บทที่7 ห้ามออกไปข้างนอกถ้าผมไม่อนุญาต

บทที่7 ห้ามออกไปข้างนอกถ้าผมไม่อนุญาต หลินโย่ยี รู้สึกว่าทนดูไม่ได้อยู่ไม่น้อย \"ไม่ใช่ความผิดของเธอ เป็นฉันที่ใช้ชื่อคุณมาอ้างให้เธอปล่อยฉันออกไป\" \"ใช้ชื่อผมเหรอ?\" ยินเซิงเจ๋อ เลิกคิ้ว ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเขา หลินโย่ยี พยักหน้า \"อือ\" \"ผมอยากรู้ว่าคุณใช้ชื่อผมยังไงให้คนงานยอมให้คุณออกไป ใช้สิทธิ์ความเป็นภรรยาคุณนายยินรึเปล่า?\" ยินเซิงเจ๋อหัวเราะและวางแขนไว้รอบไหล่ของเธอ เขารู้สึกดีกับตัวเองมาก หลินโย่ยี ไม่ชินกับท่าทีกระหยิ่มยิ้มย่องของเขาแบบนี้ แล้วปฏิเสธ: \"ไม่ใช่ค่ะ ฉันบอกเธอว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไร คุณจะสนับสนุนฉัน\" \"ผมพูดเหรอ?\" ยินเซิงเจ๋อ ปล่อยมือ พูดด้วยความแปลกใจ หลินโย่ยี หยิบกระดาษโน้ตออกมาจากห้องนอนแล้วชี้ไปที่ข้อความ: \"คุณดู\" \"มื้อเช้ามีอาหารที่คุณชอบ อยากได้อะไรให้บอกสาวใช้เตรียมให้ คุณภรรยาที่รัก\" ผมไม่เห็นว่าจะมีตรงไหนที่เขียนว่าให้คนงานยอมให้คุณออกไปข้างนอกเลยนะ?\" ยินเซิงเจ๋อสับสนเล็กน้อยและมองเธอด้วยความสนใจ เขาพูดเพียงแค่ว่าเธออยากจะทานอะไร ใช้อะไร จะให้คนงานเตรียมให้ มีตรงไหนที่บอกว่าอนุญาตให้เธอออกไปข้างนอก? \"คุณบอกว่าอยากได้อะไรให้คนงานเตรียมให้ ถ้าอย่างนั้นฉันอยากออกไปข้างนอก คนงานก็ควรเตรียมเปิดประตูให้ฉันสิคะ ใช่ไหม?\" หลินโย่ยีเงยหน้าขึ้นพูดด้วยความมั่นใจ \"...\" เป็นครั้งแรกที่ยินเซิงเจ๋อ เถียงหลินโย่ยี ไม่ได้ ทันใดนั้นเขาก็พบว่า เด็กคนนี้ที่ดูเหมือนจะอบอุ่นและขี้อาย บางทีเธอก็เจ้าเล่ห์ เป็นเพราะเขาเอ็นดูเธอมากเกินไปหรือเปล่านะ? คิดถึงตรงนี้ ยินเซิงเจ๋อ พยักหน้า: \"อือ คุณภรรยาพูดถูก เพียงแต่\" เขาหยุดและเหลือบมองคนรับใช้ที่อยู่รอบตัวเขาอย่างรวดเร็ว \"ผมจะเพิ่มกฎอีกข้อ ต่อไปถ้าผมไม่อนุญาต คุณจะออกไปข้างนอกตามใจชอบไม่ได้\" คำพูดนี้เป็นคำพูดที่พูดกับเธอ และเป็นคำสั่งของบรรดาคนรับใช้ ! หลินโย่ยีมองเขาด้วยความตกตะลึง นี่มันสัญญาทาสรึไง? ไม่ยอมจะให้เธอออกไปข้างนอก ผู้ชายคนนี้เผด็จการมากไปแล้ว \"แบบนี้ไม่ได้นะ ไม่อนุญาตให้ออกไปข้างนอกได้ยังไง\" เธอท้วงอย่างไม่พอใจ \"ช่วงนี้คุณเพิ่งจะมีเรื่องไม่ดีมา เรื่องมันยังไม่จบ ถ้าออกไปแล้วโดนคนอื่นรังแกจะทำยังไง? คุณจะสู้รบตบมือกับคนพวกนั้นไหวเหรอ?\" คำพูดที่มีเหตุผลของ ยินเซิงเจ๋อทำให้ความโกรธของเธอสงบลงทันทีเมื่อมองใบหน้าที่จริงจังของเขาจู่ ๆ เธอก็รู้สึกอบอุ่นในใจ ที่แท้เขาทำแบบนี้ ก็เพราะว่าคิดเผื่อเธอ เป็นเธอที่เข้าใจเขาผิดไป... เมื่อคิดถึงเรื่องนี้จู่ ๆ เธอก็รู้สึกผิดมากและก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงแขนเสื้อของยินเซิงเจ๋อ: \"ที่รักคะ ฉันผิดไปแล้ว เดี๋ยวฉันทำของอร่อยให้ทานดีไหมคะ?\" เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอออดอ้อน ดวงตาเปี่ยมเสน่ห์ของ ยินเซิงเจ๋อ มีความสุขจริง ๆ \"ได้ครับ\" เขากอดอกและยกมุมปากเล็กน้อย \"ที่รักจะทำอะไรให้ผมกินเหรอ? ต้มยำก้ง หรือ เป็ดปักกิ่ง ดี?\" ต้มยำก้ง กับ เป็ดปักกิ่ง...? ได้ยินชื่ออาหารที่ไม่คุ้นแบบนี้ หลินโย่ยีได้แต่ยืนงง ขออภัยในความเป็นคนธรรมดาของเธอ อย่าว่าแต่หาทำ อาหารพวกนี้เธอไม่เคยกินด้วยซ้ำ ครู่หนึ่ง เธอพูดอย่างเบื่อหน่าย: \"ไม่เอา...เปลี่ยนได้ไหม?\" \"คุณทำอะไรเป็นบ้าง?\" ยินเซิงเจ๋อดึงเธอให้นั่งลงที่โซฟายกขาขึ้นและรอให้เธอพูดพร้อมกับกอดอก \"ผัดผักกาดขาว? เต้าหู้ผัดกับต้นหอม? น้ำซุปหัวไชเท้า?\" มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยและเขาถามด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนที่เขาจะพูดจบใบหน้าของ หลินโย่ยีก็แดงระเรื่อ เขาพูด...ไม่ผิดเลยสักนิด อาหารที่เธอทำเป็นก็มีแต่เมนูง่าย ๆทั้งนั้น ฟังดูแล้วช่างอ่อนด้อย แต่จะทำยังไงได้ เธอเป็นคนธรรมดาจะทำอาหารชั้นสูงเป็นเหรอ! จะว่าไปแล้ว เขากำลังหัวเราะเยาะความน่าอายนี้ของเธออยู่รึเปล่า? เมื่อเห็นความไม่พอใจของเธอ ยินเซิงเจ๋อ ก็รีบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาและปลอบเธอเบา ๆ \"เอาละ ๆ ผมพูดเล่น ทำอะไรที่ภรรยาของผมยินเซิงเจ๋ออยากทำดีกว่า ให้คนงานไปทำก็ได้\" เขาพูดไปด้วยและตบหลังเธอไปพลาง \"แล้วฉันล่ะ?\" หลินโย่ยี น้อยใจเล็กน้อย ยินเซิงเจ๋อหยุดลูบหลังของเธอและหยิกจมูกของเธอด้วยความรัก \"คุณก็แค่กินข้าวกับผมก็พอแล้ว～\" เมื่อได้ยิน หลินโย่ยี อดไม่ได้ที่จะยิ้ม เธอถูกเขากอดไว้อีกครั้ง ช่างอบอุ่นเหลือเกิน อ้อมกอด ยินเซิงเจ๋อ อบอุ่นเหลือเกิน เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มฝังใจกับความอบอุ่นในอ้อมแขนของเขามาก อาจจะตั้งแต่ที่คนในหมู่บ้านใส่ร้ายเธอ แล้วเขากอดเธอไว้ หรือว่าอาจจะก่อนหน้านั้น เขามักจะปรากฏตัวในช่วงเวลาที่เธอทุกข์ใจเหลือทนเสมอ และดึงเธอออกมาจากโคลนตม อ้อมกอดของเขาทำให้คนเกิดความโลภ เธอคิดถึงความอบอุ่นของเขาเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นาน คนรับใช้ก็เข้าแถวอย่างเป็นระเบียบและยกจานขึ้นมามากมาย เมื่อเห็นจานที่ใหญ่มาก มันจะต้องทำยากมากแน่ โย่ยีรู้สึกว่ากับข้าวที่เธอทำคงไม่สามารถทำให้เขารู้สึกดีได้แน่ ยินเซิงเจ๋อมองไปที่เธอในอ้อมแขนของเขาอย่างงุนงงและกระซิบ: \"เอาล่ะ คุณดูสิมีของน่ากินตั้งเยอะ คุณอยากกินอะไร? หือ?\" ยินเซิงเจ๋อถามความคิดเห็นเธอ \"คุณปล่อยฉันก่อนสิคะ\" โย่ยี พูดอย่างอ่อนโยน ยินเซิงเจ๋อปล่อยเธอในที่สุด หลินโย่ยี นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาและเริ่มลงมือ \"พ่อครัวของคุณทำอาหารอร่อยนะคะ\" หลินโย่ยีอดไม่ได้ที่จะชมหลังจากชิมไปสองสามครั้ง ยินเซิงเจ๋อยิ้มอย่างพอใจกับเธอ \"อร่อยงั้นก็ทานเยอะ ๆ หน่อย ผมจะกำชับพวกเขา คุณอยากทานอะไรก็บอก\" \"จริงเหรอ? อย่างนั้นพ่อครัวคุณก็จะคิดว่าฉันเป็นคนกินเก่งน่ะสิ\" \"ผมชอบให้คุณทานเยอะ ๆ หน่อย\" หลังจากพูดจบ ยินเซิงเจ๋อก็แตะที่ศีรษะของเธออย่างเอ็นดู ช่วยเธอปัดผมไปที่หลังหูของเธอ โย่ยีทานอาหารไปหลายอย่าง อีกทั้งยังดื่มซุป เธอรู้สึกอิ่มมาก หลินโย่ยีหันไปหา ยินเซิงเจ๋อหลังจากรับประทานอาหาร \"คุณไม่ค่อยทานเลย รู้สึกว่าฉันจะกินเยอะกว่าคุณอีก\" โย่ยีขมวดคิ้ว \"ผมไม่หิว ผมกำลังดูคุณทาน\" คำพูดของ ยินเซิงเจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำเหมือนประโยคบอกรัก หลินโย่ยีไม่สามารถทนต่อสายตาและคำพูดที่คลุมเครือของเขาได้ เธอเขินอายเลยเปลี่ยนเรื่องคุย เพื่อที่จะถอนตัวออกจากสถานการณ์นี้ \"ฉัน...ฉันไปปอกแอปเปิล...\" หลินโย่ยีรีบลุกขึ้นยืนและรีบหาเหตุผลและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น หลินโย่ยีหยิบแอปเปิลขึ้นมาบนโต๊ะกาแฟและเริ่มปอกเปลือก แต่จิตใจของเธอไม่ได้อยู่ที่การปอกแอปเปิล โย่ยี กำลังคิดว่า ที่เขาพูดเมื่อครู่นี้ และมองเธออยู่ตลอดเมื่อครู่ เธอรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติเลย คิดย้อนไปว่าเธอไม่ได้กินอย่างสุภาพใช่ไหม? เธอรู้สึกว่าจะต้องคอยระวังทุกการกระทำในชีวิตเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา โย่ยียังคิดอีกว่าคืนนี้จะนอนที่ไหน ทันทีที่หลุดมือ มีดปอกแอปเปิลก็บาดบนนิ้วของ โย่ยี เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด อดไม่ได้ที่จะ...โอ๊ย... ยินเซิงเจ๋อ ได้ยินเสียงร้องที่อ่อนไหวของเธอ ก็รู้ว่าเธอต้องโดนมีดบาด ยินเซิงเจ๋อ ขมวดคิ้วและเดินเข้าไปหาเธอ เขาจับนิ้วของเธอแล้วใส่เข้าไปในปากของเขา โย่ยีรู้สึกได้ถึงปลายลิ้นของเขาที่ดูดซับเลือดของเธอ จนรู้สึกว่าไม่มีเลือดไหลแล้ว ยินเซิงเจ๋อ จึงได้คายนิ้วเธอออกมา ยินเซิงเจ๋อยังคงขมวดคิ้วด้วยความโกรธเคือง \"ปอกแอปเปิลแล้วทำมีดบาดตัวเอง นี่คุณทำอะไรเป็นบ้าง? คิดอะไรอยู่ฮะ? ถ้าคุณทำตัวเองเลือดตกยางออกอีกผมไม่ปล่อยคุณแน่!\" ยินเซิงเจ๋อ ที่เห็นเลือดไหลออกมาจากผิวหนังของเธอเมื่อครู่ ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดใจ \"คุณจะตะคอกทำไม? ก็แค่เลือดไหลเอง! มันจะเป็นอะไรมากมายล่ะ\" หลินโย่ยี รู้สึกว่าเขานั้นตื่นตระหนกเกินไป ต้องเครียดขนาดนี้ด้วยเหรอ \"มันจะเป็นอะไรงั้นเหรอ? งั้นเรื่องอะไรถึงจะทำให้คุณเป็นอะไรได้ล่ะ ถ้าครั้งหน้าคุณเกิดใจลอยแล้วเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงจะทำยังไง?\" ในหัวของ ยินเซิงเจ๋อ คิดหากว่าเกิดอันตรายกับเธอขึ้นมาเขาจะทำอย่างไร เขาไม่กล้าจะคิดมันต่อไปได้เลย \"จะเป็นได้ยังไง? ฉันจะระวัง เมื่อกี้ฉันแค่คิด...\" โย่ยีรีบหุบปากเกือบจะบอกไปว่าจริง ๆ แล้วตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรบางอย่างระหว่างเขากับเธอ ยินเซิงเจ๋อเห็นว่าเธอหุบปาก เธอมีอะไรที่อยากจะพูดกันแน่? เลยถามต่อไป \"เมื่อกี้คุณคิดอะไรอยู่ พูดสิ!\" เมื่อ หลินโย่ยี ได้ยินเขาบังคับถาม \"ฉัน ฉันกำลังคิดว่า คืนนี้ฉันจะนอนที่ไหน\" หลินโย่ยีก้มศีรษะลงอย่างเขิน ๆ หลังจากพูดอย่างตรงไปตรงมา ยินเซิงเจ๋อยังคงมีใบหน้าที่เศร้าหมองและไม่ได้พูด เขาเปิดกล่องยาเพื่อจะทำแผลให้เธอ ยินเซิงเจ๋อ ทำแผลให้เธออย่างระมัดระวัง พันแผลก็กลัวว่ามันจะแน่นเกินไปจนเลือดไม่เดินแล้วเธอจะเจ็บ กลัวว่าผ้าพันแผลจะตกลงเปื้อนแล้วแผลจะติดเชื้อ ดังนั้นเขาจึงระวังมาก หลังจากที่ ยินเซิงเจ๋อทำแผลให้เธออย่างระมัดระวังแล้ว เขาลูบมือเธออย่างอ่อนโยน ด้วยแววตาห่วงใยและอ่อนโยน \"ผมขอร้องคุณ ช่วยดูแลตัวเองให้ดีได้ไหม? ผมไม่อนุญาตให้คุณจับมีดหรือของมีคมอีกแล้ว\" ยินเซิงเจ๋อเป็นกังวลมากว่าเธอจะทำตัวเองเจ็บ ไม่อยากจะเห็นเธอเลือดไหลอีก \"อย่างนั้นอีกหน่อยฉันก็คงเข้าครัวทำกับข้าวไม่ได้แล้ว? จะกลายเป็นอะไรนะ?\" โย่ยี รู้สึกว่าเขากำลังทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เกินเหตุ ยินเซิงเจ๋อ กลับพูดอย่างไม่ลังเล \"อีกหน่อยอาหารก็ให้คนงานทำ จะพูดไปผมก็ทำเป็น ยังมี อีกหน่อยปอกแอปเปิลผมจะทำให้ คุณแค่นั่งรอผมทำเฉย ๆ เข้าใจรึเปล่า?\" ยินเซิงเจ๋อจ้องที่เธอหวังว่าจะได้รับคำตอบที่ทำให้เขาพอใจ \"ต่อไปเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ก็ใช้คนรับใช้ทำ คุณแค่บอกพวกเขาก็พอแล้ว\" ยินเซิงเจ๋อ ยังคงพูดด้วยความอดทน หลินโย่ยี ไม่พูดอะไรอีก \"ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว\" แต่ในใจเธอกลับคิดว่า เธอจะรบกวนคนอื่นในทุก ๆ เรื่องได้อย่างไร? เธอไม่ใช่พวกไม่ได้เรื่องแบบนั้น ต้องรอให้ใครมาเสิร์ฟถึงที่ บางเรื่องเธอเองก็ทำเองได้ ยินเซิงเจ๋อ มองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์และพูดกับเธออย่างมีนัย \"มือคุณห้ามโดนน้ำนะ ผมช่วยคุณได้นะ เช่นล้างหน้า: เข้าห้องน้ำ: อาบน้ำ: ได้หมดเลย～\" หลินโย่ยีรู้ว่าเขาต้องการเอาชนะเธออีกครั้งดังนั้นเธอจะไม่ให้โอกาสเขา \"คุณไม่ต้องคิดเลย ฉันทำเองได้ค่ะ\" หลินโย่ยีกล่าวอย่างจงใจ \"เหรอ ～งั้นก็ดี ผมอยากจะดูว่าคุณจะล้างหน้ายังไง อาบน้ำยังไง\" \"คุณบ้าเหรอ ใครจะให้คุณดูฉันอาบน้ำ ทำไมจะไม่ได้? เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะอาบให้คุณดู!\" เธอไม่เชื่อว่าไม่มีเขาแล้วเธอจะทำอะไรไม่ได้เลย \"ไม่ต้องถึงพรุ่งนี้หรอก เอาคืนนี้เลยแล้วกัน\" ยินเซิงเจ๋อ มองเธอด้วยสายตาเว้าวอน \"อย่างนั้นฉันก็ไม่ต้องอาบดีกว่า\" หลินโย่ยี รีบคิดทางหนีทีไล่ \"มันจะได้ยังไงล่ะ หรือคุณจะรอให้แผลหายก่อนแล้วค่อยอาบเหรอ? ถึงเวลานั้นคงเหม็นตาย\" ยินเซิงเจ๋อ พูดจริงจังกับเธอ \"งั้นคุณก็อยู่ห่าง ๆ ฉันหน่อย\" \"ฮิ ๆ\" หลินโย่ยีดูเหมือนจะคิดหาวิธีที่ดีในการป้องกันไม่ให้แผลเปียกและไม่ให้เขาเข้าใกล้ เธอยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข \"จะเป็นไปได้ยังไง ผมจะปล่อยไม่ดูแลภรรยาของผมได้ยังไง ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณตัวเหม็นได้หรอก ผมจะทำให้คุณตัวหอม\" ยินเซิงเจ๋อแกล้งเธอ \"คุณอย่าเล่นไม่ซื่อสิ\" \"ผมไม่ดูคุณอาบน้ำก็ได้ แค่ช่วยคุณถอดเสื้อผ้า ช่วยเช็ดตัวให้ รับประกันว่ามือจะไม่โดนน้ำ\" \"ไม่ต้องแล้ว ขอบคุณ!\" หลินโย่ยีแกล้งขอบคุณ แค่หลินโย่ยีนึกถึงฉากนั้นเธอรู้สึกร้อนไปทั้งตัว เขาจะไม่รู้สึกอายเหรอ? หน้าด้านจริง ๆ