บทที่10 เด็กน้อยไม่ชอบใจ

บทที่10 เด็กน้อยไม่ชอบใจ เจียงซีเย่นและลู่เปยทั้งสองยืนก้มหน้าอยู่ภายใต้แสงไฟที่สว่าง “เลขาเจียง คุณชายน้อยหายไปตั้งแต่เมื่อไร?” “สองทุ่มค่ะ จากทางกลับสวนสนุก” เจียงซีเย่นอยากจะหลบไปที่ไหนสักที่ เธอพบว่าคุณชายน้อยหายไปก็รีบตามหา ตำรวจรอบๆสวนสนุกปิดหมดแล้ว คิดว่าจะหาคุณชายน้อยให้เจอก่อนประธานโม่รู้ ใครจะรู้ว่า…… หาเจอแล้ว แต่เป็นbossใหญ่ที่อุ้มกลับมาเอง “ลู่เปย รู้เรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า?” ลู่เปยเปล่งเสียง เงยหน้าปะทะกับสายตาราวกับมีดคมของbossใหญ่ “ผมรู้ครับ…… ผมผิดไปแล้ว！ ประธานโม่ ผมกับเลขาเจียงเห็นว่าคุณเพิ่งกลับมา จัดการเรื่องของตระกูลโม่อย่างเหน็ดเหนื่อย ก็ถือวิสาสะ……” เจียงซีเย่นก็รีบยอมรับผิด “ต่อไปฉันจะตามติดคุณชายน้อยทุกฝีก้าว！ ถ้าคุณชายน้อยหายไปอีก ฉันจะพิจารณาตัวเองค่ะ！” ลู่เปย “……” หญิงใจเด็ด！ โม่ซีถิงเหลือบมอง จุดไฟแช็กที่เล่นอยู่ในมือ ถามกลับย่างเรียบเฉย “ยังมีคราวหน้า?” เจียงซีเย่นรีบโบกมือ “ไม่！ ไม่มีค่ะ ไม่มีครั้งต่อไป！” ในใจลู่เปยนับถือเพื่อนร่วมงานคนนี้จริงๆ ทายาทน้อยคนนั้นรับมือได้ยากกว่าbossใหญ่คนนี้เสียอีก รุ่งเช้าวันต่อมา หลังจากโม่เสี่ยวโม่ตื่นขึ้นมา กระพริบตาปริบๆ พบว่าตัวเองหลับไปตื่นหนึ่งก็กลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว กลิ้งลงมาจากเตียง เปิดประตูแล้วพุ่งออกมาราวลูกปืนใหญ่ เจียงซีเย่นทำอาหารเช้าตามสูตรโภชนาการมากมายหลายอย่างให้โม่เสี่ยวโม่  เห็นโม่เสี่ยวโม่สวมชุดนอนสีดำลงบันไดมา “คุณชายน้อย ตื่นแล้วหรอคะ นี่จะไปไหนคะ?！” เห็นขาสั้นๆของโม่เสี่ยวโม่จะเดินไปเปิดกลอนประตู เจียงซีเย่นพุ่งตัวไปที่ประตูกั้นเขาไว้ โม่เสี่ยวโม่ขมวดคิ้วเล็กๆทั้งสอง ท้าวเอว มองเธอด้วยความหงุดหงิด ท่าทางแบบนี้ ทำให้เจียงซีเย่นในใจสั่นไปหมด “คุณชายน้อย จะไปไหนคะ? เดี๋ยวฉันพาไป ตอนนี้ทานข้าวก่อนนะคะ” โม่เสี่ยวโม่ไม่ยอม กอดอกนั่งลงบนพื้น “โม่เสี่ยวโม่！” เสียงเข้มดังลงมาจากด้านบน “ประธานโม่。”เจียงซีเย่นดีใจขึ้นมาหน่อย ตัวช่วยมาแล้ว โม่ซีถิงเดินมา ก้มมองลูกชายที่กองเป็นก้อนอยู่ที่พื้น “หนูจะไปหาเฉียวจีหน่วน?” โม่เสี่ยวโม่ตาเป็นประกาย เงยหน้าไปมองโม่ซีถิง แล้วพยักหน้า “ทานข้าวแล้ว ฉันจะพาไป” เจียงซีเย่นอยู่ข้างๆโต๊ะกินข้าวมองดูคุณชายน้อยทานข้าวอย่างเชื่อฟัง ความเลื่อมใสในตัวประธานโม่ของก็หลั่งไหลอย่างสายน้ำ อดอุทานออกมาไม่ได้ ขิงยิ่งแก่ก็ยิ่งเผ็ด！ ทานข้าวเสร็จ โม่ซีถิงก็ให้ที่อยู่กับเจียงซีเย่น “พาคุณชายน้อยไปหาคุณหนูเฉียว” “ที่นี่เหรอคะ?” เจียงซีเย่นมองห้องพักเก่าๆทรุดโทรม แล้วมามองที่ประตูไม่เก่าๆ แล้วหันไปขอคำยืนยันจากโม่เสี่ยวโม่ โม่เสี่ยวโม่ยืนอยู่ข้างๆอย่างเชื่อฟัง สวมสูทสีน้ำเงินหลังตรง วันนี้ทายาทน้อยผิดไปจากปกติมาก เช้ามาก็รีบวิ่งมาเลือกเสื้อผ้า โยนเสื้อผ้าพวกแจ็คเก็ต เสื้อยืด กางเกงขาสั้นที่เคยใส่แล้วเลือกสูทพอดีตัวชุดนี้