ตอนที่ 7 คู่กัด

ใบหน้าของผมหันตามแรงตบจากฝ่ามือของมิกะ นางแบบมือหนัก และนั่นก็ทำให้ความอดทนของผมมาถึงจุดสิ้นสุด ผมกระชากมือเธอมารวบไว้ “ปล่อย!” นางร้ายชัดๆ เธอแทงเข่าใส่ผม ดีที่หลบทัน แต่พอผมปล่อยมือเธอเพื่อหลบเธอกลับชกผม วืด...! พลาด ผมรวบแผ่นหลังเธอไว้ “คนบ้า! ฉันจะฆ่านาย!” เธอดิ้นสุดแรง แต่นั่นกลับทำให้ร่างในบิกินี่เสียดสีกับร่างของผม มือของผมยิ่งล็อคเอวและหน้าท้องของเธอไว้ แย่ชะมัด ผมรู้สึกถึงอันตราย ผิวเนื้อของเธอนุ่มเกินไป เนียน...น่าฟัดไปทั้งตัวจนน่ารำคาญ ยิ่งโกรธเมื่อนึกว่าเซยะคงหักห้ามใจจากเธอไม่ได้ “โอ๊ย!” อยู่ๆ เธอกัดผม นี่หมาบ้าหรือนางแบบ? ให้ตาย! “หยุดบ้าซะที!” ตูม! ระหว่างที่เธอดิ้นสู้ฟัดอยู่ในแขนของผมสิ่งหนึ่งก็ชนหลังผมเข้าอย่างจังจนล้มคว่ำ ตุบ...! ผมล้มทับร่างของเธอจังๆ ขอพูดอีกครั้ง ให้ตาย...! เรือยางจากไหนไม่รู้ที่มาชนผมลอยตุ๊บป่องผ่านไปแล้ว แต่ที่ทิ่มหน้าของผมนี่สิ เนื้อนุ่มนิ่ม...ดูราวกับเนินเขาสีขาวหิมะที่แทบจะทะลักบิกินี่ออกมา แทบกระแทกหน้าผมด้วยระยะประชิดไม่ถึงหนึ่งนิ้ว มันทำให้ผมหายใจไม่ออก “อือ...” อีกร่างคราง มึนงงจากการเพิ่งล้มฟาด แต่พอสติกลับร่างก็ยิ่งฟาดหัวฟาดหาง “ปล่อยนะ…!” ทว่าถึงบอกว่าปล่อยเธอกลับเป็นฝ่ายข่วนผม ยิ่งดิ้นเนื้อเปล่าก็ยิ่งเสียดสีกับร่างของผม แบบนี้เรียกว่าให้ท่าผู้ชายได้ไหม ในเมื่อผมเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ไม่ใช่อิฐปูนหรือหนุ่มวาย...! “คิก น่ารักจัง” แว่วได้ยินเสียงฮานาเอะแซวจากไกลๆ ตามด้วยชินจิที่เชียร์เป็นหางเครื่อง “สนิทกันเร็วดีนะ คู่นี้” “พูดอีกทีจะกลายเป็นศพเกยหาด” ผมขู่ชินจิจนมันหน้าซีด ก่อนหันขวับมาขู่ตัวเจ้าปัญหาเดิม ทั้งโกรธตัวเองที่ชนะไม่เบ็ดเสร็จ โกรธที่โดนล้อ แถมยังถูกเรือยางชนคว่ำอีก! ทั้งหมดก็เพราะเธอคนนี้! ผมรีบผละลุกจากร่างที่ถูกทับเกือบแบน “ยัยตัวยุ่ง ทำให้ชีวิตฉันวุ่นวาย เตือนครั้งที่สอง ห้ามเข้าใกล้เพื่อนฉันอีก!” “ใส่ร้ายว่าฉันอ่อยอีกครั้งฉันจะฆ่านายหมกหอยทะเล!” เธอทำท่าจะทุ่มเปลือกหอยใส่หัวผม ไม่รู้ไปคว้ามาจากไหน กลัวตาย...! ไม่รู้หรือว่าทายาทเจ้าของโรงแรมติดหาดอย่างผมกินหอยและอาหารทะเลทุกชนิดไม่ได้ ผมแพ้ “ไม่งั้น ฉันเอาจริงนะ” ผมเตือนซ้ำ “จะทำอะไร กล้าเหรอ!?” “เธอไม่อยากรู้หรอก” ผมหงุดหงิดใจ โกรธมากด้วยที่มีนางแบบใหม่กล้าหือกับคนที่ทั้งวงการเกรงใจอย่างผม “ฉันไม่ใช่คนใจดี และถ้าดื้อ เธอจะหาว่าฉันร้ายไม่ได้ เตือนครั้งที่สอง” “สามต่างหาก สมอง!” พลั่ก! เธอผลักผม แต่มือเล็กๆ ช้ากว่าผมเลยคว้ามือนุ่มนิ่มของเธอไว้ได้ เจ้าของมือสะบัดอย่างขนลุกขนพอง ก่อนตะเกียกตะกายหนีไปยืนประจันหน้าจากระยะไกล ตะโกนด่าราวกับแม่เสือร้าย ดีที่ไม่ยกนิ้วกลางให้ “คนบ้า!” แล้วแม่เสือหัวเสียก็เดินตึงตังหนีไปตั้งหลักที่เตียงริมหาดโคตรไกลแต่ผมยังโกรธอยู่ โกรธมากกว่าอีกฝ่ายหลายเท่า กล้าหือกับผมงั้นเหรอ เก่งนักใช่ไหม!? ฮานาเอะที่เป็นห่วงเพื่อนร้องบอกจากกลางเกลียวคลื่น “มิกะเหนื่อยหรือเปล่า ดื่มน้ำบนโต๊ะนั้นได้นะ” เธอบุ้ยหน้าไปที่โต๊ะติดเตียงริมหาด “คอมพลิเมนทารี่ดริ้งค์ โรงแรมแจกให้” อึก... ผมจะร้องห้าม แต่คนมือไวกระดกน้ำสีหวานเข้าปากไปเสียแล้ว นั่นน้ำทุเรียนผสมไวน์ที่โรงแรมแห่งเครือฮาระแสนจะภูมิใจ...! ในเวลาสั้นกว่าหมากระดิกหางหนึ่งครั้งนางแบบคออ่อนก็ถึงกับเซ วูบ…! หากแต่ร่างของเธอทรุดลงในแขนแข็งแรงที่รับไว้ ผมเตือนแล้วไม่ใช่หรือไง... “เซยะ...?” ร่างบางกระพริบตาปริบๆ ด้วยความประหลาดใจ มันอีกแล้วที่ถึงตัวเธอ มือไวยิ่งกว่าปลาไหลผสมลิง! จะโทรศัพท์คุยกับนามิเสร็จเร็วไปไหน...! แววตาหล่อเหลาเป็นประกายวิบวับด้วยหยาดน้ำเหมือนอานิเมะที่น้ำตาไหลพรากๆ ด้วยความห่วงใย อยากอ้วก รู้สึกถึงหน้าตัวเองที่ร้อนผ่าวด้วยความโกรธ นี่ถ้านามิมาเห็นเข้าไม่อาละวาดจนชักตายเหรอ...!? นามิที่ผมแสนจะห่วงใย วินาทีนั้นผมสัญญากับตัวเองว่าจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องนามิให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร! “มิกะ...ทำใจดีๆ ไว้นะ...!” มันเขย่าเธอ ห่วงมากไปไหมสำหรับชายที่จะหมั้นอยู่ไม่กี่วัน อีกอย่างคอมพลิเมนทารี่ดริ้งค์ของโรงแรมหกดาวไม่มีวันฆ่าคนตาย แต่นั่นลากกันไปอย่างกับฟินาเล่หนังดราม่าฉากสุดท้าย...! “ฉันพาไปส่งเอง นายอยู่เฉยๆ เลย” ผมสั่งเซยะ “อย่ายุ่ง” มันขู่จริงจังเหมือนหมา “ที่มิกะเป็นแบบนี้ก็เพราะดริ้งค์นาย เลิกแกล้งเธอเสียที” ผมเปล่าแกล้ง ยิ่งโกรธเซยะที่แต่ก่อนไม่เคยเถียงผม แต่ตอนนี้กล้าขัดคำสั่งเพราะแค่ผู้หญิงคนเดียว...!? “ก็นายจะหมั้นอยู่แล้ว” ผมเทศนามันไปสิบยกจนเมื่อยกรามด้วยเรื่องเดิม แต่หูของใบหน้าหล่อเหลากลับทำทวนลมเสียอย่างนั้น มันยังด่าผมอีกว่าไม่ช่วยมิกะสักอย่าง “ไอ้คนใจดำ ไอ้คนหน้าหล่อหัวใจควาย…!” มันว่า ไม่รู้หรือไงว่าคนญี่ปุ่นอย่างผมไม่รู้จักควาย แต่คงเป็นคำด่าที่เจ็บมากแน่ๆ ยิ่งด่ามันก็ยิ่งกอดผู้หญิงแน่น แกนั่นแหละไอ้ควาย! ขวับ...! เฮ้ย อุ้มกันเลยเรอะ...!? ผมถลึงตาใส่เซยะที่อุ้มเจ้าหญิงผู้สติเหลือศูนย์เปอร์เซ็นต์เหมือนจะพาไปส่งถึงไหน...? จะไปรู้ได้ไง...? มือใหญ่ถือโอกาสช้อนข้างอกในบิกินี่จนเหมือนจะรวบก้อนเนื้อแนบหัวใจนั้นไว้ อีกข้างรั้งอยู่ใต้ต้นขาสีขาวจัด ไอ้คนฉวยโอกาสเซยะ...! ผมไม่เคยโกรธขนาดนี้เลย โกรธมัน โกรธมิกะ โกรธนามิที่ไม่อยู่ให้เห็นกับตา โกรธไปทุกอย่างแม้แต่เกลียวคลื่นสีครามที่สาดซัดมาจากขอบฟ้า แต่ผมโกรธมิกะที่สุด ไม่รู้ทำไม คงเพราะเซยะถึงจะเลวมันก็เป็นเพื่อนผม แต่เธอไม่ใช่ ...ไม่เคยอยากให้เป็นเพื่อน... หัวใจของผมไม่เคยบีบถี่ด้วยความโกรธจนปวดแปลบขนาดนี้เลย บ้าเอ๊ย...! ทำไม…!? !!!???