บทที่5 คุณคะ กรุณาระวังตัวหน่อย！

บทที่5 คุณคะ กรุณาระวังตัวหน่อย！ พอเฉียวจีหน่วนรู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร ในหัวก็ระเบิดหน้าแดงก่ำ “ทำไมไม่ทำต่อล่ะ?”บนหัวมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นกับเสียงหายใจต่ำๆ สายตาของโม่ซีถิงมองลงมาที่หญิงสาวที่นอนพาดอยู่บนต้นขาของตัวเอง ผมนุ่มๆปรกหน้าเผยให้เห็นใบหูสีแดงระเรื่อ “คุณช่วยเอา……ซิปลงหน่อยได้ไหม……” เฉียวจีหน่วนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยปากถาม โม่ซีถิงยื่นมือผ่านใบหน้าของหญิงสาวแล้วรูดซิปแต่ในชั่ววินาทีต่อมาเฉียวจีหน่วนก็ร้องอย่างตกใจ จับมือชายหนุ่มไว้ “อย่าขยับ！” ผมลอนของเธอพันกับซิปที่รูดเป็นเงื่อนตาย ดึงผมไว้จนเธอเจ็บขนาดที่ไม่กล้าขยับ มือที่นุ่มนิ่มของหญิงสาวจับที่มือของชายหนุ่มทำให้รู้สึกแปลกๆ ลู่เปยดูรูปการณ์แล้วก็ส่งกรรไกรเล็กๆสีเงินมาจากด้านหน้า เฉียวจีหน่วนรับกรรไกรแล้วตัดผมออกไป ลู่เปยมองด้วยความตกใจ กรรไกรที่คมด้ามนี้ถ้าผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวละก็ ……อดที่จะหดคอไม่ได้ ปวดจัง！ เฉียวจีหน่วนมือสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสายตาที่เร่าร้องทางด้านบนทำให้ตกใจหรือเปล่า ตอนที่กรรไกรเล็กสีเงินเข้าใกล้ซิป เธอสอดกรรไกรเข้าไปที่เส้นผมอย่างระมัดระวัง กรรไกรเย็นเฉียบโดนเข้ากับของแข็ง มองไปแล้วก็ตัดผมไปหนึ่งขยุ้ม ไม่ทันได้หายใจร่างของเฉียวจีหน่วนก็ถูกดึงขึ้น ชายหนุ่มยื่นมือมาจับคางเธอไว้แน่น นิ้วมือสากๆลูบไล้ที่ผิวนุ่มบนกรามของเธอ กดดันเธอด้วยสายตาที่เงียบขรึม “ตั้งใจเหรอ?” เฉียวจีหน่วนถูกดวงตาที่เคร่งขรึมคู่นั้นทำให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะจึงหลบสายตา “คุณคะ โปรดระวังตัวด้วย！” โม่ซีถิงคิ้วขมวด เธอไม่รู้จักเขาแล้ว? หรือว่าแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก? “ระวังตัว?”ชายหนุ่มหัวเราะเสียงต่ำลูกกระเดือกขยับเบาๆ “เธอระวังตัวมากเลยนะ เพิ่งจะขึ้นรถมาก็มาพาดอยู่ที่ขาฉัน” “ฉัน……” เฉียวจีหน่วนแดงไปหมดแม้กระทั่งหู “ขอโทษค่ะ！” “ใช้ปากเหมือนกัน แต่ฉันไม่ได้อยากได้คำขอโทษของเธอ” ลมหายใจของชายหนุ่มใกล้เข้ามาในทันใดแผ่ซ่านอยู่บนผิวละเอียดลออของเธอ สายตาทอดมาที่ใบหูแดงก่ำของหญิงสาว ยื่นมาแตะอย่างสนอกสนใจ เฉียวจีหน่วนตัวสั่น เธอสวมชุดแต่งงานเกาะออกรองเท้าส้นสูง “เซนซิทีฟขนาดนี้เลย?” ดันไปจนถึงประตูรถเกาะแน่นเหมือนปีนกำแพงหนีเสือ “คุณคะ คุณอย่าทำอย่างนี้เลย” “ฉันทำยังไง?” โม่ซีถิงยิ่งรู้สึกสนใจ ท่าทางกล้าหาญแบบนี้ของเฉียวจีหน่วนไม่ใช่สิ่งที่เคยเห็นในสามปีก่อน ยิ่งทำให้เขามีความรู้สึก ใช้มือเชยคางเธอแล้วลูบไล้ที่ค้างอันนุ่มนวลของหญิงสาวลู่เปยจับพวงมาลัยสองมือ ปรายตาเหลือบมองต่อสู้กับจิตใจของตัวเอง ต้องเอาที่กั้นขึ้นใช่ไหม? ให้bossใหญ่มีพื้นที่ส่วนตัว…… เอาขึ้น? หรือไม่เอาขึ้น? ตอนนั้น— — “ปล่อยฉันนะ！” เฉียวจีหน่วนยกมือจะตบชายหนุ่ม เสียงดังเพี๊ยะ โม่ซีถิงไม่ได้หลบ ฝ่ามือนี้เพิ่งจะตบลงบนหน้าเขา ในตอนนี้ทั้งสองต่างตกตะลึง นิ้วมือของเฉียวจีหน่วนงอลง เธอคิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะ…… ไม่หลบ ทีแรกเธอคิดว่าเขาจะหลบ โม่ซีถิงผิวขาวไม่ช้าก็มีรอบตบห้านิ้วปรากฏขึ้นบนหน้า เขามองเฉียวจีหน่วนอย่างเงียบขรึม ไม่กี่วินาทีจากนั้นก็ปล่อยมือแล้วกลับไปนั่งที่เดิม หลบหน้าอยู่ในเงาแสงของรถ