บทที่ 9 บนดาดฟ้า

บทที่ 9 บนดาดฟ้า “แปลกจริงๆ” ภวิการู้สึกสงสัย ขมวดคิ้วแล้วเดินตามไป ลลิตาเห็นธาวินเดินไปทางดาดฟ้า รู้สึกดีใจมากรีบตามไป แต่ไม่กล้าเข้าใกล้ เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นสงสัย ลลิตาตั้งใจเดินขึ้นจากบันไดอีกทาง บนดาดฟ้า เธอ ได้เห็นคนที่คิดถึงทุกวันทุกค่ำคืน เขาอยู่ที่นั่นมีลมพัดผ่านเบาๆ ทำให้เส้นผมของเขาปลิวขึ้นเล็กน้อย เขาเหมือนเป็นเจ้าชายที่สูงส่งทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็ว เธอซ่อนอยู่ที่ข้างประตูมองไปทางที่เขายืนอยู่เหมือนแสงสว่างส่งมาทางเขาทั้งหมด ทันใดนั้นธาวินหันหลังกะทันหัน ตาทั้งสองคู่สบกัน ลลิตารู้สึกว่าเลือดทั้งร่างกายของเธอหยุดเดินทั้งหมดและหยุดหายใจ สายตามองไปทางเขาที่กำลังเดินมาช้าๆ  ธาวินยิ้มที่มุมปากและยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น เหมือนกำลังรอให้เธอเป็นคนเริ่มต้นพูดก่อน ลลิตาไม่รู้ควรจะทำยังไง อยากจะหนีจากที่นี่ทันที เป็นอย่างนั้นจริงๆ ด้วย ในตอนที่คนมันขี้ขลาด การตัดสินใจในตอนนั้นเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ทั้งหมด ภายใต้การจ้องมองของเขา วิธีที่ลลิตาคิดมานับไม่ถ้วนก็ไม่กล้าใช้และขี้ขลาดเหมือนเดิม ตอนนี้เธอกำลังจะวิ่งหนี ธาวินตาไวไปจับที่ข้อมือเธอไว้ก่อน “เธอนัดฉันออกมา ไม่มีอะไรอยากจะพูดหรอ?”  ลลิตารู้สึกขนหัวลุกไปหมด เธออยากจะขุดดินและฝังตัวเองทันที เมื่อกี้ยังจะบอกว่าจะสารภาพรัก แต่วินาทีที่เห็นธาวิน ลลิตาขี้ขลาดอีกแล้วพออ้าปากก็พูดตะกุกตะกัก “ฉัน...... ฉัน ฉันก็แค่เดินผ่านใช่เดินผ่าน......”  “เดินผ่าน?” ธาวินรีบเอาตัวเธอชิดกับกำแพงและยื่นมือสองข้างออกไป ให้เธออยู่ระหว่างเขากับกำแพง ดวงตาของเขากำลังยิ้มอยู่และพูดช้าๆ ว่า “เดินผ่านดาดฟ้า เธอจะขึ้นสวรรค์หรอลลิตา?”  เออ...... หน้าของลลิตาแดงทันที เธออยากจะหาข้ออ้าง แต่พอเงยหน้าก็ไปสบกับดวงตาคู่นั้น เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้เธออยู่ระหว่างเขากับกำแพงงั้นหรอ?  “ลลิตา” ธาวินพูดกะทันหัน เสียงของเขาจะแหบนิดๆ และเหมือนกำลังจะเกี่ยววิญญาณของเธอออกจากร่าง “เธอมาที่ดาดฟ้าทำไม?”  เธอมาสารภาพรัก แต่ตอนนี้ลลิตาพูดไม่ออก หัวใจของเธอเต้นเร็วมาก เธอกำลังคิดหาข้ออ้างอยู่ “ฉัน...... ฉันเองก็ไม่รู้...... ฉันควบคุมขาของตัวเองไม่ได้......”  การพูดไปมั่วของเธอนั้นทำให้รู้สึกอยากจะหัวเราะ แต่ครั้งนี้ธาวินไม่ได้หัวเราะ มือของเธอที่ติดกับร่างกายเริ่มกำแน่น เขาขยับเข้าไปใกล้ลลิตาอีกนิด ทำให้ลมหายใจของทั้งสองพัวพันกัน ทำให้ดูหวานขึ้นมาทันที “ลลิตาฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้งเธอมาที่ดาดฟ้าทำไม? ถ้าไม่ได้ยินคำตอบที่พอใจ ฉันจะลงโทษเธอ”  เสียงของเขาไพเราะเหมือนเชลโล ฟังดูอ่อนโยนและมีเสน่ห์ บนใบหน้าของลลิตาเหมือนมีไฟมาเผา รวมไปถึงหัวใจก็เต้นเร็วกว่าเดิม “ลงโทษ...... อะไร?”  “เธออยากจะรู้หรอ?” สายตาของธาวินเต็มไปด้วยสีหน้าที่อันตราย ลลิตาตกใจ ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกเสียใจแล้ว! รีบเงยหน้าและกัดกรามพูดว่า “คือ......ฉัน ฉันตอบคำถามดีกว่า! ที่ฉันมาดาดฟ้าเพราะ...... เพราะ......”  “ฮื่ม?” สายตาของธาวินดูหม่นหมองเหมือนเป็นนักล่าที่จับจ้องเป้าหมายอยู่ ลลิตายิ่งพูดไม่ออกไปใหญ่ “ฉัน...... ฉันมาดูวิว ใช่ มาดูวิว.....ฉัน...... ฉันมาดูวิว! ใช่! มาดูวิว.....อูบส์! ”