บทที่9 ริมฝีปากของคุณหนูเฉียวหวานมาก

บทที่9 ริมฝีปากของคุณหนูเฉียวหวานมาก ริมฝีปากทั้งสี่แนบสนิท ความรู้สึกจากการสัมผัสริมฝีปากที่เย็นของชายหนุ่มทำให้เฉียวจีหน่วนอดร้องไม่ได้ เฉียวจีหน่วนเบิกตาโพลงเพิ่งจะรู้ตัว แข็งเป็นหินไปทั้งตัว ชายหนุ่มแววตาลึกซึ้ง จูบลงบนท้ายทอยของเธอ สามปีแล้ว ริมฝีปากของเธอยังหวานและอบอุ่นเหมือนเมื่อสามปีก่อน ทำให้เขาลุ่มหลงมัวเมา มือใหญ่ของชายหนุ่มแนบไปที่เอวของหญิงสาวทำให้เห็นเส้นโค้งเว้าที่สวยงาม “เอ่อ……” ในหัวของเฉียวจีหน่วนมีเสียงระเบิดผละออกให้พัลวัน กัดอย่างแรงไปหนึ่งทีทำให้ริมฝีปากของชายหนุ่มผละออก แล้วรีบตะเกียกตะกายขึ้นมา เธอถูริมฝีปากที่ถูกจูบจนแดง “คุณ……” โม่ซีถิงยิ้มมุมปาก “ริมฝีปากของคุณหนูเฉียวหวานมาก” “！！！” เฉียวจีหน่วนหันไปหาแก้วน้ำ เพิ่งจะดื่มไปอึกใหญ่ ก็มีเสียงของโม่ซีถิงดังขึ้นข้างหู “จำไว้ว่าบ้วนปากน่ะต้องบ้วนออกมา” เฉียวจีหน่วนตกใจจนถอยไปด้านหลังสองเก้า แล้วถอนหายใจ “……” สิบนาทีต่อมา โม่ซีถิงอุ้มเด็กน้อยที่หลับใหลออกไป เฉียวจีหน่วนมาส่งทั้งของขึ้นรถข้างล่างตึก รอจนรถเลี้ยวไปที่ถนนจนลับสายตาแล้วจึงละสายตา “นึกไม่ถึงเลยว่าพี่เขยเพิ่งรถชน เธอก็ไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นแล้ว”เงาหนึ่งเดินออกมาจากพุ่มไม้ มองเฉียวจีหน่วนอย่างดูถูก “เฉียวยู่ซู？” เฉียวยู่ซูคือน้องสาวคนละพ่อของเฉียวจีหน่วน ก่อนหน้านี้โทรมาว่าจะมาหางาน ครั้งนี้มาได้ถูกเวลาจริงๆ เฉียวจีหน่วนพาเฉียวยู่ซูขึ้นไป เฉียวยู่ซูพูดอย่างรังเกียจ “ทำไมมีกลิ่นสกปรกอย่างนี้ เธออยู่ห้องแบบนี้เหรอ！” “อื้ม” เฉียวยู่ซูไม่พอใจอย่างยิ่ง “เดิมทีคิดว่าเธอแต่งงานแล้วก็จะกลายเป็นหงส์ ถึงตอนนั้นฉันก็จะพลอยได้เสวยสุขที่ตระกูลโม่ไปด้วย แต่ตอนนี้ ที่แท้เธอมันก็เป็นตัวซวยจริงๆ แท้งลูก ตอนนี้ก็มีอีกเรื่อง แล้วนี่ยังจะให้ฉันอยู่สลัมกับเธออีก” แต่ละคำ เป็นเหมือนเข็มแหลมที่ทิ่มแทงหัวใจเฉียวจีหน่วนจนเลือกไหลนอง เฉียวจีหน่วนหน้าซีดมือสั่นจนจะถือน้ำไม่อยู่ “ไม่อยากอยู่ก็ออกไป！” “ฉันอยากจนแทบทนไม่ไหว！”เฉียวยู่ซูเทกระเป๋าของเฉียวจีหน่วน “เธอจะทำอะไร?” “เธอให้ฉันออกไป ฉันก็ต้องมีเงินสิ” เฉียวยู่ซูสะบัดมือเฉียวจีหน่วน หากระเป๋าเงิน ครู่หนึ่งก็เอาเงินสดข้างในออกมานับ “มีอยู่แค่นี้” เฉียวจีหน่วนโกรธจัด กำมือแน่น “เฉียวยู่ซู ปล่อยเงินฉัน！” ตระกูลโม่ไม่เอาเธอแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะโทรให้เธอไปจ่ายค่ารักษาของแม่ที่อยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช “แม่บอกว่าให้เธอดูแลฉัน เธอเข้าโรงพยาบาลไปเธอก็ไม่สนใจฉันแล้ว? กับอีแค่ไม่กี่ร้อยหยวนเนี่ยนะ?”เฉียวยู่ซูโบกมืออย่างหงุดหงิด เอาธนบัตรไม่กี่ใบโยนไปหน้าเฉียวจีหน่วน “อย่าไปบอกใครนะว่าเธอเป็นพี่สาวฉัน ขายหน้าจริงๆ” เฉียวยู่ซูก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ เปิดประตูออกไป เฉียวจีหน่วนยืนอยู่ใต้แสงไฟอย่างโดดเดี่ยวเป็นเวลานาน รู้สึกว่าความหนาวรอบๆซึมเข้ากระดูก ไม่เคยรู้สึกมืดมิดเหน็บหนาวขนาดนี้มาก่อน เธอค่อยๆย่อลง พิงที่โซฟา เก็บเงินที่พื้นขึ้นมา หยิบธนบัตรบางๆไม่กี่ใบ เธอกอดขาตัวเองนั่งอยู่ที่มุมกำแพง น้ำตาไหลลงบนหน้าอย่างเงียบๆ ไม่รู้ว่าร้องไปนานเท่าไร เธอเช็ดน้ำตาแล้วยืนขึ้น ชีวิตคงไม่กดให้เธอจนมุมหรอก เธอต้องผ่านไปได้ โม่หยวนหางก็ต้องฟื้นขึ้นมาได้แน่