已经是第一章了
บทที่ 20 พนักงานทำความสะอาด
บทที่ 20 พนักงานทำความสะอาด
“อ้อเหรอ เมื่อกี้ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าเธอตั้งใจที่จะจะโยนตัวเองมาไปในอ้อมกอดของฉันกันนะ ที่โรงแรมก็ครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ก็โยนตัวเองเข้ามาในบ้านฉันโดยตรง คนที่อยู่เบื้องหลังเธอช่างทำได้ทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมายจริง ๆ คุณหนูเยี่ยน เธอมีวัตถุประสงค์อะไรไม่สู้พูดออกมาให้ชัดเจนเลยดีกว่า! ถ้าหากเกิดปัญหาอะไรขึ้นมาฉันช่วยเธอจัดการไม่ได้หรอกนะ!”
เพราะว่าถูกเขาเข้าใจผิด เยี่ยนหานจึงรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก สีหน้าของเธอเปลี่ยนจากแดงเป็นม่วง ทั้งยังรู้สึกอัปยศ สำหรับเธอ ถานหยูนเฟยคนนั้นเป็นความทรงจำใจอดีตที่ไม่สามารถไล่ตามได้อีกต่อไป เป็นช่วงเวลาที่ทั้งหอมหวานทั้งขมฝาดในตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย และยังเป็นการทรยศหักหลังและความเศร้าโศกจากการที่ถูกเขาใช้ประโยชน์ที่ไม่สามารถให้อภัยได้เลยแม้แต่น้อย เธอไม่อยากที่จะโดนเข้าใจผิด เยี่ยนหานก้มหน้าลง “หัวหน้าเผย คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันเป็นพนักงานทำความสะอาด ฉันไปก็ได้ค่ะ!”
เผยตงเฉินมองไปที่เธอ “ฉันยังไม่ได้พูดว่าไม่ต้องการเธอ!”
“ถ้าอย่างนั้นฉันทำงานต่อแล้วนะคะ!”
“คุณหนูเยี่ยน ฉันพูดจริง ๆ นะ เป็นคนทำความสะอาดสู้เป็นคนรักไม่ได้หรอกนะ เธอสามารถพิจารณาดูก่อนได้” เสียงของเผยตงเฉินดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
เยี่ยนหานยืดหลังตรง แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
เพียงแต่ความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจทำให้เธอต้องขมวดคิ้ว เขายังคงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้น แต่เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงแบบนั้นจริง ๆ
ไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบาย อธิบายออกมาได้ไม่ชัดเจน ผู้ที่เป็นคนชัดเจนก็จะชัดเจนในตัวมันเอง เธอเข้าใจเหตุผลพวกนี้ดี
เพียงแต่เมื่อต้องเผชิญกับคำพูดพวกนี้ เธอคิดว่ามันเป็นอะไรที่น่าอับอาย หัวใจของเธอหดรัดแน่น ความเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทงไปทั่วร่างกายเริ่มไม่สามารถที่จะควบคุมได้ และมันก็ได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว
เธอช้อนตาขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้อย่างไร้ความหวาดหวั่น!
ริมฝีปากไม่หนาไม่บางที่อยู่บนใบหน้าที่เล็ก ๆ แต่เข้มแข็งของเขาขบเม้ม ราวกับว่ากำลังรอคำตอบจากเธอ
เยี่ยนหานเงียบไปพักหนึ่ง แล้วพูดออกมาด้วยความจริงจังอย่างถึงที่สุดว่า “หัวหน้าเผย ฉันรู้แค่เพียงว่าคุณเป็นผู้นำระดับสูง แต่คุณทำอะไรนั้นฉันไม่เคยรู้เลยสักนิด แล้วก็ไม่อยากที่จะรู้ด้วย วันนั้นตอนที่กำลังตรวจสอบโรงเรียนมัธยมทดลองฉันก็ได้รู้ว่าคุณมีสถานะสูงส่ง ก่อนหน้านั้นก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันถูกคนใช้ประโยชน์ แต่เรื่องที่ว่าคนคนนั้นเป็นใครฉันไม่สามารถบอกคุณได้จริง ๆ คุณช่วยปล่อยให้ฉันได้รักษาเกียรติตัวเองหน่อยได้ไหมคะ แล้วก็คำพูดของคุณเมื่อกี้นี้ ฉันรู้ว่าคุณแค่ล้อเล่น ฉันสามารถที่ฟังเป็นเรื่องตลกได้ เพราะอย่างนั้นตอนนี้ฉันขอตัวไปทำงานแล้วนะคะ!”
เธอหันตัวกลับไปแล้วเริ่มทำงานของตนเองอย่างเงียบ ๆ ไม่สนใจดวงตาอันแหลมคมคู่นั้นของเผยตงเฉิน ทั้งการเช็ดกระจก เช็ดชั้นวาง ถูพื้น เธอทำอย่างไม่สุกเอาเผากิน เยี่ยนหานตั้งใจทำมาก พื้นที่ตรงไหนที่ผ่านมือเธอล้วนเป็นเงาวาว
เผยตงเฉินเห็นผลงานของเธอแล้วก็ขมวดคิ้ว ดวงตาเรียวรีเป็นประกายล้ำลึก ริมฝีปากขบแน่น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นชายยกยิ้มขึ้น ในตอนนี้เองเขาก็ก้มลงไปมองหญิงสาวที่กำลังคุกเข่าเช็ดพื้นอยู่
ความจริงแล้วเธอทำได้ไม่เลวเลย เหมาะกับการเป็นพนักงานทำความสะอาดเอามาก ๆ แม้แต่ตามร่องโซฟาเธอก็กวาดจนสะอาด ตรงไหนสกปรก ตรงไหนถูกทำความสะอาดสามารถแยกได้อย่างชัดเจน แม้กระทั่งผ้าขี้ริ้วก็ยังสามารถแยกได้อย่างชัดเจน
เขานั่งลงพิงพนักโซฟาอย่างเหน็ดเหนื่อย ดวงตายาวรีหรี่มองไปที่เธอ ภายในดวงตาสีดำมีความเกียจคร้านที่ทำให้คนใจเต้น
เยี่ยนหานชำเลืองไปเห็นอย่างไม่ทันได้ระวัง หัวใจของเธอเต้นดังตึกตัก ในหัวใจคิดว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้เป็นคนที่มีความยั่วยวนได้เหมือนปีศาจจิ้งจอกแบบนี้
“คุณหนูเยี่ยน เธออายุเท่าไหร่” เผยตงเฉินเปิดปากถามขึ้นมาอย่างไม่คิดจะใส่ใจ
“ยี่สิบหกค่ะ!” เธอตอบกลับมาโดยไม่คิดอะไรอย่างลึกซึ้งเลยแม้แต่น้อย
เผยตงเฉินตะลึงไปครู่หนึ่ง พวกผู้หญิงต่างถือเรื่องการถามอายุกันทั้งนั้น แต่ผู้หญิงคนนี้กลับตอบเขากลับมาโดยทันที ทั้งยังตอบอย่างตรงไปตรงมา พอคิดไปถึงที่ว่าก่อนหน้านี้เธอเป็นโรคโลหิตจาง จนถึงตอนนี้หน้าก็ยังคงซีดขาว จึงถามขึ้นมาว่า “เธอไม่ได้บอกว่าจะหางานหรอกเหรอ แล้วทำไมถึงมาทำงานนี้ได้”
“พอดีว่ายังงานที่เหมาะสมไม่ได้ค่ะ เลยว่าจะหาอะไรทำก่อนชั่วคราว!”
“เธอหางานมานานแค่ไหนแล้ว บ้านฉันก็ไม่ได้ต้องการจะเปลี่ยนคนเก่าออก เธอสามารถแบบระยะยาวได้ไหม”
“ถ้าทางคุณต้องการที่จะทำความสะอาดแค่อาทิตย์ละสองครั้งละก็ ฉันสามารถทำพาร์ทไทม์ได้ค่ะ!” เยี่ยนหานหันกลับไปตอบเขา
เผยตงเฉินขมวดคิ้วน้อย ๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ดี ฉันพอใจในผลงานของเธอมาก! หลังจากนี้เธอก็มาทำต่อก็แล้วกัน ทำสัปดาห์ละสองครั้ง ถ้าฉันไม่อยู่ฉันก็ค่อยบอกเธออีกที! ค่าจ้างก็จ่ายตามที่บริษัทให้บริการงานบ้านว่าเอาไว้
เขาสามารถที่จะมองเห็นปัญหาแล้วเคราะห์จากสภาพความเป็นจริงได้ สามารถที่จะแยกเรื่องส่วนตัวออกจากเรื่องของส่วนรวมได้อย่างชัดเจน วิเคราะห์ดูแล้วถ้าพูดออกไปว่าเขาค่อนข้างที่จะพึงพอใจในการทำความสะอาดของเธอ ดังนั้นจึงตั้งใจที่จะให้เธอคอยทำความสะอาดเขาต่อไป แน่นอนว่ามันยังคงค่อนข้างที่จะเห็นแก่อยู่บ้าง แต่เขาอยากรู้ว่าใครกันแน่ที่พยายามส่งเธอขึ้นมาบนเตียงของเขา หรือว่าความจริงแล้วเธอเป็นผู้หญิงประเภทนั้น สามารถกล่าวได้เลยว่าเขาค่อนข้างที่จะอยากรู้อยากเห็นเรื่องของเยี่ยนหาน
“ค่ะ ดีมากเลยค่ะ!” เยี่ยนหานพยักหน้า จากนั้นเธอก็กลับไปเช็ดขอบหน้าต่างและกระจกอย่างตั้งใจ
“ดูเหมือนว่านอกฝนจะตกนะ!” จู่ ๆ เผยตงเฉินก็พูดขึ้นมา
“โอ๊ะ!” เผยตงเฉินค่อนข้างที่จะประหลาดใจกับคำพูดนั้นของเขา เธอมองออกไปข้างนอกจึงเห็นว่าฝนตกลงมาไม่เบาเลย และดูเหมือนว่าเธอจะเอาลืมร่มมาด้วยนี่สิ
ดูเหมือนว่ากันยาปีนี้น้ำฝนจะเยอะเป็นพิเศษ
เผยตงเฉินได้ยินเสียงอุทานของเธอก็ยิ้มออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ ตอนที่เขายิ้มมุมปากถูกยกขึ้นแค่เพียงเล็กน้อย มองไม่เห็นฟันเลยสักนิด แฝงความคิดความรู้สึกเอาไว้แต่กลับไม่ได้ลงมือทำอะไร
เยี่ยนหานชะงัก เธอรู้สึกตัวแล้วว่าเมื่อกี้เธอพูดอะไรออกไป จึงรู้สึกเสียใจอยู่ข้างใน
เผยตงเฉินมองเธอมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว
เยี่ยนหานเข้าไปเปลี่ยนปลอกผ้านวมและผ้าปูที่นอนในห้องนอนตามคำสั่งของเขา หลังจากนั้นก็เอาพวกมันไปซัก ตอนที่เธอกำลังเอาปอกผ้านวมกับผ้าปูที่นองลงไปในเครื่องซักผ้า เขาก็ถามขึ้นมาว่า “เธอทำกับข้าวเป็นไหม”
“เป็นค่ะ!”หลังจากที่นิ่งอึ้งไปสักพักเธอก็ตอบออกมา แต่ทว่าในรายละเอียดไม่ได้บอกว่าต้องทำอาหาร เปลี่ยนปลอกผ้านวมและผ้าปูนี่นอน บอกไว้แค่ว่าให้ปัดกวาดเช็ดถูนี่นา ไม่ได้บอกให้ทำเรื่องพวกนี้ด้วยเสียหน่อย!
“ฉันอยากกินอาหารบ้าน ๆ ” จู่ ๆ เขาก็พูดออกมา
เธอมองไปที่ห้องครัวของเขา มันสะอาดเอามาก ๆ เมื่อกี้เธอเห็นแล้วว่าในตู้เย็นก็มีแค่น้ำเปล่ากับนมเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่น “แต่ดูเหมือนว่าที่บ้านของคุณจะไม่มีกับข้าว!”
เผยตงเฉินได้ยินดังนั้นก็หันไปมองเธอ จากนั้นก็พูดออกมาว่า “เดี๋ยวฉันออกไปซื้อ จากนั้นก็เธอช่วยฉันทำ”
“นี่...” เธอยังไม่ทันที่จะได้ปฏิเสธ เขาก็หยิบร่ม คว้ากุญแจ แล้วเปลี่ยนรองเท้าลงไปข้างล่างแล้ว!
เยี่ยนหานมองไปยังประตูที่ปิดแน่นอยู่อย่างโง่งม ห้องนั่งเล่นอันใหญ่โตนี้เหลือเธอแค่คนเดียว!
สวรรค์ ผู้ชายคนนี้จะใช้อำนาจบาตรใหญ่เกินไปแล้วหรือเปล่า!
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงเผยตงเฉินก็ถือถุงขนาดใหญ่สองใบเดินเข้ามา น้ำที่เกาะอยู่บนร่มค่อย ๆ หยดลงมาในถุง ของที่ซื้อมามีเยอะมาก
เยี่ยนหานเดินออกมา เธอเห็นเขาเปียกโชกไปทั้งตัว บนหน้าผากยังคงมีน้ำหยดลงมา ดูเหมือนว่าฝนข้างนอกจะตกหนักเอามาก ๆ เธอรีบเข้าไปในห้องน้ำ แล้วหยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนหนึ่งออกมา “เช็ดก่อนเถอะค่ะ!”
เขาก้มหน้ามองไปที่ผ้าขนหนู แต่ก็ไม่ได้รับเอาไว้ “ผืนนี้ไม่ได้ไว้ใช้เช็ดหน้า!”
เยี่ยนหานชะงักไปครู่หนึ่ง “ถ้าอย่างนั้นแล้วผืนนี้ละคะ”
“อันนั้นไว้เช็ดเท้า!”
“อึก!”
“ผืนที่ใช้เช็ดหน้าคือผืนสีฟ้า!” เขาพูด
เยี่ยนหานจึงจำต้องกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเป็นผ้าอีกผืน จากนั้นก็ออกมาอีกครั้งแล้วยื่นผ้าส่งไปให้เขา “ใช่ผืนนี้ไหมคะ”
“ถูกต้อง!” ทว่าเขาไม่ได้รับผ้าขนหนูมา อีกทั้งยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แสดงเจตนาให้เธอช่วยเช็ดน้ำฝนออกให้
เยี่ยนหานตะลึงงัน ใบหน้าแดงขึ้นมาทันที พฤติกรรมที่ใกล้ชิดเช่นนี้จะทำให้ผู้คนเข้าใจผิดเอาได้
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับใบหน้าหล่อเหลาที่ยื่นเข้ามาใกล้ เยี่ยนหานก็ต่อสู้ดิ้นรนว่าควรจะช่วยเขาหรือเปล่าอยู่ในใจ ร่างกายหดกลับไปด้านหลัง คิดอยากที่จะเป็นลมแล้วแกล้งทำเป็นว่าตนเองไม่ได้อยู่ที่นี่ ระหว่างเลือกอย่างยากลำบากว่าจะเป็นลมดีหรือไม่เป็นลมดี เขาก็มองเธออย่างเหนือกว่าแล้วพูดออกมาว่า “ใจลอยอะไรอยู่ เร็วหน่อย!”
เยี่ยนหานชะงักค้าง จากนั้นก็รีบหยิบผ้าขนหนูเช็ดรอยน้ำฝนให้เขาทันที เขาน่าจะสูงมากกว่าร้อยแปดสอบเซนติเมตร สูงมาก กุญแจสำคัญคือตั้งแต่หัวจรดเท้าให้ความรู้สึกกดดันอย่างเป็นไปตาธรรมชาติจนทำให้คนไม่สามารถที่จะไม่สนใจได้
เธอคิดว่าคนคนนี้จะต้องมีความเคยชินกับการเป็นผู้นำและการใช้คนอย่างแน่นอน แปดในสิบเขาก็คงวางเธอเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา จึงได้ถือโอกาสใช้งานเธอ เธอเองก็ไม่ได้สนใจ ถึงจะลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังใช้ผ้าคนหนูช่วยเขาเช็ด สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจ ราวกับว่ากำลังทำงานงานหนึ่งอยู่อย่างไรอย่างนั้น สมบูรณ์ตามสูตรตายตัว
แต่ผู้ชายคนนี้ผิวดีจริง ๆ ผู้ชายวัยผู้ใหญ่ อายุน่าจะประมาณสามสิบ มีผิวสีข้าวสาลีที่สุขภาพดีเอามาก ๆ กุญแจสำคัญคือดูแล้วให้ความรู้สึกเรียบลื่น ผิวดีกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก ทั้งยังละเอียด เขาดูแลผิวยังไงกันนะ แต่เธอก็แค่อิจฉาเขาแทนผู้ชายคนอื่นเท่านั้น ผิวของเธอเองก็ดีมาก เพราะว่าเธอไม่เคยใช้เครื่องสำอางมาก่อน ดังนั้นจึงได้รักษาผิวเอาไว้อย่างดีตลอด
“เรียบร้อยแล้ว!” หลังจากเธอเช็ดจนสะอาดก็ส่งยิ้มให้เขา
ใครจะไปคิดว่าพอเขาเห็นรอยยิ้มนี้ของเธอแล้ว ในดวงตาจะมีประกายของความตกตะลึงปรากฏขึ้นมา แต่ทว่าหลังจากนั้นก็กระจายหายไปอย่างรวดเร็ว เยี่ยนหานไม่ได้รู้เลยสักนิดว่าดวงตาคู่นั้นแฝงอะไรเอาไว้ “ฉันจะเอาผ้าเป็นเก็บนะคะ!”
“ต้องเอาไปซักตากแดดก่อน!” เขาพูดขึ้นมาด้วยเสียงหนัก ๆ จากทางด้านหลังเธอ “ถ้าไม่ซักผ้าขนหนูที่ใช้แล้วเสียก่อน อาจจะมีตัวไรเกาะอยู่ได้”
“อ้อ!” คนคนนี้เรื่องเยอะจริง ๆ เยี่ยนหานนินทาเขาอยู่ในใจ ตอนที่ซักผ้าขนหนูเสร็จแล้วกลับออกมาอีกครั้ง เผยตงเฉินก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว เป็นเสื้อยืดสีขาวสบาย ๆ เหมือนกับที่อยู่ที่บ้านเอามาก ๆ เขานั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งเอาไว้ เผยตงเฉินกำลังขมวดคิ้วอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
พอเห็นว่าเยี่ยนหานออกมาจากห้องน้ำแล้ว ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ ว่า “รีบทำอาหารเร็วเข้าสิ ฉันหิวแล้ว!”
พอเขาพูดประโยคนี้จบก็ก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ ริมฝีปากเรียวบางขบเม้มแน่น ผู้ชายคนนี้ทำให้คนมองผ่านแค่แวบแรกก็ดูเหมือนว่าจะเย็นชาเหี้ยมโหดเอามาก ๆ ยังแสดงให้เห็นถึงลักษณะนิสัยของเขาอย่างเต็มที่ ทว่าเธอทำได้เพียงแค่กล้าที่จะโมโหแต่ไม่กล้าที่จะพูด
ท่านผู้นำคนนั้นซื้อวัตถุดิบในการทำอาหารมาสองถุง ของทั้งหมดยังคงวางอยู่ที่ประตู เธอจึงจำต้องไปยกมาเข้ามาในครัว
เขาซื้อผักคึ่นฉ่าย เนื้อวัว หมูสามชั้น ตับหมู พริกหยวก เห็ดเข็มทอง ไข่ไก่ แป้งหมี่ห่อเล็ก หัวหอม ซีอิ๊ว น้ำส้มสายชู เกลือและอีกหลายอย่าง...เป็นวัตถุดิบในการทำอาหารที่ครบถ้วนทุกด้านดีจริง ๆ ดูเหมือนว่าอยากจะกินอาหารแบบบ้าน ๆ
แล้วเขาซื้อตับหมูมาทำไม เยี่ยนหานขมวดคิ้ว ตอนที่เยี่ยนลู่ยังอยู่ในโรงพยาบาลโจวฉี่ยูนเองก็ส่งซุปตับหมูมาทุกวัน เธอค่อนข้างที่จะผวาซุปตับหมูนิดหน่อย ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรเยอะ บางทีเผยตงเฉินคงจะชอบตับหมู เธอเริ่มลงมือจัดการทีละอย่าง
“หัวหน้าเผย คุณอยากทานอะไรคะ” เยี่ยนหานจัดการวัตถุดิบเสร็จแล้ว ก็เดินไปที่ประตูห้องครัวเพื่อถามเผยตงเฉินที่อยู่ในห้องนั่งเล่น
เธอรู้สึกแปลกประหลาดเอามาก ๆ เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าพวกเขาไม่ได้สนิทอะไรกัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเห็นร่างเปลือยของกันและกันแต่ก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรจนถึงที่สุด แต่เธอก็ยังมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ น่าแปลกจริง ๆ
“ไม่ใช่ว่าซื้อมาแล้วหรอกเหรอ เธอผัดอะไรมาก็ได้” เขาตอบเธอโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง
ผัดอะไรมาก็ได้อย่างนั้นเหรอ
“ถ้าอย่างนั้นคุณชอบอาหารอ่อน ๆ หรือว่าจัด ๆ มัน ๆ คะ”
เขาคิดอยู่สักพัก แล้วพูดออกมาว่า “อะไรก็ได้! ขอแค่ทำซุปตับหมูมาด้วยก็พอแล้ว!”
“ค่ะ!” ช่างเลี้ยงง่ายดีเสียจริง เทียบกับนิสัยรักความสะอาดนั่นแล้ว ปากของเขากลับไม่จุกจิก
เยี่ยนหานผูกผ้ากันเปื้อนที่แขวนอยู่ให้ดี หลังจากนั้นหยิบมีดทำอาหารสับลงไปไม่กี่ครั้งสามารถหั่นเนื้อวัวออกมาได้เป็นเส้น ความหนาบางของเนื้อสม่ำเสมอ จากนั้นก็นำไปรวมกับคึ่นฉ่าย ต่อไปก็หั่นตับหมูเป็นทรงสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน หั่นหอมกับขิงเป็นเส้น ๆ นำวัตถุดิบทั้งหมดไปหั่นล้าง จากนั้นก็กดปุ่มเปิดเตากับเครื่องดูดควัน แล้วนำผักใส่ลงไปในกระทะอย่างชำนาญ
ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง เยี่ยนหานก็สามารถนำวัตถุดิบที่เผยตงเฉินซื้อมาทำอาหารออกมาได้สี่อย่างกับซุปอีกหนึ่งอย่าง นั่นก็คือ เนื้อวัวผัดคึ่นฉ่าย ผัดเผ็ดหมูสามชั้น แตงกวาเย็น เห็นเข็มทองคลุกกระเทียม แล้วก็ซุปตับหมู แล้วก็ยังมีแพนเค้กต้นหอมที่ทำโดยใช้เครื่องทำแพนเค้กไฟฟ้า หน้าตาของอาหารมีสีสันสวยงาม เป็นโต๊ะอาหารที่บ้าน ๆ เอามาก ๆ
ของครัวของเขาสะอาดมาก เครื่องครัวเองก็เป็นของคุณภาพสูง แต่ที่สำคัญคือพวกมันไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อน น่าเสียดายจริงเลย!
ขณะที่เยี่ยนหานกำลังผัดผักอยู่ก็ได้ถอนหายใจออกมา ห้องครัวที่ดีขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะสุรุ่ยสุร่ายมาโดยตลอด เสียของจริง ๆ
เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตอนที่ตนเองกำลังทำกับข้าวอยู่นั้น เผยตงเฉินที่นั่งอยู่บนโซฟ้าด้านนอกจะหันมามองอย่างเงียบ ๆ นัยน์ตาที่ใช้มองเธอเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจและการค้นหา ทั้งยังหรี่ลงเล็กน้อย หลังจากนั้นก็เบนสายตากลับมาที่หนังสือพิมพ์ เพียงแต่ว่ากลับอ่านอะไรในหนังสือพิมพ์เข้าไปในสมองไม่ได้เลยสักคำ
“เสร็จแล้ว!” เยี่ยนหานยกอาหารขึ้นไปวางบนโต๊ะอาหารระดับสูง จากนั้นก็หยิบตะเกียบมาวางไว้ แต่เธอหยิบมาเพียงแค่ของเขาคนเดียวเท่านั้น “หัวหน้าเผย ฉันทำความสะอาดห้องครัวเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ ผักที่ยังไม่ได้เอามาผัดก็เก็บไว้ในตู้เย็นให้แล้ว! คุณรีบไปกินเถอะค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
เธอถอดผ้ากันเปื้อนแล้วกำลังจะเดินออกไปจากประตู แต่จู่ ๆ เขาก็ขยับตัวมาขวางทางเธอเอาไว้
已经是最新一章了
加载中
