已经是第一章了
บทที่ 12 ขอบคุณ
บทที่ 12 ขอบคุณ
เยี่ยนหานตะลึงงัน “แม่คะ พวกแม่รีบไปห้องฉุกเฉินก่อนเถอะค่ะ! ขอโทษด้วยนะคะคุณคนขับ พวกเราไม่ได้ตั้งใจ คุณต้องการเงินชดเชยเท่าไหร่”
หลินสู้อุ้มลูกสาวคนที่สองของตนเองขึ้นมา แต่เป็นเพราะเธอผมเกินไปเรี่ยวแรงจึงมีไม่เยอะ จึงไม่สามารถอุ้มเธอขึ้นมาได้
“หนึ่งร้อย”
“คุณคนขับ นี่มันปล้นกันเกินไปแล้ว!” พวกเธอผิดทีทำรถสกปรก แต่ค่าทำความสะอาดก็ไม่ได้แพงขนาดนั้นหรือเปล่า
“เจ็บมาก!” เยี่ยนลู่ร้องครวญครางออกมาอย่างเจ็บปวด
เยี่ยนหานรู้สึกกระวนกระวาย เธอยอมรับชะตากรรม “ได้ หนึ่งร้อยก็หนึ่งร้อย!”
เธอหยิบเงินส่งให้คนขับรถแท็กซี่ ตอนที่คนขับรถเพิ่งจะได้รับเงินไป ข้อมือของเยี่ยนหานก็ถูกมือใหญ่ที่มากไปด้วยพละกำลังของใครคนหนึ่งจับเอาไว้ เงินนั้นถูกดึงกลับมา
เยี่ยนหานหันไปมองด้วยความตกใจ ก็พบว่าเป็นนายตำรวจที่ชื่อว่ายี่เฉิน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง ไม่ได้ดีใจหรือว่ากำลังโมโห ทำเพียงแค่ถือเงินหนึ่งร้อยนั้นเอาไว้ หลังจากนั้นก็หยิบธนบัตรใบยี่สิบออกมาจากกระเป๋าของตนเองแล้วส่งไปให้คนขับรถแท็กซี่ “ยี่สิบหยวนก็พอกับค่าทำความสะอาดแล้ว!”
“เอ็งเป็นใครกันวะ” คนขับรถถลึงตามองเขาอย่างดูถูก “ยี่สิบหยวนจะไปพอทำอะไรได้!”
“เป็นตำรวจ!” ยี่เฉินยื่นหนังสือรับรองให้คนขับรถแท็กซี่ดู แล้วตะโกนออกมาอย่างรำคาญ “รีบไสหัวไป ไม่อยากนั้นฉันจะจับนายในข้อหาขู่กรรโชก!”
“เป็นตำรวจแล้วเจ๋งนักหรือไง” คนขับรถแท็กซี่คว้าเงินยี่สิบหยวนนั่นเอาไว้ แล้วรีบออกไปทันที
“ขอบคุณค่ะ!” เยี่ยนหานแสดงความขอบคุณออกมาจากใจจริง
ยี่เฉินยัดเงินใส่มือเธอ หลังจากนั้นก็หันกลับไปอย่างไม่พูดไม่จาก เขาตรงเข้าไปอุ้มเยี่ยนลู่ขึ้นมาแล้ววิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน
“หานหาน เขาเป็นใครเหรอลูก” หลินสู้คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ จะมีผู้ชายเข้ามาช่วยลูกสาวของตนเองโต้เถียง แถมผู้ชายคนนี้ดู ๆ แล้วอายุน่าจะอยู่ที่ประมาณยี่สิบสามสิบปี ไม่เกินสามสิบปีอย่างแน่นอน เพียงแต่หน้าตาเย็นชาเอามาก ๆ
“แม่คะ พวกเรารีบไปช่วยลู่เอ๋อกันเถอะค่ะ!” เยี่ยนหานลากคนเป็นแม่ตามหลังยี่เฉินไป
ยี่เฉินอุ้มเยี่ยนลู่ตะบึงไปที่แผนกสูตินารีเวช เลือดไหลหยดลงไปทั่วทุกพื้นที่ที่พวกเขาผ่าน ดึงดูดความสนใจจากคนที่อยู่ระหว่างทาง
เยี่ยนหานกับคนเป็นแม่ถูกเลือดพวกนั้นทำให้รู้สึกหวาดกลัวจนหน้าซีดขาว
พอเข้าไปข้างในห้องฉุกเฉินของแผนกสูตินารีเวชก็ชนเข้ากับนายแพทย์ที่สวมชุดกาวน์สีขาวตัวใหญ่เข้า พอคนเป็นหมอเห็นว่าเป็นยี่เฉิน ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความรู้สึกประหลาดใจ “ยี่เฉิน นี่มันเรื่องอะไร”
“ต้องการความช่วยเหลือด่วน อาจจะแท้งเด็ก!” ยี่เฉินหันกลับไปมองเยี่ยนหาน “ใช่ไหม”
เยี่ยนหานชะงัก เธอหันไปมองแม่
หลินสู้พยักหน้าทันที “ใช่ค่ะ คุณหมอช่วยลูกสาวของดิฉันด้วยนะคะ เธอแท้งตอนที่อยู่บนถนน! ”
“เสี่ยวหลิว ไปเอาเตียงผู้ป่วยมา!”
จากนั้นก็มีพยาบาลคนหนึ่งเข็นเตียงเข้ามาทันที ยี่เฉินวางเธอลงไปบนเตียงผู้ป่วย “โจวฉี่ยูน นายจัดการไหม”
ชายหนุ่มถลึงตาใส่เขาทันที “ถ้าฉันจัดการไม่ได้แล้วนายจะจัดการได้หรือไง ฉันเป็นหมอนะ!”
ยี่เฉินมองไปยังเขา “ขอบใจมาก!”
“คนคนนี้คือ...” โจวฉี่ยูนเหลือบตามองเยี่ยนลู่ที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้วถามขึ้นมา
“ไม่รู้จัก!” ยี่เฉินตอบเขากลับมาสามพยางค์
โจวฉี่ยูนแบนปาก “ถุ้ย ฉันก็นึกว่าเป็นแฟนของนายเสียอีก!”
พูดจบก็สวมผ้าปิดปากแล้วเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
ที่ข้างนอกห้องฉุกเฉิน
เยี่ยนหานกับคนเป็นแม่เฝ้ารออย่างกระวนกระวายใจ แต่นายตำรวจที่ชื่อยี่เฉินคนนั้นกลับยังไม่ได้กลับออกไป
เสียงแหลม ๆ ของเยี่ยนลู่ดังออกมาจากข้างใน “เจ็บมาก เจ็บมากเลย แม่คะช่วยหนูด้วย!”
“คุณผู้หญิง คุณต้องถอดกางเกงออก!” พยาบาลพูดขึ้นมาจากทางด้วยข้างด้วยเสียงที่ไม่ได้ดังนัก แต่ก็ยังสามารถได้ยินเสียงจากข้างในดังลอดประตูออกมา
เยี่ยนหานหน้าแดง พอคิดว่าจะต้องถูกผู้ชายแปลกหน้าถอดกางเกง ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นหมอแต่เธอก็ยังคงรู้สึกเก้อเขินอยู่ดี เก้อเขินแทนเยี่ยนลู่ด้วย
“เลือดออกมาเยอะมาก ตรวจดูก่อนว่าเด็กหลุดออกมาหมดหรือยัง จากนั้นค่อยหยุดเลือด” นายแพทย์หนุ่มพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด “อย่าขยับ คุณต้องผ่อนคลาย ยิ่งขยับก็จะยิ่งเจ็บ!”
“ฉันเจ็บ! โอ๊ย...” เสียงกรีดร้องแหลมสูงที่ดังขึ้นมานั้นทำให้ดวงตาของหลินสู้แดงเรื่อ
เยี่ยนหานเองก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา “แม่คะ ดูเหมือนว่าเธอจะเจ็บเอามาก ๆ จะทำยังไงดีคะ จะทำยังไงกันดี”
“ไม่เป็นหรอก เธอสมควรเจ็บแบบนี้แหละ ใครใช้ให้เธอสร้างความวุ่นวายแบบนี้กันละ!” หลินสู้กล้ำกลืนหยาดน้ำตาลงไป แล้วตบลงไปบนมือของเยี่ยนหานเพื่อปลอบใจ
“เอาผ้าพันแผลมา ขอผ้าพันแผลผืนใหญ่!” เสียงเย็นของคนเป็นหมอดังขึ้น
“หมอโจวคะ ผ้าพันแผลมีไม่พอแล้ว เธอเลือดออกมากเกินไป!”
“แม่ง! พยาบาลอย่างพวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่ ถ้าครั้งหน้าฉันเห็นว่าใครอู้งานอีก ก็พากันไสหัวออกไปให้หมด! ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าใครมีหรือไม่มีความสัมพันธ์กับฉัน แต่ถ้าไม่ชอบแผนกสูตินารีเวช ก็ไสหัวไปอยู่ที่อื่น! ” ที่ข้างในมีเสียงคำรามของโจวฉี่ยูนดังขึ้นมา “ตั้งใจทำงานกันหน่อย ไม่ได้ว่าคุณ คุณผ่อนคลายลงหน่อย ไม่ต้องกลัว จะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน”
ภายในห้องไร้การเคลื่อนไหวใด ๆ ไปชั่วขณะ แม้แต่เยี่ยนลู่ก็ถูกทำให้ตกใจกลัวจนไม่กล้าร้องออกมา
“พระเจ้าช่วย! หมอคนนั้นโคตรโหด!” เยี่ยนหานตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ อารมณ์ของคุณหมอคนนั้นร้อนแรงเอามาก ๆ น้ำเสียงของเขาทำให้คนไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมา!
“พวกคุณวางใจได้ เขาเป็นเพื่อนของผม ฝีมือทางด้านการแพทย์ของเขาจัดว่าไม่เลว” ยี่เฉินที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นมา
已经是最新一章了
加载中
