บทที่12 หมดปัญญา

บทที่12 หมดปัญญา พวกพยาบาลต่างเห็นใจเฉียวจีหน่วน เพิ่งจะแต่งงานการแต่งงานก็เป็นโมฆะ ฝ่ายแม่สามีก็ล้วนมีหน้ามีตา พยาบาลเอาน้ำมาให้เฉียวจีหน่วน ให้เธอไปรอที่ห้องรับรอง “คุณหนูเฉียว ทิ้งเบอร์ไว้ดีไหมคะ? คนไข้ฟื้นแล้วฉันจะติดต่อไป” เฉียวจีหน่วนพยักหน้า โรงพยาบาลต้องสู้กับเวลาในการช่วยชีวิตผู้ป่วย ตอนนี้เธออยู่ก็เป็นตัวถ่วงเปล่าๆ เธอออกจากโรงพยาบาลด้วยใจที่ว่างเปล่า เงยหน้ามองท้องฟ้าหม่นๆด้วยความว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะไปไหน เฉียวจีหน่วนยืนรอรถเมล์อยู่ที่ป้ายรถเมล์ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เฉียวจีหน่วนมองชื่อที่อยู่บนหน้าจอ ใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง ในหัวคิดถึงตอนที่แนบริมฝีปากกับชายหนุ่มเมื่อคืนไม่ได้ เธอหายใจแล้วรับสาย “สวัสดีค่ะ นายโม่” ปลายสายไม่มีเสียงพูด แต่มีเสียงเคาะเบาๆสองครั้ง “เด็กน้อย?” ปลายสายเคาะอีกสองครั้ง รวดเร็วกว่าครั้งแรก “หนูตื่นแล้วเหรอ? เมื่อคืนพ่อหนูอุ้มกลับไป น้าเลยไม่ทันได้บอกลา หนูต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณพ่อนะ……” เฉียวจีหน่วนเห็นรถเมล์สาย106ก็รีบพูด “น้าขึ้นรถเมล์ก่อนนะ วันหลังจะโทรหา” เด็กน้อยทางปลายสายพอได้ยินเข้าก็รีบเคาะหลายครั้ง แต่กลับมีแค่เสียงตู๊ดตู๊ดตู๊ดของสายที่วางแล้ว โม่ซีถิงประชุมเสร็จก็กลับมา เปิดประตูห้องทำงานเห็นเด็กน้อยทำท่าจะร้องไห้ มือน้อยๆเคาะที่โทรศัพท์ไม่หยุด โม่เสี่ยวโม่ได้ยินเสียงประตูก็หันไปมองแล้วโยนโทรศัพท์ไปบนโต๊ะ แล้วปีนลงมาจากเก้าอี้ผู้บริหารตัวใหญ่ ถูกโม่ซีถิงหิ้วคอเสื้อไว้ มือเรียวหยิบเธอศัพท์ขึ้นมาดู “โทรไปหาเฉียวจีหน่วน?” โม่เสี่ยวโม่ส่งเสียงครวญครางคอพับคออ่อนขาสั้นๆดิ้นพล่าน อยากลงมาจากเก้าอี้ โม่ซีถิงมือหนึ่งกดตัวอักษรที่มือถือ โม่เสี่ยวโม่เหลือบมองแล้วหยุดดิ้น กลอกตาดำๆไปมา เกาะแขนโม่ซีถิงไว้แล้วมองที่หน้าจอโทรศัพท์ตาเป็นประกาย โม่ซีถิงมองบน “อยากเรียน?” โม่เสี่ยวโม่พยักหน้าเหมือนตำกระเทียม ถ้าสามารถพิมพ์ตัวอักษรที่โทรศัพท์ได้ ก็จะสามารถส่งข้อความหาเฉียวเฉียวได้ โม่ซีถิงกดที่แป้นพิมพ์ประโยคหนึ่ง “คุณน้า ผมคือโม่เสี่ยวโม่” โม่เสี่ยวโม่คิ้วขมวดกันเป็นเกลียว ยื่นนิ้วไปกดบนจอ “คุณน้า” สองคำแล้วลบไป “……” โม่ซีถิงมองลูกชายอย่างสุขุมแล้วเพิ่มไปอีก “เห้อ！” โม่เสี่ยวโม่ถอนหายใจแสดงท่าทีไม่พอใจ แล้วลบคำว่าคุณน้าไปอีก “……” โม่ซีถิงถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดี “ไม่ใช่คุณน้าแล้วเป็นอะไร?” โม่เสี่ยวโม่บิดก้นน้อยๆ ก้มหัวอย่างไปชอบใจ บิดนิ้ว แล้วกระทุ้งแขนของโม่ซีถิง แล้วตีที่ไหล่ของตัวเอง “……” สองคนพ่อลูกจนปัญญา ไม่มีใครยอม สิบห้านาทีต่อมา สองคนพ่อลูกถอยกันคนละก้าว ………… เฉียวจีหน่วนกลับถึงบ้านแล้ว ถึงเห็นข้อความ — — “คุณน้าเสี่ยวเฉียว สวัสดีครับ^_^ หนูคือโม่เสี่ยวโม่” เฉียวจีหน่วนเห็นข้อความก็ใจอ่อนรู้สึกถึงความอบอุ่น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบกลับ “หนูน้อยเสี่ยวโม่ สวัสดีจ่ะ” ดูที่โทรศัพท์สักพักยังไม่เห็นมีการตอบกลับ เธอเลยหันเข้าห้องไปเปลี่ยนชุด พอออกมาก็มีเสียงเตือนข้อความดังขึ้น