已经是第一章了
บทที่ 13 ล้วนเป็นคนดีกันทุกคน
บทที่ 13 ล้วนเป็นคนดีกันทุกคน
เยี่ยนหานเพิ่งจะค้นพบว่าเขายังไม่ได้กลับไป แถมยังมีรอยเลือดเปื้อนอยู่เต็มตัวไปหมด หญิงสาวรีบหยิบธนบัตรใบยี่สิบหยวนออกมายื่นให้เขา “คุณตำรวจคะ วันนี้ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ นี่ยี่สิบหยวนค่ะ ฉันคืนให้คุณ! ยังมีเสื้อคลุมของคุณอีก เอาอย่างนี้ดีไหมคะ คุณถอดเสื้อตัวนั้นออกมา แล้วเดี๋ยวฉันจะเอากลับไปซักให้ จากนั้นก็เอาไปคืนให้คุณในที่ทำงาน! ”
“ฉันชื่อหลินยี่เฉิน!” หลินยี่เฉินรับเงินยี่สิบหยวนกลับมาอย่างไม่มีความเกรงใจ เขาเหลือบมองชุดคลุมที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดของตนเองแล้วขมวดคิ้ว หลังจากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่ต้องซักหรอก ฉันมีเรื่องอื่นที่ต้องทำอีก! ขอตัวไปจัดการก่อน อีกสักพักจะกลับมาอีก พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วง จะต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน!”
“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณหลิน!” หลินสู้เองก็เข้าไปขอบคุณเขา “โชคดีจริง ๆ ที่วันนี้มีคุณอยู่ แล้วก็รู้สึกเสียใจจริง ๆ ค่ะที่ทำให้เสื้อผ้าของคุณสกปรก”
“คุณป้าเกรงใจกันเกินไปแล้ว เรื่องเล็กน้อยเพียงแค่นี้แล้วก็มันก็แค่เสื้อตัวหนึ่ง ชีวิตคนนั้นสำคัญกว่ามาก” หลินยี่เฉินมองหลินสู้ที่เข้ามาหยุด เขารู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้น หลังจากนั้นก็ปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว “ผมไปก่อนนะครับ!”
เมื่อมองไปที่เงาแผ่นหลังที่ไกลห่างออกไป ทันใดนั้น เยี่ยนหานได้ค้นพบว่าด้านหลังของเสื้อนอกตัวนั้นมีเครื่องหมายที่เป็นอักษรตัว Q เขียนเอาไว้อยู่ เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเครื่องหมายนั้นเอามาก ๆ เธอครุ่นคิด แล้วจู่ ๆ ก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาอย่างตกใจ “หยา!”
“เป็นอะไรไป”
“แม่คะ ดูเหมือนว่าเสื้อตัวนั้นจะผลิตออกมาอย่างจำกัดนะคะ! มันแพงมาก ๆ ด้วย!”
“แพงแค่ไหน”
“หนูก็ไม่รู้ แต่เหมือนเพื่อนร่วมชั้นเมื่อก่อนของหนูเคยพูดว่า มันเป็นแบรนด์ส่วนตัว ตัวนักออกแบบเองก็ลึกลับเอามาก ๆ เสื้อที่เขาออกแบบจะถูกส่งให้แค่ดารากับพวกคนสำคัญเท่านั้น หนูบังเอิญเห็นสัญลักษณ์นั่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ สวรรค์ ควรจะทำยังไงดี พวกเราชดใช้เสื้อผ้าของเขาไม่ไหวอย่างแน่นอน!”
“แบบนี้ก็แย่นะสิ” หลินสู้รีบร้อนลุกขึ้นมา “เขาเป็นเพื่อนของลูกหรือเปล่า”
“ไม่ใช่ค่ะ! หนูเองก็เพิ่งรู้จักเขาเหมือนกัน เพิ่งจะรู้จักชื่อเขาเอง!” วันนี้เธอเพิ่งจะได้เจอหลินยี่เฉินเป็นครั้งที่สอง เธอขมวดคิ้วอย่างเสียใจ พอคิดถึงเรื่องเสื้อของเขา เธอนี่ช่างไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือเลยเสียจริง
หลินสู้คิดพัวพันอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเธอคิดอะไรออกจึงถามขึ้นมา “หานหาน แล้วหยูนเฟยละ”
“เขายุ่งมากค่ะแม่!” เยี่ยนหานยังไม่อยากจะบอกแม่ตอนนี้ น้องสาวของเธอกำลังมีปัญหา เธอกลัวว่าแม่จะรับไม่ไหว “เขาออกไปทำธุรกิจค่ะ”
“ก่อนหน้านี้ตอนที่เขากลับมาจากไปทำธุรกิจ เขาก็ตั้งใจกลับมาหาพวกเราที่บ้าน แม่ยังรั้งให้เขากินข้าวด้วยกันอยู่เลย!”
“เขากลับไปที่บ้านเหรอคะแม่” เยี่ยนหานค่อนข้างที่จะแปลกใจ ในเมื่อเขากลับมาที่บ้าน แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกเธอ
หลังจากเวลาผ่านไปเกือบจะยี่สิบนาที ในที่สุดเลือดของเยี่ยนลู่ก็หยุดไหล
โจวฉี่ยูนเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เขาถอดผ้าปิดปากออก “หลังจากนี้ยี่สิบสี่ชั่วโมงให้แกะผ้าพันแผลออก ตอนนี้อาจจะรู้สึกปวดบวมที่มดลูกสักหน่อย แต่ก็พ้นขีดอันตรายแล้ว ให้ใช้น้ำเกลือรักษาอาการอักเสบแล้วก็ทำความสะอาดอย่างระมัดระวัง!”
เขาให้คำแนะนำของแพทย์อย่างสงบนิ่งและเอาจริงเอาจัง ความจริงแล้วเขาเองก็เป็นหมอที่มีความรับผิดชอบคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเป็นสูตินารีแพทย์ที่เป็นผู้ชาย แต่คำพูดที่เขาใช้ด่าพยาบาลในห้องเมื่อกี้นี้ ทำให้คนทำรู้สึกได้ว่าเขาเป็นหมอที่ดีจริง ๆ
แค่ได้ยินที่เขาพูด เยี่ยนหานก็หน้าแดงขึ้นมา หมอผู้ชายพูดเรื่อง ‘มดลูก’ อย่างเคร่งขรึมจริงจัง ทำให้เธอรู้สึกวางตัวไม่ถูกจริง ๆ อีกทั้งพอคิดว่าผ้าพันแผลที่ที่อยู่ข้างในมดลูกของเยี่ยนลู่ ก็เป็นฝีมือของนายแพทย์คนนี้อีกเหมือนกัน ใบหน้าของเธอก็แดงยิ่งขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
โจวฉี่ยูนพูดแนะนำไปหลายประโยค สายตาก็เหลือบมองไปที่เยี่ยนหานโดยไม่ได้แฝงความหมายลึกซึ้งใด ๆ เขาให้คำแนะนำทางการแพทย์ แล้วเธอจะหน้าแดงเพื่ออะไร จริง ๆ เลย!
“ขอบคุณนะคะคุณหมอ!” หลินสู้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นมาหลังจากที่สังเกตเห็นสีหน้าของคนเป็นลูกสาว
โจวฉี่ยูนพยักหน้าน้อย ๆ แล้วเดินออกไป
หลินสู้หันกลับไปมองใบหน้าซีดขาวของเยี่ยนลู่แล้วกลืนคำตำหนิที่กำลังจะพูดออกมากลับเข้าไป
จากนั้นก็หันไปมองเยี่ยนหาน “ลูกหน้าแดงทำไม”
“แม่คะ เขาเป็นผู้ชายแท้ ๆ ทำไมถึงได้มาเป็นสูตินารีแพทย์กัน”
“เห้อ! หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ฟังนะ! เขาเป็นหมอที่ดี!”
เยี่ยนหานพยักหน้า เธอเห็นด้วยเป็นอย่างมาก “ดู ๆ แล้วเขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบเอามาก ๆ !”
หลังจากนั้นพยาบาลก็เข้ามาแจ้งว่าให้เธอไปจ่ายเงิน เยี่ยนหานจึงรีบไปจัดการตามขั้นตอนทันที
ตอนที่กำลังจัดการจ่ายเงินอยู่ที่แผนกก็บังเอิญพบกับหลินยี่เฉินพอดี เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกไปแล้ว จึงเหลือแค่เสื้อยืดสีชมพูเพียงอย่างเดียว สีชมพูที่อยู่บนร่างกายทำให้เขาดูหล่อมาก ๆ ใบหน้าของหลินยี่เฉินนั้นหล่อเหลาสวยงาม ดวงตาทั้งสองข้างนั้นสุดแสนที่จะว่องไว เพียงแต่เขามีสีหน้าที่เย็นเยียบ และไม่ค่อยที่จะชอบพูดนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังนับได้ว่าเป็นคนอบอุ่นอ่อนโยน เขาใช้สายตากวาดมองผู้คนอย่างช้า ๆ โดยไม่ยอมหยุดชะงักเลยแม้แต่น้อย เขาเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยตอนที่มองเห็นเยี่ยนหาน
ในเวลาเดียวกันกับที่เยี่ยนหานกำลังมองเขาอยู่ เขาเองก็มองไปเห็นเยี่ยนหานพอดี ดวงตาของเขาชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเธอ “น้องสาวของเธอเป็นยังไงบ้าง”
“คุณตำรวจหลิน เมื่อกี้นี้ต้องขอบคุณคุณมากจริง ๆ ค่ะ น้องสาวของฉันปลอดภัยแล้ว!” เยี่ยนหานรู้สึกลำบากใจ “เสื้อคลุมของคุณ...”
“มันก็แค่เสื้อคลุม ไม่จะเป็นต้องไปสนใจ!” เขาสงบนิ่งมาก ทั้งยังมีน้ำเสียงเย็นชา เขาอาจจะเป็นคนแบบนี้!
“ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ” ในหัวใจของเยี่ยนหานเต็มไปด้วยความรู้สึกละอาย
“น้องสาวของเธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว!” หลินยี่เฉินพยักหน้า เขามองไปที่บัตรที่เธอถือเอาไว้ในมือแล้วเลิกคิ้ว “ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีเงินเหลือติดเนื้อติดตัวอยู่เลยหรอกเหรอ”
“เอ้อ!” เยี่ยนหานอุทานขึ้นมาทันที “เงินนี่เพื่อนของฉันให้ฉันยืมมาก่อนค่ะ! ฉันหมดตัวแล้วจริง ๆ แต่ก็ยังโชคดีที่ได้พบเจอคนดี ๆ แบบพวกคุณ!”
จะเผยตงเฉิน หลินยี่เฉิน หรือลู่เหว่ยก็ล้วนเป็นคนดีกันหมดทุกคน!
“กระเป๋าของเธอ น่าจะถูกพบแล้ว!” หลินยี่เฉินส่งรอยยิ้มเล็ก ๆ ตามมารยาทให้กับเธอ
“จริงเหรอคะ” เยี่ยนหานรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา ถ้าเอากลับมาได้จริง ๆ ก็ยอดไปเลย
“อาจจะนะ!” ตอนนี้เองที่หลินยี่เฉินหันสายตากลับไปมองที่โถงใหญ่ของโรงพยาบาลเยี่ยนหานไม่รู้ว่าเขากำลังมองอะไรอยู่ ตอนที่เธอหันไปมองก็เห็นเพียงเงาร่างสูงใหญ่ในมุมมองที่ย้อนแสง ผู้ชายคนนั้นมีรูปร่างสูงใหญ่ กำลังเดินเข้ามาจากในพื้นที่ที่อยู่ภายใต้แสงสว่างจ้า พอมองย้อนแสงกลับไปจึงทำให้มองไม่เห็นหน้าตาของเขา แต่ทว่าก็ยังคงค่อนข้างที่จะรู้สึกคุ้นเคยกับเค้าโครงเช่นนั้น
已经是最新一章了
加载中
