บทที่11 ฉันต้องการให้เธอละอายในตัวเอง

บทที่11 ฉันต้องการให้เธอละอายในตัวเอง เจียงซีเย่นเคาะประตู ไม่มีเสียงตอบรับ เธอเคาะอีกสองครั้ง “มีคนอยู่ไหมคะ?” ยังไม่มีการตอบกลับ เพื่อนบ้านห้องข้างๆเปิดประตู “พวกเธอมาหาเสี่ยวเฉียว(เฉียวจีหน่วน)เหรอ? เธอออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว” เจียงซีเย่นก้มมองเด็กน้อย ดวงตาเป็นประกายทั้งคู่ราวแสงเทียนสว่างที่ถูกเป่าจนดับวูบ เด็กน้อยคอตก ขาสั้นๆเดินลงบันใดไปเอง เจียงซีเย่นตามอยู่ด้านหลังในใจไม่อาจทนเห็นได้ “คุณชายน้อย ฉันพาไปชมโลกใต้น้ำแทนไหมคะ? มีการแสดงปลาโลมานะคะ” เด็กน้อยไม่สนใจ “ไปสวนสนุก? พวกเราไปนั่งเรือโจรสลัดกัน” “ไปสวนสัตว์ไหมคะ? ไปดูเสือสิงโตช้าง?” “ไปห้างกัน ฉันพาไปเล่นเกมนะคะ?” เจียงซีเย่นพยายามใช้หัวคิดอย่างสุดความสามารถหากิจกรรมสนุกๆออกมา แต่ก็ไม่อาจเอาชนะท่าทางจะร้องไห้ของเด็กน้อยได้ ทีแรกบอกว่าจะพาเด็กน้อยกลับบ้าน แต่ก็ถูกใบหน้าปฏิเสธของเขาหยุดไว้ “อย่างนั้นอยากไปไหนคะ?” เด็กน้อยหมุนตัวกลับมา ทำมือเป็นสัญลักษณ์อยู่ไม่กี่ครั้ง เป้าหมายชัดเจน— —“บริษัทโม่ซื่อ” ………… ก่อนแต่งงาน เฉียวจีหน่วนขอลาแต่งงานกับบริษัทไว้สิบวัน โม่หยวนหางอยู่ที่ห้องผู้ป่วยหนัก เธอไม่ได้ยกเลิกวันลากับบริษัท รีบไปโรงพยาบาลทั้งที่ยังไม่ได้กินข้าว โม่หยวนหางยังไม่ฟื้น เฉียวจีหน่วนมองเข้าไปจากหน้าต่างห้องผู้ป่วย เขานอนอยู่บนเตียง ไม่ขยับเขยื้อนดูเหมือนภาพถ่าย ขนาดสายต่างๆบนตัวยังไม่ขยับนอกจากสัญลักษณ์ข้อมูลบนเครื่องที่ใช้รักษา เฉียวจีหน่วนกำลังดูอยู่ ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมาจากมุมทางเดิน “คุณป้า ค่อยๆนะคะ มองขั้นบันไดด้วยค่ะ” เป็นแม่โม่และซูโย่หยู่！ เฉียวจีหน่วนรู้อยู่แก่ใจว่าถ้าเจอพวกเขาจะต้องมีเรื่อง เลยหลบไปด้านหลังบันไดหนีไฟแล้วปิดประตู “เห้อ เธอว่าทำไมหยวนหางถึงยังไม่ฟื้น”แม่โม่พูดอย่างอ่อนใจ ซูโย่หยู่ปลอบ “คุณป้า เพิ่งจะวันแรก คุณหมอบอกว่ามีโอกาสตั้งสามวัน” แม่โม่มองท่าทางที่อ่อนโยนของซูโย่หยู่ ในใจก็รู้สึกชื่นชอบเป็นที่สุด และเพิ่มความเกลียดต่อเฉียวจีหน่วนในขณะเดียวกัน “เธอดูสิ เธอกับหยวนหางมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันขนาดนั้น เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ทำไมเขาถึงตาถั่วไปสู่ขอนังตัวซวยเฉียวจีหน่วนนั่น จนทำให้ตัวเองต้องรถชน……” พูดไป แม่โม่ก็น้ำตาเอ่อ เรื่องที่เจ็บปวดที่สุดบนโลกนี้ก็คือ การที่คนหนุ่มสาวต้องจากไปก่อนคนแก่เฒ่า ซูโย่หยู่เอาผ้าเช็ดหน้าทำจากผ้าฝ้ายที่ตัวเองเตรียมไว้ออกมาให้แม่โม่เช็ดน้ำตา “คุณป้า อย่าร้องเลยค่ะ คุณป้าร้องไห้อย่างนี้ หนูก็……” เธอส่งเสียงสะอื้นสองครั้ง “หยวนหางจะต้องฟื้นค่ะ” โทรศัพท์ของแม่โม่ดังขึ้น เป็นสายจากสามี “อะไร? ฉันรู้แล้ว จะกลับไปเดี๋ยวนี้” วางสายแล้ว ก็ถอนใจ “พอเกิดเรื่อง ลูกชายคนเล็กของก็กลับมาจากต่างประเทศ แถมพาหลานชายมาด้วย นี่มันก็ชัดแล้วไม่ใช่เหรอว่าต้องการแย่งมรดก ฉันต้องรีบกลับไปเดี๋ยวนี้” ซูโย่หยู่พยุงแม่โม่เดินไปที่ลิฟต์ ตอนเดินผ่านทางเลี้ยวสายตาก็เหลือบไปเห็นเงาที่หลบอยู่ตรงบันได เฉียวจีหน่วน？ นึกไม่ถึงว่าเธอจะยังกล้ามา！ พอลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่งเธอก็เดินไปเข้าห้องน้ำแล้วหยิบโทรศัพท์มาโทร “เธอช่วยทำอะไรให้ฉันหน่อย ฉันต้องการให้เฉียวจีหน่วนละอายในตัวเอง！”