บทที่7 เจ้าเด็กน้อยแสนฉลาด

บทที่7 เจ้าเด็กน้อยแสนฉลาด เฉียวจีหน่วนที่ถูกทำให้ตกใจผ่อนคลายลง เธอย่อตัวลง “ทำไมหนูตามฉันมา แม่หนูล่ะ?” เด็กน้อยมองเธอไม่พูดไม่จา เฉียวจีหน่วนจูงเขาออกมาจากห้าง “หนูเดินหลงกับแม่ตรงไหน?” ดวงตาของเด็กน้อยเป็นสีดำราวกับหินออบซีเดียน มองเฉียวจีหน่วนด้วยแววตากังวล “หนูรู้เบอร์โทรของแม่ไหม?”เธอยกโทรศัพท์ขึ้นชู “ฉันจะโทรให้เธอมารับหนู” เด็กน้อยยังไม่พูด เฉียวจีหน่วนถอนหายใจ เห็นความดื้อรั้นของเขาที่ห้างแล้วก็รู้วาเขาต้องไม่ยอมพูดแน่นอน เธอเลยจูงมือเด็กน้อย “ไปที่บ้านฉันก่อนแล้วกัน” ห้องพักหนึ่งห้องนอนตกแต่งอย่างเรียบง่าย เฉียวจีหน่วนวางของในมือแล้วไปเอาผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำมาเช็ดหน้าเด็กน้อย ใบหน้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยคราบเลอะพอเช็ดออกถึงได้เห็นใบหน้าขาวอวบดวงตาดำเป็นประกาย จ้อกจ้อก เสียงท้องของเด็กน้อยร้องขึ้นมา “หิวเหรอ?”เฉียวจีหน่วนบีบแก้มของเด็กน้อย “ทีหลังถ้าหิวห้ามไปขโมยของคนอื่นกิน จำไว้ว่าต้องจ่ายเงิน” เด็กน้อยทำปากมุบมิบ กระโดดลงจากโซฟาไปที่ถังขยะมองหาห่อที่ทิ้งไว้เปิดออกต่อหน้าเฉียวจีหน่วน นิ้วน้อยๆชี้ขึ้นด้านบนเป็นสัญญาณ เฉียวจีหน่วนสังเกตไปที่วันที่ด้านหลังห่อ หมดอายุแล้วหนิ เธอจำได้ว่าที่ห้างจะมีอาหารที่หมดอายุแล้วอยู่กองใหญ่จะต้องเอาไปกำจัดแล้วก็เข้าใจสิ่งที่เด็กน้อยอยากบอกทันที เฉียวจีหน่วนพยักหน้าลูบหน้าผากของเด็กน้อยอย่างปวดใจ “เดี๋ยวน้าไปต้มบะหมี่ให้กิน ต่อไปอย่ากินของที่หมดอายุแล้วเดี๋ยวจะปวดท้อง” เธอไปห้องครัวต้มบะหมี่สองชาม ชามหนึ่งเล็กชามหนึ่งใหญ่วางตรงหน้าเด็กน้อย เส้นบะหมี่สีขาวกับผักสีเขียวสดและมะเขือเทศสีแดงหั่นแว่นโป๊ะหน้าด้วยไข่ดาว เด็กน้อยดมกลิ่นตาเป็นประกายจะเอามือจับ “เอ ใช้ตะเกียบสิ” มือน้อยๆของเด็กน้อยถือตะเกียบอยู่กลางอุ้งมือไม่เป็นไปตามใจ เขาโกรธจนคิ้วขมวด เฉียวจีหน่วนถึงได้รู้ว่าเด็กน้อยคนนี้ใช้ตะเกียบไม่เป็น “มา เดี๋ยวฉันป้อน” การใช้ตะเกียบไม่สามารถเรียนรู้ได้ในระยะเวลาสั้นๆ เฉียวจีหน่วนลากเก้าอี้มาแล้วใช้ตะเกียบคีบบะหมี่ป้อนเด็กน้อย เด็กน้อยกินไปได้นิดเดียว ตากลมๆก็จ้องที่มือที่ถือตะเกียบอยู่ของเฉียวจีหน่วน มือน้อยๆยื่นไปหยิบตะเกียบของเฉียวจีหน่วนบนโต๊ะแล้วจัดท่าถือได้อย่างถูกต้อง เฉียวจีหน่วนตกใจอยู่นิดหน่อย เธอวางชามเล็กๆลงบนโต๊ะ “ลองกินเองดูสิ” เด็กน้อยใช้ตะเกียบคีบเส้นแล้วดูดเข้าปาก ส่ายหัวแล้วมองมาที่เฉียวจีหน่วนอย่างภาคภูมิ “หนูเก่งจริงๆ”เฉียวจีหน่วนลูบหัวเด็กน้อย เด็กน้อยชอบใจจนยิ้มออกมา เฉียวจีหน่วนท้าวคางสังเกตดูเด็กน้อย ใบหน้าน่ารักน่าชัง ผิวขาวราวไข่ขาว โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นดูคุ้นๆเหมือนเคยเห็นมาก่อน กินเสร็จเธอก็ลองถามที่อยู่บ้านของเด็กน้อยดูอีกที เด็กน้อยส่ายหัว “อย่างนั้นหนูมีเบอร์โทรศัพท์ของพ่อแม่ไหม? น้าต้องโทรหาผู้ปกครองหนู ไม่อย่างนั้นเขาจะเป็นห่วงเอาได้” เด็กน้อยเม้มปากแล้วกระโดดลงจากโซฟาหยิบโทรศัพท์ของเฉียวจีหน่วนขึ้นมากดเบอร์ โทรติดแล้วเด็กน้อยเคาะที่โทรศัพท์ไม่กี่ครั้ง ปลายสายมีเสียงชายหนุ่มตอบกลับมา “โม่เสี่ยวโม่？” เด็กน้อยเคาะที่โทรศัพท์สองทีแล้วส่งให้เฉียวจีหน่วน “สวัสดีค่ะ คุณเป็นผู้ปกครองของเด็กใช่ไหมคะ?” อีกฝั่งหนึ่ง โม่ซีถิงได้ยินเสียงใสๆแล้วก็หรี่ตา “ครับ” เฉียวจีหน่วนรู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นๆ “ลูกชายของคุณอยู่ที่บ้านฉันตอนนี้ค่ะ คืออย่างนี้ ค่ำนี้ฉันไป……” เธอยังไม่ทันพูดจบอีกถูกเสียงอีกฝ่ายตัดบท “ที่อยู่ของคุณคือ……?” เฉียวจีหน่วนนิ่งไปเล็กน้อยแล้วบอกที่อยู่ของตัวเองไป “เดี๋ยวผมจะไปรับเขา คุณชื่ออะไรครับ?” “ฉันแซ่เฉียวค่ะ” เฉียวจีหน่วนว่าสายแล้วยังมองไปที่หน้าจอแบบงงๆ ก็อย่างนี้เลย? เด็กน้องเห็นอย่างนั้นก็ชอบใจ เผยให้เห็นฟันขาววับในรอยยิ้ม เฉียวจีหน่วนเปิดการ์ตูนให้เด็กน้อยดูแล้วใส่ผ้ากันเปื้อนไปล้างจาน ออกมาก็เห็นเด็กน้อยนั่งพิงอยู่บนโซฟา กอดหมอข้างหัวสัปหงกลืมตาไม่ขึ้นแล้ว เฉียวจีหน่วนอุ้มเด็กน้อยมาที่เตียง นั่งข้างๆเตียงแล้วตบหลังเด็กน้อยเบาๆ จิตใจอ่อนไหว ถ้าลูกของเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็คงโตขนาดนี้แล้ว ผ่านไปพักหนึ่ง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เฉียวจีหน่วนคิดว่าเป็นพ่อของเด็ก เลยรีบไปเปิดประตู “ทำไมถึงเป็นคุณ?！”