บทที่8 การสัมผัสอย่างใกล้ชิดของริมฝีปาก

บทที่8 การสัมผัสอย่างใกล้ชิดของริมฝีปาก เธอตาเบิกโพลง มองชายหนุ่มบนรถที่จะล่วงเกินเธอเมื่อสองชั่วโมงก่อน ความคิดแรกคือเขาสะกดรอยตามเธอมาเลยรีบปิดประตู “คุณ คุณรีบออกไปเลย！ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ！” หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เสียงโทรศัพท์ของก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ที่เฉียวจีหน่วนเพิ่งบันทึกไว้ว่า“คุณพ่อเสี่ยวโม่” พอรับสายเสียงที่คุ้นเคยก็พูดมา “คุณหนูเฉียว ผมมารับลูกชาย” เฉียวจีหน่วนตกใจจนเกือบจะทำโทรศัพท์ร่วง เขา…… เป็นพ่อของเด็กน้อย? เธอรีบเปิดประตู ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ส่ายโทรศัพท์ในมือ “ยังต้องพิสูจน์อะไรอีกไหม?” เฉียวจีหน่วนรีบเชิญเขาเข้ามาในห้อง โม่ซีถิงสวมชุดสูทหรูหรา ร่างสูงใหญ่ไม่เข้ากับพื้นที่คับแคบเช่นนี้ เฉียวจีหน่วนไปเอาน้ำมาให้โม่ซีถิง “คุณดื่มน้ำก่อนนะคะ เสี่ยวโม่เพิ่งหลับไป” “ขอบคุณครับ” ตอนที่ชายหนุ่มรับแก้วน้ำ ไม่รู้ว่าเฉียวจีหน่วนรู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าถูกจับข้อมือ เธอมือสั่นจนน้ำในแก้วหกไปครึ่งหนึ่ง ราดลงบนกางเกงของชายหนุ่ม “ขอโทษค่ะ！” เฉียวจีหน่วนรีบใช้กระดาษบนโต๊ะเช็ด แขนไปโดนต้นขาของชายหนุ่มพอดีทำให้ชายหนุ่มส่งเสียงออกมา “คุณหนูเฉียว เจอกันครั้งแรกผมคุณติดซิปกางเกงผม เจอกันครั้งที่สองคุณทำน้ำหกใส่กางเกงผม คุณไม่ได้ตั้งใจจริงๆเหรอ?” โม่ซีถิงเชยคางเธอขึ้น เข้าใกล้ไปมองใบหน้าที่เป็นสีชมพูขึ้นเรื่อยๆของเธอ “ฉัน……ไม่ระวัง ไม่ได้ตั้งใจค่ะ！”เฉียวจีหน่วนข่มหน้าที่แดงเอาไว้ “อย่างนั้นลูกชายผมมาอยู่ที่บ้านคุณได้อย่างไร?” “เด็กน้อยหิว เลยขโมยของกินที่หมดอายุแล้วในห้าง แล้วถูกพนักงานจับได้” เฉียวจีหน่วนยิ่งพูดก็ยิ่งหงุดหงิด “คุณเป็นพ่อยังไงกัน ทำไมปล่อยลูกเล็กขนาดนี้ออกมาข้างนอกโดยที่ทั้งหิวทั้งมอมแมม แถมยังไปขโมยขนมปังหมดอายุที่คนอื่นทิ้งแล้วกินอีก? ไม่เคยพบพ่อที่ไร้ความรับผิดชอบอย่างนี้มาก่อนเลย！” โม่ซีถิงขมวดคิ้วแน่น เจียงซีเย่นควรจะลาออกซะด้วย เด็กแค่สามขวบอาจจะหายไปก็ได้ เขายังกล้าปิดบัง ผ่านไปครู่หนึ่งเฉียวจีหน่วนที่คลายแล้วเตรียมจะไปที่ห้องนอน เฉียวจีหน่วนหยุดอยู่ตรงหน้าเขา “คุณไม่ต้องไป ฉันเพิ่งจะบอกเขาไปว่าห้ามกินของหมดอายุ เขาหิวสุดขีดแล้วถึงได้หาอะไรกิน” เธอพูดเสริมอีกประโยค “เขาฉลาดมาก” โม่ซีถิงปรายตามองเขานิ่งๆ แล้วเปิดริมฝีบอกเล็กน้อย “ผมก็แค่จะขอยืมใช้ห้องน้ำคุณทำให้กางเกงแห้งหน่อย” เฉียวจีหน่วนหน้าแตก “……อ่อ” โม่ซีถิงไปที่ห้องน้ำของเฉียวจีหน่วน ห้องน้ำเล็กๆ มีแค่ฝักบัว อ่างล้างมือ ชักโครกอย่างละหนึ่ง ร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาขยับได้ไม่สะดวก ที่แคบๆมีกลิ่นครีมอาบน้ำจางๆ และยังมี…… โม่ซีถิงหันไป บนหัวเกือบไปโดนชุดชั้นในที่แขวนอยู่บนชั้นผ้าเช็ดตัว เฉียวจีหน่วนที่อยู่ด้านนอกนึกขึ้นมาได้ เธอเพิ่งจะซักชุดชั้นในตัวเองเสร็จยังไม่ทันได้เอาไปตากที่ระเบียงเลยแขวนไว้ในห้องน้ำ！ เธออับอายจนอยากตาย เฉียวจีหน่วนลังเลอยู่ที่ประตูห้องน้ำ ยังสามารถได้ยินเสียงน้ำหยดด้านใน เธอเอาหูแนบประตูให้ได้ยินเสียงชัดขึ้น ผู้ชายคนนี้หน้าตาหล่อเหลา ไม่น่าทำอะไรน่าเกลียดหรอก เสียงกลอนประตูดัง แล้วประตูก็เปิดออกจากด้านใน “โอ้ย！” เฉียวจีหน่วนโซเซ ล้มลงไปด้านหน้า โม่ซีถิงเองนึกไม่ถึงว่าเฉียวจีหน่วนจะอยู่ด้านนอก โอบเอวเธอรับไว้ตามจิตใต้สำนึก หลังของโม่ซีถิงแนบสนิทกับพื้น แต่ริมฝีปากของเฉียวจีหน่วน……กับโม่ซีถิงก็มีการสัมผัสที่ใกล้ชิด