已经是第一章了
บทที่ 16 เธอโง่มากจริง ๆ
บทที่ 16 เธอโง่มากจริง ๆ
“ฉันกลัวว่าเลือดจะไม่พอ ฉันจะอยู่ที่นี่จะได้ประหยัดเวลาในการตามหาตัวฉันค่ะ” เธอพูดเสียงเบา
นัยน์ตาของเผยตงเฉินตกตะลึง ควันสีขาวถูกพ่นออกมา
“แค่ก ๆ แค่ก ๆ !”รสชาติของบุหรี่เข้มข้นเกินไป เยี่ยนหานจึงถูกกระตุ้นให้ไอออกมา
เผยตงเฉินขมวดคิ้ว เขาคีบบุหรี่แล้วสูดมันเข้าไปอีกสองครั้ง “เธอวางแผนว่าจะบริจาคเลือดอีกอย่างนั้นเหรอ”
“ฉันก็แค่กลัวความเป็นไปได้ของหนึ่งในหมื่น ได้ยินว่าคนกำลังคลอดลูก ถ้าหากว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นมาก็เท่ากับว่ากลายหนึ่งศพเป็นสองชีวิต ฉันแค่อยากจะทำให้ดีที่สุด!”
“เธอนี่ช่างมีคุณธรรมสูงส่งเสียจริง!” เขาแค่นยิ้มเย็นชา คำที่พูดออกมาราวกับว่าแฝงไปด้วยคำเสียดสี
เยี่ยนหานยิ้มออกมาอย่างเขินอาย “ความจริงแล้วฉันเป็นคนที่เห็นแก่ตัวค่ะ เพราะว่าคนที่มีเลือดกรุ๊ปนี้มีจำนวนน้อยมาก ๆ ฉันหวังว่าคราวนี้ฉันช่วยเหลือผู้อื่นแล้ว หลังจากนี้ถ้าหากว่าฉันเกิดไม่ระวังแล้วได้รับบาดเจ็บเข้า ตอนที่ต้องการเลือด ก็อยากจะให้มีคนแปลกหน้าที่จิตใจดีมาช่วยฉัน! พูดไปแล้วฉันก็แค่กำลังสร้างบุญกุศลให้กับตัวเอง ไม่ได้มีคุณธรรมสูงส่งอะไรหรอกค่ะ”
เยี่ยนหานพูดจบเธอก็หัวเราะให้กับตนเอง สีแดงจาง ๆ ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าขาวซีด แท้จริงแล้วเธอค่อนข้างที่จะเห็นแก่ตัว แต่แน่นอนเธอไม่ปรารถนาที่จะให้วันนั้นมาถึง การได้ช่วยเหลือผู้คนจากความยากลำบาก ถึงอย่างไรในที่สุดมันก็กลายเป็นบุญกุศลที่ไร้จุดสิ้นสุด
เผยตงเฉินก้มลงมองรอยยิ้มแย้มบานของเธออย่างอยู่ในสภาพที่เหนือกว่า เขารู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นเจิดจ้าจนเกินไป ราวกับว่าเป็นแสงของพระอาทิตย์ที่ส่องสว่างไปทั่วหล้า ไร้ซึ่งเงาดำมืด สว่างไสวสวยงาม ราวกับว่าเขาไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มที่สวยสดงดงามแบบนี้มาก่อน รอยยิ้มเช่นนี้ช่างเสียดแทงเข้าไปในดวงตาเสียจริง เขารู้สึกว่าดวงตาถูกทิ่มแทงจนเจ็บไปหมด อดขมวดคิ้วแล้วพูดจกค่อนแคะออกมาไม่ได้ “เธอนี่โง่จริง ๆ !”
เยี่ยนหานยังคงยิ้ม “แม่ของฉันเคยพูดเอาไว้ว่า คนโง่ก็มีความสุขในแบบคนโง่!”
เผยตงเฉินขมวดคิ้วแน่น เขาฉุดแขนเธอเอาไว้แล้วดึงตัวเธอออกไป จากนั้นก็พูดไปพลางเดินไปพลาง “ไม่ว่าเธอจะมีความสุขหรือเปล่า แต่400CCก็เพียงพอแล้ว ไม่มีใครยกย่องสรรเสริญคุณธรรมและคุณงามความดีของเธอหรอกนะ!”
“เผย…หัวหน้าเผย!” เยี่ยนหานถูกเขาลากจนเดินซัดโซเซ รู้สึกวิงเวียงศีรษะเป็นอย่างมาก
แขนของเขาแข็งแรงมาก เขาจับแรงจนทำให้แขนของเธอรู้สึกเจ็บ ดูท่าทางแล้วราวกับว่าเขากำลังโกรธมาก ๆ อย่างไรอย่างนั้น เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้โกรธ แถมยังลากเธอเสียเร็วขนาดนี้ เธอรู้สึกวิงเวียนจนเกินกว่าที่จะรับได้แล้ว “หัวหน้าเผย ฉันเวียนหัว!”
เผยตงเฉินได้ยินเสียงแผ่วเบาของหญิงสาวดังเข้ามาในหู ราวกับกับว่ากำลังรู้สึกไม่สบายจริง ๆ
เขาหยุดเดินทันที เขาหันกลับไปมองเธอ สีหน้าของเยี่ยนหานขาวซีดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ทั้งยังวิงเวียนนิดหน่อย ตอนนี้เธอรู้สึกทรมานเอามาก ๆ เหมือนกับว่ากำลังจะล้ม
เผยตงเฉินยื่นมือออกไปทันที จากนั้นก็ใช้มือทั้งสองข้างประคับประคองไหล่ของเธอเอาไว้ เยี่ยนหานรู้สึกว่าร่างกายของเธอสั่นโงนเงน พอเห็นแขนของเผยตงเฉินที่ยื่นออกมาก็ความคิดจะหาที่พึ่งพาขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นความวิงเวียนก็ปรากฏขึ้นมาที่ตรงหน้า ร่างกายของเธอร่วงหล่นลงมาอย่างรวดเร็ว วินาทีถัดมาก็รู้สึกว่าช่วงเอวถูกจับเอาไว้หลวม ๆ ก่อนที่จะแน่นขึ้น รอจนถึงตอนที่ลืมตาขึ้นมาจึงได้พบว่าตนเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของ เผยตงเฉิน
เธอรู้สึกแค่ว่าตัวเองกำลังหายใจหอบจึงพยายามหอบหายใจเอาอากาศเข้ามาให้มาก ๆ ที่หูได้ยินเสียงวิ้งวิ้ง สิ่งเดียวที่ยังคงได้ยินอย่างชัดเจนก็คือเสียงเต้นของหัวใจที่ค่อย ๆ เต้นหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ ของตนเอง
เผยตงเฉินไม่ยอมเสียเวลาเลยแม้แต่วินาทีเดียว เขาใช้สองมืออุ้มเยี่ยนหานขึ้นมาในท่าเจ้าสาว จากนั้นก็พาเธอกลับไปที่ห้องบริจาคเลือดเมื่อสักครู่ มีพยาบาลเข็นเตียงผู้ป่วยเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วให้เยี่ยนหานนอนลงก่อน เธอรู้สึกทั่วทั้งร่างค่อนข้างที่จะเย็น สมองของเธอยังหลงเหลือความแจ่มชัดเอาไว้แค่นิดหน่อย จึงสามารถได้ยินเสียงผู้ชายที่ทุ้มต่ำดังขึ้นมาท่ามกลางความเลือนราง “เกิดอะไรขึ้น คงไม่ใช่เพราะถูกเลือดออกมากไปใช่ไหม”
หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงของใครคนอื่นดังขึ้นมา รู้สึกไม่คุ้นเคยเอามาก ๆ “เธอเป็นโรคโลหิตจาง พอถูกดึงเอาเลือดออกไปก็เลยอาจจะทำให้อาการแย่ลง!”
ต่อจากนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังกุมมือของเธอเอาไว้ มือของคนคนนั้นอบอุ่นมาก แต่มือของเธอเย็นมาก ทั้งยังเวียนหัว แล้วก็รู้สึกหนาวนิด ๆ แต่เพราะมืออุ่น ๆ นั้น เธอจึงรู้สึกผ่อนคลาย จากนั้นก็จมดิ่งลงไปสู่ความมืดมิดอันไร้ขอบเขตทันที
เธอฝันเยอะมาก!
เธอฝันว่าตนเองถูกจับแก้ผ้าจนเนื้อตัวเปลือยเปล่าแล้วจากนั้นก็ถูกส่งขึ้นไปบนเตียงของคนแปลกหน้า ฝันเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น เขาจ้องเธออย่างโมโหแล้วถามเธอว่าเธอเป็นใคร จบแล้วก็กลายเป็นใบหน้าของถานหยูนเฟย เขาบอกว่าเขาไม่สนใจเยื่อบาง ๆ นั่น! เธอยังฝันอีกว่าแม่กำลังถูกพ่อทำร้าย! ยังมีเยี่ยนลู่ที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดเย็น ๆ จ้องมองเธอ
ดูเหมือนว่าจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังขึ้นมาที่ข้าง ๆ หู มีทั้งเสียงของผู้ชายและเสียงของผู้หญิง เสียงที่ได้ยินในหูให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างถึงที่สุด เหมือนว่าจะเป็นเสียงของแม่!
เธอพยายามที่จะขยับ แต่แล้วก็รู้สึกถึงความอบอุ่นตรงที่ตรงหน้าผากได้ทันที เธอจึงลืมตาขึ้น แล้วก็ได้มองเห็นแม่ของตนเอง เธอส่งยิ้มให้กับนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลของผู้เป็นแม่ จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “แม่คะ!”
“ยัยเด็กโง่นี่!” หลินสู้ไม่ทันได้พูดอะไรออกมาก็ขอบตาแดงเรื่อ “ลูกเป็นโรคโลหิตจางได้ยังไง เลือดจางแล้วยังจะไปบริจาคเลือดนี่ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่ไหม หลายปีมานี้ความเป็นอยู่ของลูกไม่ค่อยดีนักใช่หรือเปล่า อาหารการกินแย่มากใช่ไหม ทำไมถึงได้เลือดจางละ แม่ผิดเอง หลายปีมานี้ลำบากลูกแล้วหานหาน...”
พอเยี่ยนหานได้ยินเสียงบ่นจุกจิกของคนเป็นแม่ ในหัวใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เพื่อแม่แล้วจะให้กินอยู่ยากลำบากมากขนาดไหนก็ยังรู้สึกอบอุ่น เธอกวาดสายตาสำรวจไปตามจิตใต้สำนึก ในห้องผู้ป่วยมีเพียงแค่เธอ เยี่ยนลู่ แล้วก็แม่ “แม่คะ ใครเป็นคนมาส่งหนูเหรอคะ”
“หมอโจวเข็นลูกมาน่ะ”
“ไม่มีคนอื่นเหรอคะ”
“ไม่มีนะ”
“อ้า!” เหมือนเธอจะจำได้แล้วว่าเธอถูกเผยตงเฉินอุ้มกลับไปที่ห้องบริจาคเลือด
เป็นเพราะการบริจาคเลือดของเยี่ยนหาน โจวฉี่ยูนจึงกลัวว่าจะมีคนมารบกวนการพักผ่อนของเธอ จึงย้ายคนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้องพักฟื้นของเยี่ยนลู่ออกไป ตอนนี้จึงมีเพียงแค่เยี่ยนหานกับน้องสาวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องนี้
已经是最新一章了
加载中
