บทนำ ปล่อยฉัน...!

-มิกะ- แสงไฟวูบวาบ ดนตรีแดนซ์บีทหนักเร้าระทึก ท่ามกลางงานแดนซ์ในผับสุดหรูของโรงแรมแห่งหนึ่งมือใหญ่ร้อนมือหนึ่งเคลื่อนคว้าข้อมือของฉัน หมับ...! “อ๊ะ...!?” ฉันหยุด ร่างนิ่งชะงัก เงยมองชายร่างสูงที่จับกระชับข้อมือของฉัน....แรงและกระด้างเกินกว่าจะเรียกว่าทะนุถนอมเหมือนเป็นเพื่อนกัน หล่อเหลาอย่างร้ายกาจ ร้อนแรงยิ่งกว่าใครๆ ในผับแห่งนี้ ใบหน้าและเรือนร่างไร้ที่ติด้วยความสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซ็นต์ ทว่าแทนที่จะเป็นเทพบุตรกลับเป็นซาตาน นั่นเพราะเขาไม่ใช่เพื่อน หากแต่เป็นศัตรูของฉัน “อากิโตะ...!?” นั่นล่ะชื่อของเขาคนที่มักแกล้งฉัน หายใจขาดห้วงเมื่อมือถูกลากตามแรงรั้งของอีกร่าง “...ไม่...! ปล่อยฉันนะ...!” ฉันบิดมือขัดขืนมือร้อนที่ใหญ่กว่า หากแต่กลับถูกอีกฝ่ายลากห่างออกไปจากเพื่อนๆ ที่ได้แต่เบิกตากว้างเมื่อฉันร้องขอความช่วยเหลือ “ช่วยฉันที ฮานาเอะ ชินจิ...!” และฉันหมายความตามนั้นจริงๆ ฉันเกลียดอากิโตะ เมื่อไหร่เขาจะเลิกยุ่งกับฉันเสียที...!? “อากิโตะ จะทำอะไรมิกะน่ะ ปล่อยเธอเถอะ” ฮานาเอะกับชินจิโวยวายแทนฉัน ทว่าร่างสูงไม่ยี่หระซ้ำยังลากมือฉันไปจนถึงมุมห้องอีกด้านไม่แคร์สายตาของคนนับร้อยในผับนั้น หญิงสาวนับไม่ถ้วนมองตามเขาจนเหลียวหลัง น่าสงสาร...พวกเธอแค่ไม่รู้นิสัยแย่ๆ ของเขาเท่านั้น อากิโตะพาฉันมาถึงริมผนังลับตา เสียงห้ามปรามขาดห้วงเมื่อร่างร้อนเคลื่อนเข้ามาจนชิดแนบร่างฉัน “อื้อ...ป...ปล่อยนะ...!” “แค่แดนซ์เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องกลัว” เสียงทุ้มเอ่ยเยือกเย็น มือร้อนเคลื่อนสัมผัสเอวบางของฉัน เกาะกุมเอสไลน์ ก่อนรั้งเข้าเพื่อให้ร่างฉันถูกเบียดแนบชิดกับอีกร่าง กลัว ฮึ..! “ฉันเปล่ากลัวนะ” ฉันปฏิเสธทันควัน “ถ้างั้น...ก็อยู่นิ่งๆ” ร้อน...อากิโตะแดนซ์กับฉัน...เขาเกลียดฉันไม่ใช่หรือ แล้วทำไมต้องยุ่งกับฉันทุกครั้ง...? ก็คงแค่อยากแกล้งผู้หญิงอย่างฉันในแบบที่ผู้ชายเลวชอบทำกัน มือร้อนจัดรั้งเอวฉันให้ขยับไปในทิศทางเดียวกับอีกร่าง สัมผัสแนบเสียดยัดเยียดให้ฉันแดนซ์เคียงข้าง โรลบอดี้ เนื้อแนบเนื้อ ครอบครองร่างของฉันให้เปิดรับการบดเบียดของร่างกำยำนั้นอีกครั้ง...และอีกครั้ง “ป...ปล่อย...!” ฉันหายใจขาดห้วงทุกครั้งที่เขาย้ำสัมผัสแบบนั้น สะท้านเมื่อมือใหญ่ไล่ต่ำลงตามช่วงเอว ก่อนดันสะโพกของฉันจนติดผนัง...แน่นราวกับตรึง ฝ่ามือร้อนหยาบคายล้วงยึดหน้าขาของฉัน ก่อนเคลื่อนล้ำใต้กระโปรงสั้น แทรกขึ้นถึงเนื้อในสุดหว่างขาที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงชั้นในของฉัน “ย...อย่า...! ทำอะไร...!? ปล่อยนะ...!” “ถ้าดิ้น...อาจเจ็บก็ได้นะ...” เสียงเยือกเย็น...ดวงตาไร้แววราวกับหากฉันเจ็บก็ยังจะเฉยชา “ก็แค่พิสูจน์บางอย่าง” ฉันดิ้นขืน แต่ร่างสูงยิ่งเบียดร่างที่เหงื่อผุดพราวราวกับอาบน้ำของฉันชิดผนัง สัมผัสถึงเรียวนิ้วร้อนที่จุดอ่อนไหวเมื่อนิ้วของมือใหญ่แทรกผ่านอันเดอร์แวร์ตัวบางของฉัน “อื้อ...! ออกไปนะ...!” “อย่าดิ้น” เสียงทุ้มเอ่ยปรามเมื่อฉันสะบัดร่างทว่าไม่อาจพ้นพันธนาการ นั่นล่ะอากิโตะ...ชายคนเดียวที่กล้ารุกเร้าฉันอย่างหยาบคายแบบนั้น...! “อ...อากิโตะ หยุดนะ...!” ฉันดิ้น แต่ไม่อาจหนี …สั่นสะท้านไปทั้งเรือนร่างเมื่อเรียวนิ้วแทรกเข้าสุดร่างของฉัน…! “อย่า...!” ...เรื่องเลวร้ายของอากิโตะกับฉันเริ่มขึ้นก่อนหน้านั้นไม่กี่วัน... ...ฉันจะเล่าให้ฟัง…