บทที่ 5 ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป

บทที่ 5 ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป ทางเหยาไม่ได้ดิ้นรน และไม่ทันหันกลับไปมองผู้ชายคนนั้น น้ำแข็งที่แตกปกคลุมทะเลสาบอีกครั้ง ทั้งอย่างกลับมาสงบอีกครั้ง มีเพียงผู้หญิงคนนั้นที่หายไป... “เหยาเหยา!!” หยานเส้าคุนถอดเสื้อคลุมทหารแล้วจะกระโดดลงไปในทะเลสาบ ซูชิงชิงข้างกายดึงเขาไว้แน่น: “หัวหน้าทัพ อันตรายเกินไป คุณอย่าไปนะ...” “ไปให้พ้น!” ดวงตาของหยานเส้าคุนแดงเข้ม ผลักซูชิงชิงออกไปด้วยความโมโห จากนั้นก็กระโดดลงไปในทะเลสาบภายใต้น้ำแข็งที่แตก ซูชิงชิงสะดุดแทบจะล้มลง โชคดีที่สาวใช้ที่อยู่ข้างๆตาไวมือเร็วพยุงตัวเองไว้ เธอมองไปที่ทะเลสาบด้วยความโกรธ ดวงตาของเธอแทบจะบิด เรือนเหม่ย ในห้องนอนมีเตาสี่เตา สาวใช้สองสามคนเพิ่มถ่านไฟไม่ให้ขาด ทางเหยาที่อยู่บนเตียงบนใบหน้าไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่นิด ร่างกายสั่นไม่หยุด หยานเส้าคุนใบ้ผ้าเช็ดตัวร้อนๆเช็ดร่างกายให้เธอไม่หยุด มีประกายความสับสนและความหวาดกลัวในดวงตา “หนาว...” ริมฝีปากของทางเหยาสั่นไม่หยุด “เหยาเหยา ไม่ต้องกลัวหนาว ผมอยู่นี่...” หยานเส้าคุนกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่น น้ำเสียงกดความสะอึกไม่ได้เล็กน้อย ทางเหยาหนาวอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มมีไข้สูง เรือนเหม่ยรีบร้อนจนมือยุ่งเท้ารวนไปหมด คุณหมอในจวนแม่ทัพเหนือก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ เสนอให้หยานเส้าคุนส่งทางเหยาไปโรงพยาบาลโดยตรง ไปหาคุณหมอตะวันตกรักษา “ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล...ฉันไม่อยากไป...” ทางเหยาที่ไข้สูงจนสายตาพร่ามัวเอ่ยปากพูดอย่างดื้อรั้น น้ำเสียงของเธอเบลอๆไม่ชัดเจน แต่ก็ยังมีสติ เธอไม่อยากให้หยานเส้าคุนรู้ ว่าตัวเองป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย “เหยาเหยาเชื่อฟัง หากเธอไม่อยากไปฉันก็จะกอดเธออยู่ที่นี่” หยานเส้าคุนถอนไปหนึ่งก้าว แต่ก็ขยิบตาสั่งให้คนไปเชิญคุณหมอตะวันตกมา “สี่หลัง” ทันใดนั้นทางเหยาก็ลืมตาขึ้นมา หน้ารูปไข่ร้อนจนแดงก่ำ ริมฝีปากก็ดงราวกับเลือด “เคยบอกกันแล้วไง...ว่าในชีวิตนี้มีแค่ฉันก็เพียงพอแล้ว ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไปแล้วล่ะ?” สี่หลังคำเรียกนี้ เป็นชื่อเล่นพิเศษที่ตอนเด็กทางเหยาใช้เรียกหยานเส้าคุน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอก็ไม่เคยเรียกอีก “คุณรีบหายดีเร็วๆ สี่หลังต้องการให้คุณ” หยานเส้าคุนจูบหน้าผากของเธอ แต่หัวใจกลับว่างเปล่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทางเหยานอนอยู่บนเตียงหนึ่งเดือนเต็ม ร่างกายถึงจะค่อยๆดีขึ้น หยานเส้าคุนยังคงอยู่กับเธอหนึ่งเดือนเต็ม เหมือนตอนแรกที่ไม่จากกัน ทางเหยารู้สึกสั่นเล็กน้อย หยานเส้าคุนใส่ใจตัวเองขนาดนี้ ด้วยใจจริง หรือรู้สึกผิดเธอคาดเดาไม่ได้ แต่ในช่วงชีวิตที่เหลือ มีเขาที่คอยอยู่เคียงข้างแบบนี้ เป็นสิ่งที่ตัวเองต้องการมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? ทันใดนั้นปอดก็ถูกปิดกั้น ทางเหยาหยิบผ้าเช็ดหน้าปิดปากไว้ ไอเสียงเบา ผ้าเช็ดหน้าสีแดงเข้มยังไม่ขยับไปไหน เธอได้กลิ่นคาวเลือด ร่างกายของตัวเอง...แย่ลงเรื่อยๆ... “มีอะไรเหรอ?” หยานเส้าคุนเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของเธอ ทางเหยาใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากไว้ ส่ายหัวเบาๆ: “เกิดอยากกินดอกพลัมยัดใส้ที่ถนนซีเซี่ยงแล้ว” เธอไม่ต้องการให้หยานเส้าคุนเห็นความลำบากใจของตัวเอง “ฉันจะไปซื้อเดี๋ยวนี้” หยานเส้าคุนดวงตาเป็นประกาย จากนั้นก็สวมรองเท้าบูตแล้วก้าวออกไป ทันทีที่เขาไป ทางเหยาถึงจะเอาผ้าเช็ดหน้าที่มีเลือดติดอยู่ออก และยังมีรอยเลือดที่มุมปาก “เตรียมผ้าเช็ดหน้าสีแดงเข้มให้ฉันเยอะหน่อย” ทางเหยาสั่งเสี่ยวชี เสี่ยวชีเป็นทุกข์กับความดื้อรั้นของเจ้านายตัวเอง แต่ก็ไม่กล้าฝ่าฝืนการตัดสินใจของเธอ วิ่งเยาะๆไปที่โกดัง จนกระทั่งเย็น ทางเหยาไม่รอให้หยานเส้าคุนซื้อดอกพลัมยัดไส้กลับมา และไม่ได้รอให้เสี่ยวชีเอาผ้าเช็ดหน้าสีแดงเข้มกลับมา เธอเดินไปที่ประตูเรือนเหม่ยอย่างใจจดใจจ่อ ในใจคิดจะส่งสาวใช้ไปดูที่โกดังดีไหม “ปัง” ทันใดนั้นก็มีเสียงปืน ดังกึกไปทั่วจวนแม่ทัพเหนือ ทางเหยาสะดุ้งจนผ้าเช็ดหน้าที่มีคราบเลือดล่วงหล่นลงพื้น หัวใจเต้นเหมือนกลอ “คุณหญิง！” สาวใช้คนหนึ่งในห้องโถงวิ่งมาทางทางเหยาด้วยความตื่นตระหนก ปึกคุกเข่าลงข้างๆ “พี่เสี่ยวชี...ถูกหัวหน้าทัพยิงตายแล้ว...”