บทที่ 8 พรุ่งนี้เขาจะไปแน่นอน

บทที่ 8 พรุ่งนี้เขาจะไปแน่นอน ลลิตากลับไปที่หอพักแล้วนั่งอยู่บนเตียงเหมือนคนไร้วิญญาณ ไม่รู้ว่ารมณ เอาจดหมายให้ธาวินหรือยัง?  ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ธาวินจะไปที่ดาดฟ้าไหม?  แต่ถ้าธาวินไม่ไปแล้วเธอจะทำยังไง?  ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ลลิตารู้สึกว่าครั้งนี้ตัวเองจะไม่สมหวังแน่ เข้าสู่ระบบเกมและเห็นyamyamออนอยู่ ครั้งนี้เธอไม่อยากจะเล่นเกมก็แค่อยากจะคุยกับyamyam ปฏิเสธการเชิญของyamyam yamyam:??? ทำไมไม่เล่น? ลลิตา: อารมณ์ไม่ดีไม่อยากเล่นเกม yamyam: ลองเล่ามาดู ลลิตา: ฉันเขียนจดหมายไปให้เขาแล้ว แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาจะมาไหม yamyam:…… จดหมาย? ทำไมเขาไม่เห็นได้รับจดหมายเลย? หรือชายในฝันที่เธอพูดจะเป็นคนอื่น? yamyam: ที่จดหมายเธอเขียนอะไรไปบ้าง? ลลิตา: ฉันเขียนว่าพรุ่งนี้ 6 โมงเย็นไปเจอกันที่ดาดฟ้า! yamyam：…… ที่แท้เธอเป็นคนเขียนเอง อยากจะร้องไห้ yamyam: เธอไม่รู้สึกว่าเนื้อหาที่เธอเขียนเหมือนเป็นศัตรูเลยหรอ? ลลิตา: ใช่หรอ? ทำไมฉันไม่รู้สึกเลย! ธาวินไม่รู้ควรจะพูดยังไงแล้ว ทำไมบนโลกใบนี้ยังมีผู้หญิงที่โง่ขนาดนี้อีก? yamyam:วางใจได้ วันพรุ่งนี้เขาไปแน่นอน ลลิตา: จริงหรอ? yamyam: จริงสิ ลลิตา: ทำไมนายแน่ใจขนาดนี้? ธาวินได้ตอบแต่เป็นการเชิญเธอเล่นเกมอีกครั้ง ลลิตากดตกลง แต่ไม่มีกระจิดกะใจจะเล่นเลย แม้กระทั่งตัวเองตายยังไงก็ไม่รู้ สุดท้ายก็ถูกรายงานและเล่นต่อไม่ได้ วันต่อมา ช่วงเย็น หลังจากเลิกเรียนญาณิดา ดึงลลิตาไปที่โรงอาหาร ในเวลานี้เธอฉวยโอกาสมองหาธาวิน ตอนที่กินข้าวอยู่ ลลิตาก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมองซ้ายแลขวาตลอด แต่ญาณิดา กลับพูดไม่หยุด ทุกครั้งที่พูดจบก็จะดึงแขนของลลิตา “เธอคิดว่าที่ฉันพูดถูกไหม? ”  “ฮะ?” นอกจากทำหน้างงๆ บนไปหน้าลลิตาไม่มีความรู้สึกอื่นแล้ว “ชั่งเถอะ เธอไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย”  ญาณิดา เครียดกับนิสัยที่ไม่ชิงไม่แย่งของลลิตามาก เธอไปไหนมาไหนก็ชอบชวนลลิตาไปเล่นด้วย แต่ก็เป็นเพราะนิสัยแบบนี้ของลลิตาทำให้เธอรู้สึกน่าเบื่อมาก ไม่มีใครเพอร์เฟคเต็ม100จริงๆ  ญาณิดา ยังไม่ทันทำอะไร ลลิตาก็เดินหายไปแล้ว “เฮ้ย เธอจะไปที่ไหน?”  ลลิตาเห็นธาวินเดินออกจากโรงอาหาร แล้วเธอรีบเดินตามไปดูว่าเขาจะไปที่ดาดฟ้าไหม?  แต่เสียดายสิ่งที่เธอเห็นคือภวิกาขวางทางไปของธาวิน ภวิกายิ้มหวานมากและเอากล่องข้าวที่อยู่ในมือเธอยืนให้กับธาวิน “นี่คือที่ฉันทำเองกับมือนะ”  บนใบหน้าของธาวินไม่มีสีหน้าใดๆ ทั้งสิ้นและรับของไว้ “ขอบคุณฉันยังมีธุระต่อ”  ภวิกาอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ธาวินเดินไปก่อนแล้ว ลลิตากำลังจะวิ่งตามไป แต่ถูกภวิกาที่ยืนอยู่ตรงกลางดึงไว้ก่อน “ลลิตา เธอจะไปที่ไหน? ฉันมีเรื่องที่ดีใจจะบอกกับเธอ......”  “ขอโทษฉันยังมีธุระอยู่” ลลิตาสะบัดมือของเธอและรีบตามไป