บทที่12การหยอกล้อของยินเซิงเจ๋อ

บทที่12การหยอกล้อของยินเซิงเจ๋อ \"แล้วผมเคยพูดไหม ไม่เคยก็ขอพูดอีกหนึ่งรอบว่าวันหลังไม่ต้องเอาเรื่องสัญญามาพูดอีก คุณต้องรู้ว่าผมสามารถจะทำลายมันได้ตลอดเวลาเลย\" ยินเซิงเจ๋อพูดต่อว่า\"คุณไม่อยากให้ผมแตะต้องตัว แล้วอยากให้ใครแตะล่ะ？จะให้ใคร คุณเป็นผู้หญิงของผม ให้ผมแตะต้องตัวก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้วนิ\" \"ดังนั้น เหตุผลบางส่วนที่คุณสู่ขอคนคนนี้มาก็เพื่อต้องการเอาใช่ไหม？ถ้าคุณขาดผู้หญิงอยากจะระบายออกมา ฉันก็เข้าใจ พวกเราต่างไม่ยุ่งเกี่ยว คุณสามารถไปหาผู้หญิงคนอื่นได้\"หลินโย่ยีพูดอย่างเยือกเย็น ยินเซิงเจ๋อฟังแล้วโมโหยิ่งนัก อะไรคือให้เขาไปหาผู้หญิงคนอื่นได้ เธอให้เขาไปหาผู้หญิงอื่น？สมควรตาย！ ยินเซิงเจ๋อไม่พอใจอย่างแรง พูดเสียงต่ำๆว่า\"คุณถึงขนาดให้ผมไปหาผู้หญิงคนอื่นเลยหรือ คุณอยากให้ผมไปหาผู้หญิงข้างนอกมากนะหรือไง？นี่เป็นหน้าที่หลักของคนเป็นภรรยาอย่างคุณนะ\" \"คุณคิดจะทำอะไรอีก？\"หลินโย่ยีเห็นเขาเดินเข้ามา จึงถามแบบคัดค้าน \"ผมคิดจะทำอะไร？ผมก็ไม่รู้ ก็แค่อย่างเข้าใกล้คุณ ไม่ได้เหรอ？หืม？\"ยินเซิงเจ๋อพูดด้วยเสียงเซ็กซี่ ที่จริงในใจเขาอยากตอบว่า ไม่อยากทำอะไรก็แค่อยากจัดการเธอ แต่รู้ว่าถ้าเขาพูด เธอก็จะเขินอายจนหลบไปอีกด้านหนึ่งแน่นอน \"ไม่ได้ เพราะคุณใกล้ฉันเกินไป ฉันรู้สึกไม่ดี！\"หลินโย่ยีพูดอย่างง่ายดาย \"คุณรู้สึกไม่ดีอะไร？หืม？ใช่หายใจเร็วหรือเปล่า หัวใจเต้นเร็วกว่าปกติ หน้าแดงหูแดงใช่ไหม？\" หลินโย่ยีเหมือนอย่างที่เขาพูด เธออยู่ในอ้อมกอดอย่างตื่นตระหนกตกใจ เขาก็เหมือนจิตแพทย์ที่สามารถเดาใจเธอได้ รู้ว่าเธออายจนตื่นเต้นมาก หลินโย่ยีตื่นเต้น ไม่ตอบอะไร \"งั้นดีเลย เหมาะที่จะให้ผมทดสอบการเต้นของหัวใจคุณ\"หลินโย่ยีได้ยินคำพูดเขาก็ปิดหน้าอกเธอโดยสัญชาตญาณ ไม่ให้เขาได้ทดลอง ยินเซิงเจ๋อเห็นท่าทีของเธอก็ยิ้มอย่างรู้ทัน ยินเซิงเจ๋อไม่ได้ดำเนินการทดสอบเธอต่อ เพียงแค่จับที่แขนเธอ ทันใดนั้นก็จับข้อมือเธอมาถูแล้วใช้มือในการรับรู้จังหวะการเต้นหัวใจของเธอ \"หัวใจของคุณเต้นแรง ที่สำคัญก็คือมันเต้นได้เร็วมาก\"ยินเซิงเจ๋อพูดในขณะที่หัวเราะ มองเธออย่างคลุมเครือ อย่างมีเลศนัย นิ้วของยินเซิงเจ๋อจับข้อมือเธอไว้ตลอด จับชีพจรของเธอก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงของเธอ เขาจับข้อมือเธอไว้ไม่ปล่อยจนหัวใจของเธอเต้นเป็นปกติในที่สุด \"ดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะผมที่ทำให้หัวใจคุณเต้นแรงขึ้นนะ ตอนนี้กลับเป็นปกติแล้วแต่ก็ยังเต้นแรงอยู่ เป็นเพราะผมอยู่ใกล้คุณหรือเปล่า หืม？ตอนนี้เธอไม่ยอมรับก็ไม่มีทางเลือกแล้ว เพราะผมได้สัมผัสความถี่ของหัวใจเองแล้ว หลินโย่ยีจึงได้แต่ฝืนพูดว่า\"แล้วหัวใจใครไม่เต้นบ้าง คุณอย่ามาล้อฉันนะ\"โย่ยีบิดสายตามองพร้อมพูดต่อว่า \"คุณเอาแรงไปใช้กับผู้หญิงคนอื่นดีกว่ามาใช้กับฉัน\" ยินเซิงเจ๋อไม่ใช่แซวเธอเพื่อให้เธอพูดแบบนี้กลับ เริ่มไม่มีความอดทนนิดๆพลางพูดว่า \"พอแล้ว คุณรีบนอนเถอะ\" เป้าหมายของหลินโย่ยีก็คือให้เขารีบไปเร็วๆ เธอแอบดีใจ ในที่สุดเขาก็ไปได้สักที หลังจากที่ยินเซิงเจ๋อออกไปหลินโย่ยีก็หลับอย่างรวดเร็วยังฝันถึงเรื่องที่แปลกพิสดารอีกด้วย ส่วนยินเซิงเจ๋อหลังจากที่กลับเข้ามาในห้องแล้วก็รู้สึกเหงา เขาเคยชินกับการที่เธอมาร่วมสูดอากาศห้องเดียวกันกับเขา ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่แค่ห้องข้างๆ แต่ก็รู้สึกว่าขาดอะไรไปสักอย่าง ยินเซิงเจ๋อยากนักที่จะข่มตาหลับ ตัวเองคิดดูแล้วเป็นครั้งแรกของเขาที่เอาผู้หญิงคนหนึ่งไม่อยู่ เขาไม่สามารถควบคุมความคิดความอยากจากไปของเธอได้ กิริยาท่าทาง รอยยิ้ม และคำพูดของเธอ เขาไม่สามารถที่จะไม่สนใจได้ เวลาที่เธออ่อนแอและทุกข์ใจ เขาไม่สามารถที่จะอยู่เฉยๆไม่ไปดูแลไม่ได้ เวลาเผชิญหน้ากับเธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ถึงแม้ตอนแต่งงานได้ตกลงสัญญาเธอไว้แล้ว แต่ถ้าเกิดเป็นไปได้เขาอยากให้สถานะนี้เป็นจริง วันรุ่งขึ้น ห้องนอนของหลินโย่ยีได้มีแสงอาทิตย์สอดส่องเข้ามาผ่านแผ่นกั้นของหน้าต่าง แสงอาทิตย์ได้ฉายแสงที่อบอุ่นเข้ามา หลินโย่ยีขยี้ตา รู้สึกว่าอยู่ห้องนี้แล้วดีจังเลยที่ไม่ต้องเห็นหน้ายินเซิงเจ๋อ เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ ผลจากที่เมื่อคืนนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน วันนี้ยินเซิงเจ๋อจึงตัดสินใจอยู่บ้าน ถ้าหลินโย่ยีรู้เรื่องนี้แล้วไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอจะผิดหวังขนาดไหน ยินเซิงเจ๋อตื่นเช้ามาลงจากตึก ไม่ได้เรียกเธอไปทำอาหารเช้า เขารู้สึกว่าในเช้าที่ไม่ต้องเร่งรีบอะไรมันช่างมีความสุขอย่างแปลกประหลาด ทันใดนั้นยินเซิงเจ๋อรู้สึกความคิดตัวเองจะไปกันใหญ่แล้ว รู้สึกว่าตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งถลำลึกเข้าไปเองฝ่ายเดียว ชั่วขณะนี้เขาไม่คิดมาก คิดถึงแต่ปัจจุบันไว้ก่อน หลินโย่ยีตื่นมาก็เข้าห้องอาบน้ำไปล้างหน้าล้างตา หลังล้างเสร็จเธอคิดว่ายินเซิงเจ๋อต้องไปทำงานแต่เช้าแล้วแน่ๆ ดังนั้นหลินโย่ยีจึงเดินไปมาอย่างอิสระ ทันใดนั้นก็เห็นยินเซิงเจ๋อกำลังทำอาหารอยู่ เธอยืนทื่ออยู่กับที่ ไม่สามารถเก็บอาการประหลาดใจได้ทันที \"เห็นผมอยู่ ก็ทำให้คุณตกใจขนาดนี้เลยหรือ？\"ฟังจากน้ำเสียงของยินเซิงเจ๋อไม่ออกว่าเขาโกรธหรือเปล่า หลินโย่ยีปฏิเสธอย่างรวดเร็ว \"ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่ลงมาดูว่ามีอะไรกินไหม\"หลินโย่ยีหาเหตุผลมาพูดไปเรื่อย พูดจบ ยินเซิงเจ๋อก็เอานมสองแก้วมาเสิร์ฟอย่างกระตือรือร้นและอ่อนโยน แล้วยังเอาอาหารเช้าที่น่าดูมาเสิร์ฟอีกสองชุดหลินโย่ยีเห็นจัดได้อย่างสวยงามจึงถามเขาว่า \"ที่คุณทำคืออะไร？คุณยังทำกับข้าวเป็นด้วยหรือค่ะ？ไปฝึกตอนไหนมาค่ะ？\" ฟังเธอถามอย่างสงสัย ยินเซิงเจ๋อหัวเราะ\"ผมทำอาหารเป็นอยู่แล้ว ทำไมเหรอ น่าแปลกใจมากเหรอ？\" ……\"อ่อ……ไม่ใช่ค่ะ ก็รู้สึกว่าลูกคนรวยไม่น่าจะทำอาหารเป็นค่ะ\"หลินโย่ยีอธิบาย \"เมื่อก่อนอยู่เมืองนอกคนเดียวเลยทำเป็น วันหลังอยากกินอะไรผมจะทำให้คุณกิน\"ยินเซิงเจ๋อไม่รู้สึกว่าตัวเองพูดแบบนี้เป็นคำพูดของคนรักกันหรือ ทำไมเขาถึงพูดอย่างนี้ หรือลืมความสัมผัสที่แท้จริงของพวกเราไปไหน？จำเป็นต้องทำแบบนี้ไหม？ โย่ยีก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นก็เงยหน้าถามเขาว่า\"ตอนนี้ฉันเริ่มทานได้หรือยังค่ะ？\"ยินเซิงเจ๋อมองตาที่กระพริบของเธอ ยังถามเขาอย่างเกรงใจ เขาจึงรู้สึกว่าเธอน่ารักมาก \"กินสิ กินเยอะหน่อย\"ยินเซิงเจ๋อก็เริ่มกินข้าว ยินเซิงเจ๋อยังไม่กินก็ถามเธออย่างรอคอยด้วยความหวังว่า \"เป็นไงบ้าง？อร่อยไหมเอ่ย？\"ยินเซิงเจ๋อทำอาหารให้เธอครั้งแรกหวังว่าเธอจะพอใจ หลินโย่ยีกินหนึ่งคำก็รู้สึกว่านี้เป็นข้าวเช้าที่อร่อยที่สุดที่เธอเคยกินมา รู้สึกจากความรู้สึกของคนทั่วไปไม่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ส่วนตัวใดๆ เข้าปากแล้วรู้สึกไม่แห้ง นุ่มและรสชาติดีมาก บวกกับนมที่หอมละมุนและแสงแดดยามเช้าที่อบอุ่นทำให้อาหารเช้ายิ่งน่าทานขึ้นมาอีก แต่หลินโย่ยีไม่ได้ชมเขา\"อืม ไม่เลว\"ยินเซิงเจ๋อฟังแล้วเหมือนเป็นคำชม แต่น้ำเสียงที่เรียบเฉยเหมือนพูดไปงั้นๆ ยินเซิงเจ๋อรู้สึกผิดหวัง หรือตัวเองทำได้ไม่อร่อยหรือ？ ทั้งสองนั่งกินข้าวเช้าอย่างเดียวจึงรู้สึกอึดอัด อากาศสดใสอย่างนี้มีเขาอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่สามารถปล่อยตัวเต็มที่ ไม่เป็นตัวของตัวเอง เพื่อจะได้คลายความอึดอัดหลินโย่ยีเคี้ยวอาหารแล้วถามยินเซิงเจ๋อว่า\"ใช่ วันนี้คุณไม่ไปทำงานเหรอค่ะ？\"เธอเห็นเขาไม่เร่งรีบอะไร ตอนนี้เลยเวลาเข้างานแล้ว หรือวันนี้เขาจะไม่ไปแล้ว？ ยินเซิงเจ๋อตอบว่า\"อืม วันนี้วันอาทิตย์ ผมก็เลยให้ตัวเองหยุดงาน\"ยินเซิงเจ๋ออ้างว่าเป็นวันอาทิตย์ ไม่ให้เธอรู้ว่าที่จริงแล้วเขาอยากจะอยู่กับเธอ \"ฉัน อันนั้น……\"หลินโย่ยีจับหัวพูดไม่ออก ลังเลว่าตัวเองจะพูดดีไหม เขาจะเห็นด้วยไหมนะ？ ยินเซิงเจ๋อเห็นเธอพูดจาอึกๆอักๆ\"มีเรื่องอะไรอยากพูดก็รีบพูดมาสิ\" \"ที่จริงฉัน……เห้อ……ช่างมันเถอะ ไม่พูดแล้ว\"ยินเซิงเจ๋อถูกคำพูดของเธอดึงดูด เธอต้องการจะพูดอะไรกันแน่ มีอะไรที่พูดยากขนาดนั้น？ \"หลินโย่ยี ตกลงคุณจะพูดไหม ถอนหายใจอะไรหรือ？วันหลังอย่าถอนหายใจต่อหน้าผมอีกนะ！\"หลินโย่ยีมองเขาก็ได้เปลี่ยนน้ำเสียงและไม่ปิดอีกต่อไปพูดว่า\"วันนี้ฉันอยากออกไปเที่ยว คุณดูสิ วันนี้อากาศดีอย่างนี้ถ้าอยู่แต่ในบ้านก็เสียดายแย่\" \"อืม ใช่หรือ ดังนั้นเดี๋ยวผมพาคุณออกไปเอง\" \"หา？\"หลินโย่ยีประหลาดใจ \"หาอะไรกัน？พาคุณออกไปเที่ยวไง！\"ทำไมยินเซิงเจ๋อรู้สึกเธอไม่ค่อยจะยินยอม \"แต่ฉันอยากออกไปเที่ยวเอง！คุณยุ่งขนาดนี้มันไม่ง่ายเลยที่จะมีเวลาพักผ่อน คุณก็พักผ่อนดีๆแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะออกไปเอง\"หลินโย่ยีรู้สึกตัวเองพูดได้สมเหตุสมผลมาก เธอเข้าใจว่าเขายุ่ง ดังนั้นจึงออกไปเที่ยวเอง \"ไม่ได้ ต้องเป็นเพียงผมที่ไปกับคุณ ไม่อย่างนั้นคุณก็ไม่ต้องออกไปแล้ว！\"ยินเซิงเจ๋อพูดแบบกระตุ้นให้เธอเลือกให้ได้ \"ไม่เอาไม่เอา ไปด้วยกันก็ได้ พอใจหรือยัง？\"หลินโย่ยีนึกในใจว่าไม่อยากไปกับเขา เพราะถ้าออกไปกับเขาก็จะถูกกลุ่มผู้หญิงวิพากษ์วิจารณ์ เขาชอบความรู้สึกอย่างนี้นักหรือ？แล้วอีกอย่าง ออกไปก็เป็นเขาที่เลือกสถานที่ พาเธอไปไหนก็ต้องไปที่นั่น ไม่ให้เธอซักถามในความสงสัยเลย？ หลินโย่ยีไม่มีทางเลือก จึงได้แต่ตอบตกลง ใครใช้ให้เธออยากออกไปมากนัก？ถ้าอย่างนั้นก็พูดความในใจให้หมดทีเดียวเลยแล้วกัน ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีเวลาอีก ที่สำคัญคือไม่รู้ว่าเมื่อไหร่อารมณ์ของเขาจะดี ถ้าเจอตอนที่เขาอารมณ์เสียก็แย่แน่เลย เธอยังต้องแคร์ความรู้สึกของเขา มันช่างเหนื่อยจริงๆ！ \"ยังมีเรื่องจะพูดอีกค่ะ ฉันมีเรื่องจะขอคุณ\"หลินโย่ยีรีบเรียกเขาไว้ ไม่ให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เธอไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไป ยินเซิงเจ๋อรู้สึกเธอดึงเสื้อเขาก็คือหมายถึงจะรั้งเขาไว้ ขอแค่เธออยากได้ เขาก็ให้ได้แน่ๆ \"หือ คุณอยากพูดอะไร？ผมฟังอยู่\" หลินโย่ยีได้ยินเขาตอบอย่างจริงจังก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา \"ฉันไปหางานทำได้ไหมค่ะ？ฉันไม่อยากอยู่แต่ในบ้าน\"ถึงแม้รู้ว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์เขาต้องปฏิเสธแน่นอน แต่เธอก็ยังพูดออกมา เพราะเธอรู้สึกเบื่อหน่าย อยู่กับเขาที่นี่ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์เลย ยินเซิงเจ๋อขมวดคิ้วทันที \"ไม่ได้ หลินโย่ยีไม่เข้าใจจริง ๆ \"ทำไมค่ะ？ทำไมฉันถึงออกไปทำงานไม่ได้ ฉันไม่อยากเป็นภรรยาจอมปลอม รู้สึกตัวเองไม่ได้เรื่องเลย\" \"ภรรยาจอมปลอม？หลินโย่ยี！คุณยั่วโมโหผมมากนักใช่ไหม？ถ้าคุณพูดแบบนี้เรื่องงานก็อย่าหวังเลย\" \"หรือฉันพูดไม่ถูกหรือ？ฉันอยากออกไปทำในสิ่งที่ฉันชอบ ทำไมคุณต้องกักขังฉันด้วย？ ถึงฉันจะไม่พูดแบบนี้คุณก็ไม่เห็นด้วยอยู่ดี\"