุณกลับมาแล้ว?” ลู่เหว่ยมองเห็นเธอ ก็รีบพูดทันที“มาที่ฉันตรงนี้ก่อนเถอะ” พยักหน้า เยี่ยนหานรู้สึกอัปยศ เพราะของทุกอย่างของเธอถูกโยนทิ้งออกมา ของใช้ผู้หญิง ก็ทิ้งออกมาระเกะระกะไปหมด แถมยังคนข้างๆอย่างคุณครูลู่ก็เห็นไปหมด “คุณครูลู่ ขอโทษด้วยนะคะ ทำให้คุณต้องลำบากไปด้วย” เยี่ยนหานพูดด้วยเสียงเบา “เกรงใจอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกับคุณเหรอ? ทำไมอยู่ดีๆไม่เป็นครูแล้ว” ลู่เหว่ยยังวัยรุ่น อายุน้อยกว่าเยี่ยนหานหนึ่งปี และก็เข้ามาสอนที่โรงเรียนหลังเธอด้วยหนึ่งปี แต่เขามีโครงการ เงินเดือนก็เลยเยอะกว่าหลายเท่า เงินเดือนของโรงเรียนก็แบบนี้แหละ ครูอัตราจ้างน่าสงสารได้เงินเดือนน้อย เงินงานทำเยอะกว่าครูที่บรรจุแล้ว ไม่กี่ปีมานี้ ถานหยูนเฟย คอยพูดให้เธอทำผลงาน ให้เธอมีความอดทนหน่อย แต่แล้วเวลาหลายปีก็ผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ เงินที่เธอหาได้ก็ให้ครอบครัวไปไม่น้อย เงินเก็บสะสมทั้งหมดก็ไม่มี เหมือนวันนี้ที่โดนชิงกระเป๋าไป เธอไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อยังไง ไม่พูดจา กัดปากไว้ เกือบจะเลือดไหลออกมา แล้วกลืนน้ำตา กลับคืนไป “เกิดอะไรขึ้น? แฟนของคุณล่ะ?” “เลิกกันแล้ว” เยี่ยนหานพูดไปอย่างตรงๆ เธอไม่เงยหน้า ก็เลยไม่เห็นสายตาดีใจของลู่เหว่ย แต่ทันทีนั้น เขาก็พูดด้วยความห่วงใย “คุณจะวางแผนจะเอายังไงต่อ?” “ไม่รู้เลย กระเป๋าฉันโดนชิง ห้องใหม่ที่หาได้ก็เหมือนคว้าน้ำเหลว ฉันคิดว่าจะหางานก่อน เมืองจิ่นไห่กว้างใหญ่ขนาดนี้ คงมีที่ให้กับฉันบ้างแหละ” เยี่ยนหานฝืนยิ้ม คิดกับลู่เหว่ยแค่พี่น้อง ในโรงเรียนก็พูดได้ว่าเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นไม่มีอะไรต้องปิดบังกัน แต่ลู่เหว่ยคิดกับเธอเป็นผู้หญิงพิเศษในชีวิต ติดที่ว่าเธอมีแฟนข้างกายอยู่แล้ว แต่พวกเขาอยู่ที่นี่ไม่กี่ปี ก็เป็นเพื่อนบ้านมาตลอด ไม่เคยพาผู้ชายเข้ามาพักที่หอพัก ตรงนี้จึงทำให้เขานับถือ “เพราะแฟน คุณจึงลาออกเหรอ?” ทุกอย่างปิดปังเขาไม่ได้ เยี่ยนหานจึงพยักหน้า “ไปไกลถึงนั้นไหม? ทำเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง?” “ไปไกล!” เยี่ยนหานตั้งใจพูดย้ำ เพราะว่ายังลืมเรื่องวันนั้นที่ถานหยูนเฟยทำไม่ได้ ดังนั้น เธอคิดว่าถ้ายังอยู่โรงเรียนนี้ต่อ ไม่มีทางที่จะลืมเรื่องวันนั้นที่เกิดขึ้นได้ “แล้วตอนนี้คุณจะทำยังไง?” ลู่เหว่ยถามเธออย่างจริงจัง “รีบร้อนลาออกแบบนี้ คิดดีแล้วหรือ?”