บทที่13 ผมสามารถแหย่กับคุณได้ไหม?

บทที่13 ผมสามารถแหย่กับคุณได้ไหม? เด็กน้อยมองเห็นข้อความก็อดไม่ได้ที่จะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาจูบ เขินจนหน้าแดงเป็นตูดลิง โม่ซีถิงมองลูกชายด้วยความหมั่นไส้ โม่เสี่ยวโม่อุ้มโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ เขียนไปไม่กี่ตัว แชทกัน คำว่าแชทเขียนยังไงนะ? เขาขมวดคิ้วคิดแล้วคิดอีก เลือกไปคำหนึ่งแล้วส่งไป เย้เย้เย้ ดีใจจัง！ เด็กน้อยยิ้มจนจะถึงหู โม่ซีถิงเห็นท่าทางดีใจดุ๊กดิ๊กของลูกชาย เลยก้มลงไปมองโทรศัพท์ด้วยความสงสัย “หนูสามารถแหย่กับคุณได้ไหม?” “……” แหย่จากคำว่าเย้าแหย่  เด็กน้อยพิมพ์ผิดถึงขั้นนี้เลย ………… เฉียวจีหน่วนรู้ว่าตัวเองอยู่บ้านก็คิดฟุ้งซ่าน สู้หาอะไรทำดีกว่า เลยโทรหาเพื่อนร่วมงานชื่อหยูเหมยเหมย ให้เธอช่วยยกเลิกวันลาแล้วกลับไปทำงาน เธอแต่งหน้าก่อนไปทำงานอย่างประณีตเพื่อทำให้ผิวที่อ่อนล้าและใต้ตาดำดูดีขึ้นแล้วสวมแว่นตาของสีดำ ในลิฟต์ของบริษัทมีพนักงานหญิงซุบซิบกันสองคน “เมื่อวานคู่หมั้นเพิ่งรถชน วันนี้ยังมีหน้ามาทำงานอีก” “จิตใจไม่เลวเลย ดูไม่ออกเลยว่าเจ็บปวด” “จุ๊ๆ ไม่งั้นจะพูดจะว่าโสเภณีไร้ซึ่งความรู้สึกหรือไงล่ะ” “ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?” “ไม่รู้หรือไง แม่เธอเป็นโสเภณีและก็เป็นนางโชว์ด้วย ลูกที่เกิดมาก็ต้องเป็นพวกแรดๆ ถนัดยั่วยวนผู้ชาย ได้ข่าวว่าเป็นพวกเหยียบเรือสองแคม” เฉียวจีหน่วนกำมือแน่น นิ้วจิกกลางฝ่ามือจนเป็นรอย เธอทนให้คนอื่นพูดถึงเสียๆหายๆได้แต่ทนให้ทำกับคนที่เธอรักไม่ได้ เพี๊ยะ เฉียวจีหน่วนหันไปตบเธอหนึ่งฉาด “เธอกล้าตบฉัน?” “ขอโทษที ทีแรกจะตบแมลงวัน ใครจะไปรู้ว่าแมลงวันจะอยู่บนหน้าเธอ” เฉียวจีหน่วนดึงทิชชู่เปียกออกมาจากกระเป๋า เช็ดมือที่ใช้ตบ ประตูลิฟต์เปิดออก เฉียวจีหน่วนเดินออกจากลิฟต์พร้อมทิ้งทิชชู่ลงถังขยะ พอมาถึงโต๊ะทำงานของตัวเอง หยูเหมยเหมยก็เข้ามาปลอบ “ฉันได้ยินเรื่องเมื่อคืนนี้หมดแล้วเธอ……” “ไม่เป็นไรหรอก” เฉียวจีหน่วนเพิ่งจะนั่งลง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผู้อำนวยการโรงพยาบาลจิตเวชโทรมา “ค่ารักษาพยาบาลของแม่คุณจะจ่ายเมื่อไร?” เฉียวจีหน่วนตกใจ ผู้อำนวยการพูดอย่างดูถูก “เมื่อวานตระกูลโม่ถอนค่ารักษาไปแล้ว คุณต้องมาจ่ายภายในครึ่งชั่วโมง ไม่อย่างนั้นก็รีบเอาแม่คุณออกไป” วางสายไปแล้ว เฉียวจีหน่วนร้อนใจดังไฟเผา เธอตรวจดูเงินในบัตรธนาคาร มีแค่ไม่ถึงหมื่นหยวน เพราะงานหมั้นเธอเลยใช้เงินไปกับการซื้อของขวัญให้แม่และน้องสาวของโม่หยวนหางช่วงก่อนหน้านี้ ใช้เงินเก็บไปส่วนใหญ่ เงินเดือนเธอเองก็ไม่ได้มาก ยังต้องให้เฉียวยู่ซูใช้อีก หยูเหมยเหมยให้เฉียวจีหน่วนยืมห้าพันหยวน “เงินแค่นี้เอง รีบไปที่โรงพยาบาลเถอะ อย่าให้พวกเขาไล่แม่เธอออก” เฉียวจีหน่วนน้ำตาคลอ เข้าไปกอดหยูเหมยเหมย “ขอบคุณนะ” รอบตัวเธอมีคนยื่นมือมาช่วยเหลือไม่มาก ถึงตอนนี้ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ เฉียวจีหน่วนมาถึงโรงพยาบาล ในห้องทำงานอำนวยการกลับไม่มีคนอยู่ เลขาพูด “ผู้อำนวยการดู้ รอคุณไม่ไหวแล้วเลยไปงานสังคมแล้วค่ะ” “เขาอยู่ที่ไหน?” “ที่ห้อง1103 โรงแรมคายเย่” เฉียวจีหน่วนรีบพูดอย่างร้อนใจ “ฉันจะไปหาผู้อำนวยการดู้เดี๋ยวนี้ คุณอย่าเพิ่งทำอะไรแม่ฉัน！” เธอรีบเรียกรถไปที่โรงแรมคายเย่ ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองติดกับดักเข้าแล้ว ห้อง1103 เฉียวจีหน่วนเคาะประตู ประตูเปิดแล้ว เผยให้เห็นใบหน้าอ้วนมันแพลบของชายวัยกลางคน “ผู้อำนวยการดู้ ฉัน……” มีอะไรก็เข้ามาพูดข้างในเถอะ” ดู้เทาพูดจบก็หันไป เฉียวจีหน่วนตามเข้าไป