已经是第一章了
บทที่9 ผลจากงานเลี้ยงรุ่น
บทที่9 ผลจากงานเลี้ยงรุ่น
ผ่านไปไม่นาน หลังจากการร้องเพลง ก็เริ่มมีการเล่นเกม หนึ่งในนั้น ยังมีเกมคลาสสิกอย่างเกมหมุนขวด หยุดที่ใคร คนนั้นต้องเลือกว่าจะพูดความในใจหรือเลือกรับภารกิจอันตราย ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเกมที่เอาไว้เล่นขำ ๆ แต่เพื่อความสนุก พวกเพื่อน ๆ ก็ยังกระตือรือร้นมาก
สองครั้งก่อนหน้าขวดหมุนไปแต่ไม่โดนเธอ ทำให้เธอโล่งใจ แต่ว่า ไม่มีใครที่จะมีโชคได้ตลอดไป ขวดถูกหมุนแล้วหยุดที่ตรงหน้าเธอ
เพื่อน ๆ ต่างพากับตบมือและส่งเสียงร้อง คนคุมเกมพูดขึ้น \"โย่ยี เลือกข้อไหน? จะพูดความในใจหรือเลือกรับภารกิจ\" ทุกคนต่างเฝ้ารอ
โย่ยีลำบากใจเล็กน้อย ควรเลือกอะไรดี? เลือกอะไรที่มันปลอดภัยหน่อยก็แล้วกัน หรือเลือกรับคำท้า แล้วถ้าต้องโดนทำโทษให้ทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ล่ะ เธอคงทำไม่ได้ เมื่อเพื่อน ๆ ได้ยินว่าเธอเลือกพูดความจริงต่างผิดหวังเล็กน้อย
จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า งั้นก็ถามคำถามนี้แล้วกัน \"หลินโย่ยี ตอนนี้เธอมีแฟนรึเปล่า?\" โย่ยีใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว เธอคิดจะพูดชื่อ ยินเซิงเจ๋อ แต่พวกเขาก็แต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น เขาน่าจะไม่อยากให้เธอพูดออกไปหรอก? เขาคงอยากคบผู้หญิงคนอื่น ถ้าเธอพูดออกไปอาจจะเป็นปัญหาก็ได้ ดังนั้น เธอจึงได้ตอบ \"อืม...ไม่มี ไม่มีแฟน\"
มีผู้ชายคนหนึ่งฟังแล้วก็พูดขึ้น \"หลินโย่ยี ทำไมเธอถึงยังไม่มีแฟน เธอควรจะลองดูนะ\" ผู้ชายด้านข้างชักชวน
โย่ยีไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าตอบ
มีผู้หญิงสองคนที่เกลียด โย่ยีมากตั้งแต่สมัยเรียน คิดไม่ถึงว่าวันนี้พวกเธอก็มา ไม่อยากเจอก็ต้องได้เจอสินะ โย่ยี คิดแล้วก็ปวดหัวขึ้นมานิด ๆ
สองคนนั้นพูดขึ้น \"ที่ไหนกัน ใครไม่เคยมีแฟน แฟนเธอก็เฉินห้าวหยานไง เพียงแต่ว่าเขาไม่เอาเธอแล้วต่างหาก โธ่～ พวกผู้ชายอย่างพวกเธอคงไม่ตามข่าวสินะ ไม่รู้อะไรเลย\" พูดด้วยความรังเกียจ
โย่ยี ไม่เถียงและไม่ตอบโต้ เธอขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงด้วย อยากจะพูดอะไรก็พูดไปแล้วกัน ในเกมถัดไป ก็เหมือนกับมีพลังวิเศษ ขวดหมุนไปที่เธอบ่อยมาก ๆ
โย่ยี ไม่สามารถรับมือกับมันได้ ตัวเธอไม่สามารถเลือกพูดความในใจได้ตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่อยากเล่น เธอจึงต้องเลือกรับคำท้า
\"งั้นก็ดี โย่ยี พวกเราจะไม่ทำให้เธอต้องลำบากใจ งั้นเธอเลือกหนุ่มหล่อคนไหนก็ได้ในบาร์นี้แล้วเข้าไปบอกเขาว่าเธอไม่มีแฟนก็ได้แล้ว\"
โย่ยีอ้าปากค้างนิด ๆ ตกตะลึงเล็กน้อย เธออดคิดในใจไม่ได้ว่านี่ไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจเลยใช่ไหม? ลำบากใจมากเลยต่างหาก!
ไม่มีทางเลือก เธอต้องทำตามนั้น แต่เธอก็คิดมาแล้ว ก็แค่พูดเพียงประโยคเดียว แล้วอธิบายให้คนเข้าใจก็ได้แล้วนี่ เธอจึงเริ่มหาคนที่เป็นเป้าหมาย
สุดท้ายเธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ดูไม่สาวเกินไป และไม่ใช่ผู้ชายที่รุกหนัก โย่ยี ดึงแขนเสื้อเขาอย่างจนปัญญา เขาหันหน้ามาทันทีดูว่าเธอกำลังจะทำอะไรอย่างใจจดใจจ่อ
หนุ่ม ๆ รู้ดีว่าสาว ๆ ที่มาที่นี่มาเพื่อจะจีบกัน โย่ยี พูดเสียงเบาขึ้นก่อนแต่เขาก็ได้ยินเสียงเธอพูด \"คุณคะ สวัสดีค่ะ ฉันยังไม่มีแฟน\"ชายหนุ่มคนนั้นตอบกลับ ดีเลย งั้นคุณก็มาเป็นแฟนผมสิ
โย่ยี ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะเห็นด้วยในตอนนี้ซึ่งเกินความคาดหมายของเธอ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงรอให้เขาบอกว่าต้องการแล้วเธออธิบายอย่างรวดเร็ว \"คือว่า สวัสดีค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ที่ฉันพูดเมื่อกี้เป็นเพียงเกมที่พวกเราเล่นกันค่ะ ดังนั้นคุณอย่าใส่ใจเลยค่ะ\"
ชายคนนั้นได้แต่ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ อย่างไรก็ตามเรื่องไม่ได้จบลงทันใดนั้นเขาก็แตะศีรษะของเธอด้วยท่าทางสนิทสนมซึ่งทำให้เธอตกใจ เขาทำให้เธอรู้สึกว่าเขากำลังไม่ได้ลงมือกับเธอ แต่มันมีพลังงานอย่างหนึ่ง
ชายคนนั้นยังยื่นนามบัตรให้เธอใบหนึ่ง บนนั้นมีชื่อของเขาและเบอร์ติดต่อ
โย่ยี บอกลาเขาอย่างสุภาพ ชายหนุ่มรับคำและไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่มองดูเธอเดินกลับห้องรับรองไป
เมื่อกลับห้องรับรอง พวกเธอก็ไม่คิดจะเล่นเกมเดิมอีก อาจเป็นเพราะมันหมุนไปหาเธอเสมอและเธอก็ไม่น่าสนใจ
พวกเขาเล่นเป่ายิ้งฉุบใครแพ้ต้องดื่มอยู่
เมื่อโย่ยีกลับมาก็ไม่สามารถจะไม่ร่วมเล่นได้ คิดไม่ถึงว่าวันนี้โชคของเธอจะไม่ค่อยดี ชนะเพียงไม่กี่ครั้งก็แพ้ ทุกครั้งที่แพ้เธอจะโดนทำโทษหนึ่งแก้ว เธอไม่รู้เลยว่าเธอดื่มไปกี่แก้วแล้ว เธอรู้สึกเวียนหัวแล้ว เห็นอะไรก็ตาลาย มองอะไรไม่ชัดเจน ทำให้เธอรู้สึกแย่มาก รู้สึกแต่เพียงว่าพวกเขาเอาแต่เทเหล้าไม่หยุด ผู้หญิงสองคนนั้นก็อาศัยช่วงที่เธอสติไม่ครบถ้วนหลอกให้เธอดื่มเหล้า ทั้ง ๆ ที่จริงแล้วต้องแพ้ก่อนถึงจะดื่ม
หลินโย่ยีรู้สึกแย่มาก ๆ เธอไม่สามารถแยกเหนือใต้ออกตกได้อีกแล้ว รีบไปอาเจียนในห้องน้ำ มีเพื่อนนักเรียนบางคนกลับออกไปก่อนแล้ว
หลินโย่ยีรู้สึกว่าอาเจียนแล้วดีขึ้น แต่เธอยังรู้สึกแย่ รู้สึกเวียนศีรษะเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังรู้สึกว่าสติไม่ครบถ้วน
ตั้งแต่หลินโย่ยี เข้าไปพ่อบ้านก็เป็นกังวลอยู่ตลอด แต่เพราะคุณผู้หญิงน้อยไม่ให้ตามเข้าไป เขาจึงขัดคำสั่งไม่ได้ แต่เมื่อยิ่งรอนานแล้วเธอยังไม่ออกมา พ่อบ้านรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ถ้าหากว่าคุณผู้หญิงน้อยได้รับอุบัติเหตุขึ้นมา ไม่รู้ว่าชะตาชีวิตของเขาจะยังอยู่ดีหรือไม่
พ่อบ้านตัดสินใจอย่างใจจดใจจ่อว่าควรจะส่งลูกน้องเข้าไปดูหรือไม่ เขาเพิ่งตัดสินใจที่จะเข้าไป ก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณชาย พ่อบ้านหน้าจ๋อยเล็กน้อย คุณชายคงต้องโทรมาถามถึงสถานการณ์ของคุณผู้หญิงน้อยแต่ตอนนี้เขาไม่รู้อะไรเลยและเธอก็ไม่ได้กลับออกมานานขนาดนี้ คุณชายควรจะเป็นกังวลแล้ว ถามว่าเขาควรพูดอะไร ก็คงได้แค่พูดความจริง
ทันใดนั้นเสียงอันเยือกเย็นของ ยินเซิงเจ๋อก็ดังมา \"เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอยังไม่ออกมา? ผมให้คุณเป็นคนรับผิดชอบใช่ไหม?\" พ่อบ้านตอบอย่างระมัดระวัง \"เรียนคุณชาย คุณผู้หญิงน้อยให้พวกเราส่งเธอแค่ที่หน้างานเลี้ยงรุ่นไม่ให้ตามเข้าไป ลูกน้องจึงไม่ได้เข้าไป\" พ่อบ้านไม่กล้าจะพูดอะไรต่อ เขาประมาทเล็กน้อยในเรื่องนี้
\"คุณจะฟังเธอหรือฟังผม ผมให้คุณตามเธอแต่คุณไม่ตาม เธอบอกไม่ต้องพวกคุณก็ไม่ตามแล้วงั้นเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณจะว่ายังไง\" ยินเซิงเจ๋อ พูดด้วยความร้อนรน
\"สวมควรตาย! ผมจะไปเดี๋ยวนี้\" ยินเซิงเจ๋อ โมโหมาก
ยินเซิงเจ๋อมาอย่างรวดเร็ว เขากำลังคิดว่า ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย อย่าให้เขารู้ว่าเธอเป็นอย่างไร เธอมักจะมีผลต่อใจเขาเสมอ ยินเซิงเจ๋อมาถึงที่หน้าประตูบาร์อย่างรวดเร็ว ยิ่งเขาเห็นว่ามันเป็นบาร์ เขายิ่งโมโห ที่นี่มันอะไรกัน ในนั้นมีคนปกติอยู่ไม่กี่คนด้วยซ้ำ สมควรตาย! เธอหายเข้าไปนายขนาดนี้แล้วยังไม่ออกมาอีก
ยินเซิงเจ๋อ ยิ่งเป็นกังวล จากนั้นจึงให้ลูกน้องไปหาว่าห้องไหน เมื่อเปิดประตูเขาไปเขาก็โมโหเลือดขึ้นหน้า
บนพื้นมีขวดเหล้ากองระเนระนาด ทั้งห้องมีแต่กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ยังมีคนสองคนนอนอยู่บนโซฟา ในห้องมีทั้งผู้ชายและผู้หญิง ยินเซิงเจ๋ออุ้ม หลินโย่ยีที่นอนอยู่ตรงมุมหน้าดำคร่ำเครียดและเดินออกไป ด้วยใบหน้าที่โมโห ยายนี่สมควรตาย กลับไปฉันจะเล่นงานเธอให้หนักเลย ทำไมถึงได้ดื้ออย่างนี้ แถมยังดื่มเหล้าจนเมาพับ น่าตีจริง ๆ!
ดังนั้นกลับไปแล้วค่อยคุยกัน พ่อบ้านรู้ว่าครั้งนี้คงโดนลงโทษหนักแน่ คุณชายมักจะให้มีทั้งรางวัลและบทลงโทษ
หลังจากรถกลับมาถึงวิลล่าแล้ว ยินเซิงเจ๋อ อุ้มเธอแล้วรีบก้าวเดินเข้าไปโดยไม่สนใจใครแล้วไปที่ห้องนอน
เขาวางเธอลงบนเตียง ปากเธอยังพูดพร่ำบางอย่าง ยินเซิงเจ๋อไม่ชอบที่เห็นเธอเป็นเช่นนี้จริง ๆ รู้สึกว่าหมดสภาพจริง ๆ เขาไม่อนุญาตให้ผู้หญิงของเขาไปในที่แบบนี้ บาร์อะไรนั่น ผับ ร้านกลางคืนแบบนั้นเขาไม่ให้ไป
ถ้ารู้แต่แรกว่างานเลี้ยงรุ่นจะจัดในที่แบบนั้น เขาไม่มีทางให้ไปแน่ ยายนี่สมควรตาย กลิ่นแอลกอฮอล์กำลังจะเปื้อนห้องของเขาไปด้วย แต่เมื่อเห็นเธอเป็นอย่างนี้ จึงทำได้เพียงให้สาวใช้เอาน้ำร้อนขึ้นมา ยินเซิงเจ๋อ เช็ดตัวให้เธอด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก เขาถอดเสื้อผ้า แต่ถอดไปได้เพียงครึ่งทาง เธอก็ตื่นขึ้น จากนั้นจึงวิ่งไปเข้าห้องอย่างไม่คิดชีวิต นอนอยู่บนอ่างอาบน้ำแล้วอาเจียนอย่างหนัก
ยินเซิงเจ๋อรู้สึกแย่มากเมื่อได้ยินเสียงอาเจียนอย่างหนักของเธอ อดไม่ได้ที่จะวิ่งเข้าไปดู เขาเข้าไปลูบหลังเบา ๆ ให้เธอ และช่วยเธอ \"ดีขึ้นแล้วรึยัง?\"
เสียงที่ขุ่นมัวของ หลินโย่ยีดังขึ้น \"ดีขึ้นแล้ว\" ยินเซิงเจ๋อรีบหยิบแก้วน้ำอุ่นจากโต๊ะและส่งให้เธอ
หลินโย่ยีรู้สึกอายกับความน่าอับอายของเธอต่อหน้าเขา แต่เขาเคยเห็นแล้วและมันต้องทำให้เขาลำบาก
เธอพูดเบา ๆ \"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่รู้ว่าคืนนี้จะดื่มจนเมา\" หลินโย่ยียังคงรู้สึกมึน จากนั้นเธอก็พยายามที่จะจับผ้านวมและไปที่โซฟา
เมื่อเห็นท่าของเธอ ยินเซิงเจ๋อ โมโหใหญ่ เขาพูดอย่างไม่ปรานี \"หลินโย่ยี คุณรู้ไหม คุณตอนนี้ทำให้คนรังเกียจ? คุณยังจะทำให้โซฟาผมเลอะเทอะไปหมด? วันนี้คุณทำห้องผมเหม็นไปหมด ทั้งห้องมีแต่กลิ่นเหล้า คุณช่วยทำตัวดี ๆ หน่อยสิ\"
หลินโย่ยีพูดอะไรไม่ออก เพราะคำพูดที่ไม่ระวังของเขาได้จี้ใจดำของเธอเข้า ใช่สิ เธอทำให้เขารังเกียจ เธออยู่ไหนก็ทำเลอะเทอะ
หลินโย่ยีเพียงแค่ยอมรับอย่างถ่อมตัว \"ขอโทษค่ะ ต่อไปฉันจะไม่ดื่มให้เมาอีก ฉัน ฉันยังปวดหัวอยู่ อยากจะนอนแล้ว เดี๋ยวฉันทำความสะอาดเตียงให้คุณก่อนแล้วจะไปนอนที่โซฟา\"
หลินโย่ยี พูดออกไปแบบนี้ยิ่งทำให้เขาโกรธ เธอจะยังทำความสะอาดให้เขาแล้วค่อยไปนอน เธอคิดได้จริง ๆ ใช่ไหม เอาเถอะ งั้นเขาไม่ยุ่ง อยากทำก็ทำไป!
หลินโย่ยีที่ได้ยินเขาต่อว่าเธอว่าทำให้เตียงเขาสกปรก ดังนั้นเธอจึงอยากทำความสะอาดให้ อย่างน้อยตอนนี้เธอก็พอมีสติ หรือเธอไม่มีเรี่ยวแรงจริง ๆ
ยายนี่สมควรตายจริง ๆ ขนาดนี้แล้วจะยังทำความสะอาดอะไร! เขาบอกว่าทำสกปรกแล้วเธอก็จะทำความสะอาด นี่เธอโง่หรือเปล่า! โมโหเธอจริง ๆ
ยินเซิงเจ๋อ ไม่ต้องการเห็นเธอตายอย่างดื้อรั้น ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เฝ้าดูเธอและออกไป หลินโย่ยี ที่เห็นว่าเขาไม่สนใจเธอ และไม่ห่วงเธอสักนิด กลับมาก็หาว่าเธอทำให้บ้านเขาสกปรก คิดแล้วเธอก็รู้สึกเสียใจมาก เธอเองไม่เคยดื่มจนเมาขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าจะทรมานขนาดนี้ รู้สึกแสบคอไปหมด คงจะเป็นเพราะร้องเพลงเสียงดังบวกกับเหล้าที่แรงมาก
บางครั้ง หลินโย่ยี ก็อยากร้องไห้ อย่างเช่นตอนนี้ ไม่ใช่ด้วยเหตุเล็กน้อยเช่นนี้ แต่เป็นความยากลำบากที่เธอเจอก่อนหน้านี้ เมื่อคิดว่าไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มีเพียงแค่เธอตัวคนเดียว ไม่มีใครเป็นห่วงเธอจริง ๆ สักคน เธอจึงไม่อาจทนเก็บความเสียใจนี้ไว้ได้
บางเวลา ก็เหมือนกับการระเบิดของภูเขาไฟและการตกตะกอน เหตุการณ์ที่น่าเศร้าเล็กน้อยสามารถดึงความเศร้าทั้งหมดออกมาได้
หลินโย่ยีเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ให้เขา ถึงแม้ว่ามันจะง่ายดาย แต่การเปลี่ยนผ้าปูที่นอนของ ยินเซิงเจ๋อ จะเป็นเรื่องยาก
已经是最新一章了
加载中
