บทที่19 ดูพระอาทิตย์ตกดินที่ชายหาด

บทที่19 ดูพระอาทิตย์ตกดินที่ชายหาด ยินเซิงเจ๋อดึงเก้าอี้ออก เดินไปใกล้หลินโย่ยีแล้วใช้มือจับผมของเธอพลางจูบมือเล็กๆของเธอ ถึงแม้จะมาถึงที่ทะเลแล้ว แต่ยังไม่ได้ออกไปดูเลยมั่วแต่อยู่แต่ในวิลล่า หลินโย่ยีอยากจะไปสูดกลิ่นอายของทะเล อยากจะเพลิดเพลินกับการเดินด้วยเท้าเปล่าที่ชายหาด หลินโย่ยีตื่นเต้นมาก ยินเซิงเจ๋อจูบมือที่อ่อนนุ่มของหลินโย่ยี ทันใดนั้นหลินโย่ยีจับฝ่ามือของยินเซิงเจ๋อไว้แน่นๆ ยินเซิงเจ๋อรู้สึกได้ว่ายัยซื่อบื้อคนนี้มีความตื่นเต้นเล็กน้อย เมื่อก่อนหลินโย่ยีคิดว่า คนที่ชอบตัวเองและคนที่ตัวเองชอบจะมาจูงมือกันเดินอย่างช้าๆที่ชายทะเล มันจะเป็นการเดินที่โรแมนติกสุดๆ น่าจะเป็นสถานที่ที่คู่รักชอบไปโรแมนติกกันทุกคู่นะ แต่ตอนนี้คนที่จูงมือของหลินโย่ยีเป็นผู้ชายที่เธอคาดเดาความคิดไม่ออก ได้ไปดูพระอาทิตย์ตกดินกับผู้ชายอย่างนี้ หลินโย่ยีรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมากะทันหัน ยินเซิงเจ๋อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเธอ จึงจับมือที่อ่อนนุ่มของเธอไว้แน่น แล้วก้าวเท้าเดินออกไป ยินเซิงเจ๋อพาเธอเดินจากเส้นทางเล็กๆไปยังชายหาด พระอาทิตย์ในเวลาพลบค่ำมีแสงสีแดงปนอยู่ ทะเลได้กลืนพระอาทิตย์ไปแล้วครึ่งหนึ่ง แสงแดดสอดส่องมายังร่างทั้งสองคนทำให้ดูเหมือนจะสองจะกลมกลืนกันมากเลย หลินโย่ยีมองทะเลสีครามตาค้าง น้ำทะเลสวยยิ่งนัก ชายทะเลก็สวยยิ่งนัก พระอาทิตย์ตกดินยิ่งดูสวยกว่า ยินเซิงเจ๋อพาเธอเดินเข้าไปในเม็ดทราย เขานั่งยองๆช่วยหลินโย่ยีถอดรองเท้าออก หลินโย่ยีที่ตกตะลึงในความงามอยู่ยังไม่รู้สึกตัว หลินโย่ยีแค่กำลังเพลิดเพลินไปกับการอาบแสงพระอาทิตย์ตกดิน เท้าเปล่าของเธอรู้สึกได้ว่าเม็ดทรายกำลังนวดเท้าของเธออยู่ เธอถึงดึงสายตาที่ตกตะลึงกลับมา พูดกับยินเซิงเจ๋อด้วยหน้าแดง“ขอบคุณคุณมากเลยค่ะ”ยินเซิงเจ๋อใช้มือจับแก้มของเธอ “ผมยินดีบริการภรรยาสุดที่รักของผม” ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ มีเมฆสีขาวบริสุทธิ์กำลังล่องลอยไปมา หลินโย่ยีในสภาพเท้าเปล่าอยู่บนชายหาดได้เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ลมที่โชกโชนมา ช่างเย็นสบายยิ่งนัก ช่างอิสระเหลือเกิน ทำให้สดชื่นล้นเหลือ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าที่น่าอัศจรรย์ใจมาก เหมือนกับอัญมณีที่ไร้ที่ติ ส่วนเมฆนั้นก็ขาวได้น่าอัศจรรย์ใจมาก เหมือนอัญมณีที่ไร้ที่ติแทรกอยู่ภายในของไพลิน ทะเลเคยโผล่เข้าสมองของหลินโย่ยีหลายพันครั้ง เมื่อมาถึงที่ทะเล เธอรู้สึกว่าได้รับความใกล้ชิดจากทะเล “ยินเซิงเจ๋อ ฉันอยากไปเล่นน้ำทะเลแป๊บหนึ่งได้ไหมค่ะ”หลินโย่ยีจ้องมองน้ำทะเล “ผมเล่นเป็นเพื่อน”ยินเซิงเจ๋อกับเธอวิ่งเข้าไปในน้ำทะเล น้ำทะเลในฤดูร้อนมันช่างสบายตัวเหลือเกิน ทำให้รู้สึกสบายมาก หลินโย่ยีใช้มือไปแตะน้ำทะเล อยากจะนอนลงไปทะเลมาก หลินโย่ยีรู้ว่ายินเซิงเจ๋อจะไม่อนุญาตแน่ เธอสาดน้ำทะเลไปยังยินเซิงเจ๋อที่กำลังเพลิดเพลินกับการอาบแสงอาทิตย์อยู่ หลินโย่ยีเห็นยินเซิงเจ๋อรู้สึกตัว จึงรีบวิ่งหนี คนทะนงตัวอย่างยินเซิงเจ๋อจะปล่อยเธอไปได้ไง วิ่งตามหลินโย่ยีอยู่ข้างหลัง ส่วนหลินโย่ยีก็จับกระโปรงวิ่งอยู่ในน้ำทะเล เวลาพลบค่ำในชายหาด ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ผู้หญิงวิ่งผู้ชายตาม นี่เป็นสิ่งที่คู่รักทุกคู่เขาทำกันหรือเปล่า หลินโย่ยีวิ่งไปไม่ถึงไหน ก็โดนยินเซิงเจ๋อที่อยู่ด้านหลังตามมาทัน ทั้งสองเล่นสนุกสนามอยู่ที่น้ำทะเลสักพักหนึ่ง ยินเซิงเจ๋อก็อุ้มหลินโย่ยีมานั่งที่ชายหาด ดูพระอาทิตย์ค่อยๆตกลงสู่อีกด้านของทะเลจนลับสายตาไปอย่างเงียบๆ หลินโย่ยีอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ แต่มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ หลินโย่ยีเล่นที่ชายหาดสักพักก็ถูกยินเซิงเจ๋อเรียกจะกลับไป“ยินเซิงเจ๋อ คุณทำอะไร ฉันอยากดูไม่พอเลย”หลินโย่ยีพูดพร้อมดิ้นไปด้วย ยินเซิงเจ๋อไม่ได้สนใจเธอ แบกเธอขึ้นไหล่แล้วเดินกลับไปที่วิลล่า “ยินเซิงเจ๋อ คุณทำอะไรปล่อยฉันลง”หลินโย่ยีพูดพร้อมทุบหลังยินเซิงเจ๋อ “อย่าขยับ ระวังผมจะโยนคุณลงมา”ยินเซิงเจ๋อตบเบาๆที่ก้มของหลินโย่ยี “ยินเซิงเจ๋อ คุณบ้าไปแล้ว พวกเราแค่มีเซ็นต์สัญญาแต่งงานกัน ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้กับฉัน” ถึงแม้ยินเซิงเจ๋อจะตบเบาๆ แต่คนบนไหล่อย่างหลินโย่ยีก็รับไม่ได้ ทำไมเขาถึงทำอย่างนี้กับเธอ “ผมเคยบอกคุณแล้วอย่าพูดคำว่าสัญญาแต่งงานกับผม”น้ำเสียงของยินเซิงเจ๋อกลายเป็นเย็นชาขึ้นมา คำว่าสัญญาแต่งงานยินเซิงเจ๋อฟังแล้วรู้สึกไม่ดีเลย เขารีบเดินไปที่วิลล่า หลินโย่ยีรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของยินเซิงเจ๋อ หลินโย่ยีให้เขาแบกไว้อย่างเงียบๆไม่พูดอะไร ไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำกลัวจะทำให้ชายผู้ทะนงตนโกรธอีก ยินเซิงเจ๋อแบกเธอพุ่งเข้าไปที่วิลล่า เขาไม่คิดจะปล่อยเธอ ได้เดินขึ้นตึกโดยตรงแล้วแบกเข้าห้องนอน โยนเธอไปที่เตียง เจ็บจังเลย ไม่ควรยุให้เขาโกรธเลย หลินโย่ยีจับแขนที่ได้รับบาดเจ็บจากการโยนของเขา ผู้ชายคนนี้อารมณ์แปรปรวนจริงๆ ยินเซิงเจ๋อกระโจนเข้าร่างของหลินโย่ยีที่อยู่บนเตียง กดทับตัวเธอไว้ ยินเซิงเจ๋อหยิกหน้าของหลินโย่ยีไว้จูบไปที่ปากของเธอ สองมือหลินโย่ยีทุบตียินเซิงเจ๋อ ผลักยินเซิงเจ๋อออกอย่างแรง แต่หลินโย่ยีจะมีแรงที่ไหนไปผลักยินเซิงเจ๋อออกได้ ยินเซิงเจ๋อที่โกรธเคืองได้ใช้มือกดสองมือที่กำลังทุบตีอยู่ของหลินโย่ยีไว้ ยินเซิงเจ๋อใช้แรงกดมือไว้แล้วจูบไหลินโย่ยีไปด้วย หลินโย่ยีที่ดิ้นรนไม่มีแรงแล้ว น้ำตาหลินโย่ยีไหลอย่างน่าผิดหวัง ยินเซิงเจ๋อจูบโดนรสของน้ำตา จึงปล่อยหลินโย่ยีที่กำลังดิ้นรนอยู่ ยินเซิงเจ๋อเงยหน้าขึ้นมองหลินโย่ยีอย่างลึกๆพลางพูดว่า “ผมหวังว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้ยินคุณพูดถึงสัญญาแต่งงาน” น้ำตาหลินโย่ยีไหลอย่างห้ามไม่ได้ เธอไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้พูดอย่างนี้ทำไม หลินโย่ยีสบสายตาที่จ้องเธออยู่แล้วพยักหน้ารับ ยินเซิงเจ๋อนั่งแล้วพยุงหลินโย่ยีขึ้นมา ช่วยเธอเช็คน้ำตา “ไม่ต้องร้องแล้ว ผมไม่มีเจตนาอะไรแค่ไม่อยากจะได้ยินคุณพูดเรื่องสัญญาแต่งงานก็เท่านั้น”ยินเซิงเจ๋อพูดอย่างอ่อนโยนกับหลินโย่ยี “เล่นมาทั้งวันก็เหนื่อยแล้ว คุณรีบอาบน้ำแล้วนอนเถอะ” ยินเซิงเจ๋อพูดแล้วจับหน้าที่ร้องไห้จนแดงของหลินโย่ยีอย่างเป็นห่วง หลินโย่ยีเดินเข้าห้องอาบน้ำ เปิดฝักบัวให้มีเสียงน้ำไหลในห้อง หลินโย่ยีนั่งยองๆที่ข้างๆชักโครก ทำไมเป็นแบบนี้ มันเป็นแค่การเซ็นต์สัญญาแต่งงานกันไม่ใช่หรือ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ หลินโย่ยีกอดตัวเองไว้ น้ำตาหลั่งไหลไม่หยุด ผ่านไปสักพัก “คุณภรรยาอาบเสร็จหรือยัง ต้องให้ผมเข้าไปช่วยไหม？”ยินเซิงเจ๋อพูดอยู่ข้างนอกห้องอาบน้ำ “จะเสร็จแล้วค่ะ”หลินโย่ยีที่ตกใจรีบถอดเสื้อผ้าออกท่ามกลางสายน้ำแล้วอาบน้ำ พออาบเสร็จหลินโย่ยีก็หาชุดนอนไปทั่ว แต่ก็หาไม่เจอ ตรงนี่มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวเท่านั้น ไม่มีทางเลือกอย่างหลินโย่ยี ได้แต่เพียงใส่ผ้าเช็ดตัวไว้แล้วเดินออกมา หลินโย่ยีรู้สึกข้างล่างมันเย็นๆ พอหลินโย่ยีเปิดประตูออก ยินเซิงเจ๋อก็อยู่หน้าประตู ยินเซิงเจ๋อดูหลินโย่ยีที่ผมเปียกและสวมใส่แต่ผ้าเช็ดตัว ตาของยินเซิงเจ๋อโตขึ้นมาทันที หลินโย่ยีเห็นยินเซิงเจ๋อมองร่างของตัวเองจึงรีบใช้มือบังไว้ “ยินเซิงเจ๋อ คุณดูอะไรอยู่”หลินโย่ยีใช้น้ำเสียงร้องไห้ที่แหกแห้งพูดกับเขา ยินเซิงเจ๋อได้ยินเสียงหลินโย่ยีที่ร้องไห้จนแหกก็รู้สึกปวดใจ ดึงเธอมานั่งที่เตียงนอน ยินเซิงเจ๋อเอาไดร์เป่าผมออกจากลิ้นชัก นั่งอยู่ด้านหลังของหลินโย่ยีช่วยเธอเป่าผมที่เปียกแฉะ หลินโย่ยีก็ยังคงใช้มือสองข้างบังตัวเองไว้ ยินเซิงเจ๋อจ้องมองแผ่นหลังที่เรียบเนียบของหลินโย่ยี ดวงตาของยินเซิงเจ๋อเหมือนจะเต็มเปี่ยมไปด้วยฮอร์โมน