บทที่ 8 ไม่สามารถรักได้อีกต่อไป

บทที่ 8ไม่สามารถรักได้อีกต่อไป เธอตะโกน มือหยิบแก้วน้ำที่อยู่ข้างๆเขวี้ยงไปที่ศีรษะของทางเหยา ทางเหยายังอยู่ในสภาพที่สั่นเทา ไม่ได้หลบหลีกเลย แก้วน้ำนั้นถูกโยนไปที่หน้าผากของเธอ มีรอยเลือดเปื้อนอยู่ แล้วก็ตกแตกลงพื้น “ฉันก็รู้ว่าเธอไม่ใจดีถึงขนาดต้องส่งกุญแจล็อกชีวิตให้ลูกของฉัน ที่แท้รอให้ทารกนอนแล้ว ก็ทำให้เขาตาย!” ทุกคำที่ซูชิงชิงพูด ก็เจ็บปวดทุกนาที คนที่เห็นฉากนี้ก็สะเทือนใจไปด้วย ทางเหยาเพิ่งจะตอบสนองกลับมา ซูชิงชิงเอาความตายของเด็กมาโทษตัวเอง “ซูชิงชิง เธอพูดให้ชัดเจนนะ! ก่อนเที่ยงตอนที่ฉันมาดูเด็ก เธอกับแม่นมก็อยู่ด้วย!” เธอไม่สนใจอาการที่ไม่สบาย พยายามใช้แรงอธิบาย แม่นมที่คุกเข่าอยู่บนพื้นพูดสะอื้น: “คุณหญิง ทำไมครั้งนี้คุณถึงกล้าทำไม่กล้ารับแล้วล่ะ! คุณเพิ่งออกไป คุณหนูชายก็หยุดหายใจแล้ว...ฉันไม่มีคบามขับข้องใจกับคุณหนูชาย คุณหนูชายก็เป็นนางสนมซูตั้งครรภ์สิบเดือนคลอดออกมา จะเป็นพวกเราทำให้คุณหนูชายขาดใจตายได้อย่างไร?” ทุกคำพูดของแม่นมเหมือนเข็มทิ่มให้เลือดออก ทำให้ทางเหยาไม่สามารถตอบโต้ได้ ใช่สิ ทุกคนในจวน ทุกคนรู้ดีว่าเธอทางเหยาไม่ต้องการซูชิงชิงนางสนมคนนี้ และก็ไม่ชอบการมาของเด็กคนนี้ หากวันนี้เธอไป เด็กก็ตายแล้ว ใครจะเชื่อว่าเธอไม่ใช่ฆาตกร? ทางเหยามองไปที่หยานเส้าคุนโดยไม่ได้ตั้งใจ ผู้ชายคนนั้นกอดซูชิงชิงไว้ในอ้อมแขน และปลอบโยน โดยไม่ได้ชำเลืองมองเธอเลยสักนิด ทนัใดนั้นเธอรู้สึกเจ็บปวดจนเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ มีแมลงคลานและกัดแทะอยู่ในเส้นเลือดนับไม่ถ้วน เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ “คุณไม่เชื่อฉัน?” ทางเหยามองหยานเส้าคุนตรงๆ และหายใจไม่สะดวก “คุณเก็บของออกไปจากเรือนหลีเพื่อหนีตามผู้ชายคนหนึ่งไป ให้ฉันเชื่อคุณได้ยังไง?” สีหน้าของหยานเส้าคุนดูไม่ได้ เขาพูดแต่คำว่า “ฉัน” ทำให้ทางเหยาตัดขาดจากความเอ้อระเหยเส้นสุดท้าย บนโลกนี้คนเดียวที่รู้ว่าเธอป่วย และให้ความอบอุ่นกับเธอ ก็ถูกหยานเส้าคุนใช้ปืนยิงเองกับมือ ความสัมพันธ์สามีภรรยาเจ็ดปีของพวกเขา ถึงคราวสิ้นสุดลงแล้วจริงๆ “อยากฆ่าอยากแทง ได้ตามที่ขอ” ประโยคสั้นๆ ไม่มีความอ่อนโยนอีกต่อไป หยานเส้าคุนนำทางเหยาไปขังไว้ในคุก โดยปราศจากความเมตตาของความสัมพันธ์ของสามีภรรยากัน ในเวลากลางคืน หยานเส้าคุนได้เข้าไปในบ้านพักของทางเหยา ในมือยังคงถือหัวของหมอดู้ ทางเหยากำมือแน่น สายตาที่มองเขาเหมือนมองคนแปลกหน้า “ทำไม ไม่ได้เหลือร่างกายของชู้ไว้ให้คุณ ก็ใช้สายตาแบบนี้มองฉัน?” หยานเส้าคุนหยิบมีดเล่มเล็กที่พกติดตัวไว้ตลอดออกมา กำมีดที่เย็นไว้แน่น “ฉันไม่ได้ฆ่าเด็ก ฉันไปหาหมอดู้เพื่อให้เขาตรวจอาการ” สายตาของทางเหยาไม่แยแส “ตรวจอาการ? ฉันว่าคุณไปตรวจอาการป่วยจากความเหงาเปล่าเปลี่ยวมากกว่า! ในโรงพยาบาลมีหมอผู้หญิงมากมายไม่ไปหา ต้องไปหาคนหน้าตาขาว!” หยานเส้าคุนพูดเย้ยหยัน ไม่มีความเป็นห่วงหรือใส่ใจเลยแม้แต่น้อย “หยานเส้าคุนคุณคิดว่าทุกคนต้องเป็นเหมือนคุณเหรอ?” ทางเหยามองเขา ความเยือกเย็นได้เข้าไปในกระดูกแล้ว หยานเส้าคุนหยุดชะงัก นานกว่าจะเข้าใจความหมายที่เธอพูด เขากำลังจะเอ่ยปากพูด ทางเหยาจึงแย่งพูดก่อน: “ผู้หญิงคนเดียวจะมีเจ็ดปีสักกี่หน? ฉันเอาความรุ่งโรจน์ที่สุดมอบให้คุณแล้ว ออกจากบ้านไปกับคุณ! ความสัมพันธ์เจ็ดปีคุณออกไปข้างนอกเล่นมาสามปี ฉันเคยพูดอะไรคุณไหม? นับประสาอะไรกับแค่ฉันไปหาคุณหมอที่เป็นผู้ชายแค่คนเดียว คุณถึงกับต้องฆ่าคน...” ทางเหยายังพูดไม่จบ หยานเส้าคุนก็ขัดจังหวะด้วยการตบเธอเสียงดัง การตบนี้ ทำให้ทางเหยาหยุดชะงัก จนหูดังกระหึ่ม “ฉันยุ่งกับการทำสงครามทุกวัน หาผู้หญิงเพื่อระบายแล้วจะทำไม? แต่กับคุณ คุณอยู่ที่บ้านใช้ชีวิตเหมือนนกขมิ้นยังไม่พอ!” “บอกแล้วว่าจะให้คุณเป็นแม่ของลูก แต่คุณกลับเป็นฆาตกร! คุณหญิงหัวหน้าทัพจวนของคนอื่นๆหวังให้ผู้ชายของตัวเองกระจายออกดอกผลิใบ แต่คุณกลับต้องการให้ผมไม่มีลูกชายไม่มีหลาน!” หยานเส้าคุนโกรธมาก แล้วลากทางเหยาไปที่เตียงหินเย็นในห้องขัง ข้อมือของทางเหยาถูกบีบจนฟกช้ำ แผ่นหลังก็บาดเจ็บจากหินแข็งเช่นกัน ตอนที่หยานเส้าคุนพุ่งตรงเข้าไปในร่างกายของเธอ ดวงตาของทางเหยามืดไปด้วยความเจ็บปวด และรูม่านตาเริ่มขยาย “ฉันเกลียดคุณ” ในที่สุด เธอก็ไม่สามารถรักต่อไปได้อีก...