บทที่ 3 เขาไม่ได้เป็นของเธอแค่คนเดียวแล้ว

บทที่ 3 เขาไม่ได้เป็นของเธอแค่คนเดียวแล้ว เจ็ดวันต่อมา โคมไฟสีแดงถูกประดับแขวนอยู่ทั่วทั้งจวนแม่ทัพเหนือ เป็นงานฉลองโดยเฉพาะมีฉากหลังเป็นหิมะ “เรือนเหม่ยของฉัน โคมไฟสักดวงก็ไม่อนุญาตให้แขวน!” ทางเหยาสั่งให้คนรับใช้ทุกคนนำโคมไฟและผ้าซาตินออกไปจากบ้านของเธอให้หมด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอโกรธ มีการร้องเพลงและการเต้นที่ห้องโถง มีเพียงเรือนเหม่ยของเธอที่เงียบเหงา “คุณหญิง ถึงเวลาทานยาแล้ว” เสี่ยวชียกน้ำอุ่นมาหนึ่งแก้ว และมียาเม็ดหลากสี “ทิ้งไปเถอะ ต่อไปก็ไม่กินอีกแล้ว” ทางเหยานั่งในศาลา มองไปที่ห้องโถง หิมะโปรยลงมายังผมสีดำหลังศีรษะของเธอ ทีละนิด แล้วละลายเป็นน้ำเย็น ซึมเข้าไปในเส้นผม “คุณหญิง คุณต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อให้หัวหน้าทัพเปลี่ยนใจหันกลับมา...” น้ำเสียงของเสี่ยวชีมีความสะอื้นเล็กน้อย “ไม่มีทางกลับมาแล้ว” ทางเหยาพึมพำ น้ำเสียงลอยไปไกล เสียงดังวุ่นวายที่ห้องโถงดึกดื่นถึงจะหยุดลง ทางเหยานอนตะแคงคดตัวอยู่บนเตียง คางแทบจะวางบนเข่า ร่างกายผอมจนไม่มีเค้าโครงของคน ยิ่งช่วงเวลากลางคืนมากเท่าไหร่ ความเจ็บปวดตรงหน้าอกยิ่งหนักหน่วง คำสาบานของหยานเส้าคุนที่สาบานว่าจะดีกับเธอแค่คนเดียว คืนนี้จะนอนกอดผู้หญิงอีกคนนอนหลับ เธอทางเหยา จะไม่ได้เป็นผู้หญิงคนเดียวของเขาอีกต่อไปแล้ว หลังจากแต่งงานมาเจ็ดปี หยานเส้าคุนยุ่งอยู่ข้างนอกเป็นเวลาสามปี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ผู้หญิงตั้งครรภ์ ทางเหยากัดหลังมือของเธออย่างรุนแรง จนกระทั่งความเจ็บปวดทำให้เธอสั่นเทา วันที่สอง หยานเส้าคุนพาเมียใหม่ซูชิงชิงมาที่เรือนเหม่ย บอกให้เธอนำชาผ่านประตูมาให้ทางเหยา ทางเหยานั่งเช็ดเลือดในจมูกอยู่บนเตียง ไม่ฟังความเคลื่อนไหวของข้างนอก “ไม่พบ” อารมณ์ของเธอแน่วแน่ แม้ว่าจะต้องป่วยตายอยู่ที่เรือนเหม่ย ก็จะไม่มีทางยอมเจอกับผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่นอน เสี่ยวชีไม่ได้ขวางไว้ หยานเส้าคุนพาคนเข้าไปโดยตรง เมื่อเห็นว่าทางเหยายังคงนอนอยู่ในผ้าห่ม เขาดูไม่พอใจมาก: “กี่โมงกี่ยามแล้วยังอยู่บนเตียง ใช่เรื่องไหม?” ซูชิงชิงที่อยู่ข้างๆสบตา พูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆ: “หัวหน้าทัพ ชิงชิงเพิ่งเข้าจวน คุณก็อย่าโกรธคุณพี่เลย” พูดแล้วก็ยกมือเล็กมาไว้ที่อกของหยานเส้าคุนลักษณะที่เห็นอกเห็นใจและอ่อนโยนนี้ ใครเห็นก็สบายใจ ทางเหยาหัวเราะเยาะออกมา ดวงตามืดมนและหม่นหมอง ลักษณะเช่นนี้ของตัวเอง จะสามารถเทียบกับคนใหม่ที่ทำให้เขาพอใจในสายตาได้อย่างไร? “ไม่สบอารมณ์ก็ไม่ต้องมา” ทางเหยาก็ไม่คิดจะไว้หน้า หยานเส้าคุนสะอึกกับคำพูดของทางเหยา เขามีความกรุณาพาซูชิงชิงมาพบเธอผู้เป็นเมียใหญ่หัวหน้าทัพ เธอมีทัศนคติเช่นนี้เหรอ?他好心好意带苏清清来见她这个大จวนแม่ทัพเหนือ后宅主母 “คุณพี่ไม่ต้องการพบชิงชิง งั้นชิงชิงก็คงต้องไป...” ซูชิงชิงรู้เวลาจึงวางกาน้ำชาในมือลง สีหน้ามีความเสียใจ ทางเหยายังคงไม่ได้มองซูชิงชิงตรงๆ เธอมองขึ้นไปบนเพดาน เพื่อป้องกันไม่ให้เลือดกำเดาไหล แต่ลักษณะเช่นนี้ ภายใต้สายตาของหยานเส้าคุนกลับดูโดดเดี่ยวและไม่แยแส ภายในห้องเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน หยานเส้าคุนบีบคางของทางเหยาทันที บังคับให้เธอสบตากับตัวเอง “ตอนนี้ชิงชิงกำลังตั้งครรภ์ คุณจะคิดแทนผมเลยไม่ได้เลยเหรอ?” อารมณ์ในดวงตาของเขายังคงผันผวน ทางเหยามองเขาตรงๆ: “ฉันก็เคยตั้งครรภ์ ไม่ใช่เหรอไง?” หยานเส้าคุนถูกพูดแทงใจ ทันใดนั้นเขาก็เกร็งทันที สี่ปีที่แล้วหยานเส้าคุนชนะรบที่ชินเฉิงฉือ ทางเหยาที่กำลังตั้งครรภ์ไปร่วมงานฉลองด้วยกันกับเขา ไม่คาดคิดว่าระหว่างทางจะถูกหักหลัง ใช้มีดแทงเขาโดยตรง หยานเส้าคุนไม่สามารถหลบได้ ทางเหยาที่กำลังตั้งครรภ์อยู่ข้างๆก็ไปบังมีดให้เขาไว้ ไม่มีเด็กแล้ว มดลูกของทางเหยาก็ถูกกระแทกอย่างแรงเช่นกัน แต่หยานเส้าคุนกลับไม่ได้รับบาดเจ็บเลย เมื่อระลึกถึงอดีตที่ผ่านมา หัวใจของหยานเส้าคุนก็เจ็บอย่างรุนแรง จึงคลายมือที่กำลังบีบคางของทางเหยาอย่างช่วยไม่ได้ “เหยาเหยา” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงไม่น้อย “ฉันรู้ว่าทำผิดต่อคุณ รอให้ผู้หญิงคนนั้นคลอดลูกออกมา ฉันจะส่งให้คุณ แม่ของลูก เป็นคุณเท่านั้น” “คุณไปเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว” ทางเหยาหลับตาลง หน้าอกก็เริ่มเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง น้ำเสียงเรียบๆของเธอทำให้หยานเส้าคุนไม่พอใจ เขาได้ถอยแล้วหนึ่งก้าว ทำไมเธอถึงทำเช่นนี้? “เหยาเหยา อย่ามีปัญหา” หยานเส้าคุนกอดเธอไว้ในอ้อมแขน “อย่าแตะต้องฉัน!” น้ำเสียงของทางเหยาดังขึ้น ความรังเกียจในสายตาชัดเจน หยานเส้าคุนอยู่ข้างนอกถูกล้อมรอบไปด้วยการเอาใจจนนิสัยเสีย ทนไม่ได้หากคนข้างๆจะไม่เชื่อฟัง ปฏิกิริยาของทางเหยา ทันใดนั้นก็ทำให้เขาโกรธ “ผมเลี้ยงดูคุณมาหลายปีนี้ทำให้นิสัยคุณแข็งกร้าวขึ้น? ไม่ให้ฉันแตะต้อง แล้วอยากให้ผู้ชายป่าเถื่อนคนไหนแตะต้องล่ะ?”