บทที่ 14 รีบมาอย่างเร่งด่วน

บทที่ 14 รีบมาอย่างเร่งด่วน ตอนที่เขาเดินเข้ามาใกล้เยี่ยนหานก็รู้สึกตกใจขึ้นมาทันที เป็นเผยตงเฉิน เขาสวมเพียงแค่เสื้อตัวใน ราวกับว่ารีบออกมาอย่างเร่งด่วน พอมองเห็นเยี่ยนหานเขาก็ชะงักไปชั่วครู่ สายตาแฉลบผ่านใบหน้าที่เงียบสงบของยี่เฉิน แววตาของเยี่ยนหานตกลงเล็กน้อย เธอมองไปที่กระดุมเสื้อตัวในของเขา ก็พบว่ากระดุมถูกแกะสลักเป็นอักษรรูปตัวQเอาไว้อย่างง่าย ๆ อีกทั้งตัวQตัวนั้น น่าจะเป็นแบบเดียวกับสัญลักษณ์ที่เขียนอยู่บนเสื้อคลุมของหลินยี่เฉินพอดี พวกเขาสองคนต่างก็สวมใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนมที่มีการตัดเย็บขึ้นมาอย่างจำกัด อีกทั้งดูเหมือนว่าพวกเขาสองคนน่าจะรู้จักกัน ถ้าอย่างนั้นพวกเขาทั้งสองคนจะต้องมีความสัมพันธ์พิเศษกับนักออกแบบลึกลับคนนั้นแน่ ๆ หัวใจของเยี่ยนหานสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ คนใหญ่คนโตพวกนี้เธอเข้าไปหาเรื่องด้วยไม่ไหวจริง ๆ ถ้าหากพวกเขาคิดจะให้เธอชดใช้ขึ้นมาละก็ ต่อให้ขายตัวเองก็ยังคงไม่พอชดใช้ให้กับเสื้อผ้าของพวกเขา หลินยี่เฉินไม่พูดอะไรออกมาเผยตงเฉินก็เข้าไปถามเยี่ยนหานโดยตรง “ทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่” เยี่ยนหานมองเห็นกล่องเสียงที่ขยับเบา ๆ ของเขา จึงดึงสมาธิที่ลอยออกไปแล้วกลับมาหาตัวเองได้ เธอเงยหน้าขึ้นมา “ฉันไปจ่ายเงินก่อนนะคะ ยังไงก็ไว้เจอกันใหม่นะคะ หัวหน้าเผย คุณตำรวจหลิน” เผยตงเฉินขมวดคิ้วเยี่ยนหานเดินผ่านไปจากทางด้านข้างของเขา ในชั่วขณะที่ร่างกายเฉียดผ่านกัน เธอก็ได้กลิ่นบุหรี่ลอยออกมาจากบนร่างกายของเผยตงเฉิน “ทำไมพวกนายถึงได้อยู่ด้วยกัน” เผยตงเฉินหันกลับไปมองหลินยี่เฉิน “ไม่เกี่ยวกับนาย!” “ถ้าอย่างนั้นนายจะให้ฉันมาที่นี่ทำไม” “ใครใช้ให้นายสนใจเรื่องของชาวบ้านมากนัก” หลินยี่เฉินพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ “หลินยี่เฉิน นายอย่ามายั่วโมโหฉันดีกว่า!” “ฉันขอเตือนนายไว้เลยนะเผยตงเฉิน นายไม่ต้องมาเสือกเรื่องงานของฉัน แล้วก็ถ้ายังมาก่อความวุ่นวายให้กับแม่ของฉันอีกละก็ฉันจะจัดการนายซะ!” “โกรธแล้วเหรอ” เผยตงเฉินยักไหล่ ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชานั้นนิ่งสงบเป็นอย่างมาก “นายอยากจะมาเตือนฉันก็ไม่ได้คัดค้าน แต่นายยินดีที่จะเป็นตำรวจเล็ก ๆ แบบนี้น่ะเหรอ” “ฉันไม่ได้มีท่าทางเคร่งขรึมแบบนาย” “ทำงานในคณะกรรมการพรรคระดับมณฑลจะมีทางเคร่งขรึมไปทำไม” “ฉันจะเป็นตำรวจ แล้วนายก็ต้องเป็นคนที่รับผิดชอบไปคุยกับแม่ฉัน ฉันไม่อยากจะทำเธอโมโหจนตาย เธอป่วยอยู่! ” “เรื่องนี้เหรอ นายเรียกฉันออกมาจากห้องทำงานก็เพียงเพราะเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ” “ใช่! เพราะเรื่องนี้ หลังจากนี้นายก็ไปพูดกับแม่ฉันว่าให้เธอออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เลิกทำเป็นแกล้งป่วยอยู่ที่นี่เสียที รีบกลับบ้านไปได้แล้ว อย่ามาแย่งที่ของคนอื่นเขา คนเขาไม่มีห้องพักฟื้นจะอยู่!” “ยี่เฉิน นั่นแม่นาย ไม่ใช่แม่ฉัน!” “นั่นก็ป้าสะใภ้นาย เรื่องที่นายเป็นคนก่อ นายก็ต้องเก็บกวาด!” “ได้! ฉันจะเป็นคนรับผิดชอบไปบอกเธอให้เอง แต่นายก็ต้องช่วยฉัน!” “ช่วยอะไร” “ตรวจสอบผู้เช่าบ้านเมื่อวานนี้ของหยีไป๋ทุกคนให้หน่อย” “ทำไมนายไม่ไปตรวจสอบเอง” “ฉันไม่ใช่ตำรวจ แล้วก็ไม่ใช่อำนาจที่อยู่ในความรับผิดชอบด้วย!” “…” ตอนที่เยี่ยนหานจัดการเรื่องขั้นตอนการขอเข้าพักในโรงพยาบาลเสร็จ เธอก็เห็นเงาแผ่นหลังของหลินยี่เฉินก้าวเท้ายาว ๆ เดินออกไปแล้ว ทว่าหัวหน้าเผยยังคงยืนอยู่ตรงโถงใหญ่ รูปร่างหน้าตาโดดเด่นเป็นเลิศ ผู้ชายคนนี้เดิมทีก็มีนิสัยเฉพาะตัวโดดเด่นเหนือผู้คน เขาเป็นคนที่มีผิวพรรณดี คิ้วสวย นัยน์ตาลึก ทั้งยังมั่นคงและใจเย็น ทำให้มีอัตราที่ดึงดูดคนให้หันกลับมาจ้องมองไปยังห้องโถงใหญ่สูงมาก ตอนที่เยี่ยนหานจะหมุนตัวเดินออกไป เธอก็พบว่าดวงตาของเผยตงเฉินกำลังจับต้องเธออยู่ จากนั้นเขาก็ยกยิ้มที่สามารถทำให้ผู้คนลงไหลขึ้นมา เพราะเขาส่งยิ้มมาให้ เธอจึงไม่รู้ว่าควรที่จะทักทายเขาอีกครั้งก่อนขึ้นไปข้างบนหรือเปล่า หลังจากที่เธอค้นพบว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้คิดจะทำร้ายเธอ ทั้งยังให้เธอยืมเงินอีก เธอจึงรู้สึกขึ้นมาว่าตนเองติดค้างคนคนนี้อยู่ ตอนที่กำลังลังเลอยู่ว่าควรจะพูดอะไรออกมาไหม เขาก็ก้าวเท้ายาว ๆ เข้ามา เยี่ยนหานก็รู้สึกได้ถึงลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านร่างกายของเผยตงเฉิน นำพาความรู้สึกกดดันอย่างหนักเข้ามา เธอรู้สึกแค่ว่าข้างหลังของตนเองเย็นยะเยือก เขาเดินเข้ามาใกล้ แต่กลับไม่ยอมพูดอะไรออกมาก ทำเพียงแค่จ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ มีคนอยู่ประเภทหนึ่งที่เกิดมาพร้อมกับออร่าที่ทำให้คนเชื่อฟังด้วยความยินยอมพร้อมใจโดยไม่ต้องพูดอะไรออกมา ตอนที่เงียบสงบก็ยังสามารถสร้างความกดดันได้ เผยตงเฉินก็คือคนประเภทนั้น เยี่ยนหานอดที่จะทอดถอนใจให้กับความมหัศจรรย์ของพระผู้สร้างไม่ได้ ทั้งที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำแต่รัศมีที่น่าเกรงขามกลับพุ่งทะลุงออกมามากมายถึงเพียงนี้ เธอทำได้แต่ส่งเสียงออกมาอย่างติด ๆ ขัด ๆ “เผย...หัวหน้าเผย!” เขาไม่ตอบ เธอคิดถึงเรื่องที่ตัวเองค้างเงินเขาอยู่ขึ้นมาทันที จึงรีบอธิบายว่า “ฉันยังไม่ได้กดเงินออกมาเลยค่ะ เพิ่งจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลไปเอง ถ้ายังไงเดี๋ยวฉันไปกดเงินออกมาให้นะคะ คุณรอสักครู่ได้ไหมคะ” “ฉันไม่มีเวลามารอ!” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ถ้าอย่างนั้น...ให้ฉันโทรหาคุณตอนที่จะคืนเงินดีไหมคะ” เยี่ยนหานรีบพูดขึ้นมา “ไม่ต้องคืนแล้ว!” เขาตอบกลับมา “ไม่ค่ะ! ไม่ได้! ฉันไม่ชอบที่จะติดหนี้ใคร!” เยี่ยนหานอธิบายขึ้นมาอย่างร้อนใจ “อื้อ!” เผยตงเฉินส่งเสียงตอบรับต่ำ ๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ใครป่วยอย่างนั้นเหรอ” เธอชะงักเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะถามถึงเรื่องนี้ จึงจำใจต้องตอบกลับไปว่า “น้องสาวของฉันค่ะ” “ป่วยเป็นอะไรละ” “…” เยี่ยนหานไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เธอแค่รู้สึกว่าเขาค่อนข้างที่จะชอบซุบซิบนินทา โชคยังดีที่ว่าเผยตงเฉินเป็นคนที่เข้าใจเรื่องการเคารพเรื่องส่วนตัวของบุคคล เขาจึงเปลี่ยนเป็นหัวข้อใหม่ “เงินพอไหม” เยี่ยนหานชะงักอีกรอบ เธอพยักหน้า “อื้อ! พอค่ะ! พอแล้วค่ะ!” “ยืมมาเหรอ”เขาเลิกคิ้ว “ค่ะ!” “เธอจบจากสาขาวิชาอะไร” “ภาษาจีนค่ะ” “มหาวิทยาลัยไหน” “มหาวิทยาลัยจิ่นไห่ค่ะ!” เผยตงเฉินขมวดคิ้วนิด ๆ เขามองเธออยู่ครู่หนึ่ง “ลาออกมาแล้ววางแผนจะทำอะไรต่อ” “เตรียมหางานค่ะ” “โรงเรียนมัธยมทดลองเป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดแล้ว เพราะอย่างนั้นเป็นครูดีไหม”