บทที่ 18 ท้องฟ้าไม่เคยสิ้นไร้หนทาง

บทที่ 18 ท้องฟ้าไม่เคยสิ้นไร้หนทาง เยี่ยนหานหันกลับไปมองน้องสาวที่อยู่ในห้องพักฟื้น เธอสงบเอามาก ๆ หลายวันมานี้ก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด พอเธอกับแม่ถามถึงผู้ชายคนนั้น น้องสาวของเธอให้ตายก็ไม่ยอมตอบ เงียบจนน่ากลัว “แม่คะ ดูเหมือนว่าลู่เอ๋อจะได้รับความกระทบกระเทือนหนักมาก แม่เองก็อย่าเพิ่งตำหนิเธอเลยนะคะ!” “แม่รู้แล้ว!” หลินสู้ตบลงบนมือของคนเป็นลูกสาว จากนั้นก็ยัดเงินใส่เข้าไปในกระเป๋าของเธอ “แม่ไม่ต้องการเงินนี่จริง ๆ !” เยี่ยนหานไม่ได้ปฏิเสธอีก แต่ทว่าตอนที่เธอไปส่งแม่กับน้อง เธอก็แอบใส่มันเข้าไปในกระเป๋าของแม่ จากนั้นก็รอให้พวกเขาขึ้นรถออกไป เธอถึงจะโทรศัพท์ไปบอกกับหลินสู้ “แม่คะ เงินอยู่ในกระเป๋านะคะ แม่ไม่ต้องน้อยใจตัวเองนะ แม่ผอมเกินไปแล้ว!” ตอนที่ได้รับโทรศัพท์ หลินสู้ก็ส่งเสียงสะอึกสะอื้นออกมา “หานหาน เจ้าเด็กโง่นี่!” “แม่คะ ถึงจะโง่แต่ก็เป็นลูกแม่น้า!” “ถูกต้อง! ลูกเป็นลูกสาวที่แสนดีของแม่! หานหาน ลูกต้องบำรุงตัวเองให้ดี อย่าให้เลือดจางอีก ผู้หญิงต้องใช้เลือดในการเลี้ยงดูนะ! ” “หนูทราบแล้วค่ะ!” พอวางสายโทรศัพท์ เยี่ยนหานก็ยกยิ้มโง่ ๆ ขึ้นมา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกร้อน ๆ ที่บนใบหน้า มีบางสิ่งบางอย่างไหลรินออกมา พอยกมือขึ้นไปสัมผัสดูแล้วก็พบว่าเป็นคราบน้ำตาที่ไหลรินออกเป็นสองสาย เธอสะบัดศีรษะแล้วกลืนน้ำตากลับลงไป เธอจะต้องเข้มแข็ง! ในตอนนี้เองเสียงจากโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เป็นสายจากเบอร์แปลกหน้า เธอกดรับ “เยี่ยนหาน ฉันหลินยี่เฉินนะ วันนี้เธอว่างไหม” “ค่ะ! ว่างค่ะ!” “แบบนั้นก็ดี เธอมาหาพบฉันที่นี่ เจอกระเป๋าของเธอแล้ว!” ตอนที่เยี่ยนหานมาถึงที่สถานีตำรวจ หลินยี่เฉินก็กำลังยุ่งมาก ๆ พอเห็นเธอโบกมือทักทาย เขาก็ส่งยิ้มให้กับเธอเป็นครั้งแรก นี่น่าจะเป็นรอยยิ้มแรกหลังจากที่เยี่ยนหานพบเขามาแล้วถึงสามครั้ง เขาน่าจะไม่ใช่คนที่ชอบยิ้ม “เยี่ยนหานดูสิว่านี่ใช่กระเป๋าของเธอไหม!” เยี่ยนหานรีบเข้าไปดูกระเป๋าที่อยู่ในถุงพลาสติกสีขาวทันที นั่นเป็นกระเป๋าของเธออย่างแน่นอน แต่มันสกปรกแล้วก็เสียหายไปไม่น้อย ของที่เหลืออยู่ข้างในก็มีแค่กระเป๋าสตางค์ บัตรประชาชน กุญแจ แต่ว่ากุญแจไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว เงินสดห้าพันหยวนก็วางอยู่บนโต๊ะ “ของฉันค่ะ!” เยี่ยนหานพยักหน้า หาบัตรประชาชนเจอเธอก็สบายใจแล้ว! “เอากลับไปสิ” หลินยี่เฉินส่งของทั้งหมดกลับไปให้เธอ “แต่ว่าต้องลงชื่อเอาไว้!” เขาหยิบรายการตามหาของหายมาให้เธอเซ็นชื่อ หลังจากที่เยี่ยนหานเซ็นชื่อเสร็จแล้ว เธอก็ขอบคุณหลินยี่เฉินครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นก็ถือกระเป๋ากับเงินออกไปจากสถานีตำรวจ หลังจากที่เธอออกไปแล้ว โจวฉี่ยูนก็เดินออกมาจากห้องข้าง ๆ เหลือบสายตามองไปเงาที่เดินออกไปข้างนอก “ยอดไป!เลย ในที่สุดก็ส่งให้ได้แล้ว!” หลินยี่เฉินเลิกคิ้ว “แบบนี้มันไม่ถูกต้องกับทำนองคลองธรรม!” โจวฉี่ยูนรีบโต้แย่งทันที “เธอเป็นคนที่จิตใจดีมาก ๆ แต่ดูเหมือนว่าสถานการณ์ของครอบครัวจะไม่ดี น้องสาวก็แท้งลูก เธอกับแม่ต้องคอยแทะหมั่นโถว หลังจากบริจาคเลือดแล้วแม้แต่แบ่งกับข้าวมากินก็ยังไม่ยอมทำ! เงินพวกนี้ก็เป็นไอ้หลีที่อยากให้แต่ฉันยังไม่ได้ให้เธอไป ตอนนี้ก็เลยต้องขอรบกวนนาย ถึงยังไงเงินพวกนั้นก็หากลับมาไม่ได้อยู่แล้ว เป็นเรื่องดีที่ได้สร้างน้ำใจโดยไม่ต้องใช้แรง ขอบใจนะ!” “นายเป็นคนขี้สงสารแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” หลินยี่เฉินชำเลืองสายตากลับไปมอง โจวฉี่ยูนยกยิ้มเล็ก ๆ ขึ้นมา “คุณชายอย่างฉันคนนี้รู้สึกยินดี!” เยี่ยนหานไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เงินกลับคืนมา เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าความจริงแล้วนี่ไม่ใช่เงินของเธอ แต่เป็นความเมตตาของโจวฉี่ยูน “ใช่แล้วยี่เฉิน ดูเหมือนว่าพี่ตงเฉินเองก็รู้จักเยี่ยนหานด้วยนะ วันนั้นตอนที่อยู่ในห้องบริจาคเลือด ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าพี่ตงเฉินจะขู่ฉัน เขาบอกว่าฉันทำร้ายคนเจ็บ สูบเลือดออกมาจากคนที่เป็นโรคโลหิตจาง ไม่มีมนุษยธรรม พูดจนตอนนี้ฉันยังรู้สึกขวัญหนีดีฝ่ออยู่เลย!” พอเยี่ยนหานได้บัตรประชาชนกลับมา เธอรีบไปเช่าห้องเล็ก ๆ เอาไว้ก่อน เป็นห้องเก่า ๆ ทีหนึ่งห้องนอนกับหนึ่งห้องโถง หลังจากจัดการทำความสะอาดใหม่จนเสร็จ จึงได้ไปหาลู่เหว่ย เธอย้ายของของตนเองที่ฝากลู่เหว่ยเอาไว้กลับมา โดยมีลู่เหว่ยคอยช่วยขนแล้วก็ส่งเธอกลับ เขายังช่วยเธอเปลี่ยนกุญแจ หลังจากนั้นก็พูดว่า “เยี่ยนหาน เธอวางแผนว่าจะทำอะไรต่อ” “ฉันว่าจะหางานทำก่อน ทำอะไรไปก่อนยังไงเสียฟ้าก็ไม่สิ้นไร้หนทาง” “เธอมักจะเข้มแข็งแบบนี้อยู่เสมอเลยนะ”ตอนที่ลู่เหว่ยกำลังจะกลับไปเขาบอกกับเธอว่า “ถ้าอยากให้ฉันช่วยตรงไหนก็บอกได้นะ!” “ลู่เหว่ย ฉันขอบคุณคุณมาก ๆ ส่วนเงินของคุณฉันก็จะรีบคืนให้!” “ไม่ต้องรีบ” ลู่เหว่ยส่งยิ้มแล้วโบกมือ แล้วกลับไปอย่างสุภาพบุรุษเอามาก ๆ จากนั้นเยี่ยนหานก็ส่งจดหมายสมัครงานของตนเองทางอินเตอร์เน็ต วิ่งเต้นสมัครงานอยู่ตลอดหนึ่งอาทิตย์ แต่ยังไม่พบงานที่เหมาะสม เธอจบเอกภาษาจีนมา หางานเลขานุการทำก็ย่อมได้ แต่ว่าพวกเขาต้องการคนที่มีประสบการณ์ พอจะหางานที่เกี่ยวกับการสอนหนังสือในโรงเรียน ตอนนี้ก็เป็นช่วงเดือนกันยาที่เพิ่งจะเปิดเรียนได้ไม่นาน จึงยังไม่ได้ขาดแคลนอาจารย์ ไม่คิดว่าจะได้รับโทรศัพท์จากถานหยูนเฟย เยี่ยนหานรู้สึกว่าเลือดของเธอแข็งตัวเป็นก้อนในชั่วพริบตา เขาโทรมาหาเธอทำไมตอนนี้ ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยโทรศัพท์มาอีกเลย เพิ่งจะโทรมาก็วันนี้เอง เธอพูดชัดเจนแล้วว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรับสาย เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปลี่ยนเป็นโหมดเงียบเสียง มองตัวเลขชุดหนึ่งที่ส่องสว่างขึ้นมาบนหน้าจออย่างต่อเนื่อง โทรเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าหากว่าเธอนับไม่ผิดก็น่าจะเป็นหกครั้ง แต่ละครั้งเว้นระยะห่างประมาณห้าถึงหกนาที ในที่สุดเสียงสุดท้ายก็ดับลง บนหน้าจอก็ไม่มีแสงสว่างส่องขึ้นมาอีก เยี่ยนหานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเบา ๆ แล้วยกยิ้มขึ้นมาอย่างขมฝาด แล้วกดลงไปที่ปุ่มลบ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา! จบแล้ว! ในที่สุดมันก็จบแล้ว!