บทที่6 อนาคตของพวกเรายาวไกล

บทที่6 อนาคตของพวกเรายาวไกล แม้แต่ลู่เปยที่ขับรถอยู่ก็ยังรู้สึกถึงความกดดันบางอย่าง เฉียวจีหน่วนเม้มปากสองมือกำชุดไว้มองไปที่ชายหนุ่มข้างๆอย่างลังเล พอตามองไปเห็นร้านสะดวกซื้อข้างทางเธอก็รีบบอกให้หยุดรถ ลู่เปยมองไปยังโม่ซีถิงเพื่อขอความช่วยเหลือ โม่ซีถิงพูดเสียงต่ำ “จอดรถ” ฝนกระหน่ำมาอย่างรวดเร็วและก็จากไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้หยุดแล้วเหลือเพียงน้ำที่ยังอยู่บนพื้น เฉียวจีหน่วนลากกระโปรงยาวๆลงรถแล้วรีบไปที่ร้านสะดวกซื้อ แต่ชั่วประเดี๋ยวก็กลับมาอีก เปิดประตูรถแล้วส่งถุงใบหนึ่งให้โม่ซีถิง “คุณคะ เมื่อครู่…… ขอโทษนะคะ” เฉียวจีหน่วนก้มตัวโค้งคำนับให้โม่ซีถิงแล้วถึงปิดประตูไป โม่ซีถิงมองที่ยี่ห้อบนถุง เป็นร้านยาแห่งหนึ่งด้านในเป็นยาแก้อักเสบ เขาลดหน้าต่างลงครึ่งหนึ่งมองเงาร่างของหญิงสาว เธอจำเขาไม่ได้แล้ว สายตาที่มองเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น นิ้วที่เรียวยาวของชายหนุ่มลูบที่แผงยาในมือในดวงตามีประกายแสงที่มืดมิด ไม่เป็นไร เฉียวจีหน่วนใช่ไหม อนาคตของเรายังอีกยาวไกล ………… เฉียวจีหน่วนเข้าไปในห้องน้ำของห้างแห่งหนึ่ง ถอดชุดแต่งงานที่เปียกปอนออกแล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ออกจากห้องน้ำมาซื้อของใช้ประจำวัน เอาใบเสร็จออกมา ดึกแล้วคนในห้างมีไม่มาก เฉียวจีหน่วนเพิ่งจะเดินมาถึงแคชเชียร์ก็ได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง— — “แกเป็นลูกใครเนี่ย！ ถึงมาขโมยของกิน！ พ่อแม่ล่ะ?” เฉียวจีหน่วนหันไปมองก็เห็นพนักงานคนหนึ่งดึงแขนเด็กชายอายุสักสามสี่ขวบไว้ ยื้อยุดกันมาจากตู้สินค้าด้านหลังพร้อมต่อว่า เด็กน้อยหน้าตามอมแมมผมเผ้ายุ่งเหยิงกางเกงเปื้อนโคลน  ในมือถือขนมปังที่แทะไปแล้วครึ่งหนึ่ง พนักงานท่าทางโมโห “เด็กขนาดนี้ยังไม่รักดี ยังริจะขโมยของ เอาตัวไปสถานีตำรวจ！” เด็กชายถือขนมปังกัดไปอีกคำ เงยหน้ามองพนักงานอย่างดื้อรั้น “แกกล้าจ้องฉัน? ！แกขโมยของนี่ถูกแล้วเหรอ? เจ้าหัวขโมย ยังจะกินอีก！ รีบโทรไปแจ้ง…… โอ้ย！” เด็กชายใช้หัวโขกที่ขาของพนักงานอย่างแรง สะบัดมือเธอออกแล้ววิ่งไปที่ประตู พนักงานพูดเสียงห้าว “จับไว้เร็ว！ เด็กเปรต！” “ไม่ต้องไล่จับเด็กนั่นแล้ว” เฉียวจีหน่วนเอ่ยปากแล้วหยิบเงินส่งให้แคชเชียร์ไป “ฉันจะช่วยจ่ายให้เขาเอง” เฉียวจีหน่วนคิดเงินเสร็จแล้วก็ออกจากห้างไป ที่นี่ไกลจากห้องเช่าที่เธออยู่มาก แต่เธอก็เดินไปไม่ได้เรียกรถ ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่าที่รู้สึกว่าเหมือนมีคนเดินมากับเธอ เธอหันไปมองหลายครั้งแต่ก็มีแต่ความว่างเปล่าไม่มีใคร ขนาดเงาของเสาโคมไฟบนถนนยังเดียวดาย เฉียวจีหน่วนใจเต้น ความปลอดภัยในบริเวณที่พักที่เธอเช่าอยู่ก็ไม่ได้ดีอะไร เป็นเขตเสื่อมโทรม มักจะมีการลักขโมย ถ้าไม่ใช่เพราะราคาถูกเธอคงไม่เลือกเช่าที่นี่ เฉียวจีหน่วนเร่งฝีเท้า ไฟทางเดินเสียเธอเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟ ด้านหลังมีเสียงดังขึ้น เฉียวจีหน่วนตกใจหันกลับไปมอง มองดวงตาคู่หนึ่งในความมืดห่างจากเธอไปไม่ถึงสามเมตร เธอเอ่ยปากถามเสียงเยือกเย็น “ใคร?” เธอเอาโทรศัพท์ส่องไป ในความมืดมีเด็กชายมอมแมมคนหนึ่งยืนอยู่ เป็นคนเดียวกับที่ถูกพนักงานไล่จับที่ห้าง