บทที่1 รบกวนคุณจือถอดกระโปรงออก

บทที่1 รบกวนคุณจือถอดกระโปรงออก “คุณจือ รบกวนถอดกระโปรงของคุณออกด้วยครับ จากนั้นนอนลงบนเตียงผ่าตัด!” จือเวินหย่ายืนอยู่ในห้องผ่าตัด ใบหน้าซีดเซียว ตัวเกร็งแข็งทื่อเพราะคำพูดของหมอ จือเวินหย่าสูดหายใจเข้าลึก ผ่านไปสักพักจึงจะยอมทำตาม มือทั้งสองค่อยๆถอดกระโปรงออกด้วยความสั่นอย่างเห็นได้ชัด ความฝืนใจ ละอายใจ ขัดขืนใจ ปวดร้าวลงกลางใจในพริบตา แต่กระนั้นหล่อนก็ไม่มีโอกาสที่จะหันหลังกลับได้อีก! “คุณจือ อย่าขยับนะครับ แล้วก็อ้าขาทั้งสองข้างออกด้วยครับ” มืออันเย็นเฉียบของหมอสัมผัสโดนแขนของหล่อน จนทำให้จือเวินหย่า อยากจะหนีออกไป ขาทั้งสองข้างกลับเกร็งจนขยับไม่ได้! หล่อนหนีไปไหนไม่ได้ ไม่เพียงแค่เท่านั้น หล่อนยังต้องอุ้มท้องเพื่อลูกของป๋อสุ้นถิง มิฉะนั้นครอบครัวของหล่อนจะต้องล้มละลายพังพินาศไปทันที! “คุณจือ!” เสียงอันเย็นชาแหบแห้งของหมอดังขึ้นข้างหู แฝงไปด้วยความน้ำเสียงให้หล่อนรีบเร่งทำตาม แสงภายในห้องผ่าตัดกวัดแกว่งไปมาจนทำให้หล่อนมองสภาพห้องไม่ชัด หล่อนเม้มปากแน่น จือเวินหย่าสูดหายใจเข้าลึก ค่อยๆอ้าขาทั้งสองข้างออก คุณหมอจึงจะมองหล่อนด้วยสีหน้าที่พึงพอใจ “คุณจือ ตอนนี้พวกเราจะเริ่มทำการผ่าตัด หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ อย่าขยับไปมา...” “การผ่าตัดครั้งนี้ไม่สามารถใช้ยาชาได้ จะทำให้คุณรู้สึกเจ็บปวดมากเป็นพิเศษ คุณต้องอดทนไว้ ไม่เช่นนั้นการผ่าตัดครั้งนี้จะล้มเหลว...” “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” จือเวินหย่านอนปิดตาตัวเกร็งอยู่บนเตียงผ่าตัด ฝืนใจอดกลั้นพยักหน้าลง หมดหนทางขัดขืน เครื่องมือเย็นยะเยือกค่อยๆกรีดลงบนตัว เจ็บจนเหงื่อออกเต็มหน้าผาก หล่อนทำได้เพียงจับผ้าปูเตียงไว้แน่น ไม่ร้องสักนิด! “ดันเข้าไปในมดลูก...” “เข้าไปในครรภ์ทารก...” “ตรวจดูอาการ...” คำพูดแปลกประหลาดดังขึ้นอยู่ตลอด น้ำตาของจือเวินหย่าค่อยๆไหลรินลงมา แต่กลับต้องจำใจยอมรับเรื่องทั้งหมดนี้! หล่อนเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลจือ แต่ก็เป็นแค่คุณนายสมัยก่อนที่ครอบครัวจะล้มละลาย ตอนนี้หล่อนเป็นเพียงแค่ลูกไก่ในกำมือของพ่อ แม่ฆ่าตัวตาย น้องชายถูกผู้หญิงขู่เข็ญข่มเหง! เวลาผ่านไปเนิ่นนาน การผ่าตัดเสร็จสิ้นลง จือเวินหย่าลุกขึ้นมานั่งบนเตียงผ่าตัด เอื้อมมือไปหยิบผ้าปูเตียงด้านข้างมาปิดท่อนล่างของตนไว้ สีหน้าย่ำแย่มาก หล่อนเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย! มือเล็กๆของหล่อนกุมท้องน้อยไว้ หล่อนผู้ไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน ไม่เคยถูกล่วงละเมิด แต่กลับต้องมาตั้งท้องให้กับชายแปลกหน้า “คุณจือ การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีมากครับ คุณชายป๋อให้คุณไปพักที่บ้านพักชานเมืองของตระกูลป๋อ ที่นั่นจะมีคนดูแลคุณเป็นพิเศษจนกระทั่งคุณคลอดลูก....” จือเวินหย่าตั้งใจฟังอย่างเงียบสงบ นิ่งไปสักพักจึงพูดแทรก ถามขึ้น “เงินล่ะ?” บรรยากาศภายในห้องผ่าตัดเงียบสงัด คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว คุณจือไปรับได้ทุกเมื่อ” จากนั้น คุณหมอวางเช็คลงหนึ่งใบ จือเวินหย่ายื่นมือไปเก็บอย่างระมัดระวัง สีหน้าซีดเซียวไร้เรี่ยวแรง หล่อนรู้ดีว่าไม่ว่าใครในโรงพยาบาลของตระกูลป๋อ คงพูดคุยถกเถียงถึงเรื่องหล่อน แต่ก็ต้องคอยปิดบังความลับอย่างระมัดระวัง “ที่มาขายมดลูกที่นี่ ก็เพื่อเงินจริงๆใช่ไหม?” “คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลจือมาอุ้มท้องแทนเพื่อเงินจริงงั้นเหรอ ให้ตายเถอะ เหลือเชื่อที่สุด!” “จะตกใจกันทำไม หล่อนมาขายที่นี่ ก็ดีกว่าไปนั่งขายที่ผับบาร์ตอนกลางคืนไหมล่ะ?” บุคลากรทางการแพทย์ที่ห่างออกไปไม่ไกลกำลังพูดถกเถียงเรื่องนี้กันอยู่ จือเวินหย่าค่อยๆลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า ก้มหน้าลงจนไม่เห็นสีหน้าอารมณ์ หล่อนมาที่นี่ก็เพื่อขายมดลูกของหล่อน ขายเกียรติและศักดิ์ศรี ขายชีวิตที่เหลืออยู่ทั้งหมดของตัวเอง! หล่อนในตอนนี้ เหมือนกับสิ่งของที่มีป้ายราคา ใครก็ซื้อขายได้! ดังนั้น หล่อนก็เป็นเพียงสินค้าที่มีป้ายราคาติดอยู่! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คำว่า‘สินค้า’ก็จะติดตัวหล่อนไปทั้งชีวิต คอยเป็นเครื่องเตือนใจถึงเรื่องน่าละอายใจในตอนนี้ และจะไม่มีทางหลุดพ้นจากเรื่องนี้ได้ไปทั้งชีวิต! จือเวินหย่าเดินพิงกำแพงประคองตัวเองออกจากห้องผ่าตัด ริมฝีปากของหล่อนสั่นระริก กระทั่งเดินไปถึงที่ที่ไม่มีใคร น้ำตาของหล่อนก็ไหลรินลงมา ไม่เป็นไร! ขายก็ขายไป อย่างน้อยหล่อนก็สามารถช่วยน้องชายที่ถูกผู้หญิงขู่บังคับไว้ได้! จือเวินหย่าพยายามปลอบใจตัวเอง แต่เมื่อเห็นรถเบนลีย์สีดำที่จอดอยู่หน้าประตูโรงพยาบาล หล่อนหน้าซีดขึ้นมาทันที! ชายคนขับสวมชุดสูทยื่นมือมาเปิดประตูรถด้านหลังให้หล่อน พูดด้วยเสียงเย็นชา “เชิญครับ คุณจือ คุณชายป๋อต้องการพบคุณ”