บทที่4 คิดถึงชายผู้นั้นที่เกือบจะฆ่าตัวเองตาย

บทที่4 คิดถึงชายผู้นั้นที่เกือบจะฆ่าตัวเองตาย หล่อนเป็นเช่นนั้น ทั้งต่ำ ทั้งไร้ค่า! จือเวินหย่าลุกขึ้นมาจากพื้น ปาดคราบน้ำตาออก ฝืนพูดขึ้น “คุณหมอโล๋ รีบตรวจเถอะค่ะ!” คุณหมอโล๋ตกใจตะลึงครู่หนึ่ง กำชับผู้ช่วยแพทย์ใน‘คฤหาสน์’ให้เตรียมอุปกรณ์ เมื่อตรวจเสร็จเรียบร้อย คุณหมอโล๋ แน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้กระทบกับเด็กในท้องของจือเวินหย่าจึงถอนหายใจโล่งอก “คุณจือ ไม่มีปัญหาอะไรครับ” จือเวินหย่าฝืนบังคับตัวเองให้ใจเย็น แต่มือยังคงสั่นพลางจัดเสื้อผ้า หล่อนกำลังจะเดินออกไปแต่กลับถูก ป้าจางขวางไว้ “คุณจะไปไหน?” จือเวินหย่าขมวดคิ้ว “สัญญาเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าพวกคุณไม่มีสิทธิ์จำกัดอิสระของฉัน!” ป้าจางพูดด้วยน้ำเสียงแข่งทื่อนิ่งขรึม “ใช่ แต่ถ้าคุณจือจะออกไปไหนต้องบอกฉันก่อนนะคะ คุณจะไปไหน” มือของจือเวินหย่ากำเช็คในกระเป๋าไว้แน่น เงียบไปครู่หนึ่งจึงตอบกลับ “ฉันจะไปพบคนรู้จักที่ ‘‘โพไซดอน!” คำว่า ‘โพไซดอน’ ทำให้ ป้าจางมองหล่อนด้วยความเหยียดหยามมากขึ้น “ คุณจือ จงจำไว้ว่า ในท้องของคุณยังมีลูกของคุณชายอยู่ ‘โพไซดอน’เป็นธุรกิจของตระกูลป๋อ คุณอย่าก่อเรื่องอะไรเป็นดีที่สุด” ก่อเรื่อง? คิดว่าหล่อนจะไปขายตัวอีกงั้นเหรอ? จือเวินหย่าเชิดหน้าขึ้น เม้มปากไม่พูดอะไร เดินตรงออกไปทันที! ใน’บ้าน’ หลังนี้ หล่อนเป็นเพียงแค่คนชั้นต่ำที่อาศัยอยู่ ไม่มีใครให้เกียรติหล่อน หล่อนเข้าใจดี! …… เมืองเจียง‘โพไซดอน เมืองที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเงิน เมื่อจือเวินหย่าเดินเข้าไป เห็นสายตาของคนทั้งสองข้างทางมองตรงมา คนของตระกูลจินยิ้มเยาะ ส่วนอีกด้านของ‘โพไซดอน’ ผู้จัดการฟ่านกลับจ้องมองมาที่หล่อน จู่ๆมีเสียงแหลมดังขึ้นมาจือเวินหย่าหันหลังไปมองเห็นจินเล่อเทียนคุณชายแห่งตระกูลจินยืนอยู่ที่มุมหนึ่ง เขาคือคนที่จับตัวน้องชายของหล่อนไป! “คุณจือ เงินค่าไถ่น้องชาย เตรียมไว้พร้อมแล้วยัง?” จินเล่อเทียนหัวเราะอย่างสะใจ “ฮ่าๆๆ คุณจือ ถ้าคุณยังไม่มา น้องชายของคุณก็จะถูกจับเข้าคุกแล้วนะ...” “อันที่จริง ถ้าคุณหาเงินมาไม่ได้ ก็ไปขายตัวได้นะ ถึงตอนนั้นคง...” บรรยากาศในตอนนั้นเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม สายตาที่จดจ้องมาที่หล่อนล้วนแล้วแต่เป็นพิษภัย จือเวินหย่ารู้สึกรังเกียจจนแทบจะอาเจียนออกมา แต่ก่อนจะอาเจียนต้องช่วยน้องชายออกมาให้ได้ก่อน! จือเวินหย่าอดกลั้นความรังเกียจพะอืดพะอมกำเช็คไว้แน่น “นี่เป็นเงินสี่แสนที่นายต้องการ น้องชายฉันล่ะ?” จินเล่อเทียนยิ้มมุมปาก “คุณจือ เงินสี่แสนก็จะรอดจากคุกได้แล้วงั้นเหรอ? คุณรวยเกินไปรึเปล่า?” “นายหมายความว่ายังไง?” สีหน้าของจือเวินหย่าเปลี่ยนไปทันที! “หมายความว่ายังไง?” จินเล่อเทียนพูดอย่างไม่ละอาย “ก็คือ สี่แสนไม่พอไงล่ะ ฉันต้องการหนึ่งล้าน!” ตึง! เมื่อพูดจบ จือเวินหย่าหน้าซีดทันที! หนึ่งล้าน? หล่อนสูญเสียศักดิ์สิทธิ์ ขายมดลูก สูญเสียเงินแปดแสนที่เพิ่งจะหามาได้ เขากลับต่อราคาจะเอาเงินหนึ่งล้าน หล่อนจะหาเงินอีกสองแสนจากไหนมาให้เขาได้? จินเล่อเทียนพอใจกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น “หรือว่า ถ้าคุณให้ผมหนึ่งล้าน ผมก็จะปล่อยน้องชายคุณทันที เรื่องที่เขาทำร้ายผมก็จะถือเป็นโมฆะทันที” “หรือไม่” จินเล่อเทียนยิ้มอย่างมีเลศนัย “คุณก็รอดูน้องชายเขาคุกไปอยู่เป็นเพื่อพ่อคุณ!” ใช่! น้องชายของหล่อนเป็นคนเริ่มลงมือก่อน แต่แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ถึงขั้นต้องเข้าคุกเลยสักนิด แต่ตอนนี้หล่อนที่อยู่ตระกูลจือกลับ... มือของจือเวินหย่าจับเช็คในมือด้วยความสั่น สายตาจ้องมองไปที่เขา หล่อนไม่มีทางให้น้องชายต้องเข้าคุก ถ้าเข้าคุกไป ตระกูลจือต้องพังทลายลงอย่างแน่นอน! จือเวินหย่ายืนตัวเกร็งทื่อ ไม่ว่ายังไงหล่อนก็คิดวิธีหาเงินสองแสนไม่ได้เลย! ไม่นานนัก จือเวินหย่าก็นึกถึงผู้ชายคนนั้นที่เกือบจะฆ่าหล่อน... ป๋อ……ป๋อสุ้นถิง？