บทที่ 19 งานเข้ามาเร็วมาก

บทที่ 19 งานเข้ามาเร็วมาก งานเข้ามาเร็วมาก ที่เขตเมือง/คณะกรรมการต้องการพนักงานทำความสะอาดที่อายุยังน้อย เดินทีเธอก็ตามหางานประเภทครูสอนพิเศษ แต่เพราะผู้จัดการได้ยินเรื่องราวชีวิตที่ขมขื่นของเธอ และรู้ว่าเธอมีการศึกษา ทั้งยังรู้ว่าเธอกำลังต้องการเงิน ดังนั้นเขาจึงแนะนำงานนี้มาให้ ถึงแม้จะเป็นพนักงานทำความสะอาด แต่เงินเดือนกลับสูงมาก เยี่ยนหานจึงถูกส่งตัวไปด้วยเหตุนี้ พอได้ที่อยู่มาเธอก็กดกริ่งประตู ตอนที่รอให้เจ้าของบ้านเปิดประตู เยี่ยนหานก็บอกกับตัวเองว่าอย่าได้ตื่นเต้น ทำงานหาเงินด้วยตัวเองไม่ได้น่าละอาย เป็นพนักงานทำความสะอาดไม่ได้น่าอาย เธอต้องตั้งสติ อย่างไรก็ตามหนึ่งสัปดาห์ต้องทำความสะอาดสองครั้ง หลังจากมีงานทำแล้ว เธอก็ทำงานนี้เป็นงานพิเศษได้! เพียงแต่ในชั่วพริบตาที่ประตูถูกเปิดออกเธอก็ชะงักค้าง เพราะเธอเห็นบุคคลที่สุดแสนจะสำคัญคนนั้น... หัวหน้าเผย! เผยตงเฉินเองก็ชะงักไปชั่วขณะ “เป็นเธอเหรอ” เยี่ยนหานเบิกตาแข็งค้าง ในหน้าถูกย้อมด้วยสีแดงในทันที เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเผยตงเฉิน เผยตงเฉินเองก็ค่อนข้างที่จะประหลาดใจเช่นกัน เธอมาได้ยังไง หลังจากตกตะลึงไปครู่หนึ่งก็สามารถเข้าใจอะไรได้แล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะเชื่อ เยี่ยนหานชะงักไปครู่หนึ่ง มีแรงกระตุ้นขึ้นมาว่าอยากจะล่องหนหนีไป แต่เธอก็ระงับมันเอาไว้ได้ เธอมาเพื่อทำงาน ดังนั้นเธอจึงสงบจิตใจตนเองแล้วพูดออกมาว่า “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณกำลังหาพนักงานทำความสะอาดอยู่ใช่ไหมคะ” “เธอเหรอ” เผยตงเฉินไม่เคยคาดคิดมาก่อน “เธอเป็นพนักงานทำความสะอาดที่สำนักให้บริการงานบ้านแนะนำมาอย่างนั้นเหรอ” “ค่ะ!” “เข้ามาเถอะ” เผยตงเฉินคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าเธอจะทำงานประเภทนี้ เขารู้สึกประหลาดใจอยู่พักหนึ่ง เยี่ยนหานเดินเข้าไปข้างในแล้วยืนอยู่ที่หน้าประตู พื้นหินอ่อนที่เป็นเงาวาวและสะอาดหมดจดดูเหมือนว่าจะไม่เข้ากับรองเท้าที่เปื้อนโคลนนิด ๆ ของเธอ เธอหลุบตาลงมองไปที่ปลายเท้าของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นก็สูดหายใจเข้าลุก ๆ แล้วพูดออกมาว่า “คิดไม่ถึงเลยนะคะว่าจะเป็นคุณ ฉันติดหนี้คุณอยู่ ตอนที่มาทำความสะอาดครั้งหน้าฉันจะคืนให้คุณนะคะ วันนี้ฉันไม่ได้พกเงินมามากมายขนาดนั้น!” “เธอแน่ใจเหรอว่าเธออยากทำงานทำความสะอาด” เผยตงเฉินขมวดคิ้วแล้วกวาดตามองเยี่ยนหาน ไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูด เงินเล็กน้อยพวกนั้นสำหรับเขาแล้วไม่นับว่าเป็นอะไร เยี่ยนหานพยักหน้า “ฉันจะพยายามทำให้ดีอย่างแน่นอนค่ะ การทำความสะอาดก็คืองาน ฉันคิดว่าไม่ใช่เรื่องที่หน้าอายที่พึ่งพาอาศัยสองมือเพื่อกินข้าว” ดูเหมือนเธอจะเข้าใจความหมายของเขาผิดไป เขาไม่ได้หมายความว่าจะดูถูกพนักงานทำความสะอาด เขาแค่รู้สึกว่าเธอสามารถทำงานที่ดีกว่านี้ได้ แต่เขาก็ไม่ได้อธิบายออกมา จากนั้นก็ถามกลับไปว่า “ร่างกายดีขึ้นนิดหน่อยแล้วใช่ไหม” “ค่ะ!” เยี่ยนหานชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพูดออกมาอย่างเกรงใจและมากด้วยมารยาทว่า “ขอบคุณท่านผู้นำมากเลยนะคะที่เป็นห่วง ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ! ให้ฉันทำความสะอาดตอนนี้เลยไหมคะ” เผยตงเฉินพยักหน้าราวกับว่ากำลังครุ่นคิด “นอกจากห้องหนังสือที่ห้ามเข้าไปแล้ว ห้องอื่น ๆ สามารถที่จะเข้าไปทำความสะอาดได้หมด ฉันคิดว่าเธอน่าจะได้รับการฝึกอบรมมาอย่างมืออาชีพ! รู้ว่าอย่างไหนควรทำ! อย่างไหนไม่ควรทำ!” “ค่ะ! คุณวางใจได้!” เยี่ยนหานพยักหน้า จากนั้นก็สวมถุงใส่รองเท้าแล้วเดินเข้าไป คอนโดห้องนี้ใหญ่มาก ห้องนั่งเล่นมีเนื้อที่ประมาณหกสิบตารางเมตร ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่สง่างาม ทั้งยังไม่ทิ้งความหรูหรา แต่เพราะเธอสวมถุงรองรองเท้า บวกกับรองเท้าหนังคู่เล็กนี้มีส้นสูงขึ้นมาอีกสามเซนติเมตร เท้าจึงลื่นจนทำให้ร่างกายไม่มั่นคงเลยทำให้ล้มตัวลงไปด้านข้าง… “ระวัง…”เสียงทุ้มต่ำของเผยตงเฉินดังขึ้น เยี่ยนหานทำใจเอาไว้แล้วว่าจะต้องลงไปคบหาสมาคมกับพื้นและทำให้ตนเองต้องอับอายขายขี้หน้า แต่ในตอนนั้นเองก็ได้รู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นที่ช่วงเอว และวินาทีถัดไปก็ถูกดึงเข้าไปอยู่บนแผงอกที่แข็งแรงและอบอุ่น... “ว้าย...”เธอรีบหันหน้ากลับไปทันที จึงสบเข้าไปในดวงตาดำลึกคู่นั้น หัวใจของเยี่ยนหานแทบจะหยุดเต้น ช่างน่าอับอายขายหน้า! ลมหายใจที่หนาวเย็นของเพศชายเกิดขึ้นพร้อมกันทั้งซ้ายขวา เธอสามารถได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจที่มั่นคงและทรงพลังของเขาได้ไม่ยาก น้ำเสียงของเขาดังขึ้นมาที่ข้างหู “ระวังหน่อยสิ!” “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากค่ะ!” เยี่ยนหานสั่นเล็กน้อย เธอรีบขอบคุณเขาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแดงเถือกจนเหมือนกุ้งที่ถูกต้มจนสุก หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เป็นระเบียบ ไม่ใช่เพราะหวาดกลัวหรือเพราะตื่นตกใจ แต่เป็นเพราะจู่ ๆ แววตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นล้ำลึกขึ้นมา ทั้งยังเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “เธอยังคิดที่จะโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมกอดของผู้อื่นเพื่อที่จะฉกฉวยความรักความโปรดปรานอีกอย่างนั้นเหรอ” เผยตงเฉินเลิกคิ้ว แต่กลับไม่ได้ปล่อยมือ ทั้งสองคนยังคงอิงแอบแนบชิดกัน ประคับประคองท่วงท่าที่เป็นเหมือนกับกลิ่นอายของความรักนี้เอาไว้ “ก่อนหน้านี้ก็ที่โรงแรม ครั้งนี้ก็ส่งตัวเองมาถึงบ้านฉัน คุณหนูเยี่ยน เธอบอกทีสิว่านี่เป็นแผนการร้ายอันแสนหวานของเธอใช่ไหม” เยี่ยนหานรีบรั้งสายตากลับมา เธอรู้สึกอึดอัดเอามาก ๆ จึงรีบอธิบายออกมา “ไม่ใช่...ฉันไม่ได้ตั้งใจ!” “ถ้าอยากปีนขึ้นเตียงของฉันจนรอไม่ไหวละก็...” เผยตงเฉินมองเยี่ยนหานจากบนลงล่าง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนานและความอันตราย “ถ้าแบบนั้นก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้! ไม่สู้พวกเรามาพูดคุยกันหน่อยดีกว่า เธอไม่ต้องเป็นพนักงานทำความสะอาดแล้ว มาอยู่กับฉันเป็นไง” “ไม่! ไม่! คุณเข้าใจผิดแล้ว!” เยี่ยนหานรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว เธออธิบายออกมาอย่างรีบร้อน “ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น!” เผยตงเฉินปล่อยมือจากเธอแล้วหรี่ตาลง เดิมทีดวงตาของเขานั้นเป็นตาสองชั้นแบบหลบใน ดังนั้นถ้าหากมองแบบผ่าน ๆ ก็จะดูเหมือนว่าเป็นตาชั้นเดียว รอยยิ้มอ่อน ๆ ที่ยกขึ้นมานั้นราวกับว่าสามารถดูดกลืนวิญญาณของผู้คนได้ “ก็หวังว่าจะเป็นฉันที่เข้าใจผิดไปเอง เธอแน่ใจนะว่าเมื่อกี้นี้ไม่ใช่การพยายามจะโยนตัวเองมาไปในอ้อมกอดของฉัน” เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ผู้ชายคนนี้มักจะใช้คำพูดง่าย ๆ ที่ทำให้เธอไม่สามารถมารถที่จะล่องหนหนีไปได้เสมอ “ฉันไม่ได้ทำ!”