บทที่ 7 ส่งจดหมายรัก

บทที่ 7 ส่งจดหมายรัก พนักงานเอากาแฟมาส่งเลยถามว่า “คุณเป็นอะไรไหมคะ?”  จะมีคนอะไรอากาศร้อนขนาดนี้แต่กลับใช้เสื้อผ้าจนมิดชิดเหมือนกลัวคนอื่นจะเห็น ลลิตาไปจับแก้วกาแฟกำลังคิดเรื่องที่ตัวเองจะทำอยู่และมือก็สั่นไม่หยุดจนเสียงช้อนชนกับแก้วดังขึ้น พนักงานถามอีกครั้งว่า “คุณไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหมคะ?”  ลลิตาส่ายหัว หางตามองเห็นรมณ กำลังเดินมา แล้วโบกมือให้พนักงานรีบๆ ไป เพราะพนักงานปิดช่องทางของเธอทำให้เธอมองไม่เห็น นี่เป็นครั้งแรกที่ติดตามคน ลลิตาอยากจะบอกว่าร้อนมากๆ  อากาศที่ร้อนเหมือนเธอกำลังถูกนึ่งอยู่ เธอดื่มกาแฟทีละคำๆ แล้วจิกตามองไปทางคู่รักที่อยู่ตรงหน้า พวกเขาไปเธอก็เดินตาม สำหรับลลิตาแล้ว วันนี้เป็นวันที่เต็มไปด้วยสีสัน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่พูดถึงความหวานของสองคนนี้เธอก็จะอ้วกอยู่แล้ว เดินตามพวกเขาเข้าไปในโรงหนัง ดูเรื่องความรัก ระหว่างนี้เธอหลับตลอด หลังจากนี้เสร็จก็ไปที่สนามเด็กเล่น บอกได้เลยว่าลายตามาก เธออยากจะเอาเครื่องติดตามไปติดที่ตัวเขาจริงๆ เลย สุดท้ายพวกเขาสองคนไปกินอาหารกันสองคน แต่เธอต้องกินกับเทียนที่ตั้งอยู่ด้านหน้า แถมแพงมากๆ เหมือนกำลังกินเลือดตัวเองเลย ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจมาก หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ลลิตาก็ตามพวกเขามาที่ประตูโรงแรม เธอจะเป็นบ้าอยู่แล้ว! อีชั่ว พวกเธอเดตเสร็จก็ไปเปิดห้อง ควรจะกลับหอไม่ใช่หรอ? สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ไปเปิดห้องตาม แต่นั่งรออยู่ที่พุ่งย่ารอให้พวกเขาเสร็จเรื่อง ลลิตารอจนถึงพวกเขาขึ้นรถกลับไปที่โรงเรียนและรีบตามไป รมณ ส่งญาณิดา ถึงใต้หอ กำลังจะกลับหอตัวเองและลลิตาก็ใส่เสื้อสีดำทั้งตัวกระโดดออกมาขวางทางของรมณ “ไอ้บ้า นี่เธอเป็นคนหรือผีเนี่ย?” รมณ ตัวสูงใหญ่มาก มีคนตัวเล็กๆ แถมใส่เสื้อดำอยู่ด้านหน้าแบบนี้ พูดความจริงเลยว่าเขาไม่ตกใจเลยแม้แต่น้อย ลลิตาที่ใส่ผ้าปิดปากทำให้ปากของเธอกระตุก จากนั้นก็รีบเอามีดในกระเป๋าออกมาชี้ไปทางเขา รมณ เพิ่งจะรู้สึกกลัว “ฉันจะบอกกับเธอนะว่า ฉันพึ่งเดตกลับมา ที่ตัวฉันไม่มีเงินแล้ว เธอจะปล้นก็ไม่มีประโยชน์อะไร”  จากนั้นลลิตาก็เอาซองจดหมายยื่นให้เขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำๆ ว่า “เอาอันนี้ให้ธาวิน ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแฟนของนาย! ”  จากนั้นภายใต้สายตาของรมณ ที่กำลังมึนงง เธอก็รีบวิ่งหนีไป “แม้เจ้า สมัยนี้ส่งจดหมายก็น่ากลัวขนาดนี้เลยหรอ?” รมณ รู้สึกตลกมาก เอาซองจดหมายกลับไปที่หอ ลลิตาทำเหมือนตนเป็นโจรนั่งหายใจอยู่ที่มุมตึก เธอรู้เส้นทางที่ธาวินจะผ่านทุกวันยิ่งกว่าใคร เส้นทางก็คือจากห้องเรียนกลับไปที่หอหรือจากหอสมุดไปที่สถานที่สาธารณะ ถึงแม้ลลิตาจะมีความกล้ามากขนาดไหนก็ไม่กล้าที่จะไปสารภาพรัก ยิ่งไม่ต้องพูดไปจูบเขาเลย ก็เลยคิดวิธีแบบนี้นัดเขาออกมาและรมณ ก็คือคนส่งจดหมายที่ดีที่สุด หอพักผู้ชาย รมณ จับซองจดหมายสีชมพู ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เดินไปตรงหน้าของธาวิน “เมื่อกี้มีตัวน้อยน่ารักที่ดูดุๆ เอามีดชี้มาทางฉันและให้ฉันเอาซองจดหมายนี้มาให้นาย”  ธาวินยักคิ้วและปล่อยหนังสือลง สายตามองไปทางซองจดหมายสีชมพู รู้สึกงงๆ  รมณ ยิ้มปนพูด “ดูสีหน้าที่น่ารังเกียจแบบนี้ของนาย ฉันเปิดให้นายไหม?”  “แล้วแต่” ธาวินอ่านหนังสือต่อ เขาได้รับจดหมายรักทุกวัน ไม่มีความตื่นเต้นอะไรแล้ว รมณ เปิดจดหมายให้เขาจริงๆ และอ่านเนื้อหาเสียงดัง [พรุ่งนี้ 6 โมงเย็นเจอกันบนดาดฟ้า!] หลังจากที่อ่านเสร็จ รมณ ก็ตกอยู่ในความกังวลและพูดด้วยเสียงอ่อนๆ ว่า “ธาวิน นี้คือศัตรูของนายหรอ?”