บทที่ 2 ให้ฉันได้เป็นผู้หญิงของคุณแค่คนเดียวอีกหนึ่งปี

บทที่ 2 ให้ฉันได้เป็นผู้หญิงของคุณแค่คนเดียวอีกหนึ่งปี เช้าวันรุ่งขึ้น ทางเหยาตื่นขึ้นมา หยานเส้าคุนไม่อยู่บนเตียงแล้ว มีเพียงความหนาวเย็นของรอยผ้าที่ยับอยู่ข้างกายแสดงว่าเมื่อคืนผู้ชายคนนั้นเคยมา หลังจากทางเหยาทานยาเสร็จ หยิบพู่กันเล็กมาเขียนหัวใจพระสูตร “ติ้ง” เพิ่งเขียนได้ไม่กี่บรรทัด เลือดอุ่นๆที่ไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้าไหลหยดลงมาที่กระดาษ ผลิบานเป็นดอกพลัมบาน “คุณหญิง！” สาวใช้เสี่ยวชีตกใจมาก รีบหาผ้าเช็ดหน้ามาหยุดเลือด ในความตื่นตระหนก เธอสะบัดกล่องผ้าที่หยานเส้าคุนเอามาให้เมื่อคืน เมื่อเห็นผ้าเช็ดหน้าดอกพลัมนั้น เสี่ยวชีไม่ได้คิดอะไรเยอะ จึงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาวางไว้ใต้จมูกของทางเหยาโดยตรง “เผามันทิ้งให้ฉัน!” ทางเหยาเขวี้ยงผ้าเช็ดหน้าลงพื้น แววตาเต็มไปด้วยความโกรธที่แสนเจ็บปวด เสี่ยวชีรีบเอาเตาเผาไฟมา ทางเหยาก้มลงหยิบ โยนมันเข้าไปโดยไม่ลังเล ทันใดนั้น ไฟประกายสาด และควันดำก็ลุกขึ้นมา “คุณเผาให้ใครดู?” เสียงของหยานเส้าคุนดังเข้ามาจากประตู ด้วยความโกรธ ทางเหยาสำลักควันจนไอออกมา จนไม่มีเวลามาสนใจหยานเส้าคุน หยานเส้าคุนข้ามน้ำข้ามลมมาไม่เคยถูกคนอื่นเพิกเฉย ดึงแขนของทางเหยาด้วยความโมโห บังคับให้เธอสบตากับตัวเอง เพียงแค่มอง กลับทำให้เขาหยุดชะงัก “ทำไมเลือดกำเดาไหล?” น้ำเสียงของหยานเส้าคุนตื่นตระหนก แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยตระหนักถึง “คุณหญิงคุณ...” เสี่ยวชีอดไม่ได้อยากเอ่ยปาก สายตาเยือกเย็นของทางเหยามองไปเพื่อตักเตือนให้เธอหุบปาก จากนั้นก็พูดเรียบๆ: “แค่ร้อนใน” หยานเส้าคุนมองสีหน้าของทางเหยาที่ซีดๆ อารมณ์ก็กลับหงุดหงิดขึ้นมา “แค่ร้อนในก็เลือดกำเดาไหล เธอกลายเป็นคนอ่อนแอไปตั้งแต่เมื่อไหร่?” น้ำเสียงของเขาพูดอย่างตำหนิ ทางเหยาเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน ก่อนที่หยานเส้าคุนยังไม่ได้เป็นหัวหน้าทัพ สามารถยกข้าวสารเพื่อแลกกับปลาได้ เธอในสายตาเขา เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งเสมอ ใช่ ทำไมถึงกลายเป็นคนอ่อนแอได้ถึงเพียงนี้? ทางเหยาควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ มองดูผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในเตากลายเป็นสีดำอย่างเงียบๆ “มีเรื่องหนึ่งต้องการบอกคุณ” หยานเส้าคุนแอบรู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองก้าวร้าวเกินไป จึงอ่อนลงไม่น้อย “คุณแม่อยากอุ้มหลาน สัปดาห์หน้าฉันจะพาผู้หญิงคนหนึ่งกลับมาบ้าน” ทางเหยาจ้องมองเขาด้วยสายตาตกตะลึง แววตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เธอรู้มาตลอดว่าเขามีผู้หญิงข้างนอก ตรายใดที่เขาไม่พากลับมาจวนแม่ทัพเหนือ เธอสามารถปิดตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่งได้ แต่ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ได้อีกต่อไป? “เหยาเหยานี่เป็นการแต่งงานในรูปแบบใหม่ของเรา ในชีวิตนี้ฉันจะแต่งงานกับแค่เธอเพียงคนเดียว” เป็นคำพูดที่หยานเส้าคุนหนุ่มบ้าคลั่งที่เคยพูดไว้ ยังคงก้องอยู่ในหูของทางเหยา ชีวิตนี้ช่างยาวนาน เพิ่งผ่านไปเจ็ดปี เขาแทบรอไม่ไหวที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนที่สองแล้ว... ทางเหยาดวงตาแดงก่ำอย่างอดไม่ได้ กลั้นอย่างสุดกำลังเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมา “วางใจได้ ทะเบียนสมรสของเธอจะไม่ถูกเคลื่อนไหวใดๆ ” หยานเส้าคุนรู้สึกผิดกับทางเหยา จึงอธิบายด้วยความเสียใจ “หยานเส้าคุน” น้ำเสียงของทางเหยาสะอื้นเล็กน้อย “คุณอย่าลืม...คุณเคยพูดไว้ว่าจะแต่งงานกับฉันแค่คนเดียว...” “ทั่วทั้งประเทศหัวหน้าทัพคนไหนบ้างที่ไม่มีภรรยาสามคนนางสนมสี่คนบ้าง? เจ็ดปีมานี้ฉันมีแค่เธอคนเดียว หรือว่าคุณยังไม่พอใจอีกเหรอ?” หยานเส้าคุนสีหน้าขรึม “หนึ่งปี ให้เวลาฉันได้เป็นผู้หญิงคนเดียวของคุณอีกหนึ่งปี” ทางเหยามองเขา น้ำเสียงอู้อี้ ดวงตาของหยานเส้าคุนสั่นไหว ไม่เข้าความหมายคำว่าหนึ่งปีที่ออกมาจากปากของผู้หญิงคนนี้ ทางเหยาสำหรับเขา ยังคงรู้สึกผิด ยังไงเธอก็ได้นำช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดมอบให้เขา ในช่วงเวลาที่เขายากลำบากที่สุด เพียงแค่อารมณ์ที่แปรปรวนของเธอ ทำให้เขาเบื่อตั้งนานแล้ว ผู้หญิงข้างนอกทั้งอิ่มน้ำและนุ่มนวล รู้เคล็ดลับมากมาย ทำให้เขาได้ลิ้มลองยังไงก็รู้สึกสดใหม่อยู่ตลอด เป็นถึงหัวหน้าทัพ ใครจะไม่ชอบให้ผู้หญิงเป็นฝูงมาคุกเข่าอยู่ใต้ชุดทหารของตัวเอง? “เธอท้องแล้ว เผ่าพันธุ์ของฉันไม่สามารถถูกทิ้งไว้ข้างนอก” หยานเส้าคุนได้ตัดสินใจแล้ว และไม่ได้มองทางเหยาอีก