บทที่10 ไม่อยากนอนกับเขา

บทที่10 ไม่อยากนอนกับเขา หลินโย่ยี ที่เมา พอตื่นมาก็อยากอาเจียน บวกกับอาการเวียนศีรษะ ทำให้เธอดูไม่มีชีวิตชีวา เธอยืนยันที่จะเปลี่ยนอากาศในห้องอีกครั้งและมันก็ไม่มีกลิ่นเหล้าอีกต่อไป หลินโย่ยีเตรียมจะอาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอน เมื่อเดินไปประตูหน้าห้องน้ำ ทันใดนั้นรู้สึกเจ็บที่ช่องท้องจนทนไม่ได้ นี่เกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอ? มันเจ็บมากจริง ๆ รู้สึกว่าเหมือนมีดกรีดที่ท้องน้อย มันเจ็บปวดมากจนเธอแทบจะขยับตัวไม่ได้เธอจึงทำได้แค่รอให้ความเจ็บปวดนั้นผ่านไปอย่างเงียบ ๆ แต่ว่า เหมือนความรู้สึกนี้มันจะไม่หายไป มันเจ็บจนเหงื่อแตกเต็มหน้าผาก หลินโย่ยี รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่ตรงนั้น นี่คงเป็นประจำเดือนเธอมาก่อนกำหนด คงจะเป็นเพราะเธอดื่มเหล้าจึงทำให้มันมา หลินโย่ยี ปวดท้องมากจนไม่มีแรงจะร้อง บวกกับอาการเวียนศีรษะและปวดหัวทำให้เธอล้มลง ประจำเดือนก็ยังไหลไม่หยุด ยิ่งไหลก็ยิ่งเลอะกางเกงเธอจนเป็นสีแดง รอยแดงใหญ่ อีกฟากหนึ่ง ยินเซิงเจ๋อ ที่ลงมานั่งที่โซฟาห้องรับแขกแล้วสอบถาม \"ตอนนั้นผมพูดว่ายังไง? ทำไมถึงไม่ตามเธอไป ถ้าหากว่าวันนี้เธอไม่ได้เมาแต่เกิดอุบัติเหตุหรือมีใครมาทำร้ายเธอ ผมจะลงโทษพวกคุณยังไง? \"ผมผิดไปแล้วครับ ต่อไปผมจะทำตามคำสั่งคุณชายอย่างเคร่งครัด\" \"เรื่องครั้งนี้ถือว่าพอแค่นี้ก่อน นำพวกเขาลงไปรับการลงโทษ\" \"ยังมี ตรวจสอบเรื่องนี้โดยละเอียดตั้งแต่เธอเริ่มเข้าไปเลย\" \"ครับ ผมจะไปสืบครับ\" หลังจากที่พวกเขาออกไป ยินเซิงเจ๋อก็หันกลับรีบเดินไปที่ประตูและไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวของเธอ ยินเซิงเจ๋อรู้สึกแปลก ๆ เธอหลับไปหรือเปล่า? เมื่อเดินเข้าไปในห้องและพบว่ามีการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนแล้ว ยายเด็กโง่คนนี้ แต่เขาไม่เห็นร่างที่เขากำลังมองหา ยินเซิงเจ๋อรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเรียกชื่อเธออย่างรีบร้อน \"หลินโย่ยี หลินโย่ยี? 林...\" เห็นเธอนอนหมดสติอยู่ที่พื้นมีเลือดไหลเป็นหย่อม ๆ บริเวณกางเกง ทั้งลมหายใจและหัวของเขาแทบจะหยุดไปพร้อม ๆ กัน รู้สึกเหมือนกับว่าเลือดกำลังไหลออกมาจากหัวใจของเขา ยินเซิงเจ๋อรีบอุ้มเธอที่หมดสติขึ้นมาและตะโกนด้วยแรงและความดังของเสียงผู้ชายของเขาจากชั้นบน \"ใครก็ได้ ๆ มานี่ที!\" พ่อบ้านได้ยินเสียงของคุณชายที่ตะโกนเรียก จะต้องมีเรื่องอะไรแน่ เขาและบอดี้การ์ดรีบวิ่งไปข้างบน เพราะไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร จึงไม่ได้เรียกหมอ ด้วยความรีบวิ่งขึ้นชั้นบน ยินเซิงเจ๋อ พูดขึ้นเสียงดังด้วยความรีบ \"รีบเรียกหมอประจำบ้านมาที มาดูเธอ เรียกมาให้ไวเลยนะ ให้พวกเขามาให้เร็วที่สุด\" ยินเซิงเจ๋อ ในใจของเขาร้อนรนไปหมด \"พวกคุณลงไปดูที่ประตูให้ที\" หลังจากที่คนกลุ่มนั้นลงไป ยินเซิงเจ๋อก็เห็นว่าเธอไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เหมือนคนตายที่ไม่มีชีวิต แต่ยังคงมีเลือดออก ในใจของเขาเกิดความกลัวแม้กระทั่งถอดเสื้อผ้าให้เธอมือยังสั่น เขาไม่สามารถยอมรับได้ถ้าเธอเป็นอะไรไป ในตอนนี้เขากลัว กลัวว่าเธอจะจากเขาไป เขาไม่อยากจะคิดถึงมันเลยจริง ๆ ยินเซิงเจ๋อช่วยเธอถอดกางเกงที่มีเลือดออกก่อนและเมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ตื่น หัวใจของเขาก็กระวนกระวายมาก ตั้งแต่เธอมาที่นี่เธอก็ให้คนเตรียมผลิตภัณฑ์สำหรับผู้หญิงมากมายปรากฏว่าประจำเดือนของเธอมา แต่สิ่งที่ยุ่งยากคือเขาไม่เคยใช้มาก่อน และไม่มีทางได้ใช้ แต่ด้วยไหวพริบที่ชาญฉลาดของเขา ยินเซิงเจ๋อถอดชุดชั้นในของ หลินโย่ยี ออกและเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ก่อนที่จะใส่เข้าไป จากนั้นหมอประจำบ้านก็มาแล้ว ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของเขาง่าย ๆ ต้องปฏิบัติตามเวลาและเมื่ออยู่ภายใต้คำสั่งของเขาการดำเนินการจะต้องเข้มแข็ง ยินเซิงเจ๋อเดาได้ว่าหมอน่าจะมาถึงแล้ว จากนั้นเขาจึงเปิดประตู \"ช่วยมาดูเธอที เร็วหน่อย\" หมอดูอาการให้ หลินโย่ยี และรายงานให้ ยินเซิงเจ๋อทราบทันที \"ท่านประธาน คุณผู้หญิงน้อย ดื่มเหล้าเข้าไปกระตุ้นให้ประจำเดือนมาก่อนปกติ เธอมีอาการเวียนศีรษะจึงทำให้เป็นลมหมดสติไป ขอเพียงแค่เธอสร่างเมาแล้ว ดื่มหรือรับประทานอะไรร้อน ๆ ก็จะหายดี\" \"แล้วที่เธอปวดประจำเดือนแบบนี้ล่ะ? ปวดแบบนี้ทุกเดือนคงตายกันพอดี?\" ยินเซิงเจ๋อ พูดกลับมาด้วยความตื่นตระหนก เขาไม่ต้องการให้เธอเจ็บปวด เมื่อเห็นเธอต้องเจ็บขนาดนี้ \"อ่อ ท่านประธาน เรื่องนี้ คุณผู้หญิงน้อยไม่ได้ปวดประจำเดือน แต่เป็นเพราะการดื่มเหล้าแล้วมันกระตุ้นมากกว่า โดยปกติแล้วจะไม่มีอาการแบบนี้ ขอให้ท่านประธานวางใจ\" \"อ่อ งั้นก็ดี คุณออกไปเถอะ\" ยินเซิงเจ๋อ เหมือนยกภูเขาออกจากอก เมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากเขาก็วางใจแล้ว เขามองใบหน้าที่หลับใหลของเธออย่างเงียบ ๆ อดไม่ได้ที่จะลูบผมของเธอและมองเธออย่างอ่อนโยน เขามีความกลัวอย่างต่อเนื่องเมื่อนึกถึงภาพนั้นและเขาไม่กล้าคิดถึงเรื่องนี้อีก เขาคิดเพียงว่าต่อไปจะดูแลเธอให้ดี เธอต้องควบคุมกิจวัตรและนิสัยประจำวันของเธออย่างถูกต้องและเข้มงวดรวมถึงการเดินทางแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเธออาจเกลียดเขา แต่ร่างกายของเธอก็ต้องทำเช่นนั้นเพื่อความปลอดภัยของเธอ ผ่านมาหลายวันนี้เขาพบว่า เด็กคนนี้ดูแลตัวเองไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าจะต้องดูแลตัวเองยังไง ในเมื่อเธอไม่ดูแลงั้นเขาก็จะเป็นคนดูแลเอง ยินเซิงเจ๋อนั่งอยู่ข้างเตียงและเฝ้าดูเธออย่างเงียบ ๆ เกือบจะลืมเวลา เขาแค่อยากรอให้เธอตื่น เขาหวังว่าเธอจะเห็นเขาเป็นคนแรกเมื่อตื่น หลินโย่ยี ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ เธอเห็น ยินเซิงเจ๋อ นั่งเงียบ ๆ อยู่ที่ข้างเตียง เธอจำได้ว่าเธอเวียนหัวมากจากการดื่มเหล้า จากนั้นก็พบว่าประจำเดือนมาแล้วก็หมดสติไป หลินโย่ยีรู้ว่าเขาจะต้องเป็นคนที่เฝ้าไข้เธอแน่นอน หลินโย่ยีตื่นและอยากจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ไม่มีแรง ยินเซิงเจ๋อลุกขึ้นมาช่วยเธอก่อนแล้วจึงพูดดุ \"ขอร้องคุณอย่าขยับตัวไปมาได้รึเปล่า? ตอนนี้คุณอ่อนแอมาก จะต้องพักผ่อนเยอะ ๆ นอนลงดี ๆ คุณอยากได้อะไรเดี๋ยวผมทำให้\" หลินโย่ยี รู้สึกว่าเขาช่างใจดี แต่ถ้าหากว่าเธออยากเข้าห้องน้ำเขาจะช่วยยังไง? แต่เธอก็ไม่กล้าพูดไป เมื่อเห็นว่าในที่สุดเธอก็ตื่น ยินเซิงเจ๋อดูเหมือนจะพร้อมที่จะรอให้เธอตื่นนานแล้วเขาได้เตรียมน้ำร้อนและอาหารที่เหมาะสมไว้แล้ว ที่ไม่รู้คือยินเซิงเจ๋อ อุ่นน้ำอยู่ตลอดเวลา เพื่อที่ว่าเธอตื่นขึ้นมาจะได้ดื่มน้ำที่อุ่น ทั้งสาวใช้และบอดี้การ์ดของยินเซิงเจ๋อ ไม่เคยเห็นเขาใส่ใจใครเท่านี้มาก่อน ดูแล้ว คุณผู้หญิงน้อย จะต้องสำคัญกว่าคนอื่น ยินเซิงเจ๋อหยิบโจ๊กบนโต๊ะในขณะที่เป่ามันและลองชิมด้วยตัวเอง หลินโย่ยีรู้สึกปลื้มมากเมื่อมองดูเขาที่ดูแลเอาใจใส่เธอ ยินเซิงเจ๋อ ตัวโจ๊กขึ้นมาเพื่อป้อนเธอแต่เธอกลับไม่ยอมอ้าปาก เขาขมวดคิ้วแล้วถาม \"ทำไมไม่ทาน? ไม่ชอบเหรอ? หือ?\" น้ำเสียงแบบนี้เหมือนกำลังป้อนข้าวเด็กน้อยแบบนั้น \"เปล่าค่ะ\" หลินโย่ยี พูดเบา ๆ เธอแค่ไม่ชินเท่านั้น เมื่อเห็นท่าทางของเขา จึงรู้สึกเกรงใจถ้าจะไม่ยอมทาน เธอจึงอ้าปากรับช้อนเข้าไป ยินเซิงเจ๋อ ทำอย่างนั้นไม่เหน็ดเหนื่อยจนป้อนโจ๊กให้เธอจนหมด \"ทำไมคุณต้องป้อนฉันด้วย ถึงฉันจะอ่อนแอ แต่คงยังไม่ถึงขนาดยกชามไม่ไหวหรอก?\" หลินโย่ยี อยากจะบอกว่าเขาดูแลเธอเกินไปหน่อย \"งั้นทำไมคุณไม่บอก? คุณก็รู้ว่าผมไม่มีทางยอม\" ยินเซิงเจ๋อขมวดคิ้วแล้วถามเธอ หลินโย่ยีรู้สึกว่าเขาพูดไม่ผิดสักนิด แม้ว่าเธอจะบอก เขาจะไม่ปล่อยมันไป หลินโย่ยีโชคไม่ดีที่อยากไปห้องน้ำหลังจากรับประทานอาหารและดื่มน้ำเสร็จ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้บอก ยินเซิงเจ๋อและลุกจากเตียงทันทีที่เธอดึงผ้าห่มและบิดตัว ยินเซิงเจ๋อก็เห็นเธอเคลื่อนไหว \"เมื่อกี้ผมบอกคุณว่าอะไร คุณลืมแล้วเหรอ? แค่ผมเอาชามไปวางคุณก็ขยับตัวแล้ว!\" การขัดขวางทุกครั้งที่เขาพูดเธอใช้เวลาไม่นานในการทำสิ่งนั้นเป็นการพิสูจน์ว่าเธอต้องการต่อต้าน \"ฉัน ฉันไม่ได้ลืม ฉันแค่อยากไปห้องน้ำเท่านั้น\" หลินโย่ยีลำบากใจที่จะพูดเล็กน้อย \"ผมบอกแล้วว่าคุณต้องการอะไรให้บอกผม อย่าขยับ\" เมื่อคิดว่าผ่านมาก็นานแล้วเธอควรจะเปลี่ยนสิ่งนั้นแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่พูดมากอุ้มเธอขึ้นจากเตียง รู้สึกว่าร่างกายวูบลงทันที หลินโย่ยีจึงต้องกอดคอเขาแน่นอย่างไม่เต็มใจ \"คุณจะทำอะไร?\" หลินโย่ยี เดาอยู่ในใจว่าเขาคงจะไม่อุ้มเธอไปห้องน้ำและช่วยเธอด้วยตัวเขาเองหรอกใช่ไหม? เธอหวังในใจว่ามันจะไม่เป็นเช่นนั้น ไม่งั้นเธอคงขายหน้ามากเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ยินเซิงเจ๋อ มีประสบการณ์ในการเปลี่ยนผ้าอนามัยมารอบหนึ่งแล้ว ถึงแม้ว่าจะทำได้ไม่ค่อยดี แต่ก็ถือว่าใช้ได้ ถ้าต้องทำอีกเขาต้องทำได้ดีกว่าเดิมแน่ หลินโย่ยีคิดอย่างโง่เขลาเป็นเวลานาน ประจำเดือนเธอมาแล้ว ยังรู้สึกว่าตรงนั้นมีผ้าอนามัย เธอปวดท้องยังไม่ทันได้ใส่ผ้าอนามัยก็เป็นลมไปก่อนแล้ว งั้นใครใส่ให้เธอ? สาวใช้เหรอ? เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ว่าเป็น ยินเซิงเจ๋อ เธอรู้สึกขายหน้าเป็นหมื่นเท่า อยากจะมุดแผ่นดินหนี หลินโย่ยีถามด้วยความตื่นเต้นและระวัง \"คือว่า...ใครเปลี่ยนผ้าอนามัยให้?\" เธอกลั้นหายใจในใจรอคำตอบของเขา \"ผมเป็นคนเปลี่ยนเอง ทำไมเหรอ?\" ยินเซิงเจ๋อมองลงไปที่เธอในอ้อมแขนของเขาและพูดอย่างเมินเฉยราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ในสายตาของเขา หลินโย่ยีเงยหน้ามองบน เขาทำแบบนี้ได้ยังไง? แล้วเขาไม่รู้สึกรังเกียจเหรอ? นับถือเขาเลย เมื่อนึกถึงภาพเขาเปลี่ยนผ้าอนามัยให้เธอ เธอรู้สึกว่ามันไม่น่ามองเลย \"คุณให้สาวใช้ช่วยเปลี่ยนให้ฉันไม่ได้เหรอ? พวกเธอทำให้ก็ได้นี่? ทำไมคุณถึงดูเรือนร่างของฉันตามใจชอบ? พวกเราแต่งงานกันเพียงในนามนะ\" หลินโย่ยีรู้สึกว่าไม่น่าเชื่อ เขาซึ่งเป็นคุณชายที่ร่ำรวยขนาดนี้ทำไมถึงได้มาเปลี่ยน...เอ้อ...ตัวเองทนคิดถึงภาพนั้นไม่ได้จริง ๆ \"จะให้สาวใช้มาช่วยคุณมันคืออะไร? เรือนร่างคุณแม้แต่ผู้หญิงก็ห้ามดู!\" หลินโย่ยีได้ยิน นี่มันตรรกะอะไร? ทำไมผู้หญิงดูไม่ได้? ปกติแล้วให้ผู้ชายดูไม่ได้ไม่ใช่รึไง? ยินเซิงเจ๋อ รู้ว่าเธอคิดอะไร ดังนั้นจึงพูดตรง ๆ \"ผู้หญิงดูไม่ได้ ผู้ชายยิ่งไม่ได้ใหญ่ มีแค่ผมคนเดียวที่ดูได้!\" คำตอบที่เอาแต่ใจเช่นนี้ โย่ยี แทบจะหายใจไม่ออก \"ยินเซิงเจ๋อ พวกเราแค่แต่งงานกันในนาม ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องจริงจัง คุณมาดูเรือนร่างฉันแบบนี้ฉันจะทำยังไง?\" \"งั้นผมก็จะบอกคุณว่า คุณอย่าได้ลองทดสอบขีดจำกัดของผม อย่าเอาแต่อ้างว่าแต่งงานกันในนาม ตอนนี้คุณเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมายของผม คุณจะทำยังไง? คุณยังคิดจะทำอะไรอีก? หรือว่าคุณยังคิดจะหาชายอื่นอีก? ผมจะบอกคุณนะ หลินโย่ยี มันเป็นไปไม่ได้แน่\" ยินเซิงเจ๋อ ทั้งโกรธและทนเก็บเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อเธอแต่งงานกับเขาแล้วยังคิดจะหย่าอีกเหรอ แต่เขาไม่หย่า ยินเซิงเจ๋อ ไม่พูดอะไรอีก เขาวางเธอลงที่พื้นและพยายามจะถอดกางเกงเธอ เมื่อเห็นท่าทางของเขา หลินโย่ยี รีบคว้าหลังมือของเขาไว้อย่างลนลาน ไม่ยอมให้เขาทำต่อ ยินเซิงเจ๋อรู้สึกถึงไออุ่นจากมือเธอ อีกทั้งยังเป็นการจับมือที่เธอเป็นฝ่ายเริ่ม ทันใดนั้นมันทำให้เขาใจสั่น \"คุณทำอะไร? ฉัน ให้ฉันทำเองเถอะนะ\" หลินโย่ยี หน้าแดงและก้มศีรษะลงและพูดด้วยเสียงต่ำ \"ได้ งั้นคุณทำเองนะ ระวังด้วย ของผมวางไว้ให้แล้ว\" พูดแล้ว ยินเซิงเจ๋อ ก็เดินออกไปจากห้องน้ำ หลินโย่ยี หันไปมอง ที่แท้ ยินเซิงเจ๋อ ก็เตรียมผ้าอนามัยไว้ให้เธอแล้ว ยินเซิงเจ๋อ ยังคงรอเธออยู่ด้านนอก กลัวว่าถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วเขาจะเข้าไปช่วยเธอไม่ทันการณ์! หลินโย่ยีสามารถมองผ่านประตูห้องน้ำว่าเขายังอยู่ข้างนอก หลินโย่ยีอดทนไม่ลุก เขายังอยู่ข้างนอกเธอจะลุกยังไง! ยังได้ยินเสียงเธอเข้าห้องน้ำ น่าขายหน้าจริง ๆ เธอทำไม่ได้จริง ๆ ดังนั้นตอนนี้มันครึ่ง ๆ กลาง ๆ หลินโย่ยีภาวนาในใจว่าเขาจะไปเร็ว ๆ ได้ไหม? เธอจะขาดใจตายอยู่แล้ว! โอ๊ย ๆ ๆ! บอกให้เขาหลบไปก่อนสิ เธอไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี จะแตกแล้ว