บทที่ 6 เขาฆ่าเสี่ยวชี

บทที่ 6 เขาฆ่าเสี่ยวชี หัวใจของทางเหยาเหมือนถูกมีดคมบาดอย่างไร้ความปรานี ความเจ็บปวดแล่นเข้ามา “เธอพูดอะไรนะ?” เธอพูดพึมพำมองสาวใช้คนนั้น แขนขาเย็นไปหมด เสี่ยวชีเสียชีวิตในเรือนหลี ที่ซูชิงชิงพักอาศัย ทางเหยาวิ่งโซเซไป เห็นเสี่ยวชีที่นอนอยู่บนพื้น ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด มีรูกระสุนตรงหน้าอก “เสี่ยวชี” ทางเหยาทรุดตัวลงพื้น เรียกชื่อของเธอเบาๆ เสี่ยวชีเบ่งตา ดวงตาแสดงความหวาดกลัวและความสิ้นหวัง สองมือกำผ้าเช็ดหน้าสีแดงเข้มไว้แน่น เลือดบนหน้าอกของเธอกับผ้าเช็ดหน้าสีแดงนั้นหลอมเป็นหนึ่งเดียวกัน “เธอจงใจฆ่านางสนมซูเมื่อกี้หากฉันไม่ยิง พวกเขาก็จะเสียชีวิตสองคน” ในมือของหยานเส้าคุนยังคงถือปืนไว้ ในสายตาไม่แสดงอาการใดๆ ทางเหยาเงยหน้ามองเขา ด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้ “เสี่ยวชีเป็นสาวใช้ที่ถือเทียนอะคาเซียในวันแต่งงานของเรา เธออยู่เคียงข้างฉันมาเจ็ดปี ทำไมคุณถึงฆ่าเธอได้...” ใบหน้าของทางเหยาเต็มไปด้วยน้ำตา ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ต่อสู้ในสนามรบ ฆ่าคนนับไม่ถ้วน— เขาฆ่าเสี่ยวชีของเธอได้อย่างไร ฆ่าคนในพยานในงานแต่งงานของพวกเขา? “คุณพี่ หรือว่าชีวิตของฉันและลูกของหัวหน้าทัพ ความสำคัญเทียบกับแค่สาวใช้คนหนึ่งไม่ได้เลยเหรอ?” ซูชิงชิงร้องไห้ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของหยานเส้าคุนท้องของเธอใหญ่เกินไปที่จะใส่เสื้อผ้าแล้ว “เสี่ยวชีนิสัยเงียบสงบ ไม่เคยสับสน วันนี้คุณฆ่าเธอ อย่างนั้นก็ฆ่าฉันด้วยเถอะ” ทางเหยายังคงไม่ได้สนใจซูชิงชิง เธอไม่เชื่อว่าเสี่ยวชีจะทำร้ายเด็กคนนั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังเข้าไปในเรือนหลีตัวคนเดียว แต่เธอไม่อยากจะเชื่อเลย ผู้ชายคนนั้นที่บอกว่าจะไปซื้อดอกพลัมยัดไส้ให้ตัวเอง หันหลังให้ตัวเองแล้วยิงคนที่สำคัญที่สุดของเธอ ทางเหยาที่เพิ่งได้รับหัวใจที่อบอุ่นจากหยานเส้าคุนได้หนึ่งเดือน ก็เย็นชาและขมขื่นอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้เป็นหนามในกระดูกของเธอ ดื่มเลือดของเธอ กัดกินเนื้อของเธอ ทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ “พาคุณหญิงกลับเรือนเหม่ย ไม่มีคำสั่งจากฉันไม่อนุญาตให้ออกมา!” ดวงตาของหยานเส้าคุนส่องประกายความดุเดือด ด้วยความโกรธเขายกปืนยิงขึ้นฟ้าสามนัดในยามค่ำคืนที่มืดมิด “ปังปังปัง” ซูชิงชิงตกใจจนกรีดร้อง แต่ทางเหยากลับนั่งเหม่ออยู่ข้างๆร่างที่เป็นศพของเสี่ยวชี เหมือนรูปปั้นที่ไม่มีชีวิต เรือนเหม่ยไม่มีเสี่ยวชีแล้ว อ้างว่างจนเหมือนวังที่เยือกเย็น ผ่านไปแล้วหนึ่งเดือน หยานเส้าคุนถอนคำสั่งของทางเหยาออก ในเวลาเดียวกันก็ได้สั่งคนให้ส่งดอกพลัมยัดไส้ไปให้ แต่ทางเหยาไม่ได้แตะต้องมันจนขึ้นรา ดอกพลัมยัดไส้นั้นที่ทั้งแดงสดและเย็น เช่นเดียวกับเลือดบนหน้าอกของเสี่ยวชีในวันนั้น ทางเหยารู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตที่ไร้ความหมายและรอความตาย เธอเคยคิดว่าหากตัวเองออกไปจากหยานเส้าคุนวิญญาณก็จะยิ่งลอยหนีไป แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่า การอยู่กับเขา นั้นเป็นการทรมานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ไม่นาน ก็มีข่าวดีจากเรือนหลี ซูชิงชิงได้กำเนิดบุตรชาย แม่และเด็กปลอดภัย หยานเส้าคุนดีใจจนให้รางวัลกับทุกคนที่อยู่ในจวนแม่ทัพเหนือ อดใจรอไม่ไหวจนต้องประกาศไปทั่วประเทศ แม่หยานหวังมานานสุดท้ายก็ได้หลานชาย ก็มีความสุขจนปิดปากไม่สนิท เธอไปเรือนหลีดูเด็กทุกวัน อดใจรอไม่ไหวจึงนำหลานกลับมาเลี้ยงดูที่บ้านของของตัวเอง “ลูกสะใภ้ซู เธอและเส้าคุนบ้านฉันตาสองชั้นเหมือนกัน ทำไมหลานคนโตถึงตาชั้นเดียวล่ะ?” แม่หยานมองเด็กทารกสีชมพูอ่อนเป็นเวลานาน รู้สึกว่าไม่ค่อยเหมือนลูกชายของตัวเอง ร่างกายของซูชิงชิงแข็งทื่อ มีความสับสนในดวงตา “คุณหนูชายยังไม่ลืมตา รอให้ลืมตาแล้วต้องเหมือนหัวหน้าทัพอย่างแน่นอน!” แม่นมข้างๆรีบพูดขึ้นมา ซูชิงชิงเม้มมุมปาก: “ใช่ ตอนนี้ยับยู่ยี่ยังมองไม่ออกว่าเหมือนใคร...” หลังจากใช้ความคิด แม่หยานก็พยักหน้าช้าๆ ในที่สุดก็ไขข้อข้องใจ เมื่อพาเธอออกไปแล้ว ซูชิงชิงสั่งให้แม่นมอุ้มเด็กมาไว้กับตัวเอง มองดูดวงตาคู่สีดำนั้นของเจ้าเด็กน้อย อารมณ์ในใจของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาคู่นี้เหมือนใคร เธอชัดเจนกว่าใครดี... แค่ครั้งเดียว จะมีได้ยังไง? ซูชิงชิงหงุดหงิดจนรัดเป้อุ้มเด็กแน่น เพราะใช้แรงมากจนทำโดนลูก “อุแว๊—“ ลูกร้องขึ้นมาอย่างหนัก ใช้แรงจนหน้าม่วง “ร้องไห้ทำไมกัน! ใครให้แกหน้าตาไม่เหมือนพ่อไม่เหมือนแม่!” เมื่อซูชิงชิงหงุดหงิด ก็โยนเด็กลงเตียงโดยตรง กระดาษไม่สามารถห่อไฟได้ หากลูกคนนี้เติบโตขึ้นอีกหน่อย ใบหน้าก็จะเข้าที่ เธอควรจะอธิบายให้หยานเส้าคุนยังไงดี? ยิ่งไปกว่านั้น พ่อของลูกและหยานเส้าคุนยังเป็นความสัมพันธ์แบบนั้นด้วย... เมื่อนึกถึงผู้ชายคนนั้น ซูชิงชิงก็ปวดหัว ในขณะนี้ มีรายงานมาจากประตูด้านนอก ว่าทางเหยาจะมาเยี่ยมลูก ซูชิงชิงเลิกคิ้วขึ้น แววตาฉายแววนกล่าเหยื่อ “รีบเชิญเข้ามา”