บทที่ 15 สิ่งสำคัญคือการช่วยชีวิต

บทที่ 15 สิ่งสำคัญคือการช่วยชีวิต เยี่ยนหานยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไป ก็มองไปเห็นแผ่นหลังของคุณหมอโจวฉี่ยูนกับพยาบาลอีกสองเดินอย่างรีบร้อน พยาบาลคนนั้นพูดขึ้นมาว่า “หมอโจวคะ ในคลังเลือดไม่มีเลือดกรุ๊ป O Rh- เหลืออยู่เลยค่ะ! ” โจวฉี่ยูนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำ ๆ “ก็รีบไปหามาสิ!” “ที่โรงพยาบาลอื่นก็ไม่มีเหมือนกันค่ะ คนไข้เองก็ต้องการด่วนมาก ๆ จะทำยังไงดีคะ!” พอเยี่ยนหานได้ยินในสิ่งที่พวกเขากำลังพูดคุยกันก็รีบไล่ตามไปทันที “หมอโจวคะ หมอโจว รอก่อนค่ะ!” เผยตงเฉินเห็นเยี่ยนหานไล่ตามไป เขาจึงตามเธอไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว โจวฉี่ยูนหันกลับมามองเยี่ยนหาน “เป็นคุณนี่เองคุณเยี่ยน” “ฉันมีเลือดกรุ๊ป O Rh- ค่ะ ถ้ามีคนต้องการเลือด ฉันสามารถให้เลือดกับเขาได้ค่ะ! มีคนต้องการเลือดโดยด่วนใช่ไหมคะ” เยี่ยนหานรู้มาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วว่ากรุ๊ปเลือดของเธอไม่เหมือนคนอื่น ๆ น้อยคนนักที่จะมีกรุ๊ปเลือดชนิดนี้ ดังนั้นแต่ไหนแต่ไรมาเธอจึงทำอะไรอย่างระมัดระวังมาโดยตลอด ไม่กล้าที่จะออกไปสร้างเรื่อง แต่ถ้าวันนี้มีคนตกอยู่ในอันตราย เธอเข้าใจชะตากรรมนั้นได้ดี จึงอาสาที่จะบริจาคเลือดอย่างกล้าหาญด้วยตัวเองทันที การกระทำของเธอทำให้โจวฉี่ยูนค่อนข้างที่จะรู้สึกแปลกใจ จากนั้นรู้สึกทั้งแปลกใจและดีใจไปพร้อม ๆ กัน “จริงเหรอครับ กรุ๊ปเลือดของคุณคือ O Rh- จริง ๆ เหรอครับ ” “ค่ะ!” เยี่ยนหานพยักหน้าตอบอย่างจริงจัง เธอกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อ “ฉันเคยบริจาคเลือดมาก่อน เลยแน่ใจในกรุ๊ปเลือดของตัวเองมาก!” “เธออยากที่จะบริจาคเลือดอย่างนั้นเหรอ” ความนี้คนที่พูดขึ้นมาไม่ใช่โจวฉี่ยูน แต่เป็นเผยตงเฉิน เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะโง่มากจริง ๆ พอได้ยินว่ามีคนกำลังต้องการเลือด เธอก็รีบวิ่งมาบริจาคทันที นั่นมันเลือดสด ๆ นะ ไม่ใช่น้ำประปา โจวฉี่ยูนเงยหน้ามองเผยตงเฉิน ดวงตาส่องประกาย เขาค่อนข้างรู้สึกแปลกใจ “พี่ตงเฉิน พี่มาได้ยังไง ผมไม่พูดกับพี่แล้ว เรื่องสำคัญคือการช่วยชีวิต!” ตงเฉินเหรอ เยี่ยนหานหันกลับไปมองเผยตงเฉิน ที่แท้เขาชื่อว่าเผยตงเฉินหรอกเหรอ เผยตงเฉินดึงโจวฉี่ยูนไว้ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น” “ผมเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากพี่หลีว่าเห่าชิงกำลังคลอดลูกอยู่ในห้องคลอด เลือดออกเยอะมาก! วันหลังค่อยพูดกันนะครับ ตอนนี้ไอ้หลีร้อนใจจนจะเป็นบ้าแล้ว” โจวฉี่ยูนยังไม่ทันอธิบายอะไรออกมาได้มา เขาก็ไปที่จับแขนของเยี่ยนหานแล้วลากเธอเข้าไปในลิฟต์ “คุณเยี่ยน คุณมากับผม!” เลือดกรุ๊ป O Rh- ใช่ไหม เธอเป็นคนที่มีกรุ๊ปเลือดนี้อย่างนั้นสินะ Rh- ว่ากันว่าเป็นกรุ๊ปเลือดหมีแพนด้า เป็นกรุ๊ปเลือดที่มีอยู่น้อยมาก ๆ เพราะว่าไม่ค่อยจะมีปรากฏให้เห็น จึงถูกเรียกว่า “กรุ๊ปเลือดหมีแพนด้า” เผยตงเฉินขมวดคิ้ว เขาเองก็ตามเข้าไปในลิฟต์ด้วย เขาต้องไปเยี่ยมแม่ของหลินยี่เฉิน แล้วถือโอกาสช่วยหลินยี่เฉินพูดเกลี้ยกล่อมแม่ของเขา แต่พอเห็นว่าโจวฉี่ยูนพาเยี่ยนหานไปบริจาคเลือด เขาจึงตามไปด้วย “เห่าเชี่ยนละ โทรเรียกเห่าเชี่ยนมาบริจาคเลือดสิ!” “เห่าเชี่ยนอยู่อเมริกา แต่แม้วิธีนี้จะดีที่สุด แต่มันใช้แก้ปัญหาในตอนนี้ไม่ได้” เยี่ยนหานตกตะลึงไปชั่วขณะ เธอตระหนักได้แล้วว่าพวกเขาเคยรู้จักกันมาก่อน อีกทั้งคนที่อยู่ในห้องคลอดก็ดูเหมือนว่าจะเป็นคนรู้จักของพวกเขา เธอถูกพาเข้าไปที่ห้องบริจาคเลือดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เห็นพยาบาลดึงเลือดออกไปจากเส้นเลือดของเยี่ยนหาน400CC เลือดสีแดงสดถูกดึงเข้าไปในถุงเก็บเลือดแบบพิเศษทีละเล็กละน้อย ใบหน้าของเธอซีดขาวมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เธอยังคงยิ้มแล้วพูดกับพยาบาลว่า “ไม่เป็นไรนะคะ สามารถดึงออกมาเยอะกว่านี้ได้อีกนิด ฉันไม่อยากจะให้มีเข็มที่สองถ้าหากว่าไม่พอ! ” ตอนที่ได้ยินเยี่ยนหานพูดประโยคนั้นขึ้นมา เผยตงเฉินที่เดิมทีกำลังมองอยู่อย่างเย็นชา ที่ดวงตาก็มีรอยย่นปรากฏขึ้นมาให้เห็นได้อย่างชัดเจน “400CC ก็ไม่น้อยแล้ว คุณผอมเกินไป กลับไปก็ดื่มน้ำเยอะ ๆ ละ!” โจวฉี่ยูนบอกกับเธออย่างตื้นตันใจ “ได้คุณมาช่วยไว้พวกเราก็รู้สึกซาบซึ้งใจมากพอแล้ว ไม่สามารถที่จะสร้างผลกระทบให้กับสุขภาพของคุณเพื่อช่วยชีวิตคนอื่นได้หรอกนะครับ คุณเยี่ยน คุณนี่เป็นคนดีจริง ๆ !” “ก็แค่บริจาคเลือดเองค่ะ!” พอเยี่ยนหานถูกโจวฉี่ยูนพูดด้วยแบบนี้ก็รู้สึกเขินนิด ๆ พยาบาลคนหนึ่งทำหน้าที่เก็บเลือด ส่วนพยาบาลอีกคนหนึ่งก็รับสายโทรศัพท์ “หมอโจวคะ ติดต่อกับอีกคนที่มีกรุ๊ปเลือดเหมือนกันได้แล้วค่ะ เขามาถึงที่ประตูโรงพยาบาลแล้ว!” “ดี ดีมาก! พาไปทดสอบก่อน!” โจวฉี่ยูนออกคำสั่งให้พยาบาลพาเลือดของเยี่ยนหานไปตรวจสอบทางเคมี เยี่ยนหานรีบร้อนอธิบายขึ้นมา “ฉันไม่ได้เป็นโรคติดต่อนะคะ!” “นี่เป็นขั้นตอนน่ะ!” โจวฉี่ยูนรู้สึกประทับในใจในตัวเยี่ยนหาน ผู้หญิงคนนี้เป็นคนดีมาก ๆ “เป็นข้อกำหนดของโรงพยาบาล” “อ้อ เป็นแบบนี้นี่เอง!” เยี่ยนหานยิ้มขึ้นมาอย่างอาย ๆ เธอคิดว่าสถานการณ์กำลังฉุกเฉินมาก เรื่องช่วยชีวิตคนสำคัญที่สุด “ขอบคุณคุณมากคุณเยี่ยน!”โจวฉี่ยูนขอบคุณเธอจากใจจริง “คุณรีบไปเถอะค่ะ ฉันเองก็จะกลับไปห้องพักผู้ป่วยแล้ว ” หลังจากที่เยี่ยนหานบริจาคเลือดเสร็จ ใบหน้าของเธอค่อนข้างซีดขาว รู้สึกเหมือนจะเวียนหัวนิดหน่อย แต่สภาพจิตใจไม่เลว เธอรู้สึกว่าตนเองช่างยิ่งใหญ่เอามาก ๆ ที่ได้ทำเรื่องดี ๆ “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปก่อนนะครับ พี่ตงเฉิน ฝากพี่ช่วยผมพาคุณเยี่ยนกลับไปห้องพักฟื้นหน่อยนะครับ!” เผยตงเฉินได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว โจวฉี่ยูนรีบพูดขึ้นมาทันทีว่า “ก็เหมือนกับช่วยลุงเห่านั่นแหละครับ! ผมขอตัวไปห้องคลอดก่อน วันหลังพวกเราค่อยเรียกยี่เฉินมาสังสรรค์กัน! ผมเป็นเจ้ามือเอง!” โจวฉี่ยูนพูดประโยคนี้จบก็รีบร้อนออกไป เผยตงเฉินไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบกลับอะไร ตอนที่เขามองเห็นผู้หญิงที่นั่งหน้าซีดขาวอยู่บนเก้าอี้ที่อยู่ทางนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “หัวหน้าเผย คุณไปก่อนก็ได้นะคะ ฉันไม่เป็นไร! ฉันจะรออยู่ที่นี่สักพัก! ” เยี่ยนหานยิ้มให้เขา เธอน่าจะไม่ต้องการให้เขาไปส่ง เผยตงเฉินไม่ได้พูดอะไรออกมา ทั้งยังยื่นมือไปหยิบบุหรี่ออกมาจากในกระเป๋า แล้วใช้ไฟแช็กจุดไฟ จากนั้นก็สูบเข้าไปช้า ๆ มองไปที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรัดระวังของเยี่ยนหานผ่านกลุ่มควันสีขาว แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำ ๆ ว่า “รออะไร”