ตอนที่ 8 สปานรก

-มิกะ- ครึ่งวันผ่านไป หลังจากหลับเป็นตายร่วมสี่ชั่วโมงฉันก็เลื้อยมาสปาที่ว่ากันว่าดีที่สุดในคาบสมุทรแห่งนี้ ในห้องมืดวอมวามด้วยแสงเทียนพนักงานสาวสองคนคลี่ยิ้มงดงามต้อนรับ คนหนึ่งร่างเล็ก คนหนึ่งร่างใหญ่ “นวดกับใครดีคะ” ทั้งสองถามพร้อมเพรียงกัน “ขอพี่ก็แล้วกันค่ะ” ฉันเลือกพี่สาวร่างกะทัดรัด มือเล็ก...นิ้วคงนุ่มนิ่ม แต่ถ้าพี่สาวร่างใหญ่อาจจัดหนักให้เจ็บร้าวไปทั้งร่าง ฉันคิดแบบนั้น การนวดเริ่มขึ้น ฉันถอดเสื้อท่อนบนออกทั้งหมด เปลือยร่าง นอนคว่ำหน้าเปิดแผ่นหลังเพื่อนวดน้ำมัน หลับตาสูดกลิ่นหอมจากเครื่องเทศและลูกประคบที่จุเต็มอยู่ด้วยสมุนไพรจากแดนไกล สบายราวกับล่องลอยในความฝัน... ฉันเคลิ้มจวนหลับอยู่แล้วเมื่อมือนิ่มเล็กที่ไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่าลื่นน้ำมันของฉันชะงัก เปลี่ยนเวร...? หรือว่าขอตัวไปธุระฉุกเฉิน หรือเข้าห้องน้ำ...? ฉันได้แต่สงสัยเมื่อเสียงฝีเท้าเบาบางของคนนวดร่างเล็กเดินห่างลับไป แทนที่ด้วยสีฝีเท้าหนักกว่าที่เดินเข้ามา คงจะเป็นพี่สาวร่างใหญ่… มือหนักและแข็งทิ้งน้ำหนักกดแผ่นหลังของฉัน หนักกว่า...ร้อนกว่า...ให้สัมผัสต่างลิบลับจากก่อนหน้านั้น ฉันยิ่งเคลิ้มง่วงก่อนสะลึมสะลือตื่นเล็กน้อยเมื่อถูกพลิกร่างหงาย แต่ฉันยังหลับตาอยู่อย่างนั้น น่าแปลก...ตามสปาเขานวดด้านหน้ากันด้วยหรือ...? คงอย่างนั้น แต่ช่างมัน เพราะฉันง่วงเกินกว่าจะคิดแล้ว... เรือนร่างด้านหน้าสัมผัสถึงมือร้อนที่กดนาบ หน้าท้อง...ก่อนจะเคลื่อนสูงกว่า...แตะต้องเนินเนื้อเปลือยเปล่าที่ไม่ได้ปิดบังอะไรทั้งนั้น กด... โรงแรมนี้นวดกันถึงขนาดนี้…? “อ๊ะ...” ฉันสะท้านเมื่อยอดอกเปราะบางสัมผัสถึงแรงนิ้วหัวแม่มือที่คลึงไล้...มากเกินไปแล้วไม่ใช่หรือไง...!? ฉันลืมตา ก่อนกรีดร้องเสียงดังแต่ถูกมือใหญ่ปิดปาก...! “อื้อ...!” ดวงตาของฉันเบิกกว้าง! ตกใจแทบสิ้นสติ แต่จะกรีดร้องก็ไม่ได้เพราะอากิโตะกำลังปิดปากฉันแน่น...!!?? เป็นมือของเขาที่สัมผัสฉันเมื่อครู่...!!?? พนักงานสปาหายไปกลายเป็นเขาตั้งแต่เมื่อไหร่...!!?? “อื้อ...อื้อ...!!(ช่วยด้วย!!)” “ถ้าร้องฉันจะแทงข้างล่างนะ” คำขู่เยือกเย็นทำให้ร่างฉันแข็งทื่อ...! -อากิโตะ- ใบหน้าเหมือนตุ๊กตานั่นตกใจแทบสิ้นสติ คงสงสัยสินะว่าพนักงานสปาสาวหายไปไหน และทำไมกลายเป็นผม...? ….ที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจ... ผมเองยังไม่รู้เลยว่าฉากเส้นยาแดงผ่าแปดแบบนี้โผล่ขึ้นมาได้อย่างไร...? เรื่องมีอยู่ว่าหลังจากผมได้ยินจากฮานาเอะว่ามิกะฟื้นจากคอมพลิเมนทารี่ดริ้งค์หนึ่งอึกแล้ว และตอนนี้กำลังรีแล็กซ์อยู่ในสปาผมก็ตรงไปหาเธอด้วยความโกรธพลุ่งพล่านที่ยังไม่เลือนหาย เธอกัดผม ต่อยและตีเข่าใส่ผม (หลบทัน) แล้วต่อด้วยการหมดสติให้เซยะจับนม นั่นทำให้ผมคลั่งตาย! ต้องข่มขู่ ต้องเคลียร์ ต้องทำอะไรก็ได้เพื่อกันเธอออกไปไกลๆ ก่อนที่นามิของผมจะขึ้นคาน! ผมมาถึงหน้าห้องสปาอันเงียบสงบ ห่างจากชายหาดราวกับมุมลับ ขณะเดียวกันฝีเท้าถี่รัววิ่งออกมา “อ๊ะ คุณชายฮาระ ดิฉันขอประทานโทษจริงๆ ค่ะ ได้โปรดอภัยให้ด้วย” สาวสปาโค้งหัวคำนับผมแทบโขกพื้นกะโหลกแตก “ดิฉันอาหารเป็นพิษ ยูโกะที่เข้าเวรพร้อมกันเมื่อกี้เดินอ่านไลน์ไม่ดูทางเลยตกบันไดหัวฟาดเพิ่งไลน์มาบอก ฉันทิ้งลูกค้าไว้ในสปาคนหนึ่งค่ะ แต่ไม่ไหวแล้ว...!” เธอวิ่งปรี๊ด ทิ้งลูกค้าหน้าตาเฉยได้ไง...! หรืออาจไม่เฉยก็ได้...แต่นี่โรงแรมหกดาวนะ โยนซองขาวเข้าไปในห้องน้ำให้เลยดีไหม ทว่าเธออาจแขวะว่าผมเป็นทายาทเจ้าของจอมโหด ในเมื่อที่จริงผมใจดีบ้างเป็นบางครั้ง... ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าก่อน แต่แบบไหน...? ผมเดินไปคิดไป ทว่าเมื่อก้าวถึงภายในสปาฝีเท้าของผมชะงัก บนเตียงห่างออกไป...ท่ามกลางแสงเทียนและกลิ่นเครื่องหอมคือร่างสีขาวจัดนั้นที่นอนนิ่ง หลับเหรอ...? แผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ปิดผ้าไว้เพียงเหนือสะโพกต่ำๆ สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจลึกยาว ดูราวรูปปั้นหิมะที่เซยะเห็นคงอยากลูบไล้... นอนหลับอยู่อย่างสบายตัวจนนึกอิจฉา ไม่รู้ทำไม... คงไม่เป็นไรหรอกนะ ช่วยงานพนักงานอาหารเป็นพิษครู่เดียวเท่านั้น อย่างน้อยผมในฐานะทายาทเจ้าของก็เคยอบรมการนวดสปามาบ้าง ผมนก้าวหยุดยืนเคียงข้างร่างที่ไม่รับรู้นั้น ลูกประคบ...น้ำมัน...ผมเคลื่อนมือสัมผัสแผ่นหลังของเธออย่างชำนาญสมกับเป็นสปาชั้นนำ กด...ไล้... จนกระทั่งมือเปรอะน้ำมันลื่นร่วงลงไป พลั้งจากแผ่นหลังเปล่าลงด้านข้าง สัมผัสเนินเนื้ออกใกล้หัวใจของร่างที่คว่ำ... วืด... บ้าจริง ผมชักมือกลับก่อนกดลงบนแผ่นหลังเธอใหม่ ย้ำ...มองต่ำลงใต้แขนเรียวขาวทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจ สะโพกเว้าที่ติดกับแผ่นหลังบางดูน่ารวบ...ไม่แปลกที่แมวมองอากิระ นาโอะค้นพบเธอ ในเมื่อเธอสวยจนน่ารำคาญใจ บ้าจริง...ผมนึกโกรธเจ้าหญิงนิทราใต้ฝ่ามือที่เธอปล่อยให้ใครต่อใครเข้าถึงเนื้อตัวได้ง่ายๆ แล้วโดยจงใจผมพลิกตัวเธอหงาย เรือนร่างไร้สิ่งปกปิดเปิดเผยต่อผม ดวงตากลมโตนั้นยังปิดอยู่ ให้ตาย นี่ถ้าขืนใจก็คงทำได้ง่ายๆ และอย่าลืมสิ...ผมไม่ใช่คนใจดี เป็นแค่ผู้ชายที่บางครั้งสั่งสอนผู้หญิงดื้อด้วยวิธีร้ายๆ ผมไม่เคยทะนุถนอมผู้หญิง ผมทำสิ่งที่เธอต้องการ สัมผัสเธอ บ่อยครั้งจนชินชา...บ่อยจนไม่รู้ว่าความรักคืออะไร ก็แค่การสัมผัส.. .เตือนแล้วนะมิกะ และขอโทษนะที่ผมเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะร้าย... มือของผมเคลื่อนสัมผัสผิวเรือนร่างนั้น หน้าท้องแบนราบ... ก่อนไต่สูงขึ้น บีบเค้นเนินเนื้อบาง เรียวนิ้วแตะต้องล่วงล้ำ คลึงย้ำเหนือยอดสีชมพูอ่อนหวานที่เห็นแล้วรำคาญ... อยากแกล้ง...อยากทำให้กลัวจนเข็ดหลาบในวิธีของผม ผมคิดแค่นั้น... และเมื่อเธอลืมตาผมก็ไม่ทะนุถนอมเธออีกต่อไป -มิกะ- ...แทงข้างล่าง...!? เสียงเยือกเย็นของร่างที่กดฉันไว้ยังทำให้ฉันแข็งทื่อไปทั้งตัว...! และฉันเชื่อว่าคนเลวแบบอากิโตะกล้าทำแบบนั้นแน่ โดยเฉพาะในเวลานี้ที่เรียวนิ้วหนักกดหน้าท้องน้อยเปลือยเปล่าของฉันไว้...! ...ร่างที่ท่อนล่างมีเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวกั้น คลุมทับด้วยผ้าขนหนูเมื่อก่อนหน้านี้ ทว่าเมื่อถูกจับให้พลิกหงายมันก็หลุดไป...! ริมฝีปากของใบหน้าคมคายหยักยิ้มร้ายกาจ มือของอากิโตะคลายจากริมฝีปากฉันที่ไม่กล้าเปล่งเสียงเพื่อเปลี่ยนเป็นจับมือฉันชูไว้เหนือหัวก่อนจะกดราวกับตรึง...! “เมื่อกี้ฉันต้องเหนื่อยเตือนเธอครั้งที่สอง และฉันไม่ชอบพูดมาก” “ฉันเปล่า...อ๊ะ...!” ฉันสะท้านเมื่อมือใหญ่บีบเคล้นเนินเนื้อบาง...! “แต่ทั้งที่เตือนเธอก็ยังให้มันถึงเนื้อถึงตัวอีก เธอหว่านเสน่ห์เซยะอีกแล้วนะ” “ฉันเปล่า...!” “ยังไม่เข้าใจอีกหรือไง” ดวงตาเหนือขึ้นไปกดมองร่างฉันอย่างเยือกเย็น “สำหรับฉันมันไม่ต่างกัน เธอผิดเท่ากับเซยะ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำในเมื่อความสวยของเธอยั่วยวนมันเกินไป” “คนเลว หยุดมองฉันนะ...!” บ้าชะมัด ดวงตาสีออบซิเดียนกำลังกวาดมองฉันทั้งร่างกาย...! “ช..ช่วย อื้อ...!” เสียงร้องขาดห้วงเมื่ออากิโตะจูบฉัน...! มันเป็นจูบที่หยาบคายที่สุด จาบจ้วง รุนแรง และเพียงเพื่อจะปิดริมฝีปากของฉันด้วยริมฝีปากของเขาไม่ให้ฉันเปล่งเสียงได้! ทำไมเขาทำแบบนี้...!? ผู้ชายเลว...! “กล้าร้องใกล้หูฉันอีกครั้งฉันจะไม่ใจดีอีก ฉันเกลียดเสียงดัง” คนบ้า...! “เธอควรรู้ว่าฉันไม่ใช่คนใจร้าย แต่ถ้าเธอปล่อยให้มันแตะต้องอีก เธอจะได้รู้ว่าฉันไม่ใช่คนที่มีความอดทน โดยเฉพาะเรื่องการสั่งสอนให้ผู้หญิงเข็ดขยาดในแบบที่จะทำลายเธอตลอดไป” ฉันสะท้านจนดีดสุดร่างเมื่อเรียวนิ้วร้อนคลึงเนื้อหน้าอกบางติดหัวใจของฉัน แผ่วก่อน...แล้วจึงค่อยย้ำ ทำให้ฉันสะท้านไปทั้งร่าง...! “อ...อากิโตะ...อย่า...! อ๊ะ...!” “เพราะงั้นมิกะ เข้าใจที่ฉันพูดแล้วใช่ไหม...?” ทั้งที่ยังหายใจขาดห้วงมือใหญ่คลายให้ฉันเป็นอิสระ รั้งผ้าขนหนูขึ้นคลุมร่างให้ ก่อนหันหลังเดินจากไป หากแต่ร่างของฉันยังสั่นสะท้าน... อากิโตะ...ชายที่ฉันไม่เคยคิดอยากยุ่งด้วย ทว่าความบังเอิญและผิดพลาดหลายครั้งราวจะต้อนฉันเข้าสู่กับดัก ฉันรู้แล้ว เจ้าชายน้ำแข็งแห่งวงการเป็นชายที่อันตราย สะท้านรุนแรง...ทั้งร่างยังราวกับปริแตกอยู่เลยด้วยมือคู่นั้น และนั่นก็เพราะสัมผัสเลวๆ ที่เต็มไปด้วยการข่มขู่และเอาแต่ใจ…! แต่ผิดถนัดหากคิดว่าฉันกลัวจนสะท้านหรือแตกสลายที่ราวกับถูกขืนใจแล้วทั้งเรือนร้างแบบนั้น ตรงข้าม... ฉันเกลียดนาย! -อากิโตะ- ผมผละจากร่างสีขาวนั้นแล้ว เดินออกมา ยังจำเสียงขู่ของตัวเองได้ ผมเกลียดเธอ ต้องแกล้งให้เข็ดหลาบไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน เพราะงั้นทุกอย่างคงจบแล้วสินะ… แบบนี้แล้วมิกะคงไม่กล้าเข้าใกล้เพื่อนผมอีก และต่อให้เซยะเป็นฝ่ายเริ่มเธอก็คงขยาดสัมผัสและคำขู่ของผมจนหนีไปสุดขอบฟ้าไกล... หากแต่... รสสัมผัสของผิวเนื้อบางที่สั่นสะท้านราวกับปริแตกนั้นยังฝังลึกในฝ่ามือนี้ ผมแค่คิดจะข่มขู่เธอ แต่ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงทำเกินเลยแบบนั้น เรือนร่างสีขาวที่ดิ้นขืน...ริมฝีปากที่ผมกดแนบด้วยริมฝีปากตัวเอง...สัมผัสที่แน่นจนแทบหลอมเป็นร่างเดียวกัน น่าแปลก...ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกอะไรมากมายเมื่อสัมผัสเรือนร่างอื่นแต่ผมกลับรู้สึกดีที่ได้ทำกับมิกะจอมดื้อแบบนั้น อากิโตะ...นี่มันอะไรกัน...? แกเป็นบ้าไปแล้วหรือไง...?