บทที่ 4 จะให้ผมแตะต้องไหม

บทที่ 4 จะให้ผมแตะต้องไหม ทางเหยาถอนหายใจอย่างหนัก ความเจ็บปวดตรงอกทำให้เธอหายใจไม่ออก ทำให้ไม่ทันที่จะปฏิเสธหยานเส้าคุน เธอส่ายหัว ต่อต้านอย่างเงียบๆ “ไม่ได้แตะต้องคุณแค่ไม่กี่วัน เรียนรู้ทักษะการหลีกเลี่ยงแล้ว!” ทางเหยาหยุดตัวสั่นไม่ได้ ร่างกายขึ้นลง เจ็บปวดทุกซอกมุม หยานเส้าคุนก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน แต่เมื่อเห็นท่าทางเฉยเมยของทางเหยาก็ทำให้เขาโกรธมาก “พูด ให้ผมแตะต้องคุณไหม?” มือที่ถือปืนตลอดปีเต็มไปด้วยรังไหมหนา ตกลงบนผิวที่ละเอียดอ่อนของทางเหยาด้วยความหยาบกร้านเล็กน้อย ทุกที่ที่เขาสัมผัส เจ็บปวดเหมือนมีเข็มมาทิ่มแทง ทางเหยากัดลิ้นไว้แน่น ไม่ออกเสียง เจ็ดปีมานี้ เป็นครั้งแรกที่หยานเส้าคุนใช้กำลังกับตัวเอง ความอ่อนโยนและความพิถีพิถันใช้กับคนที่เขาสนใจเท่านั้น และเธอ ทำให้เขาหมดความสนใจไปนานแล้ว “ทำไมผอมลงเยอะขนาดนี้?”ในที่สุดหยานเส้าคุนก็พบจุดที่แปลกไป ร่างกายภายในเสื้อผ้าหลวม มือใหญ่ของเขาสามารถสัมผัสทิศทางขอกระดูกแต่ละที่ได้ แทบจะไม่มีเนื้อให้สัมผัส สายตาของทางเหยาดูน่าเบื่อเหมือนชั้นของหมอกควัน ในนั้นมีเพียงความสิ้นหวังและความเศร้าหมองเท่านั้น ทันใดนั้นหัวใจของหยานเส้าคุนก็หกตัวเป็นลูกบอล เขาหยุดชะงักยกมือขึ้นมาลูบดวงตาของเธอ เขาต้องการยืนยัน ว่าความเจ็บปวดในดวงตาของเธอเป็นเพียงภาพลวงตาที่ตัวเองเห็น “เด็กดี อย่าโวยวายอีกเลย” หยานเส้าคุนเอาศีรษะของเขาไปที่ซอกคอของเธอ ยุติการต่อสู้ด้วยฉากบนเตียง หลังจากจัดการเสร็จ ในตอนแรกหยานเส้าคุนอยากจะอยู่กับเธอให้นานกว่านี้ สาวใช้ของซูชิงชิงวิ่งมาด้วยอาการหอบ บอกว่านายของตัวเองล้มโดยไม่ทันระวัง “ล้มก็ไปหาหมอ มาบอกฉันทำไม?” หยานเส้าคุนพูดเย็นชา “แต่ว่า姨太太ร้องไห้อยากเจอคุณ เมื่อเธอร้องไห้ท้องก็เจ็บอย่างรุนแรง...” สาวใช้พูดอย่างตึงเครียด หยานเส้าคุนมองทางเหยา: “เหยาเหยา...” “คุณอยากไปก็ไป อย่าทำเป็นถามฉัน” ทางเหยาพูดเสียงแหบ ในปากมีกลิ่นสนิม หยานเส้าคุนลุกขึ้นยืน ผู้หญิงที่เห็นอกเห็นใจคนนั้น ทำไมถึงกลายมาเป็นคนไร้เหตุผลแบบนี้แล้ว? เขาสะบัดมือเดินออกไป โดยไม่หันกลับมา ผู้หญิงคนอื่นแย่งกันเอาใจเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เพื่อรองรับอารมณ์แบบนี้ ไฟจากถ่านเตาดับลง ความเยือกเย็นในห้องลึกกว่าเดิมเล็กน้อย ทางเหยาลุกขึ้นจากเตียง สั่งให้เสี่ยวชีเอาน้ำมาล้างเลือดในปาก เธอนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาสามวันเต็ม อาการปวดของขาถึงจะหายไป เมื่ออากาศดีขึ้น ทางเหยาพันผ้าพันคอไว้ที่คอ เดินไปที่ศาลาในลาน เมื่อใดก็ตามที่เธอรู้สึกไม่สบายใจ เธอจะมานั่งที่นี่ ใต้ศาลาเป็นทะเลสาบ ในฤดูร้อนจะเต็มไปด้วยดอกบัวใบบัว แต่ตอนนี้กลายเป็นน้ำแข็ง “หัวหน้าทัพในทะเลสาบมีดอกบัวฤดูหนาวจริงเหรอ?” ทันใดนั้น ทางเหยาได้ยินเสียงเล็กๆของผู้หญิง เธอหันไปตามเสียง นกน้อยอย่างซูชิงชิงจับมือของหยานเส้าคุนไว้ กำลังเดินเล่นอยู่ริมทะเลสาบ สองคนนั้นก็เห็นทางเหยาที่นั่งอยู่ในศาลา ทั้งสองคนตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด “ชิงชิงเคารพคุณพี่” ซูชิงชิงยกท้องขึ้นเล็กน้อย และทักทายอย่างมีมารยาท ในเวลานี้ ทันใดนั้นลมกระโชกพัดผ่าน ผ้าเช็ดหน้าในมือของซูชิงชิงไม่ได้จับไว้แน่น ถูกลมพัดไปที่ทะเลสาบใกล้หน้าศาลา “ผ้าเช็ดหน้าของฉัน!” ซูชิงชิงรีบตะโกน หยานเส้าคุนมองท่าทางที่ไม่แยแสของทางเหยา ไฟไม่รู้มาจากไหนก็ลุกขึ้นมาในใจของเขา เขาสั่งเธอไปตรงๆ: “คุณไปเก็บให้หน่อย” ทางเหยาเห็นผ้าเช็ดหน้าที่ตกอยู่ไม่ไกลจากทะเลสาบ เหมือนแบบที่วันนั้นหยานเส้าคุนส่งให้ตัวเองเป๊ะๆ ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจ ซูชิงชิงในสายตาของหยานเส้าคุนไม่ใช่แค่เล่นๆแล้ว ในเจ็ดปีจากความยากลำบากจนถึงรุ่งโรจน์ เป็นทางเหยาที่คอยอยู่เคียงข้างหยานเส้าคุน เจ็ดปีหลังหรือนานกว่านั้น ก็ถึงตาของซูชิงชิงแล้ว เธอออกมาจากศาลา เดินลงบันได เดินไปที่ทะเลสาบน้ำแข็ง หลังจากเก็บผ้าเช็ดหน้าได้แล้ว หัวใจของเธอก็ได้ตายไปแล้ว แสงแดดจากดวงอาทิตย์สะท้อนในทะเลสาบแสบตา ทางเหยาค่อยๆเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงแตกของพื้นน้ำแข็ง ร่างกายของเธอแข็งทื่อ เห็นรอยแตกกลางทะเลสาบที่คดเคี้ยวมาหาตัวเองอย่างชัดเจน “เหยาเหยา! อย่าขยับ!” ทางเหยาได้ยินเสียงตกใจตะโกนของหยานเส้าคุน เธอแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ก้มลงหยิบผ้าเช็ดหน้า ทันใดนั้นน้ำแข็งใต้เท้าของเธอก็แตกทันที “แกร้ง” ร่างกายของเธอไร้น้ำหนักตกลงไปในทะเลสาบ...