已经是第一章了
บทที่2 อาการโคม่าไม่ฟื้น
บทที่2 อาการโคม่าไม่ฟื้น
แม่โม่จ้องมาที่เฉียวจีหน่วนอย่างแรง！
เฉียวจีหน่วนงงงวย ส่ายหัวอย่างไม่รู้ตัว “ฉันเปล่า”
“เธอกล้าพูดว่าไม่ได้โทรหาหยวนหางเหรอ? ！” ซูโย่หยู่ถามอย่างเกรี้ยวกราด
“ฉัน……”
อันที่จริงแล้วเธอโทร
โม่หยวนหางมาช้าตั้งครึ่งชั่วโมงยังไม่ถึงแต่เธอโทรไปแล้วเขาไม่ได้รับเลย！
ซูโย่หยู่แย่งมือถือของเฉียวจีหน่วนไป “เธอดู！ ตั้งกี่สาย！ รีบขนาดนี้ หยวนหางถึงได้หักพวงมาลัยจนมีรถมาชน！”
“ฉันโทรไป แต่เขาไม่ได้……”
ซูโย่หยู่ยังฟังไม่จบก็ตัดบทเฉียวจีหน่วน ส่งมือถือให้แม่โม่ “คุณน้าโม่ ดูสิคะ！”
แม่โม่เห็นการโทรบนจอมือถือก็ว้าวุ่น
ซูโย่หยู่พูดต่อ “เฉียวจีหน่วน เธอไม่ต้องมาเถียง บันทึกการโทรก็อยู่นี่แล้ว！”
แม่โม่สีหน้าเปลี่ยน ปาโทรศัพท์ลงที่พื้นอย่างแรง
“เธอ เธอ……” แม่โม่โกรธจนสั่นไปทั้งตัว
ประตูห้องผ่าตัดเปิดออก คุณหมอที่สวมเสื้อกาวน์เดินออกมาจากข้างใน
“คุณหมอ ลูกชายฉันเป็นอย่างไรบ้าง！”แม่โม่รีบเดินไป
คุณหมอดึงหน้ากากลงแล้วส่ายหัว “ช่วยชีวิตไว้ได้แล้ว แต่อาการยังโคม่าไม่ได้สติ ถ้าภายในสามวันยังไม่ฟื้นก็พูดยากครับ”
ในหัวแม่โม่ว่างเปล่า ร่างทรุดลงไปตาเหลือก
เฉียวจีหน่วนที่อยู่ด้านหลังรีบมารับไว้แม่โม่ ประคองเธอไว้
แม่โม่หายใจลึกๆทีหนึ่งก็ได้สติ ตบหน้าของเฉียวจีหน่วนอย่างแรง！
“คนชั่ว！ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ลูกชายฉันก็ไม่ต้องมาเกิดเรื่อง！”
แม่โม่แรงเยอะมาก เฉียวจีหน่วนโดนตบจนเซ ล้มลงกับพื้น ปากแตกหูอื้อ
ซูโย่หยู่พยุงแม่โม่อยู่ข้างๆ “คุณน้าโม่อย่าโมโหเลยค่ะ เดี๋ยวจะไม่ดีต่อสุขภาพ”
“พยุงฉันไปที่ห้องรับรอง” เดินผ่านเฉียวจีหน่วนแล้วเตะเธอไปหนึ่งครั้ง “ไปให้พ้นหน้าฉัน ！ อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธออีก！“
ที่เท้าของแม่โม่คือรองเท้าส้นสูงส้นรองเท้าแหลมๆเหยียบลงที่กระดูกเท้าของเฉียวจีหน่วน ความเจ็บปวดทำให้เธอพิงอยู่ที่กำแพงไม่ได้ลุกขึ้นมา
มีพยาบาลที่เห็นเธอน่าสงสารเลยมาพยุงเธอขึ้น “คุณปากแตก ให้ฉันช่วยจัดการไหม?”
เฉียวจีหน่วนโบกมือแล้วถามด้วยเสียงแหบแห้ง “ห้องผู้ป่วยหนักอยู่ไหนคะ?”
พยาบาลชี้ไปที่ทางด้านซ้าย “แต่ตอนนี้ไม่อนุญาตให้เข้าเยี่ยมนะคะ”
เฉียวจีหน่วนไม่ได้ตอบ เกาะกำแพงเดินไปข้างหน้า
วันนี้ควรจะเป็นงานแต่งของเธอกับโม่หยวนหาง แต่ตอนนี้กลับ……
เธอยื่นอยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วยหนัก มองไปที่ร่างที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย บนร่างเต็มไปด้วยสายระโยงระยางและยังมีเครื่องต่างๆหลายชนิด น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างอดไม่ได้
“เฉียวจีหน่วน เธออยากจะเปลี่ยนเป็นหงส์ ฝันไปเถอะ！”
เสียงซูโย่หยู่ของมาจากด้านหลัง
เฉียวจีหน่วนหันกลับมา
“เธอรู้ไหมว่าทำไมวันนี้หยวนหางมาช้า? เพราะเขาอยากหนีไปกับฉัน！ เขาไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอเลย！ ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของคุณปู่เขาก็ไม่มีทางแต่งงานกับเธอหรอก！”
“ไม่ เป็นไปไม่ได้……”
เฉียวจีหน่วนสายตาว้าวุ่น ริมฝีปากสั่น
จะเป็นไปได้อย่างไร?
แม้จะรู้จักกับโม่หยวนหางได้ไม่ถึงปีแต่เขาก็ดีกับเธอขนาดนี้ ยังจำตอนที่เขาขอเธอแต่งงานได้ว่ามันช่างน่าประทับใจขนาดนั้น……
已经是最新一章了
加载中
