บทที่ 1 มีความเป็นผู้หญิงมาก

บทที่ 1 มีความเป็นผู้หญิงมาก สาธารณรัฐจีนปียี่สิบสาม โรงพยาบาลทหารเขต “คุณหญิง อาการป่วยของคุณจำเป็นต้องไปต่างประเทศรักษาให้เร็วที่สุด...”คุณหมอทำหน้าหนักใจ ทางเหยาพยักหน้า ค่อนข้างพูดยาก: “ฉันรู้ คุณช่วยสั่งยาให้ฉันเพิ่มด้วย ฉันจะใช้เวลากินอีกหน่อย” “หากหัวหน้าทัพรู้ว่าสุขภาพของคุณ...” คุณหมอถอนหายใจ ทางเหยารีบตัดบท: “อย่าบอกหยานเส้าคุนให้เขาไปจัดการเรื่องของการรบสำคัญ” หากเขาได้ยินว่าตัวเองเป็นป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย วินาทีต่อมาก็จะยิ่งประโคมรับนางสนมเข้าบ้าน? ทางเหยาคิดอย่างขมขื่นใจ ทุกข์ใจมาก หลังจากออกจากโรงพยาบาล ทางเหยานั่งขึ้นไปบนรถเจ๊ก ตรงกลับไปยังจวนแม่ทัพเหนือ ในเวลากลางคืน หิมะแรกตกลงมา ทางเหยาทานยาเสร็จ สายตามองตรงไปยังหิมะโปรยปรายนอกหน้าต่าง ตั้งแต่เธอได้แต่งงานกับหยานเส้าคุนหิมะแรกของทุกๆปีจะตกในวันเกิดของเธอ เพียงแต่ปีนี้ หัวใจของทางเหยาที่ชมหิมะได้อ้างว้าง “เสียงประตูดัง～” ประตูห้องถูกคนเปิดออก เสียงฝีเท้าอันหนักหน่วงดังมาจากที่ไกลค่อยๆใกล้เข้ามา พร้อมกับลมอันขมขื่น ทางเหยาตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากเห็นรองเท้าบูตคู่ยาวถึงเข่า หยุดลง “อาคุน คุณกลับมาแล้ว...”ตาสีเทาของทางเหยาเปล่งประกาย “ของขวัญวันเกิดปีนี้” หยานเส้าคุนนำกล่องผ้าในมือวางไว้บนโต๊ะเตี้ย สีหน้าเย็นชา ความประกายในดวงตาของทางเหยาสั่นไหวเล็กน้อย เปิดกล่องผ้าเบาๆอย่างระมัดระวัง ในกล่องผ้า เป็นผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมปักด้วยดอกพลัม ทางเหยากำลังจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ทันใดนั้นกลับมีเส้นผมของผู้หญิงพันไว้มุมผ้า หยานเส้าคุนเอาของของผู้หญิงคนอื่นที่เขาซ่อนไว้ที่บ้านอื่นมาทำส่งๆกับตัวเองงั้นเหรอ? “หัวหน้าทัพใส่ใจแล้ว ของขวัญชิ้นนี้มีความเป็นผู้หญิงมาก” ใบหน้าของทางเหยาซีดเล็กน้อย มือกำผ้าห่มแน่น หยานเส้าคุนขมวดคิ้ว หลายปีที่รู้จักกันมา เขารู้ดีว่าเวลานี้ทางเหยาอารมณ์ไม่ดี ผู้หญิงคนนี้จะเรียกตัวเองว่าหัวหน้าทัพก็ตอนที่เธอโกรธเท่านั้น “ปีหน้าจะไม่ส่งให้แล้ว ต่อไปอยากได้อะไรเธอเอาเงินจากห้องบัญชี แล้วไปซื้อเอง” หยานเส้าคุณกระตุกริมฝีปากเชอรี่ ถอเสื้อคลุมทหารออก และตามเข้าไปในห้อง ปีหน้า แม้แต่ทำส่งๆของเขา ก็จะไม่มีอีกแล้ว ทางเหยามองแผ่นหลังของเขา ใช้น้ำเสียงที่ไม่ให้ได้ยิน พึมพำเสียงเบา: “ฉันเกรงว่า...จะอยู่ไม่ถึงวันนี้ของปีหน้าแล้ว...” เธอและหยานเส้าคุนในที่สุดก็อยู่ไม่รอดถึงเจ็ดปี เธอกำลังคิด หัวใจก็เจ็บขึ้นมา จนหายใจไม่ออก ทางเหยาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีแดงเข้มออกมา อุดรูจมูกและเงยหน้าขึ้น ท่าทางเช่นนี้ จะกระทำในครั้งเดียว หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กลิ่นเลือดอุ่นๆเต็มไปทั่วโพรงจมูก แต่ไม่สามารถมองเห็นเลือดบนผ้าเช็ดหน้าสีแดง คุณหมอเคยพูดว่า ยิ่งเลือดไหลบ่อยมากเท่าไหร่ อาการป่วยของโรคก็ยิ่งรักษายากมากขึ้นเท่านั้น ทางเหยาไม่อยากไปต่างประเทศ เธอไม่อยากห่างกับหยานเส้าคุน เธอกลัวว่าหากออกไปจากเมืองเหนือแล้ว หัวหน้าทัพของจวนแม่ทัพเหนือก็จะกลายเป็นคนอื่น แม้ว่าหัวใจของหยานเส้าคุนไม่ได้อยู่ที่เธอแล้ว แต่เขากลับไม่ลืมว่าเขาเป็นคนนำขันหมากรถเกี้ยวรับตัวเองมาเป็นภรรยา มีชีวิตที่ยืนนาน แต่กลับไม่มีเขาอยู่ข้างกาย จะมีความหมายอะไร? หลังจากเลือดในโพรงจมูกหยุดลง จัดเสื้อผ้าแล้วนอนลงข้างๆของหยานเส้าคุน เธอเหมือนกับทุกๆวัน ยกแขนขึ้นมาโอบกอดเอวของเขาเบาๆ แนบศีรษะลงหลังคอของเขา “อาคุน นานแล้วที่คุณไม่ได้กอดฉันนอน...” น้ำเสียงของทางเหยาแฝงไปด้วยความร้องขอ “ไว้คราวหลัง ฉันเหนื่อยแล้ว” หยานเส้าคุนขยับมือของเธอออก จากนั้นก็ขยับไปขอบเตียงเล็กน้อย ความเย็นแผ่กระจายทั่วร่างกาย เธอมองไปที่ศีรษะหลังของเขา น้ำตาคลอ คำนี้ทุกครั้ง เธอยังสามารถคราวหลังได้อีกกี่ครั้งกัน? สิ่งที่เธอต้องการ เพียงแค่ได้รับการโอบกอดจากเขาก็เท่านั้นเอง...