บทที่ 2 จะให้เงินที่เหลือกับฉันเมื่อไหร่

บทที่ 2 จะให้เงินที่เหลือกับฉันเมื่อไหร่ จือเวินหย่าแทบจะหยุดหายใจ รู้สึกว่าเท้าหนักอึ้งจนแทบจะก้าวไม่ออก หล่อนจึงค่อยๆเดินก้าวเท้าขึ้นรถไปอย่างไม่มีทางเลือก! คุณชายป๋อ ชายผู้นั้นที่ผู้คนในเมืองเจียงต่างพากันพูดถึงก็คือเจ้านายของหล่อน หล่อนไม่มีแรงขัดขืน และไม่กล้าขัดขืน! ไม่นานนัก รถเบนลีย์ก็ตรงเข้ามาจอดเทียบหน้าประตู ‘คฤหาสน์’ จือเวินหย่าที่นั่งอยู่บนรถถอนหายใจออกเฮือกใหญ่เมื่อขึ้นไปอยู่ในที่อันลึกลับและหรูหรา ประตูบานใหญ่ค่อยๆถูกเปิดออก หญิงวัยกลางคนที่อยู่ในห้องมองดูหล่อนด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก หล่อนก็คือป้าจางผู้ดูแลบ้าน ‘คฤหาสน์’แห่งตระกูลป๋อ ในที่แห่งนี้หล่อนเป็นเพียงคนใช้แต่กลับมีฐานะสูงกว่าจือเวินหย่ามากเป็นไหนๆ จือเวินหย่ากำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน ป้าจางกลับยื่นมือออกมากันหล่อนไว้ “ขอโทษค่ะ คุณจือ คุณสกปรกเกินไป กรุณาเข้าทางประตูหลังค่ะ กลับไปที่ห้องอาบน้ำเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย จากนั้นค่อยไปพบคุณชายของตระกูลพวกเรา” สกปรก? คำพูดคำเดียว จือเวินหย่าขมวดคิ้วหันไปมองหล่อน ป้าจางหันกลับมามองหล่อนด้วยสีหน้าไม่พอใจ สายตากลอกมองไปมา “คุณชายตระกูลนี้ไม่เคยอยู่ห้องเดียวกับผู้หญิงสกปรก” จือเวินหย่ายืนตัวสั่น สีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างมาก ทนไม่ไหวถามขึ้น “คุณแน่ใจเหรอว่าคุณชายของคุณจะรอถึงตอนนั้นได้?” ป้าจางเผยอปากพูดขึ้นด้วยความเหยียดหยาม “คุณจือ ถ้าคุณไม่อยากได้เงิน อีกสิบนาทีคุณค่อยออกมาจากห้องนะคะ” ความหมายของหล่อนคือ หล่อนมีเวลาเพียงสิบนาทีในการ ‘ชำระล้าง’ตัวเอง! แต่คำว่า ‘เงิน’เพียงคำเดียวเป็นคำที่ชี้ชะตาของหล่อนไปในทันที! เงียบอยู่สักพัก จือเวินหย่าจึงหันหลังเดินไปที่ประตูหลัง น้ำในนัยน์ตาของหล่อนเริ่มเอ่อล้นออกมา แต่กลับต้องอดกลั้นเอาไว้! มือจับไปที่กระเป๋าเสื้อแน่น ในนั้นมีเงินค่าอุ้มท้องแทนอยู่ครึ่งหนึ่ง เพียงพอแค่เป็นค่าไถ่ของน้องชาย ทำให้พ่อสบายใจ ดังนั้น หล่อนไม่มีสิทธิ์ครอบครองศักดิ์ศรี ความยุติธรรม ความโกรธเคืองอีกต่อไป หล่อนมีสิทธิ์ได้แค่เงิน ได้เงินอีกครึ่งหนึ่งที่ป๋อสุ้นถิงควรให้หล่อน! ขณะที่เดินเข้าไปทางประตูหลัง จือเวินหย่ารู้ดีว่า ความบัดซบละอายใจของหล่อนทั้งหมด กำลังจะเริ่มต้นตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป! สิบนาทีต่อมา จือเวินหย่ายืนอยู่ที่ห้องรับแขก ใส่ชุดใหม่ที่ตระกูลป๋อเตรียมไว้ให้ ผ้าชั้นดี แบบทันสมัยใหม่ล่าสุด ยากที่จะปรับตัวให้ได้ภายในหนึ่งวันและทำให้ทุกคนคุ้นเคย เมื่อประตูห้องหนังสือถูกเปิดออก จือเวินหย่าเห็นป๋อสุ้นถิงเดินปรี่ตรงออกมา ใบหน้าหล่อเท่ห์ แต่กลับมีสีหน้าอารมณ์ไม่ดี “ให้หล่อนเซ็นสัญญา ห้ามลืมอะไรเด็ดขาด ฉันไม่ชอบความวุ่นวาย” เสียงของป๋อสุ้นถิงแหบแห้งเหมือนเซลโล่ ช่างมีเสน่ห์น่าดึงดูด นิ่งขรึมแต่ดุดัน ทั้งยังมีผู้ติดตามเขามาด้านหลัง ล้วนแล้วแต่เป็นทนายชื่อดังของเมืองเจียง “คุณจือ นี่เป็นสัญญาที่คุณจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกในอนาคต....” “คุณจือ นี่เป็นสัญญาที่คุณสมัครใจอุ้มท้องให้คุณชายป๋อ....” “คุณจือ นี่เป็นสัญญาที่ในอนาคตคุณจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลป๋อ....” สัญญาทุกฉบับ เหมือนเป็นการตอกย้ำป่าวประกาศว่าหล่อนเป็นเพียงแค่คนอุ้มท้องแทนที่ตระกูลป๋อใช้เงินซื้อมา เพียงเท่านั้น! แต่ ไม่เป็นไร หล่อนไม่สนใจ ตอนนี้หล่อนสนใจเพียงแค่เรื่องเงิน น้องชาย และพ่อที่ทนทุกข์ทรมานอยู่ในคุก! หล่อนรู้สึกผิดกับเด็กคนนี้มาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้! จือเวินหย่าก้มลงเซ็นชื่อด้วยลายมือที่สวยงาม เหมือนหน้าตาหล่อน ป๋อสุ้นถิงเหลือบมองหล่อนด้วยสายตาเหยียดหยาม ถ้าไม่ได้เป็นเพราะ ซือมั่น เขาไม่มีทางยอมให้ใครตั้งท้องลูกของเขาแน่นอน! เมื่อจือเวินหย่าเซ็นสัญญาเสร็จ ลุกขึ้นมา มองตรงไปยังป๋อสุ้นถิง ถามขึ้น “คุณชายป๋อ คุณจะให้เงินที่เหลือเมื่อไหร่ค่ะ?” หล่อนมีเรื่องที่ต้องทำอีกมากมาย เงินครึ่งหนึ่งในกระเป๋าไม่เพียงพอแน่นอน คำพูดเพียงประโยคเดียว ทำให้ทั้งห้องเงียบสงัดไปทันที ต่างพากันก้มหน้าลงไม่กล้าสบตามองคุณชายป๋อ ที่อารมณ์ไม่ดีมาทั้งวัน จือเวินหย่ากลับดูเหมือนไม่เข้าใจ หล่อนเงยหน้าสบตามองเขาอย่างเงียบๆเพื่อรอคำตอบจากเขา