已经是第一章了
บทที่16 เขาพาเธอแข่งรถ
บทที่16 เขาพาเธอแข่งรถ
เพราะส่วนมากหมวกกันน็อคส่วนใหญ่จะแน่น ดังนั้นตอนสวมจะสวมยากหน่อยต้องใช้แรงหน่อยถึงจะสามารถสวมได้
ไม่ใช่ว่ายินเซิงเจ๋อไม่เลือกใบใหญ่ให้เธอ แต่รูปแบบของหมวกกันน็อคก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว เพื่อความปลอดภัยของนักแข่งต้องแน่นเข้าไว้ เพื่อป้องกันเสียงตอนแข่งไปกระทบต่อการได้ยินของใบหู หรือระหว่างแข่งอาจจะล้มตรงทางโค้งทำให้ลำคอได้รับบาดเจ็บได้
ได้หมวกกันน็อคแน่นมาก ดังนั้นตอนสวมให้หลินโย่ยีก็มิอาจเลี่ยงการโยกเยกไปมาได้ ยินเซิงเจ๋อรู้สึกผู้หญิงคนนี้โง่จังเลย ทำไมไม่รู้จักจับเขาไว้บ้าง？
ดังนั้นยินเซิงเจ๋อจึงพูดเสียงดุว่า “จับผมไว้！”โง่นัก ยืนไม่มั่นคงแล้วยังคิดจะฝืนอีก หลินโย่ยีฟังน้ำเสียงที่เข้มงวดของเขา สองมือจึงจับไหล่เขาไว้ ที่จริงหลินโย่ยีก็อยากจะจับ แต่เธอไม่กล้า รู้สึกว่าเธอเริ่มก่อนไม่ดีและเธอก็คิดว่าเธอสามารถยืนได้
หลินโย่ยีก็เป็นคนแบบนี้แหละ สิ่งที่คิดว่าตัวเองทำได้จะไม่ไปเดือดร้อนคนอื่นให้ช่วย
หลังจากยินเซิงเจ๋อสวมหมวกกันน็อคให้เธอ หลินโย่ยีอายจนเกือบลืมถามอีกแล้ว “แล้วคุณล่ะ？เล่นไหม？”ยินเซิงเจ๋อมองเธอสักแวบหนึ่ง หลินโย่ยีไม่เข้าใจ
ทันใดนั้นยินเซิงเจ๋อจับหัวที่ใส่หมวกกันน็อคไว้ ก้มหน้าลงจูบปากเธอที่เผยออกมาจากหมวกกันน็อค หลินโย่ยีคิดไม่ถึงว่าในสภาพเธอตอนนี้ ทำไมเขายังคิดจะจูบเธออีก และอีกอย่างจูบกันตอนนี้มันยากมาก ดังนั้นหลินโย่ยีคาดไม่ถึงเลยจริงๆ
ยินเซิงเจ๋อจูบอย่างรวดเร็วเสร็จ ก็ช่วยเธอดึงกระจกหน้าหมวกกันน็อคลง ตอนนี้ได้บังหน้าเธอทั้งหมดแล้ว ดังนั้นเสร็จอย่างรวดเร็วรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลินโย่ยีกำลังคิดว่าหรือเขาก็อายเป็น？
และยังมีว่าทำไมเขาถึงไม่ตอบคำถามเธอ？
หลินโย่ยีไม่คิดล้มเลิกความตั้งใจ เอาแผ่นใสของหมวกกันน็อคออกแล้วถามว่า “ยินเซิงเจ๋อ คุณยังไม่ตอบคำถามของฉันเลย！”และยังมีว่าทำไมคุณต้องจูบฉันด้วย？ไม่ทันได้ตั้งตัวเลย……ฉันเข้าใจว่าวันหลังคุณไม่พูดคือคิดจะจูบฉันได้ไหม ฉันสังเกตเห็นแล้ว วันหลังเห็นสถานการณ์ไม่เข้าท่าแล้วฉันหลบคุณให้ห่างๆเลย เพื่อหลีกเลี่ยงการฉวยโอกาสจากคุณ
ยินเซิงเจ๋อไม่ได้พูดอะไร เคาะสองครั้งที่หมวกกันน็อคของเธอ แล้วจึงพูดว่า“แล้วคุณอยากให้ผมเล่นไหมล่ะ？ถ้าคุณไม่อยากผมก็จะไม่เล่น”หลินโย่ยีคิดว่าจะให้เธอตอบยังไง？คำตอบก็ต้องเป็นเธอหวังว่าเขาจะเล่น เธออยากให้เขาเล่นมากอยู่แล้วไม่ใช่หรือ？
ถ้าพูดแบบนี้ คาดว่ายินเซิงเจ๋อจะโกรธอีก ที่เขาโกรธไม่ใช่ประเด็น แต่เมื่อเขาโกรธขึ้นมาก็จะมีผลต่อเธอ และหากสาเหตุการโกรธ
เป็นเธอก็จะซวยแน่นอน
ดังนั้นหลินโย่ยีดึงแขนเขาแล้วอ้อนว่า “อยากมากค่ะ ฉันเชื่อว่าท่านประธานอย่างคุณจะเล่นเกมส์กระจอกนี้แน่นอน ？ให้ฉันดูความเท่ห์บนสนามแข่งหน่อยนะคะ！”พูดเสร็จยังส่งสายตาที่แน่วแน่ให้เขา
คนโง่คนนี้ประจบประแจงเขาอีกแล้ว ความจริงในใจเธอเขาหล่อหรือเปล่ายังเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ที่จริงยินเซิงเจ๋อไม่อยากจะเล่น เพราะเขาอยากคอยชี้แนะเธอ และอยากจะคอยปกป้องเธอเพื่อเลี่ยงการเกิดปัญหาระหว่างที่แข่ง
แต่ยินเซิงเจ๋อฟังแล้วก็ใจอ่อนอยากจะเล่นกับเธอด้วยกัน“เอาอย่างนี้ คุณไปเล่นก่อน เดี๋ยวผมคอยเล่นเป็นเพื่อน ผมดูก่อนว่าคุณเล่นเป็นยังไงบ้าง”หลินโย่ยีฟังยินเซิงเจ๋อพูดแล้วคิดว่าเขาจะรอดูเธอเสียเซลฟ์ เพราะเธอไม่เคยเล่นมาก่อน เพียงแต่ชื่นชอบการแข่งรถ รู้สึกมันเท่ห์ดี คาดว่าตัวเองก็ฝึกให้เป็นได้ แต่เธอไร้ซึ่งประสบการณ์อย่างสนิท！
เธอกลัวตัวเองจะไปชนจนสลบไม่ได้สติเป็นอย่างมาก
“โอเค ไปกันเถอะ”ยินเซิงเจ๋อพาเธอไปยังทางเข้าของสนามแข่งรถเหมือนกำลังดูแลเด็ก ยินเซิงเจ๋อช่วยเธอจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่และรัดหมวกกันน็อคให้ เตือนแบบไม่วางใจว่า “เท้าขวาเป็นคันเร่ง เท้าซ้ายเป็นเบรกรถ ไม่ต้องตื่นเต้นไม่ต้องกลัวอะไรนะ”
“อืม ฉันรู้แล้ว”หลินโย่ยีเดินเข้าไป ยินเซิงเจ๋อก็เข้าไปนั่งบนอัฒจันทร์ของสนามแข่งรถ พอหลินโย่ยีนั่งรถแข่งก็รู้สึกกลัวเล็กน้อยถึงแม้ว่ารถแข่งจะเป็นรถแนวละติน แต่แชสซีรถต่ำมาก เติมเต็มน้ำมันแล้วเสียงสตาร์ทขึ้นดังขึ้น เธอรู้สึกว่าไม่สามารถบังคับได้เพราะเธอไม่เคยเล่นมาก่อน
ในที่สุดหลินโย่ยีก็รู้ว่าคนขับรถผู้หญิงทำไมถึงมีประสบการณ์การขับที่แปลกๆ เพราะตอนนี้เธอก็เป็น เพียงไม่ระวังสักนิดเดียวก็จะยิ่งขับยิ่งซวย
ตอนหลินโย่ยีเริ่มขับก็รู้สึกรถไม่เป็นไปอย่างที่เธอควบคุม ยิ่งขับยิ่งเร็ว รู้ว่าควรเหยียบเบรกแต่กลับเหยียบคันเร่งตลอด หลินโย่ยีรู้สึกว่าตัวเองใช้แรงแล้วแต่กลับรู้สึกว่าพวงมาลัยรถหมุนยากมาก
หลินโย่ยีขับไปด้วยตะโกนไปด้วยว่า “โอ้แม่ โอ้พระเจ้า！โอ๊ย……”เสียงโครมครามได้ดังขึ้น เสียงที่ดังมากแสดงถึงการกระแทกที่รุนแรง
ยินเซิงเจ๋อมองเห็นจากที่ไกลก็รีบวิ่งมาหาเธอ เวลานี้ใจของเขาได้หายขึ้นสู่บนท้องฟ้าแล้ว หลินโย่ยีอย่าเป็นอะไรเด็ดขาดนะ
หลินโย่ยีไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่รู้สึกหัวที่ถูกชนเกิดความเฉื่อยมาด้านหน้าแรงไปหน่อย ตอนนี้รถติดอยู่ที่แผงกั้นจราจร ทำให้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เหยียบคันเร่งแล้วก็ไม่มีการตอบสนองแต่อย่างใด หลินโย่ยีคิดว่ารถละตินนี้ทำไมมีแต่คันเร่งและเบรกหนะ ？ทำไมไม่มีปุ่มกลับรถบ้างนิ？
ยินเซิงเจ๋อวิ่งมาอย่างมีเสน่ห์โดยใส่รองเท้าหนังอยู่ ไม่พูดอะไรมากรีบมาดันรถออก เพราะรถต่ำมาก ดังนั้นยินเซิงเจ๋อจึงต้องหมอบลงไป ปกติรถก็ดันยากอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้มีหลินโย่ยีนั่งอยู่จึงยิ่งยากเข้าไปใหญ่ แต่ยินเซิงเจ๋อดันเหมือนไม่ค่อยต้องใช้แรงสักเท่าไหร่
หลินโย่ยีมองท่าทางเขาที่ยังมาช่วยเธอดัน รู้สึกตัวเองไม่มีใคร ทั้งสนามแข่งรถมีเพียงเธอคนเดียว ถ้าเกิดมีคนอื่นอยู่ดูจากทักษะของเธอแล้วน่าจะไปชนคนอื่นแล้ว
หลังยินเซิงเจ๋อดันเธอมาทางสนามแข่ง รีบเบรกรถไว้อย่างกังวลใจแล้วถอดเข็มขัดนิรภัยทั้งสองข้างออก จากนั้นก็อุ้มเธอออกจากรถแข่ง หลินโย่ยีรู้สึกตัวเองอยู่ในอ้อนกอดเขาราวกับเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
ยินเซิงเจ๋อรออุ้มเธอไปห้องพักผ่อนไม่ไหว รีบถอดหมวกกันน็อคออก คนโง่คนนี้ไม่รู้จักพูดจาอะไรสักคำ เสียงกระแทกเมื่อกี้เขายังรู้สึกกลัวอยู่เลย หัวใจได้รับการกระทบกระเทือนกะทันหัน ความรู้สึกนี้ก็เหมือนโดนคนอื่นบีบขยี้หัวใจไว้ในกำมือเจ็บปวดรวดร้าวมาก
ยินเซิงเจ๋อรีบถามอย่างไม่สามารถปกปิดความกังวลของเขาได้ “เป็นอะไรบ้าง？รู้สึกเจ็บที่ไหนหรือเปล่า？หรือไม่สบายตรงไหน？ให้ผมดูสิว่าโดนตรงไหน”
หลินโย่ยีเห็นเขาถามคำถามมากมาย “ไม่มีค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร”ยินเซิงเจ๋อรู้ว่าเธอเป็นคนที่ชอบฝืน เธออาจจะได้รับบาดเจ็บแต่ไม่อยากบอกเขา หรือบาดเจ็บแล้วก็ยังไม่รู้ตัว ไม่จัดการอะไร
ยินเซิงเจ๋อแบกหลินโย่ยีไว้อย่างไม่สนใจสายตาคนอื่นที่อิจฉาและประหลาดใจเลย แบกเธอเข้าไปยังเขตสำรองการแข่งรถ
ยินเซิงเจ๋อยังคงมีสีหน้ากังวลอยู่ รีบดึงเธอขึ้นมาจากเก้าอี้ แล้วดูตัวเธอว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้างอย่างรีบร้อน
หลินโย่ยีพูดแบบรู้สึกรำคาญนิดหน่อยว่า “ฉันไม่ได้เจ็บตัวจริงๆ ไม่เชื่อคุณลองดูสิ！”พูดเสร็จหลินโย่ยีก็หมุนตัวหนึ่งรอบให้ยินเซิงเจ๋อดู แสดงให้เห็นว่าตนไม่เป็นอะไรจริงๆ เมื่อกี้แค่ชนแรงไปหน่อย ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว
ยินเซิงเจ๋อเห็นแล้วก็ยังจับดูถึงจะวางใจ หลินโย่ยีรู้สึกมือใหญ่ๆของเขาจับไปเรื่อย จึงได้หลบอย่างคล่องแคล่ว “ยินเซิงเจ๋อ คุณทำอะไร？ ไม่ใช่บอกแล้วว่าฉันไม่เป็นอะไร？”หลินโย่ยีคิดไม่ตก เขาดูเหมือนจะเป็นห่วงมาก
ยินเซิงเจ๋อพูดอย่างง่ายดายว่า “ไม่ต้องไปเล่นอีก” หลินโย่ยีรู้สึกที่เขาพูดคำนี้ก็เพราะเธอทำตัวไม่ดีจึงได้ลงโทษเธอ ทำไมไม่ให้เธอเล่นอีก～ตอนนี้กลายเป็นว่าจะทำอะไรก็ต้องให้เขาอนุญาตก่อน หากเขาไม่อนุญาตผลของการไม่ทำตามมันจะรุนแรงมาก
“ทำไมค่ะ？ฉันไม่ได้บาดเจ็บสักหน่อย？”หลินโย่ยีคิดไม่ตก เธอไม่ได้บาดเจ็บเล่นอีกจะเป็นไรไป หลินโย่ยีรู้สึกว่ายินเซิงเจ๋อในบางเรื่องมันอันนั้นจริง……จะพูดยังไงดี？เป็นความลับล่ะกัน……
“หลินโย่ยี คุณอยากตายหรือ？คุณรู้ไหมว่าเมื่อกี้มันอันตรายแค่ไหน？ตอนนี้ไม่ได้เจ็บตัวก็จริง หรือจะรอให้บาดเจ็บสาหัสแล้วถึงจะบอกว่าไม่ไปหรือ？”ยินเซิงเจ๋อฟังเธอยังคิดจะโต้เถียง รู้สึกไม่พอใจ เธอจะเชื่อฟังดีๆไม่ได้เลยหรือ？
“ไม่มีปัญหาแน่ ฉันสามารถรับมือได้”หลินโย่ยีพูดยังไม่รู้ประสีประสาอะไร
“เหอะ... รับมือได้？รับมือได้แล้วจะไปชนแผงกั้นจราจรหรือ？ฟังผม！ห้ามไปเล่นอีก”ยินเซิงเจ๋อกำชับอย่างมีความอดทน
“ขอร้องล่ะค่ะ ฉันไม่ได้มาที่นี่ง่ายๆ ไม่อยากจะปล่อยโอกาสนี้ไป！”หลินโย่ยีพูดตามความเป็นจริง
ยินเซิงเจ๋อฟังแล้วก็ตกลง แต่พอนึกถึงเธอนั่งรถคันเดียวกับผู้ชายคนอื่นก็รู้สึกขัดตา ทำไมเธอไม่ให้เขาสอนนะ？เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่จะไม่มีน้ำยาสอนอยู่แล้วนิ
“ผมสอนคุณก็ได้ เดี๋ยวค่อยไปพักผ่อนก่อน”ยินเซิงเจ๋อพูดเพื่อผลประโยชน์ของเธอ
“คุณจะสอนฉัน？……ฉันไม่รบกวนคุณ มีพนักงานสอนเฉพาะอยู่แล้ว นี่เป็นงานของพวกเขา”หลินโย่ยีคิดว่าให้พนักงานสอนก็ได้
อาจจะฝึกไม่เป็นก็เป็นได้ ใจสั่นจนฟังไม่เข้าสักคำ
“คุณจะแย้งกับผมใช่ไหม？หลินโย่ยี ผมขอบอกคุณว่าผมจะสอนคุณ” หลินโย่ยีนึกถึงภาพที่เขาสอนในระยะใกล้ชิด เธอก็จะรู้สึก……สรุปคือรู้สึกเกรงใจ……
หลินโย่ยีพูดเสียงเบาๆแต่ยินเซิงเจ๋อได้ยินเข้าแล้ว “ถ้าคุณสอนฉันคงฝึกไม่เขาสมองหรอก”
“ทำไม？หมายความว่าผู้ชายคนอื่นสอนคุณก็จะเป็นเหรอ？ผมมีพิษภัยอะไรเหรอ？ทำให้คุณไม่กล้าเข้าใกล้？” ยินเซิงเจ๋ออยากเปลี่ยนความคิดเธอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามเธอจะนึกถึงคนอื่นก่อนเขาเสมอ ทำไมเวลาที่ทำอะไรพูดอะไรถ้ามีคนอื่นก็จะเป็นเขาไม่ได้？
“เห้อ ยินเซิงเจ๋อ คุณจะมีพิษภัยอะไรกัน ฉันก็แค่ไม่อยากรบกวนคุณ คุณดูสิ คุณพาฉันออกมาฉันก็ซาบซึ้งคุณจะแย่อยู่แล้ว” หลินโย่ยีรู้สึกทุกเรื่องที่เขาทำให้เธอทุกการกระทำ เธอจะมีปฏิกิริยาโต้แย้งเหมือนกับโดนมนต์สะกดยังไงอย่างงั้น ตัวเองไม่อยากอึดอัดใจและอยากจะเอาชนะมัน
已经是最新一章了
加载中
