已经是第一章了
บทที่ 17 เขาเป็นใคร
บทที่ 17 เขาเป็นใคร
ต่อมาเยี่ยนหานก็นอนหลับสนิท แล้วตื่นขึ้นมาอีกทีในวันที่สอง เธอรู้สึกว่าพละกำลังได้รับการฟื้นฟูเรียบร้อยแล้ว รู้สึกเต็มไปด้วยกำลังวังชา
ตอนที่หลินสู้ได้รู้ว่าลูกสาวของตอนเองบริจาคเลือดเพื่อช่วยเหลือคน แม้ว่าจะสนับสนุนเป็นอย่างมาก แต่พอเห็นว่าคนเป็นลูกเป็นโรคเลือดจางแล้วยังไปบริจาคเลือด ในหัวใจก็ยิ่งรู้สึกเปรี้ยวฝาด
“แม่คะ หนูไม่ได้เป็นอะไร แค่ช่วงนี้ค่อนข้างที่จะยุ่งนิดหน่อย เมื่อก่อนก็ไม่ได้เลือดจาง!” เยี่ยนหานพูดปลอบใจหลินสู้
“หานหาน ลูกต้องบำรุงร่างกายหน่อยนะ อย่าให้เลือดจางบ่อย ๆ เข้าใจไหม ร่างกายเป็นเรื่องของทั้งชีวิต พังไปแล้วก็ยากที่จะฟื้นคืน!”
“รู้แล้วค่ะแม่”เยี่ยนหานหัวเราะเอิ๊กอ๊าก “เมื่อคืนเป็นสถานการณ์พิเศษ ที่สำคัญก็คือเลือดกรุ๊ปนี้มีอยู่น้อยมาก ๆ โชคดีที่หนูอยู่ที่นี่ ได้ยินมาว่าผู้หญิงที่คลอดลูกคนนั้นได้เด็กผู้หญิง!”
“หานหาน ลูกช่างเป็นคนที่มีจิตใจดีงามมากจริง ๆ แม่รู้สึกปลื้มใจเอามาก ๆ แม่รู้สึกภูมิใจมากที่มีลูกสาวแบบลูก” หลินสู้ตบลงไปที่ไหลของเยี่ยนหาน “แต่ลูกสาวอย่างลู่เอ๋อทำให้แม่โมโหจนแทบจะอกแตกตาย จนถึงตอนนี้ให้ตายก็ไม่ยอมพูดออกมาว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร!”
หลินสู้พูดพลางมองไปที่เยี่ยนลู่ที่นอนปิดตาไม่พูดไม่จาอยู่บนเตียง แล้วถอนหายใจออกมายาว ๆ
เยี่ยนลู่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ ใบหน้าเฉื่อยชาไร้ความรู้สึก ตั้งแต่ที่แท้งลูกเธอก็เป็นแบบนี้มาตลอด ไม่พูด ไม่ยินดี ไม่โมโห ไม่ว่าหลินสู้จะถามอะไร เธอก็ไม่ยอมพูดออกมาเลยแม้แต่คำเดียว
เยี่ยนหานฉวยโอกาสตอนที่หลินสู้เดินออกไปข้างนอกแอบถามเยี่ยนลู่ “ลู่เอ๋อ เธอบอกพี่ได้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่”
“พี่อย่ามาถามฉัน!” เยี่ยนลู่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมที่ศีรษะแล้วเงียบไป พอเยี่ยนหานเห็นว่าร่างกายที่อยู่ใต้ผ้าห่มกำลังสั่นระริก ก็ใจไม่แข็งพอ
เธอเพิ่งจะอายุสิบเก้า อายุเพียงแค่นี้ ยังคงไม่ถึงวัยที่จะต้องมาทนรับความเจ็บปวดถึงเพียงนี้ แต่ทว่าเธอลิ้มรสผลไม้ต้องห้ามก่อนกำหนด จึงต้องอดทนรับความเจ็บปวดนี้เอาไว้
“โอเค พี่ไม่ถามแล้ว พี่แค่หวังว่าคนที่เธอได้พบเจอคนนั้น จะสามารถทำให้เธอรู้สึกมีความสุขได้ เธอยอมทนรับความเจ็บปวดเพื่อเขาถึงเพียงนั้น คุ้มค่าไหม แล้วเขารู้หรือยังว่าเธอท้อง”
“ฮือ ฮือ...”ทันใดนั้นเยี่ยนลู่ก็ร้องไห้เสียงดังออกมา
ตั้งแต่ที่เจ้าตัวแท้งลูกก็ผ่านมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้น้องสาวของตนเองร้องไห้ออกมาอย่างสูญเสียความควบคุมแบบนี้ “พี่คะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว! พี่หยุดถามได้แล้ว หลังจากนี้ฉันจะไม่ไปเจอเขาอีก!...”
เธอส่งเสียงสะอึกสะอื้นออกมาจากใต้ผ้าห่ม ร้องไห้จนรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจเอามาก ๆ
เยี่ยนหานโอบกอดน้องสาวเอาไว้ แล้วพูดออกมาเบา ๆ ว่า “ลู่เอ๋อ ไม่ร้องนะ หยุดร้องเถอะนะจ๊ะ...”
หลังจากที่เยี่ยนลู่ร้องไห้อยู่นาน ก็ดำดิ่งลงไปสู่ความเงียบงัน ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ราวกับว่าโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาในคราเดียว
โจวฉี่ยูนตั้งใจซื้อพวกของบำรุงกับพาผู้ชายคนหนึ่งมาขอบคุณเธอ
เยี่ยนหานจึงได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือสามีของผู้หญิงที่คลอดลูก ดู ๆ แล้วผู้ชายคนนั้นน่าจะอายุประมาณสามสิบกว่าปี พวกเขาต่างคุ้นเคยกันดี ในมือของชายหนุ่มถือซองจดหมายเอาไว้ แล้วพูดว่าข้างในมีเงินอยู่ห้าพันหยวน ขอบคุณเธอที่มีบุญคุณช่วยชีวิตเอาไว้ ทำเยี่ยนหานตกใจจนแทบจะกระโดด บอกไปว่าไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น!
แล้วก็ไม่ได้ต้องการเงิน เธอบอกว่าเธอไม่ได้ต้องการที่จะทำความดีเพื่อนำมาสร้างเป็นธุรกิจ ด้วยเหตุนี้โจวฉี่ยูนกับเพื่อนของเขาจึงไม่เกรงใจแล้ว
ตอนก่อนที่จะมา เขาเห็นว่ามื้อเที่ยงของเยี่ยนหานกับหลินสู้มีแค่หมั่นโถวสองลูก โจวฉี่ยูนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขามองไปที่บนโต๊ะที่มีโจ๊กข้าวฟ่าง ไข่ไก่ แล้วก็ตับหมูจัดเอาไว้ให้กับเยี่ยนลู่แต่เธอไม่มีอาหารของตัวเอง!
ด้วยเหตุนี้เองโจวฉี่ยูนจึงรีบให้พยาบาลไปนำซุปตับหมูหมาให้ ทุกครั้งที่มาส่งก็ให้ทำมาสองชุด ชุดหนึ่งให้เยี่ยนหาน ส่วนอีกชุดให้เยี่ยนลู่ ทำให้เยี่ยนหานรู้สึกเกรงใจเอามาก ๆ แต่ทว่าโจวฉี่ยูนกลับไม่สนใจ อีกทั้งยังขอเบอร์โทรศัพท์เธอ พูดว่าหลังจากนี้พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้ว!
เยี่ยนหานไม่ได้คิดอะไรมาก เพื่อนก็เพื่อนจ้า ตอนที่เธออยู่เมืองจิ่นไห่ก็มีเพื่อนอยู่แค่ไม่กี่คน!
วันที่สี่ก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาล หลินสู้บอกว่าอยากจะได้ดูที่พักของเธอ เยี่ยนหานรีบอธิบายกับคนเป็นแม่ว่า “แม่คะ พวกเราอยู่ในหอพักของนักเรียนที่อยู่ในโรงเรียนค่ะ ตอนนี้เป็นเวลาเข้าเรียน ค่อนข้างที่จะไม่สะดวกเท่าไหร่ แถมตอนนี้หนูยังอยู่หอร่วมกับคนอื่นอีก ขอพักของโรงเรียนค่อนข้างที่จะขาดแคลน!”
“แล้วจะไปได้ตอนไหน แต่ทำไมลูกไม่เคยพูดถึงเลยละ”
“เพิ่งจะย้ายมาได้แค่หนึ่งเดือนเองค่ะแม่”
“ลูกยังไม่ได้บอกหยูนเฟยเรื่องน้องสาวของลูกใช่ไหม”
“ยังค่ะ” เยี่ยนหานส่ายหน้า ความโศกเศร้าพาดผ่านลงบนดวงตาของเธอถานหยูนเฟยทำร้ายเธอไว้มากจนเกินไป!
หลินสู้รู้สึกคล้ายกับว่าตรวจพบอะไรบางอย่าง จึงถามออกมาว่า “หานหาน ลูกกับหยูนเฟยไม่ได้มีอะไรกันใช่ไหม”
“ไม่มีค่ะ แม่คะ ทำไมแม่ถึงได้ถามแบบนี้ละ” เยี่ยนหานรีบยกยิ้มขึ้นมา “หนูจะไปมีอะไรกับเขาได้ยังไง ช่วงนี้เขายุ่งมาก!”
“แบบนั้นก็ดีแล้ว” หลินสู้พยักหน้าราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง “แม่พาน้องของลูกกลับก่อนนะ ลูกเองก็รักษาสุขภาพดี ๆ ละ!”
“แม่คะ ในนี้มีเงินอยู่สองพันหยวน แม่เอาไปใช้บำรุงลู่เอ๋อนะคะ แม่เองก็ต้องกินดี ๆ ด้วยละ อย่าทำให้หนูเป็นห่วง” เยี่ยนหานล้วงซองจดหมายออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งไปให้คนเป็นแม่ “แม่อย่าให้พ่อรู้เรื่องเงินนี่นะคะ!”
“หานหาน แม่ไม่เอาเงินนี่หรอก! แม่รู้ว่าลูกลำบาก หลายปีมานี้ลูกส่งเงินมาให้ที่บ้านอยู่ตลอด ตอนนี้แม่เองก็เรียนรู้ที่จะซ่อนเงินเอาไว้แล้ว พ่อของลูกไม่รู้หรอก ตอนนี้แม่ยังอยู่ได้เพราะอย่างนั้นหลังจากนี้ลูกไม่ต้องส่งเงินมาแล้วนะ น้องสาวของลูกได้รับบทเรียนครั้งนี้แล้ว เธอก็น่าจะโตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้วละ!”
已经是最新一章了
加载中
