บทที่ 7 ฉันต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป

บทที่ 7 ฉันต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป ทางเหยาเข้ามาในห้องนอนด้วยชุดธรรมดา เธอมองไปที่ซูชิงชิงผู้อ่อนแอบนเตียง มีหลายความรู้สึกในหัวใจ “คุณพี่...”ซูชิงชิงพยายามที่จะลุกขึ้นจากเตียงอย่างทุลักทุเลเพื่อจะทำความเคารพเธอ ทางเหยารีบหยุดไว้อย่างรวดเร็ว: “หยานเส้าคุนไม่อยู่ เธอก็ไม่จำเป็นต้องมาเสแสร้ง” ทางเหยาไม่ได้พูดอะไรกับซูชิงชิงมากนัก เดินตรงไปข้างแปล มองดูเด็กน้อยที่เพิ่งถูกแม่นมกล่อมให้นอนหลับ เธอนำกุญแจล็อกชีวิตในแขนเสื้อออกมา วางไว้ข้างหมอน “ดูแลคุณหนูชายดีๆ” น้ำเสียงของทางเหยาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เฌอมาดูเด็กคนนี้ และก็เป็นครั้งสุดท้าย เมื่อออกจากเรือนหลี ทางเหยาก็เดินตรงกลับไปที่พักของตัวเอง เธอเก็บเสื้อผ้าไม่กี่ตัวอย่างง่ายๆ สุดท้ายก็ชำเลืองมองรอบของเรือนเหม่ยที่ตัวเองเคยอาศัยมาเจ็ดปี ต้นพลัมในสวน ปีนี้ไม่ได้ออกดอก มองไปที่กิ่งก้านไม้เปลือย เงียบและหดหู่อย่างเห็นได้ชัด ที่เหมือนกับใจของเธอ โรงพยาบาลทหารเขต “คุณหมอ คุณจัดหมอต่างประเทศให้ฉันเถอะ ฉันต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป” ทางเหยาพูดกับคุณหมอประจำของตัวเอง รักใครสักคนต้องรักให้สุดขั้ว คือต้องตายเพื่อเขาได้ คือหวังว่าวินาทีสุดท้ายของชีวิตจะอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่ทางเหยาไม่ต้องการที่จะจบชีวิตของตัวเองอยู่ที่จวนแม่ทัพเหนือแล้ว “ตอนนี้คุณยื้อเวลามานานขนาดนี้แล้ว ได้พลาดเวลาที่จะรักษาที่ดีที่สุดไปแล้ว...” หมอดู้ดูใบตรวจ และพูดด้วยความเสียใจ ทางเหยากระตุกริมฝีปาก ท่าทางยังคงไม่แยแส “งั้นก็ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ สามารถอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ก็อยู่ได้ถึงเมื่อนั้น” เธอแค่อยากมีชีวิตให้นานกว่านี้ รอจนกว่าตัวเองจะลืมผู้ชายที่เธอรักมาเจ็ดปีก่อน ถึงจะเสียชีวิต ก่อนตายยังคงคิดถึงเขา หัวใจของเขากลับไม่ได้อยู่ที่เธอ อย่างนั้นอนาจเกินไป ทางเหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเลี่ยงการรบกวนในหัวสมอง “ระยะนี้เลือดกำเดาไหลน้อยลงบ้าง แต่ก็จะไอเป็นเลือดเป็นครั้งคราว” เธอบอกกับหมอดู้ สีหน้าของหมอดู้สง่างามขึ้นเล็กน้อย: “คุณหญิงถอดปลดเสื้อคลุมนอกออก ผมจะฟังปอดที่หลังของคุณ” เขาหยิบเครื่องช่วยฟังของชาวตะวันตกมาวางไว้นอกชุดที่อยู่ข้างหลังของทางเหยา ในตอนนี้ ประตูห้องผู้ป่วยถูกถีบออกอย่างรุนแรง มีร่างสูงหลายคนในชุดเครื่องแบบทหารบุกเข้ามา “ฉันตามหาคุณไปทั่ว คุณกลับอยู่ที่นี่ล่วงประเวณีส่วนตัว!” น้ำเสียงของหยานเส้าคุนเยือกเย็นจนน่าตกใจ หมอดู้รีบอธิบาย: “หัวหน้าทัพ ผมแค่กำลังตรวจให้คุณหญิง...” “เหอะ ตรวจอะไรกันถึงต้องถอดเสื้อผ้า?” สายตาของหยานเส้าคุนเปล่งประกายความดุเดือด และลากทางเหยาที่กำลังสวมเสื้อคลุมให้ลุกขึ้นมาอย่างรุนแรง ทางเหยารู้สึกเวียนหัว หายใจสามครั้งต่อเนื่องถึงจะค่อยๆกลับมา “คุณปล่อยฉันนะ...” เธอไม่มีแรงที่จะอธิบายที่ไร้ความหมายกับผู้ชายคนนี้ “ปล่อยเธอไป? ปล่อยให้คุณหนีไปกับคนล่วงประเวณีคนนี้เหรอ?” หยานเส้าคุนชำเลืองมองกระเป๋าเดินทางข้างล่าง และความโกรธก็พุ่งสูงขึ้น “ทางเหยา คุณเก่งจริงๆเลย! ไสหัวกลับไป!” หยานเส้าคุนลากทางเหยาออกไปนอกประตู หลังจากนั้นก็บอกให้ลูกน้องทำสี ทางเหยายังไปไม่ได้ไกล ได้ยินเสียงปืนดังมาจากห้องผู้ป่วย สองขาของเธออ่อนปวกเปียก ไม่มีแรงเดินไปข้างหน้าได้อีก “หยานเส้าคุนคุณฆ่าคนจนติดใจแล้วเหรอ?” เธอไม่เคยคาดหวัง ว่าผู้ชายที่เคยรู้ผิดชอบชั่วดีคนนั้นจะกลายมาเป็นคนไม่เลือกปฏิบัติได้ถึงเพียงนี้ “คุณฆ่าลูกของชิงชิง ฉันไม่ฆ่าคุณ ก็ใจดีมากพอแล้ว!” หยานเส้าคุนบีบคางของทางเหยา และเกลียดชังในดวงตาที่ดุร้ายนั้น ทำให้เธอตัวสั่น “คุณพูดว่าไงนะ?” ทางเหยาหยุดชะงัก หยานเส้าคุนไม่ได้พูดอะไรอีก นำตัวเธอตรงกลับไปจวนแม่ทัพเหนือ เมื่อสองชั่วโมงก่อน จวนแม่ทัพเหนือนั้นเต็มไปด้วยโคมไฟสีแดงและริบบิ้นผ้าไหม ในเวลานี้ได้กลายเป็นสีขาวถูกแทนที่ เรือนหลี ทางเหยายังไม่ได้เดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงร้องไห้อันดังของซูชิงชิง “ลูกชายของฉัน...” เรือนหลีร้องไห้ไปทั่ว ซูชิงชิงสองตาบวมแดง กอดลูกไว้ในอ้อมแขนที่เธอเพิ่งคลอดออกมาได้ไม่นาน แต่สีหน้าของเด็กคนนั้นขาวซีด และไม่ได้ลืมตาขึ้นมาอีก ซูชิงชิงมองทางเหยา ความเยือกเย็นในดวงตาของเธอเกลียดชังจนอยากทำลายเธอเป็นหมื่นชิ้น “ทางเหยา เธอคืนลูกฉันมา! ฉันจะฆ่าเธอเพื่อล้างแค้นให้ลูกฉัน!”